AΒΟΡΟΣ ΚΑΙ ΑΒΟΡΙΩΤΕΣ

 

ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟΓΟΝΩΝ

 

ΑΒΟΡΟΣ   ΚΑΙ  ΑΒΟΡΙΩΤΕΣ .

   Παιδί μου Γιώργο Καψάλη ,

                      Είμαι ο Δημήτριος Δημητρακόπουλος , κάτοικος Λιδορικίου και γεννήθηκα στον Άβορο το 1896 . Γράφω ένα περιστατικό που μου είχε διηγηθεί η γιαγιά μου και μιλάει για το 1750 .

   Το 1600, ο Ηγούμενος από τη Βαρνάκοβα , έστειλε τον Ιωάννη Παπαϊωάννου ως δάσκαλο και ιερέα που ήταν ετών 20 . Μετά από τον Παπαϊωάννου έστειλε τον Δημήτριο Τσαμπά , μετά τον Ιωάννη Δούκα ως ιερέα . Μετά τον Παπαϊωάννου ανέλαβε ο Παπαπαναγιώτου , μετά ο Ταράτσας και πολλοί άλλοι . Αυτοί όλοι ήταν κάτοικοι Αιτωλοακαρνανίας , περνούσαν στη Βαρνάκοβα για να κρυφτούν από τους Τούρκους , και ο ηγούμενος τους έστειλε στον Άβορο .

   Στο διάστημα αυτό , που η περιοχή άρχισε να γίνεται επικίνδυνη από τους Τούρκους εφτά (7) Τούρκοι πήγαν στο σπίτι του Παπαϊωάννου . Ο Παπαϊωάννου είπε να τους φτιάξουν ένα ειδικό σπίτι με μικρά παράθυρα τύπου φρουρίου . Τους φτιάξαν το σπίτι που τώρα ακόμα υπάρχει και κατοικούν οι κληρονόμοι Υφαντή . Ο Ηγούμενος , έμαθε ότι πήγαν στον Άβορο οι Τούρκοι και ειδοποιεί τον οπλαρχηγό Μανιώτη που πήγε με σαράντα παλικάρια στο  “ Κεφαλάρι “ στην κορυφή του χωριού και εκεί παρέμεινε και σκεφτόταν με τι τρόπο θα διώξουν τους Τούρκους .

   Τροφή τους πήγαινε η γυναίκα του Ιωαν . Παπαϊωάννου , όλα αυτά το έτος 1750 . Το σχέδιο ήταν να κυλήσουν μια μεγάλη πέτρα ίση με τον όγκο ενός μεγάλου ψυγείου , έτσι μια μέρα ο Μανιώτης μοίρασε τα παλικάρια σε όλα τα σημεία του Άβορου και οι περισσότεροι μείναν να κυλήσουνε την πέτρα . Αφού κύλησαν την πέτρα με ορμή από 60 μέτρα ύψος , αυτή χτύπησε στον τοίχο του σπιτιού και τρομαγμένοι οι Τούρκοι έφυγαν . Φτάνοντας στ’ αλώνια του χωριού , συνάντησαν τον Ιωάννη Δούκα , που ήξερε Τούρκικα , και μίλησε μαζί τους . Εκεί φτάνουν τα παλικάρια του Μανιώτη και τους σκοτώνουν .

   Η τοποθεσία αυτή του Άβορου , λέγεται “ του Μπεσίρη το μνήμα “ και ονομάστηκε έτσι , γιατί τον αρχηγό των Τούρκων τον έλεγαν Μπεσίρη . Τώρα εκεί έχουν αμπέλι οι κληρονόμοι Θεοδώρου Αποστόλου . Τους άλλους τους σκότωσαν στην τοποθεσία “ Βαθύρεμα – Σανίδες “. Ο Παπαϊωάννου έδωσε το φρούριο στον Ιβωάννη Δούκα , ο δε Μανιώτης , επειδή τον φιλοξενούσε ο Παπαπαναγιώτου , τον έκανε συμπέθερο , έδωσε την αδερφή του στο γιό του .

           Αυτά μου είχε διηγηθεί  η γιαγιά μου .

                                 Σε   χαιρετώ

                      Δημ . Δημητρακόπουλος

                              Λιδορίκι

ΣΗΜ :  Η επιστολή του αξέχαστου μπάρμπα Μήτσου Δημητρακόπουλου , δημοσιεύτηκε στο “ Λιδωρίκι “ στο φύλλο 14 του Ιανουαρίου 1983 .

   Με την  ευκαιρία ας  θυμηθούμε  και ένα περιστατικό  με  τον  αξέχαστο  μπάρμπα  Μήτσο .

   Ανεβαίνοντας  κάποια  φορά  στο  χωριό  μας , πήγα στο  νεκροταφείο  να  ανάψω  τα  καντήλια των  δικών  μου , αλλά μπαίνοντας μέσα  ακριβώς  μπροστά  αριστερά είδα  τον  τάφο  του  μπάρμπα  Μήτσου , περιποιημένο , με  τα  όλα  του , αλλά  δεν το ήξερα  πως  πέθανε  γι’ αυτό  και  δεν  συλλυπήθηκα το  γιο  του  το  Χρήστο , που  είμαστε  φίλοι από  παιδιά .

   Κάποια  στιγμή  όμως  τον  συνάντησα κάπου  στη Βαθειά , τον  πλησίασα και  τον  συλλυπήθηκα εξηγώντας  του  πως  μόλις  τότε  το  έμαθα , εννοώντας ότι  είδα  τον  τάφο . Ο Χρήστος όμως έβαλε  τα  γέλια και  με  έκανε  να  τα χάσω , γιατί  δεν  ήταν  συνηθισμένη  συμπεριφορά  αυτή , βλέποντάς  με  όμως που..πάγωσα , γελώντας  πάντα μου  είπε  : Α…καλά , την  πάτησες  και  εσύ ; Ο πατέρας  μου  είναι  μια  χαρά , αλλά  έφτιαξε  τον  τάφο του  για  να  τον..καμαρώνει  ζωντανός  ..

    Πράγματι  έτσι  ήταν  τα  πράγματα , ο  μπάρμπα  Μήτσος  πήγαινε  κάπου κάπου  στον  τάφο του  και  τον απολάμβανε …

               Καλό  σας  ΄βράδυ …….Κ.Κ.-