Ύστερα , είχαμε και τα καλαμπόκια . Συναγερμός ! Όλο το σόι στο Παραδείσι , στη δουλειά ! Δίπλα η Σνίκαινα φώναζε τον Περικλή που κάθε τόσο ξέκοβε κατά την Μπελεσίτσα ...
Φορτώναμε , ξεφορτώναμε και κουβαλάγαμε μεγάλα σακκιά , ώσπου έφτανε ο μπάρμπας μου ο Νιόνιος , φέρνοντας ψιμοτύρι από το " Κόκκινο χούμα ", ψιμοτύρι , ψωμί και νερό απ' το πηγάδι της Μπουγαλίνας , ήταν ότι έπρεπε γιά μεσημεριανό .
Το καλαμπόκι μαζευόταν βουνό κάτω από το μπαλκόνι , και το βράδυ , στο ξεμπούλτσισμα , γιορτή ! Όλα τα γειτονόπουλα στο " παρασπόρ " όπως το λέγαμε . Χαλασμός ! Γέλια , τραγούδια , αστεία και δώστου με την πρόκα η το σουβλί να ξεμπουλτσίζουν γιά να βρουν την κοκκινάρα . Κι' η πιατέλα με την κολοκυθόπιτα και το χαλβά ( μαλαχόζ ) μας φαίνονταν σπουδαία εδέσματα .
Μετά ο τρύγος ! Πάτημα των σταφυλιών , γέμιζαν τα σκόπλα μούστο , φόρτωμα - ξεφόρτωμα και μεις τα παιδιά , στο..πόστο μας...
Στις προετοιμασίες γιά τα χειμωνιάτικα μαντριά , βοηθάγαμε εκεί πούκοβαν τις δεματσούλες . Θυμάμαι , μικρό παιδί , 6 με 7 χρονών , μ' έβαλαν καβάλα στο γ΄΄αιδαρο να πάω ψωμί στον παπούλη μου που είχε τα στέρφα και στάλιζαν στην Τσιατούρα .
Εποχές κι εκείνες...
Γιούρτια , σοκκάκια , όλα δικά μας : Γυφτομαχαλάς , Αλωνάκι , Ψαλάς , Βαρούσι , Λάκκες ...στριφτό πίσω απ' την Εκκλησία , τσιλίκα...
Τρέχαμε πίσω απ' το Μαλαμομήτσο που αμόλαγε το αερόστατο , τ'αδέρφια μου πολλές φορές πήγαιναν στην Μπελεσίτσα , στο Βούλιαγκα , γιά μπάνιον , παρέα τους , τα Καφτανάκια , Μπιλιάκια , Τσίχλας , Μούρκας....
Όταν γύριζαν , ο πατέρας μου περίμενε τους γιούς του με τη λουρίδα ! Κάποτε η μάνα μου τους βρήκε να κάνουν μπάνιο ( φυσικά ..θεόγυμνοι )και τους πήρε τα ρούχα τους , το τι έγινε δεν λέγεται !
Γυρίζαμε πεινασμένα στο σπίτι , τρέχαμε στη " σανίδα "με το ψωμί και δεν αφήναμε κόθρο για..κόθρο . Δεν υπήρχε τίποτ' άλλο , βάραγε ο ποντικός τη..μύτη του , που λένε . " Αχρόνιαγα ", φώναζε η μάνα μου , μην το τρώτε όλο το ψωμί . Το Σάββατο θα ζυμώσω .
Το τυρί , έπρεπε να το τρώμε λίγο - λίγο , γιατί λέει , βγάζαμε λεβήθες ! Ρούχα , παπούτσια , ήταν πολυτέλεια , η μάνα μου μου έραβε ένα φόρεμα με την Ελληνική ..σημαία .
Χρόνια στερημένα , αλλά αξέχαστα ! Πολλές φορές , λυπάμαι τα παιδιά μου . Δεν έζησαν δεν είδαν τα πράγματα που ζήσαμε εμείς .Κλείνω τα αυτιά μου όταν ακούω στο σπίτι Ντίσκο και Ροκ , αντιδρώ , βάζω κι' εγώ τότε μιά κασέτα κι' ακούω το " Βγήκε ο ήλιος σκοτεινός και το φεγγάρι μαύρο..." και μεταφέρομαι στο χωριό , στον Παλιόραγκο , το Στεφάνι , τη Γελαδάρα , τ' Αμπέλια , όπου περπάτησα παιδί μικρό ...
Πόσο υπέροχα τα λέει ο Κρυστάλλης : " Καλότυχοί μου χωριανοί , ζηλεύω τη ζωή σας ".....
Το κομμάτι αυτό , με τις γλυκές Λιδορικιώτικες αναμνήσεις είναι γραμμένο απ' τη φίλη και Λιδορικιώτισσα Τασία Κατσώνη - Μαραγκού , και δημοσιεύτηκε στο " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " αρ.φυλ . 7 του Ιουνίου 1982 .
Καλό σας βράδυ , απ' το χωριό μας με αγάπη..........Κ.-
No comments:
Post a Comment