TAΣΟΣ ΤΑΜΒΑΚΗΣ Ο ΔΑΣΚΑΛΟ..ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ..

ΤΑΠΕΙΝΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟ

ΟΣΑ ..ΘΥΜΑΜΑΙ..

Κοντεύουν να περάσουν ..60 χρόνια , απ’ τη εποχή εκείνη της παιδικής..αθωότητας , αλλά και την τόσο ..δύσκολη και..πολυταραγμένη , την εποχή των..πέτρινων χρόνων και των ..συμφορών , κι’ όμως μέσα στα τόσα άσχημα , στα τόσα που μας πλήγωσαν , παιδιά ακόμα , ένα σημαδάκι μένει γιά πάντα..καταξάστερο και φωτεινό , στην παιδική μου μνήμη …μιά φυσιογνωμία πατρική , που τα παιδιά της εποχής μου , πολλά της χρωστάμε , ο αγαπημένος μας δάσκαλος , ο..μπάρμπα Τάσος μας…

Τέλη δεκαετίας του…’40 , και ίσως αρχές της του..’50 , μετά την ..υποχρεωτική οικογενειακή μας Οδύσσεια , τις αλεπάλληλες μετακινήσεις , με …στρατιωτικές φάλαγγες και..συνοδείες , το ..πήγαινε ..έλα , Λιδορίκι – Αθήνα , κάτω από ..άθλιες συνθήκες φόβου και ..τρομοκρατίας , ο..καρφωμένος πιά , στο παιδικό μυαλό μου απεχθής ..κρότος των όπλων , τα ..χωνιά των ανταρτών , οι πυροβολισμοί οι..βρισιές και οι..κραυγές , όλα αυτά , θα ‘πρεπε να’χουν ..ξεθωριάσει όλα τα απλά τα..όμορφα , τα ελάχιστα , που είχαν καταγραφεί στο σκληρό δίσκο της παιδικής μου..μνήμης ..

Κι’ όμως , βαθειά..βαθειά , στην παιδκή ψυχή μου , ήταν πάντα , και παραμένει ..ανάγλυφη , η φυσιογνωμία του μπάρμπα Τάσου ..τελειώνοντας λόγω..προσφυγιάς , στην Αθήνα , την πρώτη και ίσως και τη δεύτερη τάξη του Δημοτικού , την πρώτη στο Π.Φάληρο και τη δεύτερη στου Φιξ , στο Κουκάκι , ανεβήκαμε , αφού τα πράγματα κάπως..ηρέμησαν , στο χωριό μας και ξαναρχίσαμε τη..ζωή μας ..

Η εγγραφή μου στην πρώτη τάξη του Δημοτικού , ήταν λίγο..περιπετειώδης , μέναμε τότε στο Π.Φάληρο , πάνω στην παραλιακή , ακριβώς στο ΄Εδεμ , μαζί με άλλες οικογένειες , απ’ όλη την Ελλάδα , που τα χωριά τους είχαν καεί , ήμασταν , λέει , “ Πυροπαθείς “ και το κράτος είχε επιτάξει μιά ..παραθαλάσσια βίλα , με κήπο , φοίνικες και απέραντο χώρο ολόγυρα , ακριβώς πάνω στη..θάλασσα..ήταν και η πρώτη μου επαφή με θάλασσα , και όσο να ‘ναι όλημερίς κι’ ολονυχτίς , που με’ χανε , που με 'βρισκες , συνεχώς …τσαλαβουτούσα …

Όταν ήρθε ο καιρός των σχολείων , ο πατέρας μου πήγε στο κοντινότερο Δημοτικό , στην Αγ.Βαρβάρα – Φαλήρου , γιά να γράψει τον αδερφό μου το Γιώργο , που ήταν 5 χρόνια μεγαλύτερός μου , στο Σχολείο όμως έπεσε σε μιά δασκάλα απ’ τη Μουσουνίτσα , αφού ταχτοποίησε το Γιώργο , και βλέποντας την καλοσυνάτη πατριώτισσα , τη ρώτησε , αν μπορούσε να με γράψει και μένα στην πρώτη , γιά να ..μαζευτώ απ’ τη ..θάλασσα , αλλά εγώ ήμουνα γεννημένος το 1943 , και δεν είχα ..συμπληρώσει τα ..6 , και τότε αφού τα Λιδορικιώτικα αρχεία είχαν καεί , σε συνεννόηση με τη δασκάλα , έκανε μιά δήλωση ο πατέρας μου , πως γεννήθηκα το 1942 , και έτσι με έγραψε η καλή μας πατριώτισσα , με την αίρεση , πως αν ..περάσω ..πέρασα , αλλοιώς ..ξαναπάω στην πρώτη..

Την τελείωσα όμως και την πρώτη , τέλειωσα και τη δευτέρα , και ανεβήκαμε στο χωριό , όπου στο Δημοτικό μας , απ’ ότι θυμάμαι , γινόταν το ..έλα να δεις , παιδιά απ’ τα γύρω χωριά , πολύ μεγαλύτερά μας , ήταν μαζί μας στην ίδια τάξη , γιατί είχαν χάσει χρονιές , λόγω της κατάστασης που επικρατούσε …θυμάμαι , και ελπίζω πως δεν κάνω..λάθος , πως είχαμε και δυό-τρία , παιδιά από..Μουσουνίτσα και..Κονιάκο , πολύ μεγαλύτερα , και μας έκανε εντύπωσει το..σύστημα ..κατάταξης στις..τάξεις , κάποια παιδιά που είχαν τις..γνώσεις , γιά παραπάνω τάξη , τα εστελναν οι δάσκαλοί μας , η Καρβέλα , η Καρυδάκη , ο Μποτίνης , σε μεγαλύτερη τάξη , ενώ , μας έρχονταν και παιδιά από..μεγαλύτερες τάξεις , λόγω..ελλείψεως..γνώσεων , τέλος πάντων , στην τάξη μας , υπήρχε μιά σταθερή ομάδα Λιδορικιωτόπουλων , που ήμασταν της ίδιας ηλικίας , ένα ..πυρήνας δηλαδή , και γύρω μας και πολλά άλλα παιδιά , διαφόρων..ηλικιών , όμορφα..δυστυχισμένα ..χρόνια..

Τον αξέχαστο μπάρμπα Τάσο , τον έβλεπα στο σχολείο , αλλά δεν τον είχαμε δάσκαλό μας , μας πήρε , αν θυμάμαι καλά στην τετάρτη η την..πέμπτη τάξη , και μας κέρδισε , όλα τα τα παιδιά , απ’ την πρώτη μέρα , γιατί..ανέδινε μιά..παθιασμένη φλόγα , στην προσπάθειά του να μάθουμε γράμματα…

Δεν είχε.. μεγαλοπρεπή και ..μελετημένη εμφάνιση , ήταν απλός και προσιτός , ήταν ένας συνηθισμένος χωριανός μας όπως τόσοι άλλοι , κι’ αυτό μάλλον μας ..βοηθούσε , και μας έφερνε πιό κοντά , όταν λοιπόν πήρε την τάξη μας , έκανε ένα ..τσεκάρισμα , να δει που βρισκόμαστε πάνω..κάτω ..

Έπεσε όμως , απ’ τα..σύννεφα , όταν διαπίστωσε πως δεν είχαμε..ιδέα από διαίρεση και..πολλαπλασιασμό , και τότε .. πήγε στη γωνιά της αίθουσας , ήταν η αίθουσα δεξιά , όπως μπαίναμε στο παλιό μας δημοτικό , πίσω απ’ το γραφείο , και κουνώντας ..παραστατικότατα , το κεφάλι του , αριστερά ..δεξιά , μας είπε : Θα ..στρωθούμε στο διάβασμα , να μάθουμε τις πράξεις , γιατί μεθαύριο , θα χτυπάτε το κεφάλι σας σε καμιά γωνία σαν κι’ αυτή…

Και πράγματι , μάθαμε όχι μόνο τις πράξεις , αλλά και πολλά άλλα πράγματα , και δημιουργήθηκε μιά υπέροχη άμιλλα , μεταξύ μας , με συμμετοχή μιάς ομάδας παιδιών , που ..περπάταγαν , όπως λέμε…

Θεία ..τύχη , πιστεύω , ήταν , που στην..κατάλληλη στιγμή , βρήκαμε τον κατάλληλο δάσκαλο , και μάθαμε , πραγματικά , γράμματα , και αυτό φάνηκε στο μέλλον , στις εξετάσεις του Γυμνασίου , και στις Ανώτατες Σχολές , που οι περισσότεροι από μας φοίτησαν …

Αθόρυβος , ουσιαστικός , όχι..δημοσιοσχεσίτης , ο μπάρμπα Τάσος , ο αγαπημένος μας Δάσκαλος , πρόσφερε πολλά , δεν ξέρω τι σπουδες είχε κάνει , αν είχε κάνει..μετεκπαιδεύσεις και…διδασκαλεία , που ίσως κάποιοι άλλοι να ..είχαν , είχε όμως τη..φλόγα του..Δάσκαλου , δούλευε χωρίς..φανφάρες και..τυμπανοκρουσίες , πάντα με το πλεχτό του ζακετάκι , τα χέρια πίσω ..ενωμένα , ένα υπέροχος δάσκαλος αλλά και..Λιδορικιώτης…ας είναι ..αναπαυμένος , τον θυμόμαστε πάντα , με ..μπόλικη αγάπη..