Ο Εσθονός πολιτικός επιστήμονας Viljar Veebel κάνει μια πρόταση: Αντί να φύγουν από την ευρωζώνη, οι χρεωμένες χώρες θα μπορούσαν να υιοθετήσουν και ένα δεύτερο εθνικό νόμισμα, το οποίο θα κυκλοφορούσε παράλληλα με το ευρώ, όπως είχε γίνει και στην πρώην ΕΣΣΔ λίγο μετά την διάλυσή της.
Γράφει λοιπόν στην εφημερίδα Eesti Paevaleht:...
Παρά τα δυο χρόνια σκληρών μέτρων και προσπαθειών, η κατάσταση των φορολογικών, των εξαγωγών, και της ανταγωνιστικότητας κάποιων χωρών όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, κλπ. έχει χειροτερέψει, αντί να βελτιωθεί.
Οι χώρες αυτές δεν μπορούν να εγκαταλείψουν το κοινό νόμισμα επειδή κάτι τέτοιο θα επηρέαζε τους πιστωτές τους, που θέλουν να πληρωθούν σε ευρώ. Παράλληλα, δεν μπορούν να τυπώσουν δικό τους χρήμα.
Έτσι, απομένουν δυο μόνο επιλογές: Είτε να δανειστούν ευρώ από το ΔΝΤ και την ΕΕ, ή να κυκλοφορήσουν, παράλληλα με το ευρώ, το δικό τους εθνικό νόμισμα.
Η πρώτη επιλογή μπορεί να πετύχει, αν οι «υγιείς» χώρες της ΕΕ, που εξάγουν, όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, και το Λουξεμβούργο, αποφασίσουν να χρηματοδοτούν συνεχώς τα περιφερειακά κράτη της ΕΕ. Μπορεί όμως τα κράτη αυτά να μην διαθέτουν τα κίνητρα που χρειάζονται για να βελτιωθεί η οικονομική τους κατάσταση.
Η άλλη επιλογή είναι η παράλληλη κυκλοφορία ενός εθνικού νομίσματος. Αυτό θα ωφελούσε και τους πιστωτές, αφού οι οφειλέτες θα μπορούσαν να ξοφλήσουν τα χρέη τους (σε ευρώ), εκμεταλλευόμενοι τα κέρδη από τις εξαγωγές, και από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Το εθνικό νόμισμα θα περιορίζονταν μόνο για εσωτερική χρήση.
Η λύση που προτείνω, εγγυάται την εσωτερική σταθερότητα, αφού οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων θα μπορούσαν να πληρώνονται σε δραχμές κλπ, οι οποίες θα μπορούσαν να τυπώνονται ελεύθερα.
Η ισοτιμία μεταξύ του εθνικού νομίσματος και του ευρώ θα διακυμαίνεται, και αυτό μάλλον θα οδηγούσε σε μια ετήσια πτώση της τάξης του 20% στην αγοραστική δύναμη, και στα πραγματικά ημερομίσθια.
Η κατάσταση αυτή δεν θα ήταν ιδανική, αλλά ο στόχος μας δεν είναι να κάνουμε ευτυχισμένους τους Έλληνες και τους Πορτογάλους. Ο στόχος μας είναι να κάνουμε τους Νοτιοευρωπαίους, που είναι θυμωμένοι και απεγνωσμένοι, να αποφασίσουν πως στο εξής θα εργάζονται με αμοιβές που μέχρι σήμερα θεωρούσαν ανεπαρκείς.
Το κέρδος, και η προστιθέμενη για εμάς αξία, θα ήταν το να μην χρειάζεται πια να χρηματοδοτούμε το ευρωπαϊκό ταμείο στήριξης, και να αποφύγουμε επιπλέον και την αναπόφευκτη υποτίμηση του κοινού νομίσματος, από την υπερβολική εκτύπωση νέου χρήματος.
Το προτεινόμενο μοντέλο έχει δοκιμαστεί επιτυχώς στο παρελθόν. Υπάρχει η εμπειρία που ζήσαμε στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, και στις αρχές αυτής του ‘90, όταν δίπλα στο ρούβλι που χρησιμοποιούσε τότε η Εσθονία, και πριν από την εισαγωγή της κορώνας (1992), είχαμε δολάρια, και μάρκα.
Τότε, με την επίδραση των παράλληλων νομισμάτων, σημειώθηκε μια ανακατανομή των πόρων, και των κοινωνικών δαπανών.
Για ένα μέρος του πληθυσμού, ήταν μια δύσκολη περίοδος. Όμως, τα σχολεία και τα νοσοκομεία συνέχισαν να λειτουργούν, και κανένας δεν βγήκε στο δρόμο να κάψει αυτοκίνητα. Υπήρχε διακυβέρνηση, και πολύ σύντομα η οικονομία προσαρμόστηκε πετυχαίνοντας στον εξαγωγικό τομέα, και στην ανταγωνιστικότητα.
Σε λίγα μόλις χρόνια, η Εσθονία έγινε από τις πιο ελκυστικές χώρες του κόσμου, για τους ξένους επενδυτές.
epl.ee, presseurop.eu
Απόδοση: S.A.
No comments:
Post a Comment