ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ

 

Στην αγκαλιά της Γκιώνας ριζωμένο,χωριό μου αγαπημένο ,

μοιάζεις , με σπάνια ζωγραφιά.

Της πρώτης νιότης μου ταξίδι ονειρεμένο,πετράδι φυλαγμένο,

βαθειά , μες στην καρδιά.

                            *                   *

Χώμα λειψό,μ’ιδρώτα κι αίμα ζυμωνένο,προζύμι ευλογημένο

στου μόχθου τη σοδειά,

ανθίζει η πέτρα εδώ,και τ’αντρικό το χέρι,το τραχύ,το ροζιασμένο,

λιμάνι γίνεται,τη νύχτα κι αγκαλιά.

                            *                    *

Στα βράχια,λες,η ελπίδα φυτεμένη,απ΄τη βαθειά την πίστη ευλογημένη,

καρπίζει,βγάζει ανθούς,

κι αν το ψωμί ναι λιγοστό,έγνοια δε μπαίνει,η φαμίλια,πάντα αγαπημένη,

ξορκίζει,με τραγούδι,τους καημούς.

                             *                     *

Στενά σοκάκια,γκαλντερίμια,λατρεμένα ,στην ευωδιά πνιγμένα

δυόσμου,βασιλικού,

και κάτω εκεί στη ρεματιά,τ΄αηδόνια‘ρωτευμένα ,το λεν..ξετρελαμένα,

πλανεύοντας το νου.

                             *                      *

Μοσχοβολάει τ΄αγιόκλημα,ανθισμένο,στις μάντρες κλαρωμένο

σε πάει στον ουρανό,

και το γεράνι παραδίπλα,μεθυσμένο, σεμνό …κοκκινισμένο,

στέκει άλαλο,βουβό.

                              *                   *

Στην ισκιωμένη ρεματιά,που ήλιος δεν περνάει,ο νους συχνογυρνάει,

σε χρόνους μακρινούς,

δίπλα , η βρυσούλα,η Βουλωμένη,τραγουδάει, βάλσαμο ..δροσερό κερνάει,

γιατρεύει τους καημούς.

                              *                     *

Πλάνος ο νους,ταξειδευτής ,σε πάει στα περασμένα,πουν΄καταχωνιασμένα

στα βάθη της καρδιάς,

φίλοι χαμένοι, έρωτες , ονείρατα σβησμένα,στου χρόνου το ντουλάπι ξεχασμένα,

θυμάσαι...θυμάσαι και πονάς.

“ Τραγουδώντας  στη  Ζωή “

  Λιδορίκι    2010

Η φωτογραφία είναι  του  χωριανού , γείτονα  και φίλου Αρχιτέκτονα  Θάνου Κολοκυθά .