YΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ …

        Επί τέλους !! Είμαι ελεύθερος.

      

        Γράφει  ο Αλέκος  Παπανδρέου

   Βαρέθηκα πιά. Κάθε μέρα με πνίγουν. Κάθε μέρα κι από ένα σενάριο. Κάθε μέρα κι από ένα πιο καταστροφικό σενάριο. Μιλάνε εδώ, μιλάνε στην Ευρώπη, στην Αμερική στην Ασία. Μιλάνε, καταστροφολογούν, ψαλιδίζουν την ελπίδα. Μας έκαναν αγχωτικούς, καταθλιπτικούς, μελαγχολικούς. Κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό. Δεν αντέχω να τους ακούω. Δεν αντέχω να τους βλέπω. Με το απλανές βλέμμα και το μαρμάρινο χαμόγελο.. Δεν μπορώ να τους ακούω. Να μιλάνε Αγγλικά με Φινλανδική προφορά. Γαλλικά με Αγγλική, Ιταλικά με Ισπανική. Και να λένε. Να λένε υπερβολές, ασυναρτησίες. Να απειλούν, να προειδοποιούν, να χαράζουν πορείες. Τις πορείες εμένα εσένα του διπλανού μου, του γείτονα του φίλου, του κάθε πολίτη της Ευρώπης και της Αμερικής. Δεν αντέχω ην ξύλινη γλώσσα της απελπισίας. Σιχάθηκα τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους που δεν συμφωνούν να σώσουν την ίδια τη χώρα τους. Τους Σλοβάκους και τους Τσέχους να αναθεματίζουν την Ελλάδα, ποιοι αυτοί που μόλις πρόσφατα ανάσαναν, τους Φινλανδούς της Νόκια να ζητάνε εγγυήσεις για να βοηθήσουν. Να χαρώ αλληλεγγύη. Εξαγριώνομαι με τους δικούς μας Ελληνάρες που έβγαλαν στην Ελβετία τα κλεμμένα και τα άκλεφτα, να κατακεραυνώνουν λεκτικά για το δάνειο που πήραν, για τις διακοπές που έκαναν . Οι άλλοι. Να μιλάνε για τηλεοράσεις αυτοκίνητα και εξοχικά να αναθεματίζουν να ζητάνε τιμωρίες. Για τους άλλους

   Εξοργίζομαι με του τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας που περιφέρουν το σαρκίο τους από καρέκλα σε καρέκλα να εκφράζουν με σοβαρότητα τις απόψεις όχι τις δικές τους αλλά του αλκοόλ. Καίγεται η ψυχή μου να βλέπω νέα παιδιά να περιφέρονται με ένα καφέ στο χέρι, όχι γιατί τεμπελιάζουν , αλλά γιατί το μέλλον τους είναι άδηλο.

   Σιχάθηκα τους Τούρκους να απειλούν κραυγάζοντας όλο τον κόσμο. Σιχάθηκα. Τις Αγορές. Ποιες αγορές δηλαδή. Τους λεφτάδες του κόσμου να ζητάνε λεφτά βαμμένα με αίμα, να δαγκώνουν να απειλούν για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους, τα κέρδη τους τα κέρδη τους. Τους οίκους αξιολόγησης που οι ίδιοι δημιούργησαν να παίρνουν εντολές και να υποβαθμίζουν και να υποβαθμίζουν και να δικαιολογούν δήθεν τις αξιολογήσεις τους με απίστευτες υπερβολές, υποθέσεις και υπόνοιες. Για την κονόμα. Και νιώθω ένα μαστίγιο να μας μαστιγώνει. Όλο τον κόσμο, τον απλό εργαζόμενο, τον παππού , τη γιαγιά, το πιτσιρίκι. Νιώθω την απελπισία, το θυμό την αγωνία, το φόβο, και την οργή τους, νιώθω ότι κάποια στιγμή η υπομονή θα εξαντληθεί. Κι όλο το μίγμα που συσσωρεύεται στις ψυχές όλου του κόσμου θα γίνει φωτιά και όταν φουντώσει θα αρχίσει να καίει αδιακρίτως. Δεν θέλω ούτε να φανταστώ τι θα γίνει αν ξεσπάσει αυτή η φωτιά.

   Σιχάθηκα. Βαρέθηκα. Κουράστηκα, Αηδίασα. Οργίστηκα, απελπίστηκα. Δεν θέλω τέτοιους φίλους, δε θέλω τέτοιους εταίρους, δε θέλω ούτε αγορές ούτε οίκους, δε θέλω τίποτε άλλο. Έκλεισα και την τηλεόραση. Κάθομαι κι ακούω μουσική, βλέπω ταινίες, πάω βόλτες, Ακούω και βλέπω επιλεκτικά. Θέλω να μπορώ να ανασαίνω ελεύθερα να μπορώ να κοιτάω ψηλά τον ουρανό. Κι αυτό δεν μπορεί να μου το απαγορεύσει κανένας. Δεν θα μου διαλύσετε τη ζωή μου και την ψυχή μου Αρκετά ως εδώ.

….Αει στα τσακίδια….