ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ…ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

 

Το ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΔΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ  γνωρίζαμε στην γειτονιά.
Το ΕΒΓΑΤΖΙΔΙΚΟ είχε πινακίδα και εκεί πηγαίναμε στην χάση και στην φέξη δηλαδή.
Ποιόν να πάρεις δικό σου αφού και αυτός δεν είχε τηλέφωνο.
Στο Κέντρο της Αθήνας υπήρχαν οι τηλεφωνικοί θάλαμοι ελαφρώς τσιμενταρισμένοι για μόνωση...έριχνες το κέρμα που έγραφε ΟΤΕ και αν αργούσες σου χτυπούσαν την πόρτα να τελειώνεις.
Η γειτόνισα έβαλε τηλέφωνο...ναυτικός ο άντρας της είχε τον τρόπο της.
Τα απογεύματα είχε πάντα επισκέψεις από την γειτονιά....
"...να πάρω την ξαδέρφη μου....την αδερφή μου...."
Τι να έκανε δεν έλεγε όχι αν και άφηναν κάτι στο τασάκι δίπλα στο τηλέφωνο.
Χτυπούσε όμως και ζητούσαν την κυρία Σούλα...την Καίτη ...που ήταν ανάγκη
και "συμπτωματικά" ήταν εκεί.
Είχε μάθει όλα τα οικογενειακά της γειτονιάς.
Σιγά σιγά ο ΟΤΕ έμπαινε σε περισσότερα σπίτια.
Ε ρε καμάρι την πρώτη ημέρα...
Ειδικό τραπεζάκι με σεμεδάκι και στο χώλ...πρώτη μούρη στο Καβούρι.
Και το άφηναν να χτυπάει για να ακούει η γειτονιά αλλά και φώναζε στο ακουστικό για να ακούει η διπλανή που δεν είχε και να σκάει από την ζήλεια της.

πίσω στα παλιά