Ακόμα πέφτει απόψε , έξω , η βροχή , αρρωστημένα ,
κι’ όμως , το βράδυ τούτο , μοιάζει , λες , ονειρεμένο …
το σπίτι όλο σκοτεινό , τα φώτα ολόγυρα σβησμένα ,
μονάχα το καντήλι , στο παλιό το εικονοστάσι ειν’ αναμμένο.
Κλείσε απαλά , την πόρτα της ψυχής , αγαπημένη ,
ως θα περνάς , στου νου , τους σκοτεινούς τους διαδρόμους ,
όσο κι' αν η καρδιά σε λαχταράει , και σε προσμένει ,
αλλοίμονο , δεν το μπορεί ν’ αντέξει κι' άλλους πόνους .
Η βροχή απόψε πάλι , λες , πως την ψυχή μου τυραγνάει ,
κάθε σταγόνα της , και μια δικιά σου εικόνα , μου θυμίζει ,
αδέσποτος ο νους , στους δρόμους τους δικούς σου , τριγυρνάει ,
καθώς ο αγέρας , κάποιο γνώριμο σκοπό , σιγοσφυρίζει .
Κλείσε απαλά , την πόρτα της ψυχής , αγαπημένη ,
στο σούρουπο , μην προσπαθείς για νάβρεις ηλιαχτίδα ,
σαν τις σταγόνες της βροχής , η αγάπη...σκορπισμένη ,
μέσα στη νύχτα , ήλιος ν’ ανατείλλει , δεν υπάρχει ελπίδα . Κ.-
Λιδορίκι 22.10.2007 .
No comments:
Post a Comment