Καλησπέρα Λιδορικιώτες …
ΤΡΙΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 2-9-2014
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Χ.
31
Η Ναυμαχία του Ακτίου μεταξύ του Οκταβιανού και της συμμαχίας Μάρκου Αντωνίου και Κλεοπάτρας. Ο Οκταβιανός αναδεικνύεται νικητής και λίγο αργότερα αναλαμβάνει αυτοκράτορας της Ρώμης.
μ. Χ.
1829
Υπογράφεται η Συνθήκη της Αδριανούπολης, η οποία σήμανε το τέλος του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1828-1829. Με άρθρο της συνθήκης, ο Σουλτάνος επιβεβαιώνει την ανεξαρτησία της Ελλάδας.
1945
Λήγει και επισήμως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, με την παράδοση της Ιαπωνίας. Η επίσημη τελετή λαμβάνει χώρα επί του πολεμικού πλοίου «Μιζούρι» στ' ανοιχτά του κόλπου του Τόκιο.
1958
Διεξάγεται η Μάχη στον Αχυρώνα, στο Λιόπετρι Αμμοχώστου, η φονικότερη από την έναρξη δράσης της ΕΟΚΑ για την απελευθέρωση της Κύπρου. Τέσσερις άνδρες της ΕΟΚΑ (Φώτης Πίττας, Ανδρέας Κάρυος, Ηλίας Παπακυριακού και Χρίστος Σαμάρας) πέφτουν ηρωικά μαχόμενοι, ενώ σκοτώνονται και τραυματίζονται αρκετοί βρετανοί στρατιώτες.
1966
Ο Χρήστος Παπανικολάου κερδίζει το αργυρό μετάλλιο στο επί κοντώ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου της Βουδαπέστης με 5,05 μ. πίσω από τον Ανατολικογερμανό Βόλφγκανγκ Νορντβινγκ (5,10 μ.), μεγάλο αντίπαλό του σε όλες τις μεταξύ τους αναμετρήσεις.
1999
Περίπου 25 εκατομμύρια δραχμές συγκεντρώνονται από τα εισιτήρια του φιλικού αγώνα υπέρ των σεισμοπαθών της Τουρκίας, ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και την τουρκική Γαλατασαράι. Ο αγώνας έγινε στο γήπεδο της Τούμπας και νικήτρια αναδείχθηκε η τουρκική ομάδα με 2-0. Συγκίνηση σκόρπισε το ευχαριστήριο μήνυμα που απηύθυνε στα ελληνικά προς τους φιλάθλους ο πρόεδρος της Γαλατασαράι Φαρούκ Σουρέν, καθώς και η ανάρτηση πανό από τους τούρκους παίκτες με ευχαριστίες προς τον «αδελφό ελληνικό λαό». Πριν από τον αγώνα, μήνυμα φιλίας και έκκλησης για περαιτέρω βοήθεια απηύθυνε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Το παιχνίδι διηύθυνε ο σερραίος Ναούμ Μιντιούρης, ο οποίος αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και γι' αυτό τιμήθηκε με αναμνηστική πλακέτα.
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
905
Κωνσταντίνος Ζ' ο Πορφυρογέννητος, αυτοκράτορας του Βυζαντίου. (Θαν. 9/11/959)
1878
Ίων Δραγούμης, πολιτικός και διπλωμάτης, από τους βασικούς εκφραστές του ελληνικού εθνικισμού και της Μεγάλης Ιδέας. (Θαν. 31/7/1920)
1901
Αντρέας Εμπειρίκος, σουρεαλιστής ποιητής και ψυχαναλυτής. (Θαν. 3/8/1975)
ΘΑΝΑΤΟΙ
1877
Κωνσταντίνος Κανάρης, ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, ναύαρχος και πρωθυπουργός. (Γεν. 1793)
1937
Πιερ Ντε Κουμπερτέν, ο αναβιωτής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. (Γεν. 1/1/1863)
1973
Τζον Τόλκιν, βρετανός συγγραφέας. (Χόμπιτ, Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) (Γεν. 3/1/1892)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0209#ixzz3CAYEt6xN
Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
20
Η φοβερότερη πολεμική αναμέτρηση που γνώρισε η ανθρωπότητα και ο πρώτος αληθινά παγκόσμιος πόλεμος. Διάρκεσε από την 1η Σεπτεμβρίου 1939 έως τις 2 Σεπτεμβρίου 1945 και άφησε πίσω του πάνω από 60 εκατομμύρια νεκρούς.
Από την πλειονότητα των ιστορικών θεωρείται ως συνέχεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, γιατί στην ουσία τα αίτια και οι δυνάμεις που τον προκάλεσαν ήταν οι ίδιες. Μερικές από τις βασικές αιτίες του πολέμου ήταν οι επαχθείς όροι που επιβλήθηκαν στην ηττημένη Γερμανία από τη συνθήκη των Βερσαλιών και η τάση των χωρών του φασιστικού Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία) να κυριαρχήσουν στον κόσμο.
Στη Γερμανία κυβερνούσε από το 1933 ο Αδόλφος Χίτλερ, που επιδίωκε να ανορθώσει το γόητρο της καταρακωμένης χώρας του και να πάρει εκδίκηση από τους Αγγλογάλλους για την ήττα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ιταλία εξουσίαζαν οι φασίστες του Μουσολίνι από το 1922, ενώ η στρατοκρατική Ιαπωνία είχε ξεκινήσει και επιδίωκε τη συνέχιση της επεκτατικής της πολιτικής, που ονόμαζε «Μεγάλη Σφαίρα Ευημερίας της Ανατολής».
Η αφορμή για την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δόθηκε με την απαίτηση της Γερμανίας να αποκατασταθεί η γερμανική κυριαρχία στην ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ (σημερινό Γκντανσκ Πολωνίας) και να της δοθούν μεγαλύτερες δυνατότητες επικοινωνίας με την Ανατολική Πρωσία. Ήταν απλώς το πρόσχημα για τον Χίτλερ, ο οποίος από την αρχή του 1939 είχε αποφασίσει να επιτεθεί και να καταλάβει την Πολωνία. Πρώτα εξασφάλισε τη συγκατάθεση της Σοβιετικής Ένωσης με την υπογραφή στη Μόσχα του Συμφώνου Μη Επιθέσεως, γνωστού ως «Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ» (23 - 24 Αυγούστου 1939), ένα μυστικό πρωτόκολλο, το οποίο προέβλεπε τον διαμελισμό της Πολωνίας και στη συνέχεια αφού έκρινε ότι οι Γαλλοβρετανοί δεν θα βοηθήσουν τους Πολωνούς, ως όφειλαν βάσει συνθηκών, έδωσε τη διαταγή επίθεσης κατά της Πολωνίας στις 26 Αυγούστου.
Γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν στην Πολωνία
Η γερμανική επίθεση κατά της Πολωνίας με την εφαρμογή του δόγματος του «αστραπιαίου πολέμου» (blitzkrieg) εκδηλώθηκε την αυγή της 1ης Σεπτεμβρίου 1939 και σε λιγότερο από ένα μήνα οι στρατιές της Βέρμαχτ είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, σε εφαρμογή του γερμανοσοβιετικού συμφώνου. Το υπόλοιπο τμήμα της Πολωνίας κατέλαβαν οι Σοβιετικοί, που εισέβαλαν στις 18 Σεπτεμβρίου από τα ανατολικά. Ο αιφνιδιασμός για τους Γαλλοβρετανούς ήταν πλήρης, που κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Γερμανίας στις 3 Σεπτεμβρίου.
Στη συνέχεια, οι Γερμανοί στράφηκαν προς δυσμάς και μέχρι τα τέλη Ιουνίου του 1940 είχαν καταλάβει τη Δανία, τη Νορβηγία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο και τελευταία τη Γαλλία, της οποίας η περίφημη οχυρωματική «γραμμή Μαζινό» κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Τα βρετανικά νησιά ήταν ο επόμενος στόχος του Χίτλερ («Μάχη της Αγγλίας»). Οι ανηλεείς βομβαρδισμοί της «Λουφτβάφε», που θα προετοίμαζαν την απόβαση δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα κι έτσι ο Χίτλερ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχέδιό του για κατάληψη των βρετανικών νησιών ήδη από τα τέλη του 1940.
Η Ιταλία εισήλθε στον πόλεμο στις 10 Ιουνίου 1940, με επιθέσεις σε βρετανικές βάσεις στη Βόρειο Αφρική. Στις 28 Οκτωβρίου οι Ιταλοί επιτίθενται κατά της Ελλάδας, μετά το «ΟΧΙ» του δικτάτορα Μεταξά. Ο ελληνικός στρατός δίνει σκληρές μάχες στην Πϊνδο και γρήγορα ανατρέπει την κατάσταση, περνώντας στην επίθεση. Περιορίζει τους Ιταλούς εισβολείς μέσα στο Αλβανικό έδαφος και απελευθερώνει πόλεις και χωριά της Βορείου Ηπείρου. Η εαρινή επίθεση των Ιταλών (9 Μαρτίου 1941) αποτυγχάνει και προ του κινδύνου να κατανικηθεί και εξευτελιστεί ένα μέλος του Άξονα, η Γερμανία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας (6 Απριλίου 1941). Στις 27 Απριλίου οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα και στις 30 Μαΐου καταλαμβάνουν την Κρήτη, ολοκληρώνοντας την κατάληψη της Ελλάδας. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1943 η Ελλάδα βρισκόταν υπό τριπλή κατοχή (Γερμανική, Ιταλική και Βουλγαρική) και μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας και μέχρι τον Οκτώβριο του 1944 υπό Γερμανο-Βουλγαρική κατοχή.
Η ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ
Στις 22 Ιουνίου 1941 οι Γερμανοί στρέφονται ανατολικά και εξαπολύουν επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης («Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα»), η οποία εντάσσεται πλέον στο Συμμαχικό στρατόπεδο. Στις 8 Δεκεμβρίου 1941 ο ιαπωνικός στόλος χτυπά ξαφνικά και καταστρέφει το στόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, που ναυλοχούσε το Περλ Χάρμπορ της Χαβάης. Το γεγονός αυτό συνταράσσει τους Αμερικανούς. Ο πρόεδρος Ρούζβελτ πείθει το Κογκρέσο να κηρύξει τον πόλεμο στον Άξονα και να σταθεί στο πλευρό των Συμμάχων (11 Δεκεμβρίου 1941). Η απόφαση των Αμερικανών να εισέλθουν στον πόλεμο αποτελεί σημείο καμπής, που αλλάζει τις ισορροπίες υπέρ των Συμμαχικών Δυνάμεων και εις βάρος του Άξονα.
Τον Νοέμβριο του 1942 οι βρετανικές δυνάμεις με αρχηγό τον στρατηγό Μοντγκόμερι, αποκτούν την πρωτοβουλία στο μέτωπο της Βορείου Αφρικής, μετά τη δεύτερη Μάχη του Ελ Αλαμέιν. Στο Ανατολικό Μέτωπο, οι Γερμανοί προχωρούν και φθάνουν στα πρόθυρα της Μόσχας, κυριεύουν την Κριμαία, φθάνουν στον Καύκασο και πολιορκούν το Στάλινγκραντ. Στις 2 Φεβρουαρίου 1943, ο Κόκκινος Στρατός ανατρέπει τη γερμανική επίθεση στο Στάλινγκραντ και από τον Ιούλιο του 1943 αρχίζει αντεπίθεση.
Στις 7 Ιουλίου του 1943 τα συμμαχικά στρατεύματα πραγματοποιούν απόβαση στη Σικελία. Αυτό έχει ως συνέπεια την πτώση του Μουσολίνι (25 Ιουλίου) και την ανάληψη της εξουσίας από τον στρατάρχη Πιέτρο Μπαντόλιο, που υπογράφει ανακωχή με τους Συμμάχους (3 Σεπτεμβρίου 1943). Στο διάστημα αυτό, οι Ρώσοι απωθούν τους Γερμανούς από τα εδάφη τους. Σταδιακά, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Ρουμανία, Τσεχοσλοβακία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία) απελευθερώνονται από την προέλαση των σοβιετικών στρατευμάτων, με αποτέλεσμα ο γερμανικός στρατός να αποχωρήσει από την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1944.
Η απόβαση στη Νορμανδία
Άλλο σπουδαίο γεγονός του 1944 ήταν η συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία (6 Ιουνίου), που οδήγησε στην απελευθέρωση των χωρών της Δυτικής Ευρώπης. Στις 26 Απριλίου 1945 οι αγγλικές, αμερικανικές και γαλλικές δυνάμεις ενώνονται στον ποταμό Έλβα με τις δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού. Στις 2 Μαΐου ολοκληρώνεται η κατάληψη του Βερολίνου, ενώ ο Χίτλερ αυτοκτονεί (30 Απριλίου) και ο Μουσολίνι εκτελείται στην Ιταλία από τους παρτιζάνους (28 Απριλίου). Στις 7 Μαΐου 1945 οι Γερμανοί παραδίδονται άνευ όρων στους Συμμάχους και ο πόλεμος στην Ευρώπη λήγει.
Στο μέτωπο του Ειρηνικού, οι Ιάπωνες κατά τη διάρκεια του πολέμου κατέλαβαν, μεταξύ άλλων, τις Φιλιππίνες, τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, τη Βιρμανία και μέρος της Κίνας. Οι Ιάπωνες συνέχισαν τον πόλεμο και μετά την παράδοση της Γερμανίας. Στις 6 Αυγούστου 1945 οι Αμερικανοί ρίχνουν την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και στις 9 Αυγούστου μια δεύτερη στο Ναγκασάκι. Ταυτόχρονα, οι Σοβιετικές δυνάμεις επιτίθενται και κυριεύουν τη Μαντζουρία. Τότε, η Ιαπωνία αναγκάζεται να συνθηκολογήσει. Ο επίλογος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου γράφτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1945, με την επίσημη τελετή παράδοσης της Ιαπωνίας επί του αμερικανικού πολεμικού «Μιζούρι», που ναυλοχούσε στον κόλπο του Τόκιο.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ο φοβερότερος απ’ όσους γνώρισε η ανθρωπότητα. Οι μάχες του ήταν μεγάλης κλίμακας και φονικότατες και η καταστροφή των υλικών αγαθών από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς τεράστιες. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν από την πείνα και πολλές άλλες χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους στα φοβερά στρατόπεδα συγκέντρωσης των χιτλερικών («Εβραϊκό Ολοκαύτωμα», «Ποράιμος»). Το σύνολο των νεκρών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπολογίζεται σε 60 εκατομμύρια, ενώ οι ζημιές ξεπερνούν το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια εκείνης της εποχής.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/820#ixzz3CAYdznxL
Κωνσταντίνος Ζ’ o Πορφυρογέννητος
905 – 959
21
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (913-959), της δυναστείας των Μακεδόνων. Ήταν γιος του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ' του Σοφού και της παλλακίδας του, Ζωής Καρβονοψίνας. Έμεινε στην ιστορία περισσότερο για τις επιδόσεις του στα γράμματα, παρά για τις στρατιωτικές του ικανότητες.
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 905 στην πορφυρά αίθουσα του Παλατιού, που προοριζόταν για τα νόμιμα τέκνα των αυτοκρατόρων, γι' αυτό και έφερε το όνομα Πορφυρογέννητος. Ο ίδιος, όμως, ήταν νόθο τέκνο, το οποίο νομιμοποιήθηκε με τον επιγενόμενο γάμο των γονέων του, λίγο μετά τη γέννησή του. Ο γάμος αυτός δημιούργησε πρόσθετα προβλήματα στον Λέοντα, γιατί ήταν ο τέταρτός του, με συνέπεια να μην αναγνωρισθεί από την Εκκλησία και τον Πατριάρχη Νικόλαο Μυστικό. Ο αυτοκράτορας, με μία απλή κίνηση, έχρισε νέο Πατριάρχη τον Ευθύμιο, ο οποίος αναγνώρισε τον γάμο κι έχρισε τον εξάχρονο Κωνσταντίνο συμβασιλέας (911).
Το 912 ο Λέων πέθανε και τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο νεώτερος αδελφός του Αλέξανδρος, ο οποίος πέθανε ξαφνικά τον επόμενο χρόνο. Έτσι, άνοιξε ο δρόμος για τη στέψη του Κωνσταντίνου ως αυτοκράτορα στις 7 Ιουνίου του 913. Λόγω της ανηλικιότητάς του, όμως, τέθηκε υπό επιτροπεία, την οποία ασκούσαν ο Πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός -που εν τω μεταξύ είχε επανέλθει στα καθήκοντά του μετά το θάνατο του Λέοντα- η βασιλομήτωρ Ζωή και οι μάγιστροι Στέφανος και Ιωάννης Ελλαδάς.
Κατά την πρώτη περίοδο της βασιλείας του Κωνσταντίνου (913-920), η Αυτοκρατορία αντιμετώπισε τις ηγετικές φιλοδοξίες του ηγεμόνα των Βουλγάρων Συμεών, που ήθελε να αναγορευθεί σε βασιλιά. Πρότεινε, μάλιστα, τον γάμο της κόρης του με τον ανήλικο Κωνσταντίνο. Η πρόταση απορρίφθηκε από τους επιτρόπους, γεγονός που εξόργισε τον βούλγαρο ηγεμόνα, ο οποίος απείλησε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη (913), ενώ έφθασε μέχρι τον Ισθμό της Κορίνθου, μετά τη νίκη του επί των Βυζαντινών στη Μάχη της Αγχιάλου (σημερινό Μπουργκάς).
Από την αναταραχή αυτή επωφελήθηκε ο αρχηγός του στόλου Ρωμανός Λεκαπηνός, ο οποίος κατόρθωσε να αυξήσει την επιρροή του στο παλάτι, με τον γάμο της κόρης του Ελένης με τον δεκατετράχρονο πλέον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο το 919. Έλαβε, μάλιστα, τον τίτλο του βασιλεοπάτορα, που δινόταν για πρώτη φορά σε πεθερό αυτοκράτορα. Σταδιακά, ο Κωνσταντίνος παραμερίστηκε από την εξουσία, την οποία ασκούσε ο Ρωμανός ως αντιβασιλέας με τους τρεις γιους του. Παράλληλα, προώθησε στον Πατριαρχικό θρόνο τον τέταρτο γιο του Θεοφύλακτο, ενώ έκλεισε σε μοναστήρι τη βασιλομήτορα Ζωή. Για μια εικοσιπενταετία (920-945), ο Κωνσταντίνος ήταν τύποις μόνο αυτοκράτορας κι έτσι κατηύθυνε όλα τα ενδιαφέροντά του στη μελέτη και τη συγγραφή.
Η διαμάχη στους κόλπους της οικογένειας Λεκαπηνού οδήγησε στον εγκλεισμό του Ρωμανού σε μοναστήρι και στην αντίδραση λαού και στρατού. Από την κατάσταση αυτή επωφελήθηκε ο Κωνσταντίνος κι έγινε και πάλι κύριος της εξουσίας στις 27 Ιανουαρίου 945, με την υποστήριξη της πανίσχυρης οικογένειας των Φωκάδων, που πολλά μέλη της υπηρέτησαν από διάφορες θέσεις την αυτοκρατορία (Λέων Φωκάς, Βάρδας Φωκάς, Νικηφόρος Φωκάς κ.ά.).
Ο Κωνσταντίνος, αφού εξασφάλισε τα νώτα του από τους Βουλγάρους, με τους οποίους συνήψε συνθήκη ειρήνης, στράφηκε κατά των Αράβων, που απειλούσαν την αυτοκρατορία. Με τους ικανούς στρατηγούς του Βάρδα Φωκά, Νικηφόρο Φωκά και Ιωάννη Τσιμισκή κατόρθωσε να τους εξουδετερώσει. Ο στρατηγός Μαριανός Αργυρός διεύρυνε τη βυζαντινή επιρροή στην Ιταλία, ενώ ο ομόλογός του Λέων Αργυρός εξουδετέρωσε την ουγγρική απειλή.
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος συνήψε εμπορικές σχέσεις με τους Ρώσους, ενώ η βάπτιση της ηγεμονίδας της Ρωσίας Όλγας στον Χριστιανισμό διεύρυνε την επιρροή των Βυζαντινών στην αναδυόμενη αυτή περιοχή. Με τη βασιλεία του Κωνσταντίνου Ζ' η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανέκτησε την παλιά της ισχύ και ακτινοβολία και κατέκτησε την εσωτερική της γαλήνη. Χωρίς να είναι ο μεγάλος στρατηγός ή πολιτικός, ο Κωνσταντίνος είχε την ικανότητα να επιλέγει τους κατάλληλους συνεργάτες και να οριοθετεί τους σωστούς στόχους.
Από το συγγραφικό του έργο ξεχωρίζουν οι πραγματείες «Ιστορική διήγησις του Βίου του Βασιλείου Α'», που αναφέρεται στη ζωή του παππού του Βασιλείου Α', ιδρυτή της Μακεδονικής Δυναστείας, «Προς τον ίδιον υιόν», με συμβουλές προς τον γιο του και μετέπειτα αυτοκράτορα Ρωμανό Β', «Περί Βασιλείου Τάξεως, το οποίο αποτελεί τη βασική πηγή των ιστορικών σχετικά με το πολύπλοκο πρωτόκολλο που ακολουθούσαν οι Βυζαντινοί αξιωματούχοι και κυρίως η Αυτοκρατορική οικογένεια και το «Περί Θεμάτων», σχετικό με τη διοικητική διαίρεση της αυτοκρατορίας. Άφησε, επίσης, στίχους, ποιήματα, λόγους και επιστολές. Το μεγάλο του ενδιαφέρον για την παιδεία επικεντρώθηκε στην αναδιοργάνωση του Πανδιδακτηρίου της Μαγναύρας, που θεωρείται ως ένα από τα πρώτα πανεπιστήμια στον κόσμο.
Ο Κωνσταντίνος Ζ' ο Πορφυρογέννητος πέθανε στις 9 Νοεμβρίου 959. Έχουν εκφρασθεί υπόνοιες ότι ίσως να δηλητηριάστηκε, είτε από τον γιο και διάδοχό του Ρωμανό Β', είτε από τη νύφη του Θεοφανώ.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/261#ixzz3CAZ99n1a
Κωνσταντίνος Κανάρης
1793 – 1877
45
Ηγετική μορφή του '21, στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1793 ή το 1795 στα Ψαρά, στους κόλπους μιας οικογένειας με μεγάλη ναυτική παράδοση. Ο πατέρας του Μιχαήλ ή Μικές Κανάργιος ή Κανάριος διατέλεσε επανειλημμένα δημογέροντας του νησιού και από τον γάμο του με τη Μαρία απέκτησε τρία αγόρια, τον Αναγνώστη, τον Γεώργιο και τον Κωνσταντίνο.
Ο Κωνσταντής έμεινε ορφανός από μικρός και ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα με το επίθετο Κανάρης. Δούλεψε ως μούτσος στο μπρίκι του θείου του Δημήτρη Βουρέκα, που μετέφερε Σουλιώτες από την Πάργα στη Λευκάδα και έμαθε τα μυστικά της θάλασσας. Μετά τον θάνατο του θείου, ανέλαβε καπετάνιος του πλοίου του, με το οποίο πραγματοποίησε πολλά εμπορικά ταξίδια στη Μεσόγειο. Σε ηλικία 22 ετών παντρεύτηκε τη Δέσποινα Μανιάτη, κόρη γνωστής ναυτικής οικογένειας των Ψαρών, με την οποία απέκτησε επτά παιδιά.
Ο Κανάρης δεν φαίνεται να είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία, αλλά όταν ξέσπασε η Επανάσταση, ήταν από τους πρώτους που έλαβαν μέρος στον Αγώνα. Κατατάχθηκε ως απλός ναύτης στον ψαριανό στολίσκο, που συγκρότησε ο φίλος του Νικολής Αποστόλης. Από τις πρώτες επιχειρήσεις άρχισε να εξειδικεύεται στα πυρπολικά και να γίνεται ο φόβος και ο τρόμος του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Η φήμη του γρήγορα ξεπέρασε τα στενά όρια του ελληνικού χώρου και έγραψαν γι' αυτόν ο λόρδος Βύρων, ο Βίκτωρ Ουγκώ, ενώ ο άγγλος ιστορικός Γκόρντον σημείωνε «είναι ο πιο έξοχος εκπρόσωπος του ηρωισμού, που η Ελλάδα όλων των εποχών μπορεί να υπερηφανεύεται».
Ο Κανάρης κέρδισε την εκτίμηση και των συναγωνιστών του και για τη σωφροσύνη του χαρακτήρα του. Γι' αυτό ανήλθε και στα υψηλότερα αξιώματα της Πολιτείας μετά την απελευθέρωση. Το 1827 αντιπροσώπευσε τα Ψαρά στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας και ήταν ένας από τους πιο θερμούς υποστηρικτές του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος τον χρησιμοποίησε για την καταστολή των διαφόρων ανταρσιών στη Μάνη και την Ύδρα. Μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και εγκαταστάθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου.
Κατά την Οθωνική περίοδο ανακλήθηκε στην υπηρεσία και έφθασε μέχρι τον βαθμό του υποναυάρχου. Κατόπιν διορίστηκε γερουσιαστής και αναμίχθηκε στην πολιτική με το Ρωσικό Κόμμα. Συμμετείχε στην επαναστατική κίνηση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, που ανάγκασε τον Όθωνα να παραχωρήσει Σύνταγμα. Μέχρι την έξωση του Όθωνα χρημάτισε επανηλειμμένα υπουργός και δύο φορές πρωθυπουργός (16 Φεβρουαρίου 1844 - 30 Μαρτίου 1844, 15 Οκτωβρίου 1838, 12 Δεκεμβρίου 1849). Το 1862 ήταν ένας από τους βασικούς εκπροσώπους της αντιοθωνικής κίνησης. Όταν ο βασιλιάς, σε μια προσπάθειά του να τον προσεταιρισθεί, του ανέθεσε για τρίτη φορά την πρωθυπουργία, αυτός δεν δίστασε να καταθέσει την εντολή, επειδή ο Όθων δεν ενέκρινε ορισμένους από τους υπουργούς του.
Μετά την έξωση του Όθωνα, ορίστηκε μέλος της τριανδρίας Βούλγαρη, Κανάρη, Ρούφου και το 1863 πήγε στη Δανία ως ένας από τους αντιπροσώπους του Έθνους για να προσφέρει το στέμμα στον βασιλιά Γεώργιο Α'. Στη συνέχεια ανέλαβε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Ρούφου και δύο φορές πρωθυπουργός (5 Μαρτίου 1864 - 16 Απριλίου 1864, 27 Ιουλίου 1864 - 2 Μαρτίου 1865). Κατόπιν αποσύρθηκε της πολιτικής και ιδιώτευσε στο σπίτι του στην Κυψέλη (Κυψέλης 56), όπου καθημερινά δεχόταν φίλους και θαυμαστές του. Στις 26 Μαΐου 1877, σε ηλικία 82 ετών, επανήλθε στην πολιτική και ανέλαβε πρωθυπουργός στην οικουμενική κυβέρνηση που σχηματίστηκε για να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες συνέπειες από τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο. Ο «ναύαρχος», όπως τον αποκαλούσε ο λαός, πέθανε επί των επάλξεων της πολιτικής στις 2 Σεπτεμβρίου 1877 και κηδεύτηκε με μεγαλοπρέπεια στο Α' Νεκροταφείο.
Οι κυριότερες πολεμικές ενέργειες του Κανάρη στην Επανάσταση του '21:
- Πυρπολεί την ναυαρχίδα του καπετάν πασά Καρά Αλή στη Χίο (6 - 7 Ιουνίου 1822). 2.000 νεκροί Οθωμανοί, ανάμεσά τους και ο Καρά Αλής.
- Ανατινάζει τουρκικό δίκροτο στο στενό μεταξύ Τενέδου και Τρωάδας (28 Οκτωβρίου 1822). Επρόκειτο για την υποναυαρχίδα του νέου αρχιναυάρχου Κακλαμάν Μεχμέτ Πασά, που είχε διαδεχθεί τον Καρά Αλή. 800 νεκροί Οθωμανοί.
- Πυρπολεί τουρκική φρεγάτα κοντά στη Σάμο (5 Αυγούστου 1824), εκδικούμενος την καταστροφή της Κάσου και της πατρίδας του. 600 νεκροί Οθωμανοί.
- Πυρπολεί τουρκική κορβέτα στα ανοιχτά της Μυτιλήνης (23 - 24 Σεπτεμβρίου 1824).
- Και η τολμηρότερη ενέργεια του: αποπειράται να πυρπολήσει τον αιγυπτιακό στόλο στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας (10 Αυγούστου 1825). Το εγχείρημα απέτυχε, λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών (απρόοπτος μεταβολή του ανέμου).
Τα παιδιά του Κωνσταντίνου Κανάρη:
- Νικόλαος (1818-1848), σκοτώθηκε σε ειδική αποστολή στη Βηρυτό.
- Θεμιστοκλής (1819-1851), σκοτώθηκε σε ειδική αποστολή στην Αίγυπτο.
- Μιλτιάδης (1822-1899), ναύαρχος και πολιτικός.
- Λυκούργος (1826-1865), νομικός.
- Μαρία (1828-1847)
- Αριστείδης (1831-1863), αξιωματικός. Σκοτώθηκε έξω από τα ανάκτορα (Ηρώδου του Αττικού), κατά τη διάρκεια των «Ιουνιανών».
- Θρασύβουλος (1834-1898), ναύαρχος.
Μάνος Κατράκης
1909 – 1984
90
Ο Μάνος Κατράκης, κορυφαίος πρωταγωνιστής και θιασάρχης, γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1909 στο Καστέλι Κισσάμου των Χανίων Κρήτης. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης.
Το 1919 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ο Μάνος, που από μικρός είχε δείξει το υποκριτικό ταλέντο του, εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή. Έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία μόλις 18 ετών, με το θίασο Οι Νέοι στο έργο Για την αγάπη της. Το μπρίο και η δυναμικότητά του ενθουσίασαν τον σκηνοθέτη Κώστα Λελούδα κι έτσι ένα χρόνο αργότερα, το 1928, έπαιξε στην πρώτη βουβή ταινία Το λάβαρο του '21.
Την ίδια περίοδο εντάχθηκε στο Θίασο της Ελευθέρας Σκηνής της Μαρίκας Κοτοπούλη, του Σπύρου Μελά και του Μήτσου Μυράτ, παίζοντας σε έργα όπως Η λύρα του γερο-Νικόλα, Οι άθλιοι και Στέλλα Βιολάντη. Το 1930 συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο του Β. Ρώτα και το 1932 προσλήφθηκε στο νεοϊδρυόμενο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμήνευσε μεταξύ άλλων τον Κορυφαίο στον Αγαμέμνονα και τον Κρητικό στη Βαβυλωνία.
Το 1934 συνεργάστηκε με τον Β. Αργυρόπουλο και το 1935 ξανά με τη Μ. Κοτοπούλη, για να επιστρέψει, την ίδια χρονιά στο Εθνικό Θέατρο. Το 1943 ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και από τη θέση αυτή συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης όπου και έπαιξε μέχρι το 1946, οπότε επέστρεψε στο Εθνικό. Εκδιώχθηκε, όμως, ένα χρόνο αργότερα, λόγω των αριστερών πεποιθήσεών του. Αρνούμενος να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», εξορίστηκε στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη.
Επέστρεψε στην Αθήνα το 1952, διοργανώνοντας «ποιητικές απογευματινές» στο θέατρο Μουσούρη. Ξανανέβηκε στη σκηνή με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, λίγο αργότερα με τον θίασο του Αδαμάντιου Λεμού και αμέσως μετά με τον Θυμελικό Θίασο του Λίνου Καρζή (Προμηθεύς Δεσμώτης). Στη συνέχεια και μέχρι το 1955 εμφανίστηκε με την Κυβέλη και αμέσως μετά συγκρότησε δικό του θίασο με την Ασπασία Παπαθανασίου (Ευγενία Γκραντέ, Βαθιές είναι οι ρίζες, Το κορίτσι με το κορδελάκι κ.ά).
Το 1955 ίδρυσε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο και εγκαταστάθηκε στον υπαίθριο χώρο του Πεδίου του Άρεως, τον οποίο εγκαινίασε με τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας. Σ' αυτό το θέατρο, με μεγάλη συμμετοχή κοινού και καλλιτεχνική επιτυχία, συνέχισε ως το 1967, υποστηρίζοντας συστηματικά το ελληνικό έργο (Ο μονοσάνδαλος, Το κορίτσι με το κορδελάκι, Η Αντιγόνη της Κατοχής, Ο Πατούχας και διασκευές από έργα του Καζαντζάκη όπως Ο Χριστός ξανασταυρώνεται και Ο Καπετάν Μιχάλης). Σποραδικά ανέβασε και κλασικό ρεπερτόριο (Ιούλιος Καίσαρ, Φουέντε Οβεχούνα). Τους χειμώνες, το ΕΛΘ φιλοξενείτο σε διάφορα θέατρα ή περιόδευε στην επαρχία, την Κύπρο και την Κωνσταντινούπολη.
Καθώς το 1968 του έγινε έξωση από το Πεδίο του Άρεως, ο Κατράκης συνέχισε την πρωταγωνιστική του πορεία, πότε με το θίασό του, πότε με άλλους πρωταγωνιστές. Το 1972 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και πρωταγωνίστησε στον Οθέλλο και τον Δον Κιχώτη, και στην Επίδαυρο στον Οιδίποδα Τύραννο (1973) και στον Προμηθέα Δεσμώτη (1974).
Αργότερα, συνεργάστηκε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το ΚΘΒΕ, για να επανιδρύσει το 1977 το ΕΛΘ, ανεβάζοντας έργα Αρμπούζοφ (Φθινοπωρινή ιστορία με την Έλλη Λαμπέτη), Γκόρκι (Οι Τελευταίοι), Μπρεχτ (Συντροφιά με τον Μπρεχτ, με τη Μελίνα Μερκούρη), Λέοναρντ (Ντα), Μασάρι (Ταμπού) και τη Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη του Νικηφόρου Βρεττάκου. Η τελευταία του εμφάνιση έγινε το 1984 στο Ηρώδειο, με το μουσικό έργο του Θόδωρου Αντωνίου Προμήθεια.
Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες (Δ. Ροντήρη, Π. Κατσέλη, Τ. Μουζενίδη, Μ. Βολανάκη, Σπ. Ευαγγελάτο, Μ. Θεοδωράκη, Σπ. Βασιλείου, Α. Κατσέλη, Τ. Καρούσο, Ελ. Χατζηαργύρη, Αν. Βαλάκου) και συμμετείχε σε εκατοντάδες εκδηλώσεις, όπου με την ανεπανάληπτη φωνή του δικαίωνε το νεοελληνικό ποιητικό λόγο. Οι αναγνώσεις του σε κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας παρέμειναν κλασικές.
Ο Κατράκης έπαιξε και σε πολλές ταινίες στον κινηματογράφο. Αξιόλογες είναι οι ερμηνείες του στο Μαρίνο Κοντάρα του Γιώργου Τζαβέλα (1948), στη Συνοικία το όνειρο του Αλέκου Αλεξανδράκη (1961) στην Ηλέκτρα του Μιχάλη Κακογιάννη (1962), στο Ένας Ντελικανής του Μανόλη Σκουλούδη (1963). Βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, για την ερμηνεία του στον ρόλο του Κρέοντα στην Αντιγόνη του Γ. Τζαβέλλα, και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στο Συνοικία το όνειρο.
Λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας Ταξίδι στα Κύθηρα, με σκηνοθέτη το Θόδωρο Αγγελόπουλο, άφησε την τελευταία του πνοή, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1984, χτυπημένος από καρκίνο των πνευμόνων.
https://www.youtube.com/watch?v=uT7PicQ4cPo
https://www.youtube.com/watch?v=uqvPrJS339Q
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/173#ixzz3CAZg3Tua
Ιούλιος Γαλβάνης
1838 – 1911
4
Διακεκριμένος Έλληνας χειρουργός του 19ου αιώνα και πανεπιστημιακός δάσκαλος. Έμεινε στην ιστορία για τη φοιτητική αναταραχή που προκλήθηκε εξαιτίας του στην Αθήνα στις αρχές του 1897, η οποία συνοδεύτηκε από την κατάληψη του Πανεπιστημίου από φοιτητές και την πολιορκία του από δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας («Γαλβανικά»).
Ο Ιούλιος Γαλβάνης γεννήθηκε στην αγγλοκρατούμενη τότε Ζάκυνθο το 1838. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τελειοποίησε τις σπουδές του στη Γαλλία, όπου ειδικεύτηκε στη χειρουργική. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, εξάσκησε την ιατρική, πρώτα στη Ζάκυνθο και στη συνέχεια στην Αθήνα.
Η εφαρμογή νέων χειρουργικών μεθόδων εκτόξευσε τη φήμη του, με αποτέλεσμα η βασίλισσα Όλγα να του αναθέσει τη διεύθυνση του χειρουργικού τμήματος του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Το 1881 εξελέγη καθηγητής της χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά το επόμενο έτος απολύθηκε για πολιτικούς λόγους. Μετά τον θάνατο του καθηγητή Θεόδωρου Αρεταίου τον Μάρτιο του 1893, επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο ως καθηγητής.
Τον Δεκέμβριο του 1896 επέπληξε δριμύτατα τους φοιτητές του για ένα εξεταστικό θέμα. «Είσθε ανάξιοι να κατέχητε τας φοιτητικάς έδρας και ατιμάζετε την Ελλάδα και το Ελληνικόν πανεπιστήμιον» φέρεται να τους είπε. Αυτοί αντέδρασαν και με τη συνδρομή φοιτητών από άλλες σχολές κατέλαβαν το Πανεπιστήμιο, απαιτώντας την απομάκρυνση του Γαλβάνη. Ο πρύτανης Αναστάσιος Χρηστομάνος (1841-1906) κάλεσε τη Χωροφυλακή και στη συνέχεια τον Στρατό για να επιβάλουν την τάξη. Επί δέκα μέρες (9-19 Ιανουαρίου 1897) η πρωτεύουσα θύμιζε πεδίο μάχης. Οι συγκρούσεις φοιτητών και αστυνομίας ήταν καθημερινό φαινόμενο, με χρήση αληθινών πυρών και από τις δύο πλευρές. Τελικά, με παρέμβαση του καθηγητή της Φιλοσοφικής Γεωργίου Μιστριώτη (1840-1916) επήλθε συμβιβασμός και τα πνεύματα ηρέμησαν.
Ο Ιούλιος Γαλβάνης επέστρεψε στα διδακτικά του καθήκοντα και διατήρησε την έδρα της χειρουργικής μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου του 1911, όταν πέθανε αιφνίδια κατά τη διάρκεια κυνηγετικού περιπάτου στο Σούνιο. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει πληθώρα βιβλίων της ειδικότητάς του, όπως η «Εγχειρητική» (1884) και η «Θεραπεία της φυματιώσεως δια της χειρουργικής». Προς τιμήν του, ένας μικρός αθηναϊκός δρόμος στα Πατήσια φέρει το όνομά του. Είναι κάθετος της Λεωφόρου Πατησίων, απέναντι από τη φοιτητική εστία.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/686#ixzz3CAa1rxs4
Ελένη Ζαφειρίου
1916 – 2004
18
Μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου.
Η Ελένη Ζαφειρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Το 1936 πρωτοεμφανίζεται στο Εθνικό Θέατρο στην παράσταση Πριν από το ηλιοβασίλεμα. Στο Εθνικό Θέατρο παρέμεινε τα περισσότερα χρόνια της καριέρας της, σε δύο χρονικές περιόδους, από το 1936 έως το 1943 και από το 1955 έως το 1978.
Υποδύθηκε δεκάδες ρόλους, κυρίως του κλασικού ρεπερτορίου. Σημαντικότεροι εξ αυτών ήταν οι "Βασίλισσα Μαργαρίτα (Ριχάρδος Γ΄), Θεά Αθηνά (Ιφιγένεια), Άτοσσα (Πέρσες), Βασίλισσα Γερτρούδη (Άμλετ), Γινερίλη (Ληρ), Τροφός (Μήδεια), Αντιγόνη (Οιδίπους επί Κολωνώ), Τέκλησσα (Αίας), Σάρα (Θυσία του Αβραάμ), Ρονκάλαινα (Βασιλικός) κ.ά.
Ωστόσο, το ελληνικό κοινό τη γνώρισε, κυρίως, ως μαυροφορεμένη μάνα σε πλείστες ελληνικές ταινίες (Το κορίτσι με τα μαύρα, Πικρό Ψωμί, Μικρή Πολιτεία, Η λίμνη των πόθων κ.ά.). Συνεργάστηκε με τον Νίκο Ξανθόπουλο σε περισσότερες 20 ταινίες!
Στην τηλεόραση χαρακτηριστικός παρέμεινε ο ρόλος της "Καμπουρίτσας", που ερμήνευσε στη σειρά Ο Χριστός ξανασταυρώνεται τη δεκαετία του '70.
Πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου του 2004.
https://www.youtube.com/watch?v=3TdRk9zb5FM
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/4#ixzz3CAaG52CO
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Τετάρτη
3/9
03:00
18°C
87%
4 Μπφ Δ
24 Km/h
ΒΡΟΧΗ
09:00
18°C
84%
4 Μπφ Δ
24 Km/h
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
15:00
24°C
56%
4 Μπφ Δ
24 Km/h
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
21:00
20°C
77%
4 Μπφ ΒΔ
24 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
ς ΌΛΗ
Μεγάλες στιγμές αγαπημένοι μου φίλοι , ζήσανε όσοι Λιδορικιώτες βρέθηκαν την Παρασκευή το βράδυ στο προαύλιο των σχολείων , στην παρουσίαση της σεμνής εκδήλωσης για το ‘ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ “ , που πέρα απ’ τις μνήμες που μας έφερε στο νου , ήταν και υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου , κάτι δηλαδή που το χωριό μας δεν είχε…όπως επίσης , μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη είχε και το διαδικαστικό πρωινό κομμάτι , το μνημόσυνο των αδικοχαμένων χωριανών μας , μακριά από τραχανόπιτες και…” γιορτάσματα “ με πολύ…μεράκι , όπως διαβάζαμε κάθε χρόνο και..ντρεπόμασταν , μπήκε τέλος πια στο παρατράγουδο αυτό , και η κρισιμότερη στιγμή της Λιδορικιώτικης ιστορίας των 13 αιώνων και πλέον , έστω και με καθυστέρηση 70 χρόνων , πήρε τη θέση που της ταιριάζει και στο μέλλον με τη βοήθεια όλων των χωριανών , θα γίνουν καλύτερες εκδηλώσεις , σαν αρχή όμως η φετινή εκδήλωση , πανθομολογουμένως ήταν ήταν άριστη…
Βέβαια υπάρχουν και κάποια..μελανά σημεία , με πρώτο και καλύτερο την συντονισμένη και καλο..σχεδιασμένη ΑΠΟΧΗ των συνήθων παρατρεχάμενων αλαλαζόντων , που εντελώς ..τελείως..συμπτωματικά ..έλαμψαν με την απουσία τους , που τελικά πέρασε ..απαρατήρητη , για να θυμηθούμε και λιγάκι τους πάνσοφους αρχαίους προγόνους μας …” ΕΞΕΣΤΙ ΚΛΑΖΟΜΕΝΙΟΙΣ …ΑΣΧΗΜΟΝΕΙΝ “, και ο…νοών ..νοείτω…!!!!
Για όλα τα..παρατράγουδα όμως αλλά και για την εκδήλωση γενικά , θα μιλήσουμε αύριο , παρουσιάζοντας και πλήθος φωτογραφιών και..βίντεο ,με την ευκαιρία όμως θα ήθελα να σημειώσω πως ΕΙΧΑ ΠΟΛΛΑ – ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΑ ΔΩ ΧΩΡΙΑΝΟΥΣ ΜΑΣ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΝΑ ΚΛΑΙΝΕ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΌΤΑΝ Η ΜΕΓΆΛΗ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΊΣΤΡΙΑ ΕΛΑΝΗ ΛΙΑΠΗ , ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΗΜΑΤΙΚΑ και με φωνή…κρυστάλλινη , παρά τα 94 χρόνια της , ΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΟ ΜΟΙΡΟΛΟΙ…αυτά είναι τεκμήρια πως ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΩΝ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΠΟΛΙΚΗ , τώρα για όσους προτίμησαν την..πρέφα και τη….δηλωτή , ΤΟ…ΦΡΕΝΤΟ ή ..την “ κοινωνική ..υποπλατάνια “ κριτική και …φιλοσοφία , τι να πούμε , απλά τους ευχόμαστε …” ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ “…!!!
Δημοσιεύουμε και σήμερα μερικές φωτογραφίες απ’ την μεγαλειώδη , αξιοπρεπή και άκρως..ποιοτική εκδήλωση η οποία απέδειξε ΠΩΣ ΟΙ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΚΆΝΟΥΜΕ ΘΑΥΜΑΤΑ , για την ιστορία δε αναφέρουμε ΠΩΣ ΟΛΗ Η ΠΡΟΧΘΕΣΙΝΗ ΓΡΑΦΤΗΚΕ , ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ ….!!! ‘Οπως ακριβώς το διαβάζετε ΑΠΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ , ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΛΙΔΟΡΙΚΙ , ας το καταλάβουν λοιπόν καλά..καλά κάποιοι , πως η στείρα ..άρνηση , δεν βοηθάει στην πρόοδο και την πολιτιστικο..κοινωνική αναβάθμιση του τόπου μας ….
Καλό σας βράδυ , να περνάτε καλά
Απ’ το πανέμορφο χωριό μας με μπόλικη αγάπη…Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment