Συντάκτης Kriton
Για πολλούς, η λέξη ΣΙΝΕΑΚ σημαίνει προβολή παιδικής ταινίας σε κάποιον κινηματογράφο, μαζί με μια-δυο μικρές ταινίες κινουμένων σχεδίων, είτε μια φορά την εβδομάδα είτε με την ευκαιρία κάποιας γιορτής. Για τους παλιούς, όμως, ΣΙΝΕΑΚ δεν είναι αυτό, αλλά ο πάλαι ποτέ κινηματογράφος «ΣΙΝΕΑΚ» στην οδό Πανεπιστημίου, στην Αθήνα, ο οποίος λειτουργούσε στο υπόγειο τού Rex, με τέτοιου είδους πρόγραμμα καθημερινά. Αργότερα έγινε κανονικός κινηματογράφος, με όνομα Rex 2. Ακόμα αργότερα πρέπει να έκλεισε.
Να δυο φωτογραφίες, όπου φαίνεται η φωτεινή επιγραφή τού κινηματογράφου. Στη μέση η μεγάλη επιγραφή τού Rex, και αριστερά και δεξιά η μικρότερη, κατακόρυφη, του ΣΙΝΕΑΚ:
Στη δεύτερη φωτογραφία διακρίνεται και η επιγραφή «ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΣΙΝΕΑΚ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ;» στην άκρη τού στεγάστρου, που ακόμα τη θυμάμαι!
Να και μια τρίτη φωτογραφία, που σίγουρα θα την έχετε δει, αλλά θα θέλατε να μην είχατε! Έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, συνήθως μαυρόασπρη, στους ξαναφτιαγμένους τίτλους πολλών ελληνικών ταινιών τής «Καραγιάννης-Καρατζόπουλος» ως μέρος τής μετατροπής τους σε «τηλεοπτικές εκδόσεις»:
Κάθε Κυριακή, πηγαίναμε με τη μητέρα μου στον κινηματογράφο. Εγώ, χωρίς δεύτερη σκέψη, ζητούσα σχεδόν πάντα να πάμε στο ΣΙΝΕΑΚ, για να δω τα «μίκυ μάους», τα κινούμενα σχεδια, δηλαδή. Πάντα παίζαν τουλάχιστον δύο, πράγμα που το διαφήμιζαν μαζί με τις φωτογραφίες από την ταινία: «σήμερον 2 ταινίες μίκυ μάους», ή κάπως έτσι. Η ίδια η ταινία ίσως να με άφηνε και αδιάφορο. Κάποιες ταινίες, που θυμάμαι, είναι αυτές με το Μασίστα, που μόλις τώρα διάβασα ότι δεν είναι άλλος από τον Ηρακλή (Μακίστιος Ηρακλής ελληνιστί, παρακαλώ!), ο μίνι Τζαίημς Μποντ και οι οκτώ συμπόργκ εναντίον μαύρου φαντάσματος, που, αν και δεν είχε σχέση ούτε με Τζαίημς Μποντ, ούτε με το Μαύρο Φάντασμα τού Ντίσνεϋ, πρέπει να ήταν πολύ ωραία ταινία, και ο Ερκολίνο στη χώρα τών θαυμάτων, που, φυσικά, δεν είχε καμία σχέση με τη χώρα τών θαυμάτων τού Λιούις Κάρολ! Επίσης, θυμάμαι και την τελευταία ταινία που είδα εκεί, πιθανόν την τελευταία εβδομάδα τής λειτουργίας τού κινηματογράφου: αποστολή στην Ταγκανίκα. Πρέπει να ήταν ντοκιμαντέρ, κάτι που τότε δεν με ενδιέφερε καθόλου, κλείνοντας άδοξα για μένα τον κύκλο ΣΙΝΕΑΚ.
Αντί για κυλικείο, το ΣΙΝΕΑΚ είχε μια μικρή αυτόματη μηχανή πωλήσεων, που πουλούσε καραμέλες και σοκολάτες. Ήταν η πρώτη και μοναδική τού είδους της, που είχα δει στην Ελλάδα για πολλά χρόνια. Εννοείται ότι έπρεπε πάντα να πάρω κάτι και από εκεί! Τα διάφορα είδη ήταν τοποθετημένα σε στήλες, με ένα συρταράκι κάτω από κάθε στήλη. Όταν έριχνες ένα κέρμα στη μηχανή, ξεκλειδώναν τα συρταράκια, οπότε άνοιγες ένα και έβγαζες από μέσα το προϊόν που ήθελες. Πάντα ήθελα να δοκιμάσω να τραβήξω δύο συρταράκια ταυτόχρονα, να δω αν θα μπορέσω να ξεγελάσω το μηχάνημα, αλλά τελικά ποτέ δεν το έκανα!
Από την ίδια την αίθουσα, θυμάμαι δύο λεπτομέρειες: το φωσφορίζον ρολόι δίπλα από την οθόνη, που διαβαζόταν και με σβησμένα τα φώτα, και τις σαΐτες που ήταν κολλημένες στην οθόνη, φαντάζομαι με καρφίτσα στη μύτη τους, που φαινόταν η σκιά τους κατά τη διάρκεια τής προβολής.
Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια τής προβολής, περνούσε η ταξιθέτρια, με ένα ψεκαστήρα τύπου «φλιτ» και αρωμάτιζε την αίθουσα!
Η κυριακάτικη έξοδος στο ΣΙΝΕΑΚ τελείωνε με τυρόπιτα στο τυροπιτάδικο «Πικ-νικ», γωνία Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους, χαζεύοντας τα βιβλία στο διπλανό βιβλιοπωλείο. Τώρα το τυροπιτάδικο λέγεται «Μαμ», αλλά είναι στο ίδιο στυλ όπως τότε.
Και κάτι για τα μεγαλύτερα παιδιά: Όταν μεγάλωσα, η μητέρα μου μού είπε ότι δεν ήθελε να με πηγαίνει στο ΣΙΝΕΑΚ, που την τραβολόγαγα, διότι… της βάζαν χέρι!
Προέλευση φωτογραφιών:
No comments:
Post a Comment