Αρχείο Σοφ. Βούλγαρη
Καλησπέρα Λιδορικιώτες ..
Καλησπέρα φίλοι του χωριού μας ..
Ανατολή Ήλιου: 06:00
Δύση Ήλιου: 20:48
Σελήνη 5 ημερώνΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/#ixzz4B5tRVp95
ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ 22 βαθμοί , με ψιλόβροχο και
Κάτω στη ρεματιά τα αηδόνια..οργιάζουν…το γλυκο..ψιλόβροχο γλυστράει λες αθόρυβα πάνω στα νοτισμένα φύλλα των πελώριων πλατανιών αλλά και των άλλων καταπράσινων δέντρων της ρεματιάς , δημιουργώντας ένα γλυκοσιγο..ψιθύρισμα πουλιών και..παιδιών ..
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
π. Χ.
411
Πραξικόπημα ολιγαρχκών εκδηλώνεται στην Αθήνα
μ. Χ.
1898
Η Μ. Βρετανία «νοικιάζει» το Χονγκ Κονγκ από την Κίνα για 99 χρόνια.
1916
Ο Συμμαχικός στόλος καταπλέει στο Φάληρο και επιδίδει τελεσίγραφο στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη για διάλυση της Βουλής, προκύρηξη νέωνεκλογών, αποστράτευση του ελληνικού στρατού και απομάκρυνση των γερμανόφιλων αξιωματικών (Εθνικός Διχασμός).
1930
Συνωστισμός σημειώνεται στην οδό Ερμού της Αθήνας και διακοπή της συγκοινωνίας από το πλήθος, που συγκεντρώνεται για να θαυμάσει τη Μις Ευρώπη, Αλίκη Διπλαράκου.
1976
Στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, που διεξάγεται στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο Βασίλης Χατζηπαναγής οδηγεί σε μεγάλη νίκη τον Ηρακλή επί τουΟλυμπιακού με 6-5 στα πέναλτι. Ο κανονικός αγώνας και η παράταση έληξαν 4-4.
2010
Ανεξαρτητοποιούνται οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης, Νίκος Τσούκαλης, Θανάσης Λεβέντης και Γρηγόρης Ψαριανός, εξέλιξη την οποία ο πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπραςχαρακτηρίζει «αρνητική».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0906#ixzz4B5uldEF2
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
1917
Έρικ Χομπσμπάουμ, βρετανός μαρξιστής διανοούμενος, από τους κορυφαίους ιστορικούς του 20ου αιώνα. (Θαν. 1/10/2012)
Αποφθέγματα
1963
Τζόνι Ντεπ, αμερικανός ηθοποιός.
1988
Σωκράτης Παπασταθόπουλος, διεθνής έλληνας κεντρικός αμυντικός ποδοσφαιριστής (ΑΕΚ, Μίλαν,Μπορούσια Ντόρτμουντ).
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0906#ixzz4B5v7etsQ
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1847
Βάσος Μαυροβουνιώτης, ήρωας της ελληνικής επανάστασης από το Μαυροβούνιο. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βάσο Μπράγιοβιτς. (Γεν. 1797)
1870
Τσαρλς Ντίκενς, άγγλος μυθιστοριογράφος. (Γεν. 7/2/1812)
Αποφθέγματα
2012
Ζωρζ Σαρή, ελληνίδα ηθοποιός και από τους σπουδαιότερους συγγραφείς παιδικών βιβλίων στη χώρα μας. (Γεν. 23/5/1925)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0906#ixzz4B5vMDXnR
Η Ανάληψη του Κυρίου
1079
0
Θεοπατερική εορτή, που αναφέρεται στην ανάβαση του Χριστού στους ουρανούς και θεωρείται στην εκκλησιαστική παράδοση ως η ολοκλήρωση της αποστολής του Χριστού επί της Γης. Εορτάζεται από την Εκκλησία την 40η ημέρα από την Ανάσταση του Κυρίου (9 Ιουνίου το 2016). Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσες φέρουν το όνομα Ανάληψη.
Το εκκλησιαστικό γεγονός της Αναλήψεως περιγράφεται από τους ευαγγελιστές Μάρκο (ιστ΄ 19), Λουκά ( κδ΄, 51) και Ιωάννη (στ΄, 62 και κ΄, 17), στις Πράξεις των Αποστόλων (α΄ 2, 9), στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου (Προς Εφεσίους δ΄ 8-10, Προς Εβραίους δ΄14 και ζ΄ 26. Α' Προς Τιμόθεον γ΄ 16) και στην Α’ Καθολική Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου(γ΄ 22). Μόνο ο ευαγγελιστής Ματθαίος παραλείπει κάθε μνεία για το γεγονός αυτό.
Σύμφωνα με τις ως άνω περιγραφές της Καινής Διαθήκης, η Ανάληψη έγινε στο Όρος των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ μπροστά στους μαθητές του Χριστού, οι οποίοι παρακολούθησαν με δέος την απομάκρυνση του Διδασκάλου. Η πατερική παράδοση τονίζει ιδιαίτερα τον υπερφυσικό χαρακτήρα της Αναλήψεως του Κυρίου, το όποιο περιλήφθηκε στη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας με τη χαρακτηριστική αναφορά στο Σύμβολο της Πίστεως («και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης...»). Τόσο στις Πράξεις των Αποστόλων, όσο και στο Σύμβολο της Πίστεως («Πιστεύω») διακηρύσσεται η σχέση της Αναλήψεως με τη Δευτέρα Παρουσία.
Η Ανάληψη του Χριστού συνεορταζόταν με την Πεντηκοστή, κατά τους πρώτους αιώνες. Από τον 4ο αιώνα, όμως, άρχισε η προοδευτική διάκριση και ο αυτοτελής εορτασμός της.
Απολυτίκιο
Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, χαροποιήσας τους μαθητάς, τη επαγγελία του Αγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αυτών δια της ευλογίας, ότι συ ει ο Υιός του Θεού, ο λυτρωτής του κόσμου.
Λαογραφία
Η γιορτή της Αναλήψεως εκτός από την επίσημη ονομασία της έχει και πολλές λαϊκές ονομασίες όπως:- Αναληψού, στη Σαντορίνη.
- Αναληψιός, στη Θράκη.
- Τ’ Αγιού Αναληψιού, στην Ίμβρο.
- Συναληψιού, στη Ρόδο.
- Τα Σαράντα της Πασκαλιάς, στην Κομοτηνή.
- Γαλατοπέφτη, στη Μύκονο, στη Σίφνο, στη Σκύρο κ.α, διότι την ημέρα αυτή οι τσοπάνηδες συνηθίζουν να μοιράζουν γάλα δωρεάν στα χωριά τους «για το καλό του κοπαδιού».
Είναι γνωστή η παλαιότερη συνήθεια να πηγαίνουν της Αναλήψεως στη θάλασσα για το πρώτο μπάνιο. Μάλιστα, σε όρισμένα μέρη γέμιζαν με θαλασσινό νερό τα «σαράντα κύματα», ένα μπουκάλι που το φύλαγαν για φάρμακο σε πρηξίματα, δαγκώματα και διάφορους πόνους.
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/930#ixzz4B5vdwKoz
Πραξικόπημα στην Αρχαία Αθήνα
676
0
Ολιγαρχικό κίνημα κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404 π.Χ.), που ανέτρεψε το δημοκρατικό πολίτευμα στην αρχαία Αθήνα και εγκαθίδρυσε τη λεγόμενη «Αρχή των 400». Εκδηλώθηκε την 14η του μηνός Θαργηλιώνος (9 Ιουνίου) του 411 π.Χ.
Μετά την καταστροφική εκστρατεία των Αθηναίων στη Σικελία (415-413πΧ), το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αθήνα άρχισε να κλονίζεται. Οι πλούσιοι κάτοικοί της, που επωμίζονταν τις δαπάνες του πολέμου, αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσχέρειες και σχεδίαζαν την ανατροπή του και την εγκαθίδρυση ολιγαρχικού πολιτεύματος. Δεν δίσταζαν, μάλιστα, να καταφύγουν στην τρομοκρατία, για να πετύχουν τον σκοπό τους. Επιφανείς ηγέτες των δημοκρατικών, όπως ο Ανδροκλής, δολοφονήθηκαν από ομάδες νεαρών αριστοκρατών.
Το ολιγαρχικό κίνημα είχε ως ιθύνοντα νου τον δεινό ρήτορα Αντιφώντα, που δρούσε κυρίως από το παρασκήνιο. Άλλες σημαντικές προσωπικότητες των ολιγαρχικών ήταν οι δημαγωγοί Φρύνιχος και Πείσανδρος, άλλοτε θανάσιμοι αντίπαλοι και τώρα σύμμαχοι προ του κοινού σκοπού, και ο μετριοπαθής Θηραμένης. Οι ολιγαρχικοί ζητούσαν περικοπή δαπανών και περιορισμό των ενεργών πολιτών σε αυτούς μόνο που «χρήμασι και σώμασι» ήταν σε θέση να ωφελούν την πόλη. Γι’ αυτούς ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η Αθήνα, που είχε απολέσει το στρατιωτικό πλεονέκτημα στην αναμέτρησή της με τη Σπάρτη.
Οι συνωμότες κέρδισαν αρχικά την Εκκλησία του Δήμου, όταν ανακοίνωσαν ότι η Περσία ήταν διατεθειμένη να βοηθήσει οικονομικά την Αθήνα με την μεσολάβηση του Αλκιβιάδη. Όταν, όμως, αυτός δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, οι ολιγαρχικοί δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω, σε μια Αθήνα που βρισκόταν σε έκρυθμη κατάσταση. Συγκάλεσαν την Εκκλησία του Δήμου και πρότειναν να δημιουργηθεί με μικτό σύστημα διορισμού και εκλογής η Βουλή των 400, που θα είχε απόλυτες εξουσίες, ενόσω διαρκούσε ο πόλεμος. Η Βουλή αυτή θα μπορούσε να συμβουλεύεται ένα σώμα 5.000 πολιτών, όποτε το θεωρούσε αναγκαίο.
Οι 400, που αποτελούνταν κυρίως από ακραίους ολιγαρχικούς, δεν ήταν διατεθειμένοι να μοιραστούν την εξουσία με τους πεντακισχιλίους. Επέβαλαν τη θέλησή τους και διέλυσαν τη δημοκρατικά εκλεγμένη Βουλή των 500. Η κατάλυση της Δημοκρατίας είχε επιτελεσθεί.
Οι πραξικοπηματίες δεν θα μπορούσαν να διατηρήσουν τη δύναμή τους, αν δεν είχαν τη συγκατάθεση του πανίσχυρου αθηναϊκού στόλου, που εκείνη την περίοδο ναυλοχούσε στη Σάμο. Δεν το πέτυχαν, γεγονός που συνετέλεσε στο θνησιγενές του εγχειρήματός τους. Τα πληρώματα μόλις έμαθαν για το κίνημα στην Αθήνα, ορκίστηκαν πίστη στη δημοκρατία, καθαίρεσαν τους αρχηγούς τους και εξέλεξαν νέους. Ο Θρασύβουλος και ο Θράσυλος ήταν δύο από αυτούς. Οι νέοι ηγέτες του στόλου ανακάλεσαν τον Αλκιβιάδη και διακήρυξαν την πρόθεσή τους να συνεχίσουν τον πόλεμο κατά της Σπάρτης.
Στην Αθήνα, η νέα ολιγαρχική διακυβέρνηση υπέφερε εξ αρχής από εσωτερικά προβλήματα, καθώς στους κόλπους της ξέσπασε διαμάχη μεταξύ μετριοπαθών και ακραίων στοιχείων. Οι μετριοπαθείς, με αρχηγό τον Θηραμένη, ζητούσαν την αντικατάσταση των 400 με ένα διευρυμένο ολιγαρχικό σώμα των 5.000, στο οποίο θα συμμετείχαν και εκπρόσωποι από τις κατώτερες τάξεις (ζευγίτες και άνω). Ευρισκόμενοι υπό πίεση, οι ακραίοι ολιγαρχικοί υπό τον Φρύνιχο ήταν έτοιμοι να συνάψουν ειρήνη με τους Σπαρτιάτες, θυσιάζοντας την ηγεμονία, ακόμη και την ανεξαρτησία της πόλης. Παράλληλα, άρχισαν να τειχίζουν την Ηιετιώνεια χερσόνησο (σημερινή Δραπετσώνα), στην είσοδο του Πειραιά. Οι διαδόσεις του Θηραμένη, ότι το οχυρό προοριζόταν να διευκολύνει την απόβαση των Σπαρτιατών, προκάλεσε την αντίδραση των οπλιτών, οι οποίοι το κατεδάφισαν. Θύμα των διαδόσεων αυτών έπεσε και ο Φρύνιχος, ο οποίος δολοφονήθηκε.
Μετά την εξέλιξη αυτή, οι μετριοπαθείς ολιγαρχικοί πήραν το πάνω χέρι και εγκατέστησαν την «αρχή των 5.000» τον Σεπτέμβριο του 411 π.Χ. Ο Θουκυδίδης εγκωμιάζει το νέο πολίτευμα, που αποτελούσε συνδυασμό ολιγαρχικών και δημοκρατικών στοιχείων. Από τους ηγέτες των ακραίων ολιγαρχικών, ο Αντιφών καταδικάσθηκε σε θάνατο και ήπιε το κώνειο, ενώ o Πείσανδρος κατέφυγε στους Σπαρτιάτες. Η δημοκρατία στην Αθήνα αποκαταστάθηκε τον Ιούνιο του 410 π.Χ, μετά τη διπλή νίκη του αθηναϊκού στόλου στην Κύζικο.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/629#ixzz4B5vukpwO
Λέσχη Μπίλντερμπεργκ
To ξενοδοχείο "Bilderberg"
733
1
Ανεπίσημη ετήσια σύναξη 120-130 προσωπικοτήτων από τον κόσμο των επιχειρήσεων, της πολιτικής και των ΜΜΕ. Η ελιτίστικη αυτή ομάδα συνεδριάζει κάθε χρόνο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, γεγονός που δίνει τροφή και υλικό στους λάτρεις της συνωμοσιολογίας.
Η πρώτη συνάντηση της Λέσχης έγινε από τις 29 έως τις 31 Μαΐου 1954 στο απόμερο ξενοδοχείο «Μπίλντερμπεργκ» κοντά στο Άρνεμ της Ολλανδίας, εξ ου και το όνομά της. Η πρωτοβουλία ανήκε σε ομάδα προσωπικοτήτων με επικεφαλής τον εξόριστο πολωνό πολιτικό επιστήμονα Γιόζεφ Ρέτινγκερ και τον βέλγο πρίγκηπα Βερνάρδο, που ανησυχούσαν για την αύξηση του Αντιαμερικανισμού και της επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης στη Δυτική Ευρώπη. Πρότειναν μια διεθνή συνδιάσκεψη, που θα έφερνε κοντά Αμερικανούς και Ευρωπαίους, με στόχο την αλληλοκατανόηση των δύο πλευρών.
Η λίστα των καλεσμένων σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να περιλαμβάνει δύο προσκεκλημένους από κάθε χώρα, ένα συντηρητικό και ένα προοδευτικό. Στους κατ' έτος προσκεκλημένους περιλαμβάνονται κεντρικοί τραπεζίτες, ειδικοί της αμυντικής βιομηχανίας, δημοσιογράφοι και βαρώνοι του Τύπου, υπουργοί, πρωθυπουργοί, εστεμμένοι και χρηματιστές από την Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική.
Η επιτυχία της πρώτης συνάντησης ώθησε τους διοργανωτές της να της προσδώσουν ετήσιο χαρακτήρα και να δημιουργήσουν μία μόνιμη Επιτροπή στο Λάιντεν της Ολλανδίας με συντονιστικό ρόλο. Πρώτος πρόεδρος ανέλαβε ο πρίγκηπας Βερνάρδος και μόνιμος γραμματέας ο Ρέτινγκερ. Αποφασίστηκε, επίσης, οι συνεδριάσεις της Λέσχης να γίνονται κάθε χρόνο σε διαφορετική χώρα της Ευρώπης ή της Βορείου Αμερικής. Στην Ελλάδα φιλοξενήθηκε το 1993, από τις 22 έως τις 25 Απριλίου, στο συγκρότημα «Ναυσικά» του Αστέρα της Βουλιαγμένης. Την οικονομική βιωσιμότητα της Λέσχης ανέλαβαν με τις συνεισφορές τους μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.
Από την προεδρία της Λέσχης πέρασαν γνωστές προσωπικότητες, όπως οι βρετανοί πολιτικοί Αλεκ Ντάγκλας - Χομ και Λόρδος Κάριγκτον, ο γερμανός πολιτικός Βάλτερ Σέελ και ο επιχειρηματίας Έρικ Ρολ. Σήμερα, της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ προεδρεύει ο βέλγος επιχειρηματίας και πολιτικός, υποκόμης Ετιέν Νταβινιόν, πρώην επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκπρόσωπος της Λέσχης στην Ελλάδα είναι ο κύπριος επιχειρηματίας Γεώργιος Δαυίδ (3Ε, Coca Cola).
Η μυστικοπάθεια της οργάνωσης και η ελιτίστικη σύνθεσή της δίνουν αφορμές για τη διατύπωση διαφόρων θεωριών. Όπως ότι η Λέσχη:
- Προωθεί τις καριέρες των πολιτικών εκείνων που συντάσσονται με τα συμφέροντά της, που δεν είναι άλλα από τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των υπερμάχων της Παγκοσμιοποίησης.
- Προσπαθεί να διαλύσει τα κράτη, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ, με σκοπό τη δημιουργία μιας παγκόσμιας υπερεθνικής δομής στο πρότυπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
- Λειτουργεί ως Παγκόσμια Κυβέρνηση και η μοίρα του πλανήτη καθορίζεται από τις ετήσιες συνεδριάσεις της.
Αν και δεν ανακοινώνονται οι καλεσμένοι κάθε χρονιάς, στις συνεδριάσεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ φαίνεται να έχουν λάβει μέρος από ελληνικής πλευράς:
- Οι επιχειρηματίες Στέλιος Αργυρός, Γιάννης Κωστόπουλος, Γιώργος Λιβανός, Κώστας Καρράς, Μιχάλης Περατικός και Γιάννης Λύρας.
- Οι πολιτικοί Στέφανος Μάνος, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Γεράσιμος Αρσένης, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Αντώνης Σαμαράς, Θεόδωρος Πάγκαλος, Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Παπανδρέου, Κώστας Καραμανλής, Γιάννος Κρανιδιώτης, Γιώργος Αλογοσκούφης, Άννα Διαμαντοπούλου, Ντόρα Μπακογιάννη και ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου Γιώργος Βασιλείου.
- Οι πανεπιστημιακοί Θάνος Βερέμης, Λουκάς Τσούκαλης, Θεόδωρος Κουλουμπής και Νικηφόρος Διαμαντούρος.
- Ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/448#ixzz4B5wCNZe7
Βάσος Μαυροβουνιώτης
1797 – 1847
144
0
Αγωνιστής του ‘21 από το Μαυροβούνιο, το σημερινό ανεξάρτητο κράτος των Δυτικών Βαλκανίων.
Ο Βάσο Μπράγεβιτς (Vaso Brajević, Васо Брајевић), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ήταν σερβικής καταγωγής και γεννήθηκε το 1797 στο Μόιντεζ του Μαυροβουνίου. Σε ηλικία 20 ετών μετέβη, άγνωστο για ποιο λόγο, στη Σμύρνη, όπου γνωρίστηκε στη φυλακή με τον Ευβοιώτη Νικόλαο Κριεζώτη. Ο μεν Κριεζώτης κατηγορείτο για φόνο ενός Τούρκου, ο δε Μαυροβουνιώτης για απαγωγή. Ανέπτυξαν στενή φιλία και αργότερα έγιναν αδελφοποιητοί (βλάμηδες).
Το 1820 δραπέτευσαν και ήλθαν στην Αθήνα. Κατά μία πληροφορία, ενώ βρισκόταν στην Αθήνα, στάλθηκε μαζί με άλλους 120 στρατιώτες να πάρει μέρος στην πολιορκία τού Αλή πασά των Ιωαννίνων. Το καλοκαίρι του 1821 βρέθηκε με τον αδελφό του Ράντο στην Εύβοια, όπου συναντήθηκε με τον παλιό του γνώριμο Νικόλαο Κριεζώτη και ανέπτυξαν σημαντική δράση κατά τη διάρκεια της Επανάστασης.
Ο Μαυροβουνιώτης ανέλαβε ηγετική θέση στα στρατεύματα της Καρυστίας, συνεργάστηκε με τον Ηλία Μαυρομιχάλη και στις 11 Ιανουαρίου 1822 έλαβε μέρος στη Μάχη των Στύρων, όπου έχασε τη ζωή του ο Μαυρομιχάλης. Το γεγονός αυτό προκάλεσε διαμάχη για την αρχηγία ανάμεσα στον Βάσσο και τον Κριεζώτη. Ο τελευταίος τελικά επικράτησε κι έστειλε τον Μαυροβουνιώτη στον Γκούρα στην Αθήνα. Αργότερα, οι δυο σταυραδελφοί τα ξαναβρήκαν και αγωνίστηκαν μαζί σε πολλές μάχες.
Στις εμφύλιες διαμάχες πήρε το μέρος των «κυβερνητικών» και συμμετείχε στη συμπλοκή του Θάνα, όπου σκοτώθηκε ο Πάνος Κολοκοτρώνης, γιος του Γέρου του Μοριά και επιφανές στέλεχος των «Αντικυβερνητικών» (Νοέμβριος του 1824). Για τις υπηρεσίες του στο κυβερνητικών στρατόπεδο προήχθη από χιλίαρχος σε στρατηγό, με απόφαση του Προέδρου του Εκτελεστικού Γεωργίου Κουντουριώτη, με την οικογένεια του οποίου ήταν στενά συνδεδεμένος.
Μετά την αποβίβαση των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο, πήρε μέρος στην άτυχη μάχη στο Κρεμμύδι (7 Απριλίου 1825). Στη συνέχεια, πήγε στην Ανατολική Στερεά και συμμετείχε σε διάφορες στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως στην πολιορκία των Σαλώνων.
Στις αρχές του 1826, σε συνεργασία με τον Νικόλαο Κριεζώτη και τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη, συμμετείχε στην τυχοδιωκτική εκστρατεία του Λιβάνου (τέλη Φεβρουαρίου - 25 Μαρτίου), με σκοπό την ενίσχυση του τοπικού εμίρη Μπεσίρ, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες επρόκειτο να εξεγερθεί εναντίον του Σουλτάνου. Ως τόπος συγκέντρωσης του εκστρατευτικού σώματος ορίστηκε η Κέα. Εκεί, ο Βάσσος ερωτεύτηκε τη νεαρή και όμορφη Ελένη, σύζυγο του προύχοντα της νήσου Μιχαήλ Παγκάλου (προγόνου της γνωστής οικογένειας στρατιωτικών και πολιτικών) και αφού την απήγαγε, την εγκατέστησε στον μεσαιωνικό πύργου του φίλου του Γιαννούλη στην Άνδρο.
Η εκστρατεία στο Λίβανο είχε άδοξο τέλος. Ο Μπεσίρ, όταν διαπίστωσε ότι δεν είχε επίσημη κάλυψη, αρνήθηκε τη συνεργασία των ελλήνων αγωνιστών, οι οποίοι, αφού λεηλάτησαν τα περίχωρα της Βηρυτού, αποφάσισαν να επιστρέψουν άπρακτοι στην Ελλάδα. Αμέσως μετά την επιστροφή του, ο Βάσσος τέλεσε τους γάμους του με την Ελένη, η οποία τον ακολούθησε ως νοσοκόμα, μετά την ένταξή του στο στρατιωτικό σώμα του Καραϊσκάκη.
Ο Μαυροβουνιώτης διακρίθηκε στη μάχη του Χαϊδαρίου (6 Αυγούστου 1826) και στην άτυχη για τα ελληνικά όπλα Μάχη του Καματερού (27 Ιανουαρίου 1827). Μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη μετέβη στη Θεσσαλία και προσπάθησε χωρίς επιτυχία να καταλάβει το Τρίκερι, σε συνεργασία με τον Φαβιέρο (Νοέμβριος 1827). Επί Καποδίστρια διορίστηκε αρχηγός της ΣΤ' Χιλιαρχίας και πήρε μέρος στη μάχη του Μαρτίνου (29 Ιανουαρίου 1829) και τη μάχη της Πέτρας (12 Σεπτεμβρίου 1829), που ήταν και η τελευταία του Αγώνα.
Σε πολιτικό επίπεδο, πέρασε γρήγορα στο αντικαποδιστριακό στρατόπεδο, επηρεασμένος ίσως από τη δραστήρια σύζυγό του, η οποία διεξήγαγε σφοδρό αγώνα για την ανατροπή του Κυβερνήτη, επειδή δεν ήθελε να επικρατήσουν οι απολυταρχικές του αντιλήψεις στην Ελλάδα. Ο Όθων τον διόρισε υπασπιστή του, ενώ για ορισμένο διάστημα ασχολήθηκε με τη δίωξη της ληστείας.
Ο Βάσσος Μαυροβουνιώτης πέθανε από πνευμονία στις 9 Ιουνίου 1847, σε ηλικία 50 ετών και τάφηκε στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας. Από το γάμο του με την Ελένη απέκτησε δύο παιδιά, που ακολούθησαν στρατιωτική καριέρα: τον υποστράτηγο Αλέξανδρο Βάσσο (1831- 1913) και τον αντιστράτηγο Τιμολέοντα Βάσσο (1836-1929), νονό του δικτάτοραΘεόδωρου Πάγκαλου.
Σχετικά
Στις 20 Δεκεμβρίου 2003 έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Βάσσου Μαυροβουνιώτη σε πλατεία της πρωτεύουσας του Μαυροβουνίου, Ποντγκορίτσα.ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1366#ixzz4B5wfNesY
Κάρολος Ντίκενς
1812 – 1870
2273
0
Άγγλος δημοσιογράφος και συγγραφέας, ο κορυφαίος μυθιστοριογράφος, που ανέδειξε η βικτωριανή Αγγλία κι ένας από τους σπουδαιότερους σε παγκόσμιο επίπεδο. Υπήρξε από τους σφοδρότερους επικριτές τόσο των ταξικών διαιρέσεων της αγγλικής κοινωνίας του 19ου αιώνα, όσο και της τεράστιας φτώχειας, την οποία σήμανε για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού η Βιομηχανική Επανάσταση. Ο Ντίκενς είναι ο συγγραφέας των φτωχών, των ανήμπορων και των ξεγυμνωμένων.
Ο Τσαρλς Τζον Χάφαμ Ντίκενς (Charles John Huffam Dickens) γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1812 στο νησί Πόρτσι, που περιβάλλεται από την πόλη Πόρτσμουθ της Νότιας Αγγλίας. Ήταν το δεύτερο από τα οκτώ παιδιά του Τζον και της Ελίζαμπεθ Ντίκενς. Ο πατέρας του ήταν υπάλληλος στην Υπηρεσία Μισθοδοσίας του Ναυτικού. Αμειβόταν ικανοποιητικά, αλλά οι σπατάλες και η άσωτη ζωή του οδήγησαν πολλές φορές την οικογένεια σε οικονομικό αδιέξοδο ή και στην καταστροφή, με αποκορύφωμα το 1824, όταν ο Τζον Ντίκενς φυλακίστηκε για χρέη.
Το 1817 η οικογένειά του μετακόμισε στο Τσάταμ του Κεντ, όπου ο νεαρός Κάρολος πέρασε πέντε ευτυχισμένα χρόνια. Πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο, έπαιζε πολύ και διάβαζε μανιωδώς τις νουβέλες των Χένρι Φίλντινγκ και Τομπάιας Σμόλετ. Το 1822 η οικογένειά του αναγκάσθηκε να μετακομίσει στο Λονδίνο, λόγω των χρεών του πατέρα του.
Μετά τη φυλάκιση του πατέρα του για χρέη το 1824 έζησε στο σπίτι της γηραιάς κυρίας Ελίζαμπεθ Ρόιλανς, που ήταν φίλη της οικογένειας. Για να πληρώνει τη διαμονή και διατροφή του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να δουλεύει καθημερινά επί δεκάωρο σ’ ένα εργοστάσιο βερνικιών. Οι συνθήκες εργασίας ήταν απάνθρωπες, αλλά διαμόρφωσαν τον κατοπινό συγγραφικό του χαρακτήρα. Τη δική του οικτρή οικονομική κατάσταση και τις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης αποτέλεσαν το θέμα του πιο αγαπημένου του έργου, του αυτοβιογραφικού Δαβίδ Κόπερφιλντ (1849-1850).
Μία απρόσμενη κληρονομιά βοήθησε τον πατέρα του να βγει από τη φυλακή και να διευθετήσει τα χρέη με τους πιστωτές του. Όμως, η σχέση με τον γιο του Κάρολο είχε διαρραγεί οριστικά. Τη διετία 1827-1828 ο νεαρός Ντίκενς δούλεψε ως βοηθός σε δικηγορικό γραφείο και στη συνέχεια ως στενογράφος στα δικαστήρια του Λονδίνου. Οι δύο αυτές ενασχολήσεις τού άφησαν μία βαθειά απέχθεια γιο το αγγλικό δικαστικό σύστημα, που πίστευε ότι ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των πλουσίων.
Το 1830 ο Ντίκενς συνάντησε τον πρώτο έρωτα της ζωής του, στο πρόσωπο της Μαρίας Μπίντνελ, που αποτέλεσε το μοντέλο για τον χαρακτήρα της Ντόρα Σπένλοου στον Δαβίδ Κόπερφιλντ. Οι γονείς της νεαρής κοπέλας εναντιώθηκαν στη σχέση και την έστειλαν να σπουδάσει στο Παρίσι.
Από το 1833 και μετά η επαγγελματική του ζωή εναλλασσόταν μεταξύ δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας. Διετέλεσε πολιτικός και κοινοβουλευτικός συντάκτης σε διάφορα έντυπα φιλελευθέρων αποχρώσεων. Γνωρίζοντας την πολιτική ζωή από τα μέσα, έχασε σιγά -σιγά την εμπιστοσύνη του στο πολιτικό σύστημα, που εξέθρεφε «τη φτώχεια, την πείνα και την αμάθεια», όπως έλεγε, ενώ ήταν ιδιαίτερα επικριτικός για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, που «αποδεικνύεται τέλεια αποτυχία». Δεν είχε όμως και κάποια άξια λόγου εναλλακτική λύση να προτείνει.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1830 άρχισε να δημοσιεύει τα πρώτα του λογοτεχνικά έργα με τη μορφή επιφυλλιδογραφικών μυθιστορημάτων, δηλαδή σε συνέχειες σε περιοδικά και εφημερίδες. Ήταν σαν να λέγαμε τα τηλεοπτικά σήριαλ της εποχής, εξ ου και η ικανότητα του Ντίκενς να διατηρεί αμείωτη την προσοχή του αναγνώστη από ενότητα σε ενότητα και από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, εξασφαλίζοντας ένα γεμάτο εντάσεις μύθο, που συνδυάζεται με τη συναρπαστική δράση.
Ο Κάρολος Ντίκενς σε νεαρή ηλικία
Το πρώτο μυθιστόρημα αυτής της κατηγορίας είναι Τα Χαρτιά του Πίκγουικ, που εξέδωσε το 1836 και αμέσως έκανε γνωστό το όνομά του. Στο έργο αυτό παρουσιάζονται σε εμβρυακή κατάσταση, πολλά από τα χαρακτηριστικά, που υπάρχουν στο μεταγενέστερο μυθοπλαστικό του σύμπαν: σατιρικές ή καταγγελτικές επιθέσεις εναντίον των κοινωνικών κακών και των ανεπαρκών θεσμών, παρεμβάσεις σε κοινωνικά ζητήματα της εποχής, γνώση του Λονδίνου (του χώρου που κυριαρχεί πάντα στα έργα του), ένα διάχυτο πνεύμα συμπόνιας και μια στάση εγκαρδιότητας απέναντι στους ανθρώπους, καθώς και μια ανεξάντλητη δυνατότητα στο πλάσιμο των χαρακτήρων.
Στις 2 Απριλίου 1836 ο Κάρολος Ντίκενς παντρεύεται την Κάθριν Χόγκαρθ, κόρη του ευυπόληπτου σκωτσέζου δημοσιογράφου Τζορτζ Χόγκαρθ, με την οποία θα αποκτήσει δέκα παιδιά. Θα χωρίσουν 22 χρόνια αργότερα, λόγω των εξωσυζυγικών περιπετειών του.
Η φήμη του εκτοξεύεται με τα δύο επόμενα μυθιστορήματα του, Όλιβερ Τουίστ (1837-1838) και Νίκολας Νίκλεμπι (1838-1838), τα οποία αποκαλύπτουν με τα μελανότερα χρώματα τη μαύρη καθημερινότητα του Λονδίνου και του Γιορκσάιρ, με ένα σύμπαν βυθισμένο στην εκμετάλλευση, στο έγκλημα και την πορνεία.
Το 1842 πραγματοποιεί το πρώτο του ταξίδι στις ΗΠΑ, όπου θα παραμείνει επί πεντάμηνο. Παντού γίνεται δεκτός με άκρατο ενθουσιασμό και απολαμβάνει βασιλικών τιμών. Δεν διστάζει, όμως, να θίξει το φιλότιμο των αμερικανών, υποστηρίζοντας την κατάργηση της δουλείας και διαμαρτυρόμενος για την έλλειψη προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων των συγγραφέων της χώρας. Αυτός που ασκούσε δριμύτατη κριτική κατά των βρετανικών θεσμών, περίμενε περισσότερα «από τη δημοκρατία των ονείρων του», όπως έλεγε.
Το 1844 γράφει το πιο δημοφιλές έργο του, τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, που είναι ο μοναδικός χριστουγεννιάτικος μύθος της σύγχρονης λογοτεχνίας και μέσα από τον οποίο ξεπροβάλλει η φιλοσοφία του για τη ζωή, που δεν είναι άλλη από το πνεύμα των Χριστουγέννων, που θα έπρεπε να κυριαρχεί στις σχέσεις των ανθρώπων καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Το 1849 αρχίζει να δημοσιεύει σε συνέχειες το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Δαβίδ Κόπερφιλντ, που αποκαλύπτει το στυγνό πρόσωπο της εργοδοσίας. Δύο άλλα σπουδαία μυθιστορήματά του, ο Ζοφερός Οίκος (1852-1853) και Μικρή Ντόριτ (1855-1857), θα αποτελέσουν ανάθεμα για τους βικτωριανούς θεσμούς και τη βικτωριανή οικονομία (άδικο δικαστικό σύστημα, με σωρεία φυλακίσεων για χρέη, αποχαλινωμένη εργασιακή αγορά, απουσία της οποιασδήποτε προστασίας για τον πολύωρο και προκλητικά απλήρωτο μόχθο).
Το 1855 η πρώτη του αγάπη, η Μαρία Μπίντνελ, επανακάμπτει για λίγο στη ζωή του και αμέσως μετά ερωτεύεται την 27χρονη ηθοποιό Έλεν Τέρναν. Ο γάμος του κλονίζεται και το 1858 ο Ντίκενς χωρίζει από τη σύζυγό του Ελίζαμπεθ. Το σκάνδαλο που θα ξεσπάσει στη συντηρητική βικτωριανή Αγγλία δεν θα επηρεάσει την απήχησή του στο ευρύ κοινό, αλλά θα του στερήσει κάποιες σπουδαίες φιλίες.
Τα επόμενα χρόνια δημοσιεύει δύο από τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του, την επική Ιστορία των δύο Πόλεων (1859), που εκτυλίσσεται στο Λονδίνο και το Παρίσι κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης (θεωρείται ένα από τα λογοτεχνικά μπεστ σέλερ, με πωλήσεις άνω των 200 εκατομμυρίων αντιτύπων) και τις Μεγάλες Προσδοκίες (1860-1861), με ήρωα ένα ορφανό, τον Πιπ. Ένα έργο που παρουσιάζει ομοιότητες με τον Δαβίδ Κόπερφιλντ, ως αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο και από την άποψη ότι δίνουν το περίγραμμα κάποιων πλευρών της προσωπικότητας και των προσωπικών εμπειριών του Ντίκενς.
Το φιλάνθρωπο πνεύμα, που είναι διάχυτο στο έργο του Ντίκενς, βρίσκει συχνά πρακτική έκφραση σε δημόσιες ομιλίες, οργάνωση εράνων και ιδιωτικές φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες. Μία από αυτές είναι η διοργάνωση δημοσίων συγκεντρώσεων με εισιτήριο, στις οποίες διαβάζει αποσπάσματα από τα έργα του. Η δραστηριότητά του εντάθηκε κι έγινε επικερδής για τον Ντίκενς μετά τον χωρισμό του από τη σύζυγό του. Αποκαλυπτική είναι η παρατήρηση της καθηγήτριας Κάθλιν Τίλοτσον (1906-2001), ειδικής στο έργο του συγγραφέα, ότι «ο ισόβιος ερωτά του Ντίκενς με το αναγνωστικό του κοινό, ήταν σε τελευταία ανάλυση ο σημαντικότερος έρωτας της ζωής του».
Ο Κάρολος Ντίκενς επί σκηνής
Συνολικά πραγματοποίησε από σκηνής 471 παρουσιάσεις των λογοτεχνικών έργων του. Ήταν ένας λαμπρός ηθοποιός και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων αποκαλύφθηκαν σπουδαία στοιχεία της τέχνης του (απαγγελία, δραματική μίμηση). Κανένας άλλος σπουδαίος συγγραφέας από την εποχή του Ομήρου δεν είχε αφιερώσει τόσο χρόνο και τόσες δυνάμεις σε μια τέτοια δραστηριότητα.
Στις 9 Ιουνίου 1865, επιστρέφοντας από το Παρίσι με την ερωμένη του Έλεν Τέρναν και τη μητέρα της, ενεπλάκη σε σιδηροδρομικό δυστύχημα στο Στέιπλχαρστ του Κεντ. Τα βαγόνια της πρώτης θέσης του συρμού εκτροχιάστηκαν πάνω σε μία προσφάτως ανακαινισμένη γέφυρα και έπεσαν στα νερά του ποταμού Μπελτ. Μόνο το βαγόνι στο οποίο επέβαινε η συντροφιά του Ντίκενς παρέμεινε στις ράγες. Ο διάσημος συγγραφέας δεν έπαθε το παραμικρό και βοήθησε τους τραυματίες μέχρις ότου φθάσουν τα σωστικά συνεργεία. Τον επόμενο χρόνο περιέγραψε την εμπειρία του στο διήγημα The Signal-Man. Στο σιδηροδρομικό αυτό δυστύχημα, που έμεινε στην ιστορία για τον διάσημο επιβάτη του, έχασαν τη ζωή τους δέκα άνθρωποι, ενώ οι τραυματίες ξεπέρασαν τους σαράντα.
Τον Νοέμβριο του 1967 ο Ντίκενς πραγματοποίησε τη δεύτερη αμερικάνικη περιοδεία του με ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, παραμένοντας στον Νέο Κόσμο επί τετράμηνο. Η φήμη του παρέμενε αμείωτη, παρά το γεγονός ότι η στάση της κριτικής ήταν διαρκώς περισσότερο εχθρική απέναντί του. Ο συγγραφέας Χένρι Λονγκφέλοου, επισημαίνοντας τον απίστευτο ενθουσιασμό που προκαλούσε ο Ντίκενς, παρατηρεί: «Δύσκολα μπορεί να συλλάβει στην ολότητά της αυτή την αλήθεια και να συνειδητοποιήσει την παγκοσμιότητα της φήμης του». Ο φιλόσοφος Ραλφ Γουόλντο Έμερσον, παρακολουθώντας μία δημόσια ανάγνωση του Ντίκενς στη Βοστώνη, θα γράψει: «Φοβούμαι ότι έχει πάρα πολύ ταλέντο για τη μεγαλοφυΐα του. Πρόκειται για μια φοβερή ατμομηχανή, στην οποία είναι δεμένος και δεν μπορεί ούτε να ελευθερωθεί από αυτήν, ούτε να ηρεμήσει… Με τρομάζει! Δεν μπορώ να το εξηγήσω, δεν έχω το κλειδί».
Την επόμενη διετία ο Ντίκενς πραγματοποίησε περιοδείες με αναγνώσεις έργων του εντός της Μεγάλης Βρετανίας. Στις 22 Απριλίου 1869 έπαθε το πρώτο του εγκεφαλικό. Γρήγορα το ξεπέρασε και επιδόθηκε στις συνήθεις δραστηριότητες τους με τους γνωστούς φρενήρεις ρυθμούς του. Στις 8 Ιουνίου 1870 έπαθε ένα ακόμη εγκεφαλικό στην αγροικία του στο Γκαντ’ς Χιλ του Τσάταμ, που απέβη μοιραίο. Την επόμενη μέρα άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 58 ετών, ακριβώς πέντε χρόνια μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα του Στέιπλχαρστ, αφήνοντας ημιτελές το μυθιστόρημά του Το μυστήριο του Έντουιν Ντρουντ, το οποίο πολλοί επιχείρησαν να ολοκληρώσουν από τότε.
Ο Κάρολος Ντίκενς υπήρξε ένας μεγάλος δημιουργός στον χώρο τόσο της ψυχαγωγίας όσο και της τέχνης. Το έργο του συγκέντρωνε τέτοιες αρετές, ώστε να βρίσκει απήχηση τόσο στον απλό άνθρωπο, όσο και στον καλλιεργημένο. Επαινέθηκε από ομοτέχνους του, όπως ο Λέων Τολστόι και κατακρίθηκε από συγγραφείς όπως ο Χένρι Τζέιμς και η Βιρτζίνια Γουλφ, που τον κατηγόρησαν για συναισθηματισμό, μελοδραματισμό κι έλλειψη αληθοφάνειας. Τα έργα του έχουν γίνει γνωστά στα πέρατα της οικουμένης και με τη βοήθεια των σύγχρονων μέσων, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και του κόμικς.
Στην Ελλάδα το πρώτο λογοτεχνικό έργο του Ντίκενς -το μυθιστόρημα Τα δύσκολα χρόνια- εκδόθηκε το 1887 από το περιοδικό Εβδομάς, χωρίς να αναφέρεται το όνομα του μεταφραστή. Προηγουμένως είχε δημοσιευτεί στο εν λόγω περιοδικό σε συνέχειες. Εικάζεται ότι είναι ο κεφαλλονίτης λόγιος Παναγιώτης Πανάς (ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του ελληνικού ριζοσπαστισμού κατά τον 19ο αιώνα), ο οποίος ένα χρόνο αργότερα μετέφρασε το διήγημα Άσμα των Χριστουγέννων (A Christmas Carol, Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, όπως είναι γνωστό σήμερα). Έκτοτε, τα σημαντικότερα έργα του Ντίκενς έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, όχι μία, αλλά πολλές φορές. Οι μεταπολεμικές γενιές γνώρισαν τον Ντίκενς και μέσα από τα Κλασσικά Εικονογραφημένα.
Περί Πηγών...
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/436#ixzz4B5wz1wiJ
Ντόναλντ Ντακ
3125
0
Ο Ντόναλντ Ντακ (Donald Duck), μία λευκή πάπια με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ρούχα ναύτη, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες της Walt Disney. Τεμπέλης, άτυχος, γκρινιάρης και γκαφατζής, ζει μαζί με τα τρία ανίψια του, τον Χιούι, τον Ντιούι και τον Λιούι.
«Γεννήθηκε» από το πενάκι του Ντίσνεϊ το 1934 κι έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του στις 9 Ιουνίου του ίδιου χρόνου, στην ταινία κινουμένων σχεδίων The Wise Little Hen (Η μικρή σοφή πουλάδα). Περίπου τέσσερις μήνες αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά και σε κόμικ-στριπ εφημερίδας, στην έντυπη διασκευή της ταινίας.
Τα επόμενα δύο χρόνια συμμετείχε σε διάφορα κόμικ-στριπ και ταινίες κινουμένων σχεδίων, με τον Μίκυ Μάους, τη Μίνι, τον Γκούφι και τον Πλούτο. Το 1936 ξανασχεδιάστηκε και στις 9 Ιανουαρίου του 1937 πρωταγωνίστησε στην πρώτη δική του ταινία με τίτλο Δον Ντόναλντ, στην οποία πρωτοεμφανίστηκε και η αγαπημένη του Νταίζη. Στις 2 Φεβρουαρίουτου 1938 απέκτησε και τη δική του καθημερινή σειρά κόμικς σε εφημερίδα.
Οι Χιούι, Ντιούι και Λιούι έκαναν το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο ένα χρόνο αργότερα, στις 15 Απριλίου του 1938, στην ταινία Τα ανίψια του Ντόναλντ. Είχαν πρωτοπαρουσιαστεί στην εφημερίδα, στις 17 Οκτωβρίου του 1937.
Λόγω του ανατρεπτικού χιούμορ και της φλογερής ιδιοσυγκρασίας του, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η δημοτικότητα του Ντόναλντ Ντακ άρχισε ν' ανεβαίνει... Ως το τέλος της δεκαετίας του '40 είχε γίνει ο πιο δημοφιλής ήρωας της Ντίσνεϊ, ξεπερνώντας ακόμη και τον Μίκυ Μάους. Πριν από το 1941 είχε εμφανιστεί συνολικά σε περίπου 50 ταινίες, ενώ από το 1941 έως το 1961 πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 100.
Ως το 1985 η χαρακτηριστική φωνή του Ντόναλντ ανήκε στον ηθοποιό Κλάρενς Νας. Μετά το θάνατο του Νας, στη διάσημη πάπια δάνεισε τη φωνή του ο Τόνι Ανσέλμο.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/101#ixzz4B5xHxV9T
Ζωρζ Σαρή
1925 – 2012
1883
0
Ελληνίδα ηθοποιός και συγγραφέας. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους συγγραφείς παιδικών βιβλίων στη χώρα μας.
Η Ζωρζ Σαρή ή Γεωργία Σαρηβαξεβάνη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε τον Μάιο του 1925 στην Αθήνα από Μικρασιάτη πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Από πολύ μικρή άρχισε να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα. Στα χρόνια της Κατοχής φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη, παράλληλα με τη δράση της στην Αντίσταση, μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Το 1947, μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου, αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι, όπου συνέχισε τις σπουδές της στην υποκριτική, στη σχολή του Σαρλ Νιτλέν. Στη γαλλική πρωτεύουσα γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρουργό Μάρκελλο Καρακώστα, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.
Το 1962 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίστηκε στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Μετά την επικράτηση της Απριλιανής Χούντας το 1967 έμεινε άνεργη και στράφηκε στο γράψιμο. Ως συγγραφέας πρωτοεμφανίσθηκε το 1969, με το μυθιστόρημα Ο Θησαυρός της Βαγίας, που ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά της και τους φίλους τους. Το βιβλίο είχε και εξακολουθεί να έχει μεγάλη εκδοτική επιτυχία και το 1985 μεταφέρθηκε στην τηλεόραση. Συνέχισε να γράφει πολλά βιβλία, κυρίως για μικρά παιδιά και νέους, με τη θεματολογία της να περιστρέφεται πολλές φορές γύρω από σημαντικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Μαζί με την Άλκη Ζέη καθιέρωσε ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους, όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα η πολιτική σκέψη να μην αποτελεί πια προνόμιο μόνο των ενηλίκων. Με τα βιβλία της οδήγησε στην απομάκρυνση της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας από τα πρότυπα του 19ου αιώνα, στα οποία κυριαρχούσε το προστατευτικό ύφος, ο ηθικοπλαστικός διδακτισμός και η προβολή ενός ιδεατού κόσμου. Η Ζωρζ Σαρή αντιμετώπισε το παιδί ως αυτόνομο άτομο με δική του προσωπικότητα και προέβαλε ήρωες ρεαλιστικούς.
Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το μυθιστόρημα Νινέτ. Το 1995 και το 1999 βραβεύτηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Το 1988 προτάθηκε για το διεθνές βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ως ηθοποιός τιμήθηκε το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη Έγκλημα στα Παρασκήνια.
Η Γεωργία Σαρηβαξεβάνη (Ζωρζ Σαρή) πέθανε στις 9 Ιουνίου 2012, σε ηλικία 87 χρονών.
Βιβλιογραφία
Μυθιστορήματα
- Ο Θησαυρός της Βαγίας (1969)
- Το Ψέμα (1970)
- Όταν ο Ήλιος… (1971)
- Κόκκινη κλωστή δεμένη… (1974)
- Τα γενέθλια (1977)
- Τα στενά παπούτσια (1979)
- Οι νικητές (1983)
- Τα Χέγια (1987)
- Το παραράδιασμα (1989)
- Η αντιπαροχή (1989)
- Κρίμα κι άδικο (1990)
- Nινέτ (1993)
- Zoυμ (1994)
- E.Π. (1995)
- Μια αγάπη για δύο (με την Αργυρώ Κοκορέλη, 1996)
- Ο Χορός της ζωής (1998)
- Σοφία (2000)
- Κλειστά Χαρτιά (με την Μελίνα Καρακώστα, 2001)
- Ο Κύριός μου (2002)
- Ο πόλεμος, η Μαρία και το αδέσποτο (2003)
- Τότε... (2004)
- Γράμμα από την Οδησσό (2005)
- Το προτελευταίο σκαλοπάτι (2009)
Παιδικά
- Το γαϊτανάκι (1973)
- Ο Φρίκος ο Κοντορεβυθούλης μου (1980)
- Η σοφή μας η δασκάλα (1982)
- Η κυρία Κλοκλό (οκτώ βιβλία) (1986-1987)
- Ο Τοτός και η Τοτίνα (οκτώ βιβλία, 1988 - 1990)
- Ο Αρλεκίνος (1993)
- Η Πολυλογού (1993)
- Ο Αρλεκίνος (2001)
- Η τουλιπίτσα (2002)
- Το κουμπί και μια βελόνα (2010)
Θεατρικά
- Το τρακ (1988)
Φιλμογραφία
- «Το τελευταίο ψέμμα» του Μιχάλη Κακογιάννη (1958)
- «Ο άνθρωπος του τραίνου» του Ντίνου Δημόπουλου (1958)
- «Έγκλημα στα παρασκήνια» του Ντίνου Κατσουρίδη (1960)
- «Φαίδρα» του Ζιλ Ντασέν (1962)
- «Φεύγω με πίκρα στα ξένα» του Ερρίκου Θαλασσινού (1964)
- «Προδοσία» του Κώστα Μανουσάκη (1964)
- «Το μπλόκο» του Άδωνι Κύρου (1965)
- «Το νησί της Αφροδίτης» του Γιώργου Σκαλενάκη (1969)
- «Χάππυ νταίη» του Παντελή Βούλγαρη (1976)
- «Ελευθέριος Βενιζέλος» του Παντελή Βούλγαρη (1980)
- «Γενέθλια πόλη» του Τάκη Παπαγιαννίδη (1987)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/484#ixzz4B5xpdkkx
Αρχείο Γ.Ε.Καψάλη
Απ' την ίδια Ανάληψη , ο χορός στο " ανθισμένο γούπατο " με το γραμμόφωνο καταγής , τα ίδια πάλι πρόσωπα με πρωτοχορευτή τον Δημ. Βούλγαρη
Αρχείο Σοφ. Βούλγαρη
******
Ανάληψη 1938 στον Αρδίνη , ο πηγαιμός , αναγνωρίστηκαν Φωτοπουλαίοι , Μαργελλαίοι και Παναγαίοι
********
Μονομαχία στο " Ελ..Μπαχατούρ " 1955, στρούγκα Χαρ. Μαργέλλου - Αρπάλη , μονομάχοι Γ.Ε.Καψάλης αριστερά και Δ. Βούλγαρης , διακρίνονται , Γ.Σπ. Καψάλης , Θαν. Μοναχογιός , Ζωή Δούκα ..
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Παρασκευή
10/6
03:00
15°C
92%
ΑΠΝΟΙΑ
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
09:00
19°C
72%
1 Μπφ Α
3 Km/h
ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
15:00
22°C
58%
2 Μπφ NA
9 Km/h
ΒΡΟΧΗ
21:00
19°C
79%
2 Μπφ Δ
9 Km/h
ΑΣΘΕΝΗΣ ΒΡΟΧΗ
ΖΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
" ΞΕΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΤΟ..ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΑΣ..."...
Σαν σήμερα φίλοι μου , παλιότερα , το χωριό μας ήταν στο..πόδι απ'τα χαράματα γιατί η μέρα ήταν " βαριά γιορτή για τους τσοπάνηδες , που γιόρταζαν στις στρούγκες τους πάνω στις κορφοράχες της Γκιώνας και του Βαρδουσιού , της ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ , μια καταδικιά τους γιορτή που ήταν πασίγνωστη ..
Καλεσμένοι στις φιλόξενες στρούγκες συγγενείς , φίλοι , κουμπάροι και γείτονες στις στρούγκες , με τα ψητά ανρνιά , τις πίτες , τα κοκορέτσια και τα σπληνάντερα , τις βεδούρες με τις ολόπαχες γιαούρτες και τα ψιμοτύρια , και τα καλοζυμωμένα μοσχοβοληστά φρεσκοψημένα αχνιστά καρβέλια ψωμιού , όπως παλιά ...
Όλοι φίλοι μου θα ζηλεύαμε να ζήσουμε μια τέτοια μέρα σε μια Λιδορικιώτικη στρούγκα , ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙΡΌ , δυστυχώς όμως πάνε πάρα πολλά χρόνια που η ανάληψη σε στρούγκα είναι πια μια παλιά.." ΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ " , ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΆ ΑΝΆΜΝΗΣΗ ΠΟΥ ΞΕΘΩΡΙΑΣΕ ΠΙΑ ΚΑΙ..ΕΣΒΗΣΕ ...
Ευχής δε έργο θα ήταν αν , ΛΈΜΕ ΑΝ , ΟΙ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΚΙ' ΑΥΤΟΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΤΟΥΣ ΠΛΕΥΡΆ ΚΑΘΙΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ...
Αρχείο Σοφ. ΒούλγαρΗ
Καλό σας βράδυ
www.lidoriki.com
No comments:
Post a Comment