ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ : ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣ ( 1893-1987 ) .

Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γεωργίου Αθανασιάδη - Νόβα . Ο Γιώργος Αθάνας γεννήθηκε στη Ναύπακτο , τον ..Έπαχτο όπως έλεγε , το 1893 και πέθανε στην Αθήνα το 1987 , ο πατέρας του ήταν Ηπειρώτικης καταγωγής και γόνος οικογένειας με πολιτική παράδοση , η μητέρα του ανήκε σε μιά γενιά που είχε προσφέρει πολλά στον αγώνα της Εθνεγερσίας .
Η δικηγορία , το δημοσιογραφικό επάγγελμα ( εργάστηκε στις εφημερίδες " Ακρόπολις " , " Πολιτεία " , " Νέος Κόσμος " ) και τα υπουργικά αξιώματα καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του . Ξεκίνησε από πολύ νωρίς να στιχουργεί , τρέφοντας τη μαθητική μούσα του με τα έπη του μακεδονικού αγώνα , που φιλοξενούνταν σ' εφημερίδες της Πάτρας με το ψευδώνυμο Γ. Αθάνας .
Γιά το πρώτο του βιβλίο , " Πρωινό Ξεκίνημα " , γράφει ο Παλαμάς το 1919 .
" Την ποίηση του " Πρωινού Ξεκινήματος " τη χαιρόμαστε καθώς ένα ορθρινό περίπατο ανοιξιάτικο , που μας φέρνει ίσια , ολόισια , σ' ένα φραγμένο περιβολάκι .."
Σε όλα τα βιβλία του ο ποιητής παραμένει ένας ..εύρυθμος και ειδυλλιακός ψάλτης των θελγήτρων της γενέθλιας γης κι ένας νοσταλγός του ..αφελούς τρόπου ζωής της υπαίθρου . Ένας αγέρας ρουμελιώτικης ευρωστίας φυσάει μέσα στην ποίησή του , μιά αισιόδοξη αντιμετώπιση της ζωής με ένα παιχνιδιάρικο κυμάτισμα ερωτισμού .
ΕΡΓΑ ΤΟΥ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ : ΠΡΩΙΝΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ , 1919 - ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΝ ΕΠΑΧΤΟ , 1922 - ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ , 1924 - ΕΙΡΜΟΣ , 1929 - ΔΡΟΣΕΡΟΙ ΚΑΥΜΟΙ , 1938 - ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ , 1954 .
ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ : ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ - ΔΕΚΑ ΕΡΩΤΕΣ - ΑΠΛΟΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ .



ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ

Φέρε με πάλι στους παληούς καιρούς , καρδιά νοσταλγική ,
κι άσε με εκεί μονάχο
σα ναυαγό που πρόφτασε την ώρα πόλαμψε αστραπή
κι αρπάχτηκε στο βράχο .

Δύσυχη ανθρώπινη καρδιά , ποτέ δε θα ευχαριστηθείς !
Ενώ ευτυχείς περίσσια
στα ολάνθιστά σου τωρινά - των περασμένων σου ποθείς
άνανθα ξερονήσια....

( Ειρμός )


Ο ΑΙ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Στο χωριό μας , που δεν είναι κι ομορφότερο στην πλάση ,
μας αφήκαν οι γονείς μας μιά γερόντισσα εκκλησιά .

Δεν της έχομε φτιαγμένο μαρμαρένιο εικονοστάσι ,
τα καντήλια της δεν είναι κρυσταλλένια και χρυσά .

Φτωχικά ντυμένους έχει και τους γέρους τους παπάδες ,
ταπεινοί κι οι δυό του ψάλτες , είναι πάντα εργατικοί .

Στα μανάλια της , μεγάλες , δεν ανάβουνε λαμπάδες ,
στον αφέντη Αι Δημήτρη , το μικρό κεράκι αρκεί .

Κι όμως στο μικρό του χώρο που όλους κι' όλους δεν μας πιάνει ,
του Θεού το μεγαλείο , το αισθανόμαστε τρανό !

Πουθενά πιό μυρωμένο , δεν καπνίζει το λιβάνι ,
πουθενά το καντηλάκι δεν σπιθάει πιό φωτεινό .

Στην καλή μας εκκλησούλα , όλοι μας εκεί στη μέση
χριστιανοί στην κολυμπήθρα γίναμε κλαψαριστά .

Θα γελάσωμε μιά μέρα και γαμπροί στην ίδια θέση ,
θα σωπάσωμε μιάν άλλη , με τα μάτια μας κλειστά...

( Πρωινό Ξεκίνημα )