Η παρέα η νεανική χάθηκε με τα χρόνια....πόσοι είναι παρόντες πόσοι απόντες
πού να ξέρεις και άντε να βρεθείς μούρη με μούρη με κάποιον από αυτούς
πώς να τον γνωρίσεις πώς να σε γνωρίσει.
Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που τους λέμε επώνυμους (αναγνωρίσημους)....
απλά παρακολουθείς την πορεία τους και χαίρεσαι όταν πηγαίνουν καλά.
Και δεν είναι λίγοι και στον χώρο του θεάματος και αλλού....
Παλαιότερα είδα στην Αθήνα έναν από αυτούς που λόγω της θέσης του
έχει τον οδηγό του ...την ασφάλειά του....όχι δεν είναι Πολιτικός
γιατί δεν θα έδειχνα ενδιαφέρον....
Προσπάθησα να πάω κοντά του...δεν με άφησαν...του φώναξα με το μικρό του
όνομα....γύρισε με είδε....και με πλησίασε....του θύμησα ....
χαμογέλασε....με αγκάλιασε και τι θυμήθηκε....το τσαγκαράδικο του παππού
στην παλιά μας γειτονιά της Αθήνας που πήγαινε για μπάλωμα τα παπούτσια του...
συγκινήθηκε.....του είπα πόσο τον θαυμάζω για εκεί που έφθασε γνωρίζοντας
από πού ξεκίνησε και τις δυσκολίες για να σπουδάσει ....
"....απλά αγαπάω αυτό που κάνω και προσπαθώ να είμαι σωστός...."
Συνέχισε τον δρόμο του και εγώ τον δικό μου.
Πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment