“ I Have a dream. “
Martin Luther King ομιλία 28 Αυγούστου 1963
Έχω ένα όνειρο.
Αλέκος Παπανδρέου
Αθήνα Σκέψεις 5 Μαίου 2010
Έχω ένα όνειρο
Τα παιδιά μου να ζουν σε μια κοινωνία δίκαιη και αξιοκρατική
Να ανοίγουν τα φτερά τους και να πετάνε σε ένα καθαρό ουρανό
Να έχουν μια αξιοπρεπή δουλειά με αξιοπρεπή μισθό, σε ένα αξιοπρεπές περιβάλλον
Να ξέρουν πως τα λεφτά τους θα τους φτάνουν μέχρι το τέλος του μήνα
Να μπορούν να δημιουργήσουν και να συντηρήσουν μόνα τους την δική τους οικογένεια και τα δικά τους παιδιά.
Να μπορούν να ελπίζουν πως θα τα μεγαλώσουν άνετα, σε σωστά σχολεία για να μάθουν σωστά γράμματα από σωστούς δασκάλους
Να είναι σίγουρα πως αν τους συμβεί κάτι θα υπάρχει ένα κοινωνικό κράτος που θα φροντίσει να γίνουν καλά και να έχουν την περίθαλψη για την οποία πληρώσαμε εμείς και πληρώνουν και τα ίδια.
Να μπορούν να χαμογελούν αβίαστα και να έχουν βλέμμα καθαρό και περήφανο.
Να μη νιώθουν την αδικία στο πετσί τους.
Να ξέρουν ότι οι κόποι τους δεν θα πηγαίνουν χαμένοι
Να ξέρουν ότι η προσπάθεια τους θα ανταμείβεται
Να ξέρουν ότι η αδικία και η παρανομία, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή τιμωρούνται αμείλικτα από ένα ευνομούμενο κράτος.
Είχα ένα όνειρο
Εμείς κι οι γονείς μας πληρώσαμε και πληρώνουμε με το αίμα και τον ιδρώτα μας για μια ζωή, ώστε να μπορούμε να απολαύσουμε λίγη ηρεμία στο ηλιοβασίλεμα της ζωής μας,
Εμείς κι οι γονείς μας που πληρώσαμε και πληρώνουμε με το αίμα και τον ιδρώτα μας για να εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας μια αξιοπρεπή ζωή, βλέπουμε τα πάντα να ανατρέπονται βίαια και απάνθρωπα.
Δεν θέλω να βλέπω τα γεροντάκια να συνωστίζονται έξω απ τις τράπεζες για να εισπράξουν το φιλοδώρημα που κατάφεραν να εισπράττουν μετά από μισό αιώνα δουλειάς.
Δεν θέλω να βλέπω ανθρώπους να ψαχουλεύουν στα σκουπίδια για να βρουν μια μπουκιά φαϊ
Δεν θέλω να βλέπω κατήφεια μιζέρια και βλοσυρά πρόσωπα
Δεν θέλω να βλέπω τη ζωή μας να έρχεται τα πάνω κάτω.
Δεν αξίζουμε τέτοιο παρόν και τέτοιο μέλλον
Κάποιοι λένε και προσπαθούν να μας πείσουν πως φταίμε εμείς ο λαός, οι πολίτες αυτής της χώρας γιατί λένε ξοδεύαμε περισσότερα απ αυτά που βγάζαμε, λένε πως ζούσαμε με δανεικά πως τους κλέβαμε και καλοπερνάγαμε, πως τάχα πίνουμε καφέ και τρώμε ένα σουβλάκι στα όρθια και δεν δουλεύουμε μόνο. Τους πειράζει πως έχουμε ψηλά το βλέμμα σε ένα γαλανό ουρανό κι όχι σκυμμένο στα υγρά πλακόστρωτα πεζοδρόμια των πλαστικών πατρίδων τους και πως ήρθε η ώρα της πληρωμής
Αυτά τα λένε οι αναλυτές και οι οικονομολόγοι, οι στυγνοί τεχνοκράτες, οι αγέλαστοι και άκαμπτοι ελεγκτές της Τρόικας, οι ανήθικοι αγύρτες και μαθητευόμενοι μάγοι της οικονομίας, οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι των Financial Times και της Wall street journal ,οι εγκάθετοι αξιολογητές της Fitch της Moodys και της Standard and Poors , οι καλοπληρωμένοι γόνοι επώνυμων οικογενειών της ημεδαπής και της αλλοδαπής που στα κολλέγια που σπούδασαν, έμαθαν πως αν δεις κάποιον να πνίγεται πάτα τον στο κεφάλι να πάει πιο βαθιά.
Αυτά τα λένε αυτοί που δεν αφήνουν ούτε μια χαραμάδα για να πάρει ανάσα τούτος ο έρημος τόπος και κλείνουν ερμητικά το όποιο παράθυρο διεξόδου απ την κρίση ανεβάζοντας τα περίφημα spreads σε απαγορευτικά ύψη με λόγο και αιτία, απλά για να μη μπορούμε να έχουμε καμία άλλη εναλλακτική λύση, πέρα απ αυτά που θα μας επιβάλλουν για να μας σκοτώσουν μια ώρα αρχύτερα
Το να δεχτούμε το όποιο μερίδιο ευθύνης μας αναλογεί είναι λογικό και δίκαιο και να πληρώσουμε για αυτό , αλλά όχι δεν πρέπει να ούτε να αυτομαστιγωθούμε ούτε να τιμωρηθούμε τόσο σκληρά και βάρβαρα για το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης των άλλων.
Δεν μας λένε και κρύβουν με επιμέλεια πόσοι και ποιοι πήραν τα περισσότερα δανεικά κι αγύριστα, πόσοι και ποιοι ζούσαν και ζουν παρασιτικά εις βάρος των υπολοίπων, πόσοι και ποιοι γελούν ειρωνικά πίσω απ την πλάτη μας, απολαμβάνοντας αυτά που έκλεψαν απ το δικό μας ιδρώτα κι απ το δικό μας κόπο.
Κάποιοι λένε, να πάνε φυλακή. Δεν με νοιάζει να πάει κάποιος φυλακή γιατί ξέρω ότι δεν θα πάει κανείς αφού θα δουλέψουν για αυτούς οι δικοί τους νόμοι οι δικοί τους νομικοί. Αλλά κι αν πάνε κάποιοι, μήπως θα μας δώσουν τίποτε πίσω απ αυτά που μας έκλεψαν, Όχι βέβαια.
Λένε κάποιοι άλλοι. Να ζητήσουν συγγνώμη
Μα το ξέρετε πολύ καλά πως από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο
Τι να την κάνω τη συγγνώμη, τι να την κάνω την φυλακή, όταν μου έκλεψαν το όνειρο, όταν μου έκλεψαν το μέλλον και το δικό μου και των παιδιών μου, όταν με γέμισαν ανασφάλεια, φοβίες και οργή.
Τι να την κάνω τη συγγνώμη όταν μου υποσχέθηκαν ότι θα με βάλουν στη μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια και θα μου δώσουν ένα κοινό νόμισμα που θα μου βελτιώσει τη ζωή και βλέπω πως είμαι χωρίς οικογένεια και το κοινό νόμισμα μου διέλυσε την ισορροπία και με τσάκισε οικονομικά.
Σήμερα μετά κι απ το σφιχταγκάλιασμα των φίλων μας που τώρα ξαφνικά και με το αζημίωτο βέβαια μας «βοηθάνε» οικονομικά να αποφύγουμε τη χρεωκοπία στην οποία αυτοί κυρίως μας οδήγησαν, με τα τρομοκρατικά παιχνίδια τους σε ισοτιμίες, επιτόκια, τοξικά ομόλογα και άλλα παράγωγα προϊόντα, μού έρχεται στο μυαλό μια άλλη φράση του αείμνηστου έγχρωμου ηγέτη που δολοφονήθηκε (ως συνήθως)
«Στο τέλος δε θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας, αλλά τη σιωπή των φίλων μας»
Και η σιωπή τους είναι εκκωφαντική.
Αλ.Παπανδρέου
No comments:
Post a Comment