«Γεννήθηκα το 1924 στην οδό Σκουφά. Χωριό ήτανε τότε το Κολωνάκι. Στη Λυκαβηττού υπήρχε μια μάντρα και ο βοσκός ανέβαζε τα πρόβατα στον Λυκαβηττό. Ολα τα σπίτια ήταν ωραία, διώροφα.
Στη Δεξαμενή υπήρχε ένα κιόσκι και μας αγόραζε ο μπαμπάς λουκούμι και βανίλια. Κάθε απόγευμα την άνοιξη πέρναγε ο πασατεμπάς, ο ?τσάκα τσούκας? και δυο φορές την εβδομάδα ο παγωτατζής.
Η Τσακάλωφ ήταν ο ωραιότερος μαχαλάς. Στη Δεξαμενή βλέπαμε τον Κωστή Παλάμα, πολύ γέρο τότε. Μετά ήρθε ο πόλεμος. Για δυο χρόνια κάναμε μάθημα στα παγκάκια, αλλά δεν μπόρεσε άλλο ο δάσκαλος. Το 2ο Γυμνάσιο το είχαν οι Γερμανοί και το πρωί όταν τραγουδούσαν ?Deutschland ueber alles?, έτριζε ο τόπος. Δυστυχία μεγάλη στην Κατοχή. Πέθαινε ο κόσμος στον δρόμο. Κι αυτά τα καθάρματα οι Γερμανοί έβγαιναν από τα παράθυρα του Πειραματικού Σχολείου, όπου είχαν γραφεία, έδεναν σε ένα σκοινί λίγο ψωμί και μόλις πηγαίναν να το πάρουν τα παιδάκια, το τραβούσαν επάνω.
Και τα παιδιά κλαίγανε. Ευτυχώς ένας καλός παπάς στον Aγιο Διονύση τα έβαζε στην εκκλησία και τους έδινε λίγο ψωμάκι».
No comments:
Post a Comment