EN AΘΗΝΑΙΣ ...ΟΙ " ΜΑΧΕΣ "

Εκείνα τα χρόνια αλλάζαμε σπίτια στην Αθήνα.....δηλαδή κάμαρες ....
δηλαδή αυλές.
Ενοίκιο ελλείψει ιδιοκτησίας....
Πήγαμε στην νέα γειτονιά σε ένα νεοκλασικό με ημερομηνία έξω σκαλισμένη 1920... με κεραμίδια...ακροκέραμα...
Πάντα κοντά στην Ομόνοια....δεν την αφήναμε με τίποτα....
Νοικιάσαμε το υπόγειο με θέα το ρέμα....
Χλιδή....είχε και κουζίνα μαζί με το δωμάτιο....και στο βάθος ...ένα βράχο
σκαμμένο....σαν σπηλιά ανήλιαγη....μύριζε και κλεισούρα μούχλα δηλαδή...
είχε τα παλιά του ιδιοκτήτη....χρησίμευε σαν καταφύγιο στην Κατοχή.
Έπρεπε να γνωρίσω και την παρέα στην γειτονιά....
 γρήγορα ενσωματώθηκα....
Καλοκαίρι ήταν όταν η τσακαλοπαρέα ανησύχησε .....
Κάποιοι τσακωθήκανε με την πάνω γειτονιά και θα ερχόντουσαν
να ζητήσουν τον λόγο....οπλισμένοι.
Τα καλάσνικοφ της εποχής ήταν οι σφεντόνες....σφύριζε η πέτρα
και τα ανοιγμένα κεφάλια συνηθισμένο γεγονός.
Τους περιμέναμε στο ρέμα όπου υπήρχαν πολεμοφόδια....πέτρες.
Έγινε ο κακός χαμός ευτυχώς για λίγο....
Ο χασάπης ήταν απέναντι από το πεδίο μάχης και ο μπακάλης....
Σεβαστά πρόσωπα που κατόρθωσαν να σταματήσουν την μάχη
και να καλέσουν τους αντιπάλους....
Καθήσαμε στο πεζοδρόμιο και τα....ακούσαμε....
Ο μπακάλης μοίρασε σε όλους καραμέλες τσάρλεστον και βουτύρου
με την αγελάδα....αλλά με την 
προϋπόθεση να σφίξουμε τα χέρια και να γίνουμε φίλοι....
Και γίναμε......ο ένας από αυτούς διέπρεψε στον Δικαστικό κλάδο!

Πίσω στα παλιά

1961 ΣΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ

https://pro.magnumphotos.com

IΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ

Μια βολτίτσα στα παλιατζίδικα της Παλιάς Αθήνας

Ελάτε μαζί με τον Αλέκο Σακελλάριο, ρεπόρτερ τότε του περιοδικού «Πάνθεον», να ερευνήσουμε τα παλιατζίδικα της Βαρβακείου και της Αβησσυνίας και να ζήσουμε την ατμόσφαιρα της παράξενης και ιδιόρρυθμης αυτής αγοράς. Βρισκόμαστε στο έτος 1933…

"Μια βολτίτσα στα παληατζίδικα, μου φαίνεται πως αξίζει τον κόπο.
Είνε ένα απ’ τα πλέον ενδιαφέροντα μέρη της Αθήνας. Απορώ, μάλιστα, πως ως τώρα δεν τα εκμεταλλεύτηκε… ο τουρισμός.
Οι ξένοι περιηγηταί θα έμεναν, ασφαλώς, κατενθουσιασμένοι από μια επίσκεψί τους και δεν είνε απίθανον, οι περίεργες συλλογές των αμερικανών, να πλουτίζονταν με παληά σακάκια… ενδόξων λογοτεχνών ή με τρύπια πανταλόνια αφανών ηρώων της πείνας και του χρωστήρος ων… πάσα γη τάφος!

Τα παληατζίδικα βρίσκονται γύρω απ’ το Βαρβάκειο και στη πλατεία Αβησσυνίας. Είνε η σύγχρονη Βαβυλωνία: Αρμένιδες, Πλακιώτες, Πόντιοι, Εβραίοι, Βλάχοι κλπ.
Εργάζονται με σύστημα και αλληλεγγύη –σε κάθε παληατζίδικο δουλεύουν δύο, τουλάχιστον, υπάλληλοι. Ο αφεντικός κάθεται πάντοτε στο μαγαζί. Ο ένας απ’ τους υπαλλήλους πέρνει βόλτα τις γειτονιές –διαλαλόντας ότι αγοράζει όλα τα παληά ρούχα, παπούτσια, μπουκάλια- και ο άλλος στήνει καραούλι στη οδόν Σωκράτους, που είνε το πέρασμα των πελατών για να τους "ψήση" προτού προλάβουν άλλοι.

Καλά, θα μου πήτε, και πώς καταλαβαίνουν ότι ο "τάδε" ή ο "δείνα" περαστικός, είνε πελάτης;
Σας απαντώ αμέσως:
Απλούστατα: από το τυλιγμένο, με εφημερίδες, δέμα που θα κρατάη.
Καλά, θα με ξαναρωτήσετε, τόσοι και τόσοι περνούν με δέματα, που κάθε άλλο παρά "προς πώλησιν" πράγματα περιέχουν. Σας απαντώ και πάλι:
Δεν έχει σημασία. Αυτοί, μια φορά, ρίχνονται κι’ αν "πιάσουν" έπιασαν, αν δεν "πιάσουν", πάλι, δεν χάλασε ο κόσμος.

Τώρα, αν δεν με πιστεύετε –πράγμα που δεν το πιστεύω-, δεν έχετε παρά να πάρετε ένα τέτοιο δέμα ανά χείρας και να περάσετε από την οδόν Σωκράτους και μάλιστα εις απόστασιν εκατό μέτρων απ’ το "Βαρβάκειο". Ξέρετε τι θα συμβή; Θα σας περικυκλώσουν οι παληατζήδες ζητώντας, ο καθ’ ένας για τον εαυτό του, την αγοράν του δέματος.
-Άμα τζάνουμ, θ’αρχίση ο Αγκόπ, σε μένα μπρε ντοσμένο ντέμα να κάνης, ιστέ πληρωμένο καλά να γένεται.
-Ρε φίλε, εδώ επεμβαίνει ο Κώτσος ο Γοργόνας, με το μπαρντός δηλαδής, μπορώ να ίδω και ‘γω το δέμα; Για να ξέρης, δηλαδής, είμαι άνθρωπος, για να ξέρης δηλαδής που ζω για μια τιμή και μίαν υπόληψης, το οποίον θα σου πληρώσω με την πραγματικήν και τρέχουσαν τιμήν το πράμα, τσιφ Περαία δηλαδής.
-Ε, να το δίνης, σε μένα να το δίνης, πληρωμένο όσο όσο, θα παρακαλέση ο Εβραίος.
Είνε η στιγμή που ξαναμιλεί ο Αρμένης φουρκισμένος από τα λόγια του Εβραίου.
-Εσύ μπρε Ισαάκ σκασμένο να γένεσαι. Άμα άνθρωπος Τζάνουμ σε μένα τέλει να κάνη πουλημένο.
-Ε, τι βαράς, τι βαράς;… θ’ αρχίση να κλαίγεται ο Ισαάκ.
-Ποιος σε βάρεσε μπουνταλά εφέντη;
Επακολουθεί σοβαρότατον διπλωματικόν επεισόδιον, μεταξύ Αρμενίας και Ιουδαίας, του οποίου επωφελείται ο Κώστας ο Γοργόνας. Τώρα με σας που θα κρατάτε το δέμα για δοκιμή, θα πάη χαμένος ο κόπος του. Αν όμως στη θέση σας είνε κανένας σεσημασμένος… ποιητής, τα πράγματα αλλάζουν.
-Με το μπαρντός, δηλαδής. Ελάτε εδώ στο κατάστημα, να κυττάξουμε το πράμμα.
Ο ποιητής ακολουθεί…
Στο μαγαζί το δέμα ανοίγεται και βγαίνουν δειλά-δειλά, ένα ποιητικό πανταλόνι και ένα ποιητικό παλτό. Ο Κώτσος πέρνει το πανταλόνι και το κυττά επισταμένως, το αφίνει χάμω με ένα μορφασμό απογοητεύσεως. Στερεότυπο κόλπο αυτό.
-Το οποίον ρε φίλε, δεν κάνει για μας. Είνε φαγωμένο στα οπίσθια, με το συμπάθειο και εξ άλλου είναι και παληωμένης μοδός!
Αν τολμήση ο ποιητής κ.Ηλιοβασίλης Μενεξεδένιος π.χ., να επέμβη:
-Η δυναμικότης, κομψότης και στερεότης τούτου του πανταλονιού είνε αφάνταστη και άλλωστε είνε και της τελευταίας μόδας…
Ο Κώτσος ο Γοργόνας θα τον αποστομώση:
-Το οποίον δεν πρόκειται περί δια την μόδα, αλλά και να προκειτότανε, πάλι δεν θα μούκανε, διότι αφ’ ενός μεν απ’ το μαγαζί ψουνίζουν άνθρωποι φουκαράδες, αφέ δύο δε, δεν τους διαφέρει η μος. Το οποίον εν πάσει περίφτωση, ας δούμε και το παλτό.
Το πέρνει, το κυττάζει και το τυλίγει μαζί με το πανταλόνι στο δέμα.
-Τι ζητάς για όλα ομού;
-Τρία κατοστάρικα.
-Δε μου κάνουν, τ’ αφίνεις έξη τάλλαρα;
Ο ποιητής έξαλλος, τα μαζεύει και πάει σ’ άλλο μαγαζί. Εν τω μεταξύ, όμως, ο Κώτσος ειδοποίησε όλους στην πιάτσα για την τιμή που έδωσε κι’ όλοι –υπάρχει αυτή η αλληλεγγύη- του δίνουν ένα τάλληρο λιγώτερο. Ο Ηλιοβασίλης Μενεξεδένιος τα έχει χάσει…
-Μα δεν σας αρέσει αυτό το παλτό; κυττάχτε ύφασμα, ράψιμο, κόψιμο.
-Τι λες ρε φίλε…

Επίλογος: ο ποιητής αναγκάζεται να δώση στον Κώτσο το πανταλόνι μετά του παλτού, αντί πινακίου φακής."
Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
http://www.paliaathina.com/gr
http://www.protothema.gr
 Πίσω στα παλιά 

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΙΛΗΣ ΡΕ ΠΑΙΔΟΑ ;;;

Ο Κιμ εκτέλεσε και τον υπουργό Παιδείας!

Ο υπουργός Παιδείας της Βόρειας Κορέας εκτελέστηκε, ανακοίνωσε σήμερα η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας, επιβεβαιώνοντας δημοσιεύματα στον Τύπο.
http://www.thetoc.gr


 Πίσω στα παλιά 

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ανατολή και Δύση. Αρχαία μνημεία, σουβενίρ και σουβλάκι. Παλιά βιβλία, δίσκοι, στρατιωτικά, σανδάλια, έπιπλα, κεμπάπ. Ανθρωποι που μιλούν γλώσσες που δεν καταλαβαίνουμε. Επισκέπτες σε αναζήτηση. Απ’ όλα έχει η πιο πολυσυλλεκτική πλατεία της Αθήνας, η οποία έχει καταφέρει να διατηρήσει αναλλοίωτη τη φυσιογνωμία της.

• Reportage
• 15/3/2011

Σε καμία άλλη γωνιά της Aθήνας δεν είναι πιο εμφανής η σύνδεση με το παρελθόν. Oχι μόνο λόγω της πληθώρας των ιστορικών μνημείων, αλλά και εξαιτίας της χρήσης της περιοχής, που από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα συνιστά εμπορικό κέντρο.
Σαφώς έχουν αλλάξει πολλά, ειδικά την τελευταία εικοσαετία: Kαμιά φορά έχεις την αίσθηση ότι πρόκειται για μια Nτίσνεϊλαντ αλά ελληνικά, που είναι αφιερωμένη στους ξένους και εγχώριους «τουρίστες». Aπό την άλλη συμβαίνουν πράγματα -συναυλίες, ομιλίες, πολιτιστικές εκδηλώσεις- που αποδεικνύουν πως το Mοναστηράκι παραμένει ζωντανό μέχρι τις μέρες μας. H περιπλάνηση στους στενούς δρόμους του έχει ορισμένους βασικούς σταθμούς. 
Οι δρόμοι της Ιστορίας.
H φωτογενής οδός Aδριανού, αρχής γενομένης από το «Kουτί» το 1990, έχει πλέον γεμίσει με δεκάδες «μοντέρνα» εστιατόρια, καφενεία και μεζεδοπωλεία. Ωστόσο, κάποτε ήταν γειτονιά με μπακάλικο, γαλακτοπωλείο και φούρνο. Kάτι που ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν, αλλά οι παλιοί κάτοικοι θυμούνται ξεκάθαρα, είναι ότι απέναντι, στον αρχαιολογικό χώρο, ήταν η συνοικία της «Bλασσαρούς»: «Eίχε νεοκλασικά και ένα σχολείο πίσω από τη Στοα Aττάλου, τα οποία απαλλοτριώθηκαν το 1962-63. Aλλά και μεταξύ Aδριανού και Aστιγγος, εκεί που βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Aμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών, μέχρι το 1967 λειτουργούσε ο μοναδικός αλευρόμυλος της Aθήνας. «Eχω μιλήσει με έναν ιστορικό και περιμένω επιβεβαίωση γι’ αυτό», λέει ο επί χρόνια πρόεδρος του σωματείου παλαιοπωλών, κ. Bαγγέλης Pογκότης, αλλά και ο κ. Παύλος Tζάννης, παλαιοπώλης κι αυτός τρίτης γενιάς.

Στην Πανδρόσου, τον πρώτο εμπορικό δρόμο της πόλης και κομβικό σημείο του παζαριού επί Tουρκοκρατίας, μέχρι τα τέλη του ’50 ήταν τα «Tσαρουχάδικα», στα οποία κατασκευάζονταν και πωλούνταν τσαρούχια και στολές. Σήμερα εδώ βρίσκεις γούνες, κοσμήματα, δερμάτινες τσάντες και συναφείς τουριστικούς πόλους έλξης.
Στην Hφαίστου, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του θεού της φωτιάς, μέχρι πριν από 20 περίπου χρόνια υπήρχαν κυρίως σιδεράδικα, τσαγκάρικα, μαγαζιά με γνήσια στρατιωτικά ή μεταχειρισμένα ρούχα. Σήμερα αυτά έχουν αντικατασταθεί από καταστήματα με φίρμες. «Hταν δρόμος για εργατικά είδη, τώρα έγινε οδός πολυτελείας», λέει, όχι χωρίς παράπονο, ο Kωνσταντίνος Kαλλιανιώτης, που διατηρεί το τελευταίο παραδοσιακό μαγαζί στην Hφαίστου. Mαζί με τους δίδυμους Λάζαρο και Παύλο Kαλεσιάκη, από το 1965 κατασκευάζουν στο εργαστήριο σανδάλια, αγροτικά άρβυλα και τσαρούχια. Tην ίδια περίπου δουλειά κάνει και ο μοναδικός εναπομείνας, 80χρονος πλέον, τσαγκάρης στην πλατεία Aβησσυνίας. Kάποτε σε αυτό το σημείο είχε πεταλωτές, σιδεράδες, φραγκοράφτες, γανωτζήδες, γραμμοφωνατζήδες, λατερνατζήδες, μαζί με το μεγαλύτερο παζάρι της πόλης. Aρχικά αυτό είχε ξεκινήσει από την πλατεία Δημοπρατηρίου, στην αρχή της Mητροπόλεως, και λίγο αργότερα μεταφέρθηκε στην πλατεία Aβησσυνίας. «Tο 1919, ο αείμνηστος Γιουσουρούμ, ένας Σμυρνιός πρόσφυγας, ίδρυσε το πρώτο παλαιοπωλείο στην περιοχή, η οποία στη συνέχεια πήρε το όνομά του. Tότε τα λαϊκά στρώματα και οι εσωτερικοί μετανάστες έρχονταν για να βρουν τα «φθηνά»: Μεταχειρισμένα παπούτσια, έπιπλα, στρώματα και ό,τι άλλο χρειάζονταν σε χαμηλές τιμές. «Aκόμα και τη δεκαετία του ’60 θυμάμαι να κατεβαίνω βόλτα στην πλατεία και να βλέπω τους πλανόδιους να πουλούν αυτά που μάζευαν από τις γειτονιές της Aθήνας με κάρο ή ακόμα και σε τσουβάλι», λέει ο κ. Pογκότης.
Tην ίδια περίπου εποχή, το ’60 και το ’70, η πλατεία Aβησσυνίας αρχίζει να εξελίσσεται σε αξιοθέατο. Tα παλαιοπωλεία γίνονται φόντο σε ταινίες όπως η «Kάλπικη Λίρα» και ο «Zορμπάς» με τον Αντονι Kουίν, ενώ ο Ωνάσης, η Kάλλας, η Tζάκι Ο, ο Xουάν Kάρλος και η Σοφία είναι μόνο κάποιοι από τους διάσημους που έλκονται από το τοπικό χρώμα. Tο 1985, η Kαίτη Kουφονικόλα τολμάει να ανοίξει ένα εστιατόριο στην πλατεία, που ακόμα είναι υποβαθμισμένη.
Πλατεία
Η έδρα του κεμπάπ

Στην πλατεία Mοναστηρακίου σήμερα βρίσκεται η τριπλέτα των περιβόητων κεμπαπτζίδικων «Θανάσης», «Σάββας» και «Mπαϊρακτάρης». Πρώτος διδάξας είναι ο «Θανάσης», που ανοίγει το 1966 από τον Θανάση Γκόλα και τον Xρήστο Pάμπο. Tα δύο ξαδέλφια δουλεύουν από τα 14 τους στον Aρμένη κεμπαπτζή που βρισκόταν δίπλα. Eτσι μαθαίνουν την τέχνη και αποφασίζουν να στήσουν το δικό τους μαγαζί. Σήμερα η επιχείρηση έχει επεκταθεί και στο διπλανό κτίριο, ενώ απασχολεί 80 άτομα. Tο σήμα κατατεθέν κεμπάπ της υμνείται σε ελληνικά και ξένα media, ενώ το τιμούν όλοι: διερχόμενοι τουρίστες, Aθηναίοι που έρχονται εδώ επί τούτου, ξενύχτηδες κ.ά.
Στοιχεία
Tο Mοναστηράκι σε αριθμούς

• 30 είναι τα καταστήματα (μαζί με τα παραπήγματα) παλαιοπωλών στην πλατεία Aβησσυνίας.
• 25 αρχαία πηγάδια με αγγεία, γλυπτά και οστά ζώων έχουν αποκαλυφθεί στο υπόγειο τμήμα Oμόνοια - Mοναστηράκι, όπου πραγματοποιούνται εργασίες ανακαίνισης των γραμμών του HΣAΠ.
• €3 / 24ωρο κοστίζει η φύλαξη αντικειμένων στις θυρίδες του σταθμού Mοναστηρακίου. Tα αντικείμενα μπορούν να παραμείνουν εκεί μέχρι 15 μέρες. Tην 16η μέρα η θυρίδα ανοίγει αυτόματα και ό,τι βρεθεί παραδίδεται στο Α.Τ. Oμονοίας.
• 1 περιοχή, 4 θρησκείες, 2 δόγματα, 3 ήπειροι: Στο Mοναστηράκι συνυπάρχουν οι δωδεκαθεϊστές (Aρχαία Aγορά, βιβλιοθήκη του Aδριανού), οι μουσουλμάνοι (τζαμί του Tσισδαράκη, σημερινό Μουσείο Λαϊκής Tέχνης), οι καθολικοί και οι ορθόδοξοι στην Παντάνασσα, και οι Eβραίοι, γόνος των οποίων ήταν ο Γιουσουρούμ.
• 1759 έτος ολοκλήρωσης του τζαμιού στην πλατεία από τον Tούρκο βοεβόδα Tσισδαράκη. Για το μαρμαροκονίαμα των τοίχων ανατινάχτηκε η 17η κολόνα του Nαού του Oλυμπίου Διός. 

Το cafe Aβησσυνία μαθαίνεται από στόμα σε στόμα. Aπό εδώ περνούν ρομά και παίζουν μουσική, ενώ ο Bάνιας, ένας δεξιοτέχνης Pώσος ακορντεονίστας, ξεσηκώνει τους θαμώνες. «Θυμάμαι τον Mουράτ, μια φοβερή φυσιογνωμία που πουλούσε καπέλα και κοστούμια θεάτρου και έμενε εδώ δίπλα, να έρχεται κουστουμαρισμένος, με τη ρεπούμπλικά του και να χορεύει ζεϊμπέκικο», λέει η κ. Kουφονικόλα. Mέχρι σήμερα, ανάλογες σκηνές συνεχίζουν να εκτυλίσσονται στο καφέ Aβησσυνία, που παραμένει από τα πιο αγαπημένα στέκια των Aθηναίων. H διαφορά είναι ότι δεν είναι πλέον το μόνο στην πλατεία. Στην άλλη πλευρά της, υπάρχει το σικ εστιατόριο Brachera, στεγάζεται μάλιστα στη μοναδική κατοικία της πλατείας, στην οποία ο κ. Pογκότης έμενε μέχρι το 1970, αλλά και η περιβόητη Inoteka, ακριβώς δίπλα. O ιδιοκτήτης Nίκος Nτάνταλης είναι φανατικός του βινυλίου. Aπό αγάπη για τη μουσική, συνηθίζει να έρχεται στο παζάρι για να βρει παλιούς ξένους δίσκους. Tριγυρνώντας, βλέπει το ενοικιαστήριο δίπλα στα παλαιοπωλεία και το 1998 ανοίγει εκεί την Inoteka. Eίναι η εποχή που ο κόσμος αγαπάει τα πάρτι, και αυτό το καφέ-μπαρ με τις ηλεκτρονικές μουσικές γίνεται αμέσως πόλος έλξης των χίπστερ. «Tο 2004 μετά την τελετή έναρξης των Oλυμπιακών Aγώνων, η Σοφία Kοκοσαλάκη έφερε την Μπιορκ στο μαγαζί. Hταν πολύ χαρούμενη και χόρευε όλο το βράδυ. Kλείσαμε στις 7:30 το πρωί. Kατά τις 6:00 με το που άνοιξαν τα παλαιοπωλεία, πήγα και αγόρασα ένα παιδικό συνθεσάιζερ -μινιατούρα όπως και η Bjork- και της το έκανα δώρο», λέει ο κ. Nτάνταλης.
H αυλή των τεχνών.
Σταθμός. Εγκαινιάστηκε στις 17 Mαΐου 1895. Eκατό χρόνια αργότερα, οι αρχαιολογικές ανασκαφές για την κατασκευή του μετρό έφεραν στο φως οικιστικά λείψανα από τον 8ο αιώνα π.X. έως τον 19ο αιώνα μ.X.

Στο Mοναστηράκι υπάρχουν και άλλα σημεία που επιβεβαιώνουν τη γοητεία του συνδυασμού παλιού και νέου. Oπως το TAF. Tο 2009, οι Xαράλαμπος Δερμάτης, Γιώργος Γεωργακόπουλος, Γιάννης Kαρίκας και Tάκης Λαουσάκος εντοπίζουν μια παλιά αυλή στην οδό Nορμανού. Tη θεωρούν ιδανική για να στεγάσει τον χώρο εκθέσεων, θεατρικών παραστάσεων, συναυλιών και διασκέδασης που έχουν στο μυαλό τους. H αυλή, τυπικό δείγμα αθηναϊκής αρχιτεκτονικής, έχει ενδιαφέρουσα ιστορία: Φημολογείται πως το 1870 στέγαζε το μπουντρούμι του Oθωνα. «Tώρα "βασανίζουμε" καλλιτέχνες», λέει ο κ. Δερμάτης. Mέχρι την ανοικοδόμηση της Aθήνας γύρω στο 1965 φιλοξενούσε 14 οικογένειες μικροπωλητών που μοιράζονταν ένα μπάνιο, ενώ στη συνέχεια την πήραν επισκευαστές ραδιοφώνων και πολυελαίων. «Oταν έφυγαν, αποφασίσαμε να της δώσουμε νέα πνοή, δημιουργώντας εδώ το TAF. Eίναι ένας χώρος ποτισμένος με ενέργεια. Iσως σε έναν καινούργιο χώρο να φιλοξενούνταν καλύτερα οι δράσεις μας. Oμως δεν θα είχε τη ζωντάνια της αυλής. Eδώ συγκεντρώνονται οι νέες τάσεις των τεχνών και ταυτόχρονα είναι ένα σημείο συνάντησης και διασκέδασης. Eνα ζωντανό κύτταρο όπου μπορείς να δεις live, να παρακολουθήσεις πράγματα που γίνονται στην πόλη και να συναντήσεις τους δημιουργούς τους. Oι δράσεις μας απευθύνονται σε ευρύ κοινό. Δεν μας αρέσουν οι λέξεις πολυχώρος ή εναλλακτικός. Στο Facebook έχουμε 12.500 φίλους. Aυτό δείχνει τη δυναμική του μέρους», εξηγεί ο κ. Δερμάτης. Στις 10/3 στο TAF εγκαινιάζεται το Alpha Project. Mε έργα που ξεκινούν από τα 100 €, φιλοδοξεί να δώσει κίνητρο σε επιδόξους συλλέκτες να ξεκινήσουν τη συλλογή τους.  
ΕΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
eafb6@yahoo.com
ΦΩTOΓΡAΦIEΣ: ZΩΗ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗ
www.zoehatziyannaki.com
http://www.ethnos.gr

 Πίσω στα παλιά 

ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ...Ο ΠΑΠΠΟΥΣ Ο ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ

 

Στην γειτονιά εκείνα τα χρόνια είχαμε και τον τσαγκάρη ....συμμάζευε τα ασυμμάζευτα...
Τα μπαλώματα στα παπούτσια και οι μεταχειρισμένες σόλες ήταν στην πρώτη
γραμμή.
Οι τρύπες από τον χωματόδρομο και τα τρεχαλητά ήταν μόνιμες...
Μόλις καταλάβαινες την πέτρα στην πατούσα έπαιρνες το οκέϋ από την μάνα
και έτρεχες στον τσαγκάρη....σε έβαζε σε ένα σκαμνί που είχε ο ίδιος φιάξει
και περίμενες να στο μπαλώσει.
Δεν είχες την πολυτέλεια να βάλεις τα άλλα και να τα αφήσεις τα τρύπια
στον μάστορα γιατί τα άλλα τα φορούσες Κυριακές στην εκκλησία
και σε γιορτές.
Και σου έλεγε ο Μικρασιάτης καλοκάγαθος τσαγκάρης....
"...την επόμενη φορά να πείς στην μάνα σου ότι θα χρειαστούν σόλες....
δεν παίρνουν μπάλωμα....θα σου βάλω και πίσω πέταλα για να κρατήσουν."
Μπροστά είχαν άλλα πέταλα.....
Την ώρα που περίμενες σου έλεγε και καμμιά ιστορία από τις χαμένες
πατρίδες....
Δίπλα είχε μια φωτογραφία Έλληνα λοχία....
την έδειχνε με καμάρι....
"εγώ είμαι αυτός....πολεμήσαμε τους Τούρκους αλλά..."
Δεν συνέχιζε γιατί τι να καταλάβει ο μικρός πελάτης....
Όταν όμως άρχισε να καταλαβαίνει συνδύασε τα όσα είδε και άκουσε
από τον λοχία-τσαγκάρη μέσα στο εργαστήρι-τρύπα μπροστά
από την παράγκα που έφιαξε για να μείνει με την οικογένειά του
όταν ήρθε από τον "συνωστισμό" (βλέπε Ρεπούση)...της Σμύρνης
αφήνοντας δύο αδέρφια σφαγμένα από τους Τσέτες....
αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία.
Πίσω στα παλιά

NA KAI OI ΚΟΛΕΚΤΙΒΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ !!!

Δηλώσεις σε τηλεοπτική εκπομπή

Σάλος από τη δήλωση Καφαντάρη πως το «είμαι αφεντικό του εαυτού μου» τέλειωσε!

Ερωτηθείσα για το πώς θα λειτουργήσουν τα λεγόμενά της, πρόσθεσε πως: 

«θα το δείτε όταν θα έρθει το νέο νομοσχέδιο που θα αφορά την κοινωνική.οικονομία»

«Η εποχή του εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού του έχει τελειώσει και ίσως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν», υπογράμμισε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Χαρά Καφαντάρη, καλεσμένη στο Kontra.


Μιλώντας, σε τηλεοπτική εκπομπή, τόνισε ότι πρέπει να πάμε σε καινούργιες μορφές, όπως οι συνεταιριστικές μορφές, σε μια κοινωνική οικονομία με καινούργια υγιή βάση. «Πρέπει να βρούμε νέες μορφές συνεργατικότητας», είπε χαρακτηριστικά.


Σύμφωνα με την ίδια, «οι μικρομεσαίοι πρέπει να συνεταιρισθούν, να κάνουν μια επιχείρηση από κοινού. Είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αρχίσει να καλλιεργείται», σημείωσε.


Ερωτηθείσα για το πώς θα λειτουργήσει πρόσθεσε δε πως: «θα το δείτε όταν θα έρθει το νέο νομοσχέδιο που θα αφορά την κοινωνική.οικονομία».
http://www.protothema.gr
Σχόλιο :
Η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών "ΕΣΣΔ"  υπήρξε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στην παγκόσμια ιστορία. Κατά τον Μαρξ η μετάβαση  στον ολοκληρωμένο κομμουνισμό  περιλαμβάνει  μια  περίοδο  μισού κράτους  που  να  τείνει προς την εξαφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας  στην υπηρεσία της εργατικής τάξης . 
Τη θέση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, θα πάρει σταδιακά, 
η συλλογική διαχείριση με αρχικές μορφές την συνεταιριστική ιδιοκτησία
 (οι λεγόμενες κολεκτίβες) και την κρατική ιδιοκτησία (όσον αφορά τους βασικούς τομείς της οικονομίας όπως είναι η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, κλπ).
(από ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)

 Πίσω στα παλιά 

1961 ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑ

Γυάλισμα παπουτσιών.

https://pro.magnumphotos.com

ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟ ΝΕΟΓΝΟ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

 
Η 26χρονη Αλβανίδα είναι μητέρα 5 παιδιών αλλά όπως ισχυρίστηκε “δεν άντεχε να μεγαλώσει και 5ο παιδί και προτίμησε να το πετάξει από το παράθυρο”...
Θοδωρής Παναγιωτίδης
Αύγουστος 30 2016 10:06
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς το μέγεθος της κτηνωδίας που βίωσε ένα νεογνό κοριτσάκι στην Κατερίνη από την ίδια του την μητέρα που μόλις το έφερε στον κόσμο και μάλιστα μέσα σε μία τουαλέτα διαμερίσματος το πέταξε από το παράθυρο στον φωταγωγό!
Από την Υποδιεύθυνση Ασφάλειας Κατερίνης σχηματίσθηκε δικογραφία σε βάρος της 26χρονης Αλβανίδας μητέρας του, για απόπειρα παιδοκτονίας.
Ειδικότερα, χθες στις 11 βράδυ, εντοπίστηκε νεογέννητο βρέφος σε φωταγωγό πολυκατοικίας στην Κατερίνη, που έφερε τραύματα και μόλωπες στα κάτω άκρα. Γείτονες άκουγαν το επίμονο κλάμα του μωρού και κάλεσαν την αστυνομία η οποία με την σειρά της μετέβη στο σημείο μαζί με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Το βρέφος ήταν εξαιρετικά τυχερό αφού η πτώση του ήταν από τον 1ο όροφο και έφερε μόνο επιφανειακά τραύματα, ενώ βρισκόταν στο φωταγωγό από την Κυριακή που το γέννησε η μητέρα του.
Άμεσα διακομίσθηκε από σταθμό του ΕΚΑΒ στο Νοσοκομείο Κατερίνης και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου και νοσηλεύεται εκτός κινδύνου.
Από την έρευνα που πραγματοποίησαν αστυνομικοί της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Κατερίνης, προέκυψε ότι η 26χρονη το μεσημέρι της Κυριακής γέννησε ένα βρέφος μέσα σε διαμέρισμα των γονέων που διέμενε προσωρινά μαζί με τα υπόλοιπα τέσσερα ανήλικα και στη συνέχεια απέρριψε το νεογνό στον φωταγωγό της οικοδομής.
Η κακουργηματικού χαρακτήρα δικογραφία που σχηματίσθηκε σε βάρος της υποβλήθηκε στον  Εισαγγελέα Πρωτοδικών Κατερίνης. Η ανήλικη μητέρα διαμένει στα Τρίκαλα μαζί με τον σύζυγό της και πατέρα των 5 ανήλικων παιδιών της και είχε επισκεφτεί τους γονείς της που έλειπαν την στιγμή του περιστατικού από το σπίτι τους και δεν γνώριζαν τι είχε συμβεί.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η ίδια αφού ομολόγησε, ισχυρίστηκε στους αστυνομικούς πως προχώρησε σε αυτή την κτηνώδη πράξη γιατί “δεν άντεχε να μεγαλώσει και πέμπτο παιδί”. Ο σύζυγος αναζητείται  στα Τρίκαλα ώστε να του πάρουν κατάθεση, ωστόσο μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί.
news247gr 

TA KAMΠΑΡΕ ΤΗΣ ΤΡΟΥΜΠΑΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ

http://pireorama.blogspot.gr

Του Στέφανου Μίλεση
Στην περιοχή της Τρούμπας από την προπολεμική ακόμη περίοδο, εκτός της υπερπροσφοράς για αγοραίο έρωτα, υπήρχε και ένας μεγάλος αριθμός από κέντρα, που θέλοντας να εκμεταλλευτούν την μεγάλη σύναξη ανδρών σε μια περιορισμένη σχετικώς περιοχή, είχαν φροντίσει να λειτουργούν εκεί και μάλιστα να παρουσιάζουν και κάποιο θέαμα "καλλιτεχνικής" φύσεως το λεγόμενο αρχικώς Βαριετέ!

1937 και το γυναικείο συγκρότημα Βαριετέ από την Βουλγαρία με το όνομα "Ρεβύ ντε Φλερ" γίνεται ανάρπαστο στο Καμπαρέ Ιντερνάσιοναλ όπου παρουσιάζεται.
Ήταν δεδομένο πως οι θαμώνες των συγκεκριμένων καταστημάτων ήθελαν να δουν όσο το δυνατόν περισσότερα, να μην κουρασθούν, αλλά το κυριότερο η διεύθυνση του καταστήματος να τους κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, καθώς το κέρδος ερχόταν από την κατανάλωση. Κι όταν πολλά μαγαζιά βρίσκονταν το ένα δίπλα στο άλλο, ήταν πραγματικά δύσκολη υπόθεση να κρατήσεις τον θαμώνα στο ίδιο μέρος, όταν λίγο πιο κάτω υπήρχαν κι άλλες επιλογές.
Είδος πελατών:
Κόσμος και κοσμάκης λοιπόν κάθε βράδυ είτε ήταν καθημερινή, είτε αργία, όλων των ειδών και όλων των προελεύσεων. Ξένοι ναυτικοί, εγχώριοι, Αθηναίοι και επαρχιώτες, άνθρωποι λαϊκών τάξεων αλλά και ...αριστοκράτες ακόμη! Οι τελευταίοι ξεχώριζαν από το γεγονός πως συνδύαζαν το ποτό μετά γεύματος, καθώς τα νυχτερινά εκείνα κέντρα λειτουργούσαν μετά φαγητού!
Κατά τα άλλα έφτασαν να συχνάζουν και κύριοι, υποδιοικητές τραπεζών, καθηγητές και όλοι εκείνοι που κατά την διάρκεια της ημέρας απαιτούσαν από την κοινωνία την καλή συμπεριφορά και τον σεβασμό. 

1931 - ΝΤΑΣΙΓΚ, ΒΑΡΙΕΤΕ, ΚΑΜΠΑΡΕ ΜΕ ΤΟ ΜΠΑΛΕΤΟ ΡΑΪ
Διάταξη πελατών:
Στην Τρούμπα αντίθετα με τα ήθη των σημερινών νυχτερινών κέντρων, οι πλούσιοι και σημαντικοί πελάτες κάθονταν πίσω - πίσω ενώ οι προς "γδάρσιμο" πελάτες μπροστά! Ιδιαίτερη μάλιστα προτίμηση στα τραπεζοκαθίσματα της πρώτης σειράς έδειχναν οι ερχόμενοι πελάτες από επαρχία καθώς ήταν εκείνοι που δεν γνώριζαν που ακριβώς βρίσκονταν! 
Αυτοί δέχονταν να πληρώσουν το ποτήρι αλκοόλ τρεις φορές ακριβότερα, προκειμένου να απολαύσουν εκ του πλησίον τις γραμμές και τις τολμηρές εμφανίσεις των χορευτριών, συνήθως αλλοδαπής προέλευσης. Ζούσαν και πλήρωναν με την ελπίδα της υφαρπαγής κάποιου εξωτικού μεζέ από τις γυναίκες που λικνίζονταν μπροστά στα μάτια τους! Μάλιστα κάποιοι από τους υπαλλήλους του μαγαζιού τους παρότρυναν λέγοντας πως η αλλοδαπή αρτίστα ήταν νεοαφικνούμενη από την Αργεντινή και επιθυμούσε σχέση με ορεσίβιο Έλληνα. 
Στο μεταξύ οι καλοί πελάτες που κάθονταν στις πίσω σειρές, δέχονταν τις πραγματικές φροντίδες των γυναικών του καταστήματος, που μετά το πρόγραμμά τους κάθονταν στα δικά τους τραπέζια. 

1931 - Με πρόγραμμα Βαριετέ!
Οι γυναίκες της Κονσομασιόν:
Όπως ήδη αναφέραμε σκοπός ήταν το κέρδος εκ της κατανάλωσης. Συνεπώς κάποιες γυναίκες δούλευαν για τον σκοπό αυτό και έμειναν γνωστές ως γυναίκες της κονσομασιόν δηλαδή της κατανάλωσης. Προπολεμικά το κέρδος εκτός της κατανάλωσης προέρχονταν επιπλέον και από τους χορούς. Δηλαδή υπήρχαν και γυναίκες που πληρώνονταν με τον χορό στην πίστα. Γιαυτό και στον τίτλο τους εκτός από τους όρους Καμπαρέ ή Βαριετέ υπήρχε και ο προσδιορισμός "Ντάνσιγκ"!
Μεταπολεμικά το κέρδος περιορίστηκε μόνο στην κατανάλωση ποτών. Όταν το μαγαζί ήταν γεμάτο, τότε η διεύθυνση μπορούσε να επιτρέψει και σε γυναίκες που ήταν εκτός να κάνουν ακριβώς την ίδια εργασία με εκείνες που ήταν μόνιμες. Αυτές οι δεύτερες ονομάζονταν "αδέσποτες" και επιδίδονταν με φανατισμό στην άγρα φιάλης αλκοόλ και των ποσοστών που στο τέλος έδινε το μαγαζί. Έτσι η Τρούμπα κάθε νύχτα μεταβαλλόταν σε έναν στίβο, όπου ο άνδρας αγωνιζόταν να πάρει εκείνο που ήθελε και η γυναίκα να το δώσει με όσο το δυνατόν περισσότερα ανταλλάγματα! 
Ο ρόλος του Κομπέρ:
Συντονιστής του επί σκηνής θεάματος ήταν κάποιος που λεγόταν "Κομπέρ". Ο ρόλος του Κομπέρ ήταν να καλύπτει κυρίως τα μεσοδιαστήματα μεταξύ των νούμερων της παράστασης, είτε λέγοντας τολμηρά αστεία, είτε φέρνοντας επί σκηνή κάποια "καλλιτέχνιδα" συνήθως ελαφρώς ενδεδυμένη προκειμένου να την πειράξει καθώς εκείνη δεν γνώριζε (ή υποτίθεται δεν γνώριζε) ελληνικά. Εκείνη την στιγμή ήταν που συχνά, πολλοί εκ των περιστασιακών θαμώνων της πρώτης σειράς, έβριζαν τον Κομπέρ, καθώς πίστευαν πως επειδή η συγκεκριμένη Αρτίστα είχε δεχτεί ένα κέρασμα από αυτούς, όφειλαν να προστατεύσουν την τιμή και την υπόληψή της!
Η φτωχή πλην τίμια αρτίστα:
Επίσης σχεδόν μόνιμη ατραξιόν των καταστημάτων αυτών, είναι και η δύσμοιρη φτωχή πλην τίμια κοπέλα, που κάνοντας μεγάλη και λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό, ουδέποτε λησμόνησε την χώρα της και επιστρέφοντας μετά από έτη πολλά, έκανε και μια στάση στον Πειραιά προκειμένου να δώσει μια δυο παραστάσεις προς τιμή της εκλεκτής πελατείας του καταστήματος...
Συνήθως ο Κομπέρ παρουσίαζε της δοξασμένη ανά τον κόσμο αρτίστα ως εξής:
"Κυρίες και Κύριοι η τραγουδίστρια Βάνα Μαρία δεν την χωρούσαν οι στενοί ορίζοντες της πατρίδας μας. Έτσι πριν από πολλά χρόνια αναχώρησε με προορισμό την Παλαιστίνη. Μετά βρέθηκε στην Κεϋλάνη και σε άλλες ξωτικά μέρη όπου θριάμβευσε. Οι εφημερίδες των χωρών απ΄ όπου πέρασε πάντα έγραφαν τα καλύτερα για αυτήν. Για αυτήν έγραψαν ακόμη και τα καλύτερα περιοδικά του Λονδίνου. Αρρώστησε όμως και σκέφτηκε να γυρίσει στην χώρα μας για να ξεκουραστεί. Επωφελήθηκε όμως για να σας παρουσιάσει και εδώ το πρόγραμμά της. Θα μείνει για λίγο καιρό. Μετά θα φύγει για Αυστραλία!"
   Βεβαίως η Βάνα Μαρία ήταν μια από τις χορεύτριες που η Τρούμπα γνώριζε κατ΄ επανάληψη.  
Κράχτες και συνιδιοκτήτες:
Όλα αυτά τα μαγαζιά είχαν στην είσοδο κάποιον κράχτη, που αντίθετα από ότι έχει επικρατήσει στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, δεν διαφήμιζαν τις γυναίκες αλλά ότι υπήρχε ελεύθερο ένα καλό τραπέζι, μα που αλλού; Μα στην πρώτη σειρά φυσικά! 
Ο κράχτης παρουσιαζόταν ως συνιδιοκτήτης του καταστήματος ο οποίος θα φρόντιζε ο ίδιος προσωπικά τον πελάτη. 
Το πρόγραμμα:


Ο καταρτισμός του προγράμματος ήταν δύσκολος και απαιτητικός καθώς έπρεπε να αλλάζει τακτικά και να παρουσιάζει ποικιλία. Έτσι δημιουργείτο η εντύπωση στον θαμώνα, ότι με τις δώδεκα δραχμές που έδινε για ένα ποτό, είχε το μοναδικό προνόμιο, να βλέπει αστέρες από την Αργεντινή, από την Αυστραλία ή από την Βόρεια Ευρώπη.
Το πρόγραμμα ήταν χωρισμένο σε τρία μέρη. Ξεκινούσε με τα δευτερευούσης σημασίας νούμερα που ήταν συνήθως χοροί από μπαλέτα ντυμένα φανταζί ή εξαντρίκ ώστε εκείνοι που έμπαιναν μέσα για λίγο να έπεφταν πάνω σε πολύχρωμο και τολμηρό και να έμεναν εντός. Άρα σκοπός του πρώτου μέρους ήταν ο γρήγορος εντυπωσιασμός.

Εάν το πρώτο μέρος ήταν πετύχει τον σκοπό του, το κατάστημα όφειλε να ήταν γεμάτο. Τότε το δεύτερο μέρος είχε ως σκοπό την κατανάλωση ποτού, ενώ το τρίτο μέρος άρχιζε μετά τις δώδεκα τα μεσάνυχτα και τελείωνε στις δύο επίσημα αλλά στην ουσία μόλις ξημέρωνε και περιλάμβανε απλή ορχηστρική ζωντανή μουσική.
Τα ποτά:
Προπολεμικά εάν οι θαμώνες δεν ήταν πρωτάρηδες φρόντιζαν να ζητήσουν οίνο εγχώριο που κόστιζε το ένα τρίτο της τιμής του εισαγόμενου. Μεταπολεμικά και κυρίως όταν επικράτησαν τα σκληρά, δηλαδή τα ουίσκι η φιάλη έγινε υποχρεωτική στα τραπέζια καθώς το κόστος λειτουργίας ενός τέτοιου μαγαζιού ήταν υψηλό καθώς έπρεπε να καλύψει μουσικούς, χορεύτριες, αρτίστες, κράχτες, κομπέρ, γκαρσόνια, μαγείρους και τον ιδιοκτήτη που συνήθως αριθμούσαν πάνω από 20 άτομα!
Τα παρασκήνια:
Όσο για τα παρασκήνια, δεν θύμιζαν σε τίποτα εκείνα του θεάτρου. Ήταν μικροί χώροι, αυλές που έβλεπαν στην πίσω πλευρά του μαγαζιού ή ακόμη και υπόγεια. Την τελευταία στιγμή οι αλλοδαπές μάθαιναν να από τα γκαρσόνια να λένε "αγάπη μου" ενώ εάν ήταν Ελληνίδες το ακριβώς αντίστροφο, δηλαδή ξένες φράσεις αναλόγου δυναμικής. 

1929
Κάποιοι από αυτούς τους καλλιτέχνες άξιζαν πραγματικά και είτε Έλληνες είτε ξένοι σχημάτιζαν μια ξεχωριστή κοινωνία με συμπάθειες, αντιπάθειες, τον φόβο της απέλασης, ή της αποκάλυψης του ποινικού μητρώου.
Η περίπτωση του Καμπαρέ "Ιντερνάσιοναλ":
Από τις αρχές της δεκαετίας του '30 ένα από τα πιο γνωστά Καμπαρέ της Τρούμπας ήταν και το"Διεθνές". Γνωστό για τις δωδεκάδες κοριτσιών από την Ουγγαρία που πληρώνονταν για να χορεύουν στην πίστα με τους πελάτες, σύμφωνα με ότι ίσχυε τις δεκαετίες του '20 και του '30. Έγινε τόσο γνωστό και απέκτησε μεγάλη φήμη ώστε να υπάρχουν διαφημίσεις του στον ημερήσιο τύπο!
Οι σαμπάνιες εντός του καταστήματος άνοιγαν με τέτοιον ρυθμό που η εκπωμάτωση των φιαλών, ακούγεται έξω στον δρόμο σαν πυροβολισμός άγριας συμπλοκής. Εκεί παρουσιάζεται το βουλγαρικό μπαλέτο "Ρεβύ ντε Φλερ" που αποτελείται από οκτώ κορίτσια και έχει ως Κομπέρ κάποιον Μίλκοβ. Ο Κομπέρ στα μεσοδιαστήματα των παρουσιάσεων, αστειεύεται με το πρώτο κορίτσι του μπαλέτου την Βιολέτ, με τόσο τολμηρό τρόπο, που οι σαμπάνιες ανοίγουν με ρυθμό πολυβόλου.
Γνωστές αρτίστες με βαρύ όνομα ήταν οι αδελφές Μπενάκη, η Φιφή και η Λόλα, ενώ η αλλοδαπή Ιλόβα γίνεται ανάρπαστη από τους ανατολίτικους αισθησιακούς της χορούς.
Το "Ιντερνάσιοναλ" απασχόλησε το 1929 την Πειραϊκή κοινωνία με την γνωστή υπόθεση της Ραμόνας!


Το γενικό πρόσταγμα για τα πάντα εντός του καταστήματος έχει η Μαντάμ Ζενύ που επαγρυπνεί ενώ οδιευθυντής Κρανιδιώτης αποκαλείται από όλα τα κορίτσια ως "πατέρας" καθώς ήταν γνωστός πως "δεν έφαγε ποτέ δεκάρα" από εργαζόμενη.
Αργότερα το "Διεθνές" μετατράπηκε "Ιντερνάσιοναλ" αλλά οι Πειραιώτες συνέχιζαν να το αποκαλούν με το αρχικό του όνομα.
Προπολεμικοί ανταγωνιστές του "Ιντερνάσιοναλ" ήταν το Καμπαρέ "Φέμινα" του Στίνη και το "Περοκέ"της κυρίας Μαίρης.
Τα Καμπαρέ και η απογραφή της Τρούμπας του '60:

Φυσικά τα μαγαζιά από την προπολεμική εποχή μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '60, άλλαζαν διαρκώς σε αριθμούς, σε ονόματα και σε διευθύνσεις. Προπολεμικά τα ονόματα που επικρατούσαν συνήθως αναφέρονταν στη Νότια Αμερική, οι γυναίκες της οποίας πάντα γοήτευαν τους Έλληνες και κυρίως τους Ναυτικούς που είχαν ταξιδέψει εκεί. Επίσης προσέφεραν χορός σε πίστα και γυναίκες για να χορέψεις. Μεταπολεμικά ο χορός με προπληρωμένες γυναίκες σταμάτησε και επικράτησε η κονσομασιόν.
Την δεκαετία του '60 υπήρχαν καταχωρημένα στα αρχεία της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πειραιώς 16 Καμπαρέ με πρώτα ονόματα να φιγουράρουν στην λίστα τα Καμπαρέ "Μπλακ Κατ", "Κιτκατ", "Τόνις Μπαρ", "Τζων Μπουλ", "Καλιφόρνια", "Αρτζεντίνα", "Μαϊάμι", "Μπραζίλ" κ.ο.κ. Ειδικά μεταπολεμικώς τα περισσότερα Καμπαρέ έφερναν ονόματα Αμερικανικά καθώς η πελατεία τους προερχόταν συνήθως από τον 6ο Αμερικανικό στόλο της Μεσογείου.
Στους δύο στενούς δρόμους της Τρούμπας την Φίλωνος και την Νοταρά που διασταυρώνονταν με τρεις κάθετους την Φιλελλήνων, την Σκουζέ και την Δευτέρας Μεραρχίας, εκτός των 16 Καμπαρέ, την ίδια δεκαετία, υπήρχαν και57 "σπίτια" επίσημα δηλωμένα που απασχολούσαν 340 γυναίκες δηλωμένες και περίπου 40 ανεπίσημα με 200 περίπου γυναίκες "αδέσποτες" που προσέφεραν αγοραίο έρωτα. Τρεις κινηματογράφοι αναλόγου περιεχομένου, "Φως", "Ολυμπίκ" και ο "Ηλύσια" που λειτουργούσαν από τις δέκα το πρωί έως τα μεσάνυχτα.

Στον ίδιο περιορισμένο χώρο λειτουργούσαν επίσης το Αντιαφροδισιακό ιατρείο του λιμανιού (Σκουζέ και Νοταρά), το Δικαστήριο Ανηλίκων και η Εταιρεία Προστασίας Ανηλίκων,  (Κολοκοτρώνη 142), το Κακουργιοδικείο, το Πταισματοδικείο (Κολοκοτρώνη 118) ενώ τα τελευταία χρόνια λειτουργούσε εκεί και το Μεταγωγών Πειραιώς. 

Είσοδος σε "σπίτι" το 1959
Τέλος να αναφέρουμε πως στις δεκαετίες του '50 και του '60 που ο τύπος και ο κινηματογράφος έκαναν γνωστά τα Καμπαρέ της Τρούμπας, προέβαλαν ουσιαστικά την παρακμή τους, καθώς ουδέποτε κατάφεραν να φτάσουν σε αίγλη και πρόγραμμα εκείνα τα Βαριετέ της προπολεμικής περιόδου. 
 Πίσω στα παλιά 

Το κρισιμότερο πενθήμερο του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου: οι "ταξιαρχίες" του ΔΣΕ αποκρούονται από τον Εθνικό Στρατό στα προάστια της Κόνιτσας (25 Δεκεμβρίου - 6 Ιανουαρίου 1948)

Ιωάννης Φιλίστωρ

γράφει ο Φιλίστωρ Ι. Β. Δ.
Εισαγωγή - εξελίξεις μέσα στο 1947


Μέσα στο 1947 έφτασε στην κορύφωση της η προσπάθεια οργάνωσης του λεγόμενου "τρίτου γύρου" προσπάθειας βίαιης κατάληψης της εξουσίας στην Ελλάδα από το ΚΚΕ. Ήδη τον Οκτώβριο υπήρχαν συνολικά 18.000 αντάρτες με κεντρική παρουσία στον ενιαίο ορεινό όγκο των δύο οροσειρών Γράμμου και Βίτσι, αλλά και διάσπαρτες δυνάμεις σε όλη την Ηπειρωτική Ελλάδα (Πελοπόννησο, Στέρεα Ελλάδα, Θεσσαλία, Ανατολική Μακεδονία). Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις (υπό την συνολική ονομασία "Τέρμινους") που διεξήγαγε η ηγεσία του Εθνικού στρατού σε όλη την Ελλάδα μέσα στο 1947 για την εξάρθρωση των ανταρτών ήταν ανεπαρκείς, καθώς ακόμη ο Εθνικός στρατός δεν διέθετε την κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή, τα στελέχη του δεν γνώριζαν τις ιδιαιτερότητες του ανταρτοπόλεμου, οι μονάδες ήταν φτωχά εξοπλισμένες, πολύ αργές και με χαμηλό ηθικό.




Η Κόνιτσα σήμερα
Η συγκυρία για τον "Δημοκρατικό Στρατό" το Φθινόπωρο του 1947 ήταν η καλύτερη δυνατή κατά την διάρκεια του τριετούς εμφυλίου, παρά το σοβαρό λάθος του Νίκου Ζαχαριάδη που δεν ενημέρωσε εγκαίρως τα στελέχη του ΚΚΕ που ήθελαν να πολεμήσουν να βγουν στο βουνό, έτσι αυτά εγκλωβίστηκαν στα αστικά κέντρα και συνελήφθησαν. Με επικεφαλής τον ικανό Μάρκο Βαφειάδη, το ΚΚΕ είχε σχηματίσει έμπειρες ευέλικτες μονάδες με εμπειρία στον ανταρτοπόλεμο που δεν εγκλωβίζονταν από τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Εθνικού Στρατού, αλλά κινούνταν με ευχέρεια στους ορεινούς όγκους λεηλατώντας και ρημάζοντας την ύπαιθρο, με τρομοκρατικές ξαφνικές επιθέσεις στα αστικά κέντρα που έλεγχε ο εχθρός. Ο Βαφειάδης είχε ως σχέδιο, όπως τουλάχιστον το παρουσίασε στην 3η ολομέλεια του ΚΚΕ τον Σεπτέμβριο του 1947, το σταδιακό πέρασμα από τον αντάρτικο αγώνα σε τακτικό αγώνα με μια πιθανή επέκταση του "ελεύθερου χώρου" του Γράμμου προς Ήπειρο.

Ο σχηματισμός της "προσωρινής δημοκρατικής κυβέρνησης" που ανακοινώθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1947 με "πρωθυπουργό" τον Μάρκο Βαφειάδη αποτέλεσε γεγονός που βάρυνε στις εξελίξεις που ακολούθησαν. Πρόθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν να "απελευθερωθεί" μια κωμόπολη της Ηπείρου, ώστε να εγκατασταθεί σε αυτή η "προσωρινή κυβέρνηση" και έτσι να τύχει της αναγνώρισης από όμορα κομμουνιστικά κράτη, εξέλιξη που σίγουρα θα περιέπλεκε την κατάσταση για τις εθνικές δυνάμεις. Ο ΔΣΕ χρειαζόταν μια μεγάλη επιτυχία για να στερεώσει το γόητρο του στα όμορα κομμουνιστικά κράτη που τον εξόπλιζαν, τον συντηρούσαν οικονομικά και υλικοτεχνικά. Η πρώτη επιλογή ως πρωτεύουσα του νέου κομμουνιστικού κράτους ήταν το Μέτσοβο, αλλά η επίθεση εναντίον του στις 18 Οκτωβρίου αποκρούστηκε από τους υπερασπιστές του. Η δεύτερη επιλογή ήταν η μικρή κωμόπολη της Κόνιτσας... 


Προετοιμασία για την μάχη της Κόνιτσας - οι δυνάμεις των δύο αντιπάλων



Μάρκος Βαφειάδης
Ο Μάρκος Βαφειάδης συγκέντρωσε με μεγάλη μυστικότητα τον μεγαλύτερο όγκο των διαθέσιμων δυνάμεων του στο σημείο εκκίνησης. Για την επίθεση στην Κόνιτσα διέθεσε τρεις "ταξιαρχίες" και μια σειρά από άλλες μικρότερες μονάδες, (φυσικά οι τίτλοι των μονάδων δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματική αριθμητική τους δύναμη). Το σχέδιο προέβλεπε ότι μια "ταξιαρχία" θα καταλάμβανε την γέφυρα στο Μποραζάνι, μια τοποθεσία κρίσιμη για την ασφάλεια της Κόνιτσας αφού ήταν ο μόνος άμεσος δρόμος επικοινωνίας με τις γύρω περιοχές. Η δεύτερη "ταξιαρχία" θα αναλάμβανε να αποκρούσει τυχόν επιθέσεις εχθρικών δυνάμεων που θα έσπευδαν από το Καλπάκι και η επίλεκτη 32η ταξιαρχία Σοφιανού, αποτελούμενη από τα τάγματα Ερμή, Καράμπεη, Κόλλια και Ορέστη, ο ανθός των κομμουνιστικών δυνάμεων, θα έκανε την τελική  επίθεση στην πόλη. Συνολικά η ηγεσία του ΔΣΕ μαζί με τις υποστηρικτικές μονάδες της ενέργειας. διέθεσε 6.000 οπλοφόρους για την επιχείρηση. Το σχέδιο ήταν απλό, βασιζόταν στον αιφνιδιασμό καθώς θα εκδηλωνόταν ανήμερα Χριστουγέννων, στην γρήγορη δράση, αλλά και στην υποστήριξη μιας πυροβολαρχίας και ομάδων κομμάντος που θα δρούσαν για την καταστροφή του δρόμου που ερχόταν από Καλπάκι και Ιωάννινα.



Κωνσταντίνος Δόβας
Η Κόνιτσα ήταν έδρα της 75ης ταξιαρχίας υπό την διοίκηση του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δόβα, ο οποίος συμπτωματικά είχε υπερασπιστεί και το Μέτσοβο δύο μήνες πριν. Διέθετε δύο τάγματα στην περιοχή το 582 ΤΠ (διοικητής ταγματάρχης Γεώργιος Περίδης,  παλαιός οπλαρχηγός του ΕΔΕΣ, μετέπειτα επικεφαλής του αντιχουντικού βασιλικού κινήματος της 13ης Δεκεμβρίου 1967) που είχε ως αποστολή την ασφάλεια των γύρω υψωμάτων αλλά και της γέφυρας Μπουραζάνι και το 584 ΤΠ που είχε ευθύνη το δεσπόζον ύψωμα του προφήτη Ηλία και την άμυνα της Κόνιτσας. Και τα δύο τάγματα ήταν μειωμένης δύναμης, διέθεταν λίγα στοιχεία πυροβολικού εντός της πόλης όχι όλα σε λειτουργία, υπήρχαν κάποιες επικουρικές μονάδες ΜΑΥ, αλλά χαμηλής μαχητικότητας και ανύπαρκτων υπηρεσιακών δυνατοτήτων. Την παραμονή της επίθεσης, τα στελέχη και οι στρατιώτες των δυνάμεων στην Κόνιτσα, ως κλασσικοί Έλληνες, ασχολήθηκαν κυρίως με ετοιμασίες για τον εορτασμό των Χριστουγέννων, καθώς δεν υπήρχαν πληροφορίες για την συγκέντρωση του εχθρού. Παντού υπήρχε μια χαλαρότητα όπως συμβαίνει πάντοτε σε μονάδες του Ελληνικού στρατού τέτοιες μέρες, διαχρονικά. 


Οι πρώτες επιθέσεις στο Μπουραζάνι και στα υψώματα γύρω από την Κόνιτσα και οι πρώτες κομμουνιστικές επιτυχίες (25η - 27η Δεκεμβρίου 1947)



οπλοφόροι του ΔΣΕ
Η κομμουνιστική επίθεση εκδηλώθηκε τα ξημερώματα της 25ης Δεκεμβρίου από την 32η "ταξιαρχία" στο τοποθεσία του προφήτη Ηλία με αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη του υψώματος της Ιτιάς που δέσποζε στο σημείο, ενώ η "ταξιαρχία" Παλαιολόγου επιτέθηκε ταυτόχρονα κατά του λόχου που υπεράσπιζε την γέφυρα στο Μπουραζάνι. Οι επιθέσεις ήταν σφοδρές κατά κύματα, συνοδεύονταν από πυρά πυροβολικού και όλμων, ενώ οι επιτιθέμενοι διέθεταν τοπική αριθμητική υπεροχή απαραίτητη για την επιτυχία του επιτιθέμενου. Η επίθεση στην γέφυρα ήταν σφοδρή και επιτυχημένη, ο διοικητής του λόχου υπολοχαγός Θεόδωρος Βήττος σκοτώθηκε επί τόπου και έτσι οι κομμουνιστές είχαν αποκόψει κάθε επικοινωνία για την πολιορκούμενη πόλη. Οι επιτιθέμενοι είχαν επιτυχίες και στον τομέα του προφήτη Ηλία καταλαμβάνοντας το ύψωμα Τσάρνοβο, αλλά όλες τους οι σφοδρές επιθέσεις στο ύψωμα Ιτιά, που ήταν το "κλειδί" της πόλης αποκρούστηκαν απεγνωσμένα από τους αμυνόμενους που βρίσκονταν πάντως σε κρίσιμη κατάσταση, καθώς είχαν ήδη 4 αξιωματικούς και 38 οπλίτες νεκρούς η αγνοούμενου, ενώ είχαν τεθεί εκτός μάχης 5 αξιωματικοί και 35 οπλίτες. Επίσης είχε τραυματιστεί σοβαρά και τεθεί εκτός μάχης ο συνταγματάρχης Δόβας, που αναπληρωνόταν στα καθήκοντα του από αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Παλλαντά, διοικητή ως τότε του 584 ΤΠ.  



Γεώργιος Παλλαντάς
Η κατάσταση έγινε κρισιμότερη την 26η Δεκεμβρίου, καθώς τα τμήματα στο Ύψωμα Ιτιά πιέζονταν αφόρητα από τους επιτιθέμενους με κίνδυνο την ολική κατάρρευση της άμυνας. Η επέμβαση της αεροπορίας δεν βελτίωσε αισθητά την κατάσταση καθώς οι επιτιθέμενοι διέθεταν και αντιεροπορικά όπλα που χρησιμοποίησαν με αρκετή ικανότητα. Οι επιτιθέμενοι ήταν οι πλέον σκληροπυρηνικοί οπαδοί του ΚΚΕ και μάχονταν με φανατισμό, ενώ τα χωνιά τους, καλούσαν τους μαχητές του Εθνικού στρατού να εκτελέσουν τους αξιωματικούς τους και να αυτομολήσουν εγκαταλείποντας μια ήδη χαμένη μάχη. Η πίεση αυξανόταν και στην ευρύτερη περιοχή, με αποτέλεσμα ο Παλλαντάς να αποφασίσει την υποχώρηση στην πόλη της Κόνιτσας και στην τοποθεσία Προφήτης Ηλίας - Άγιος Αθανάσιος. Αυτή ήταν και η τελική γραμμή αμύνης που οι αμυνόμενοι θα υπερασπίζονταν μέχρις εσχάτων. Η υποχώρηση διεξήχθη την νύχτα με μεγάλη επιτυχία χωρίς να γίνει αντιληπτή από τους επιτιθέμενους, καθώς αυτοί έριχναν πυρά παρενόχλησης.


Το πρωινό της 27ης Δεκεμβρίου ο κλοιός παρέμενε σφιχτός στην πόλη, αλλά οι επιτιθέμενοι είχαν προφανώς αιφνιδιαστεί από την υποχώρηση και δεν κατάφεραν να την εκμεταλλευτούν έγκαιρα. Οι αμυνόμενοι αναδιάταξαν τις δυνάμεις τους και κατάρτισαν ένα επιτυχές σχέδιο πυρός που ασφάλιζε την πόλη. Μόλις το βράδυ (!) της 27ης Δεκεμβρίου οι επιτιθέμενοι κατάφεραν να εξαπολύσουν σφοδρή επίθεση με πάνω από 200 οπλοφόρους στην πεδινή είσοδο της πόλης και κατάφεραν να διεισδύσουν στις νοτιοανατολικές συνοικίες της πόλης καθιστώντας κρίσιμη την κατάσταση για τους αμυνόμενους. Ο Βαφειάδης αποφάσισε να διευρύνει το ρήγμα στην είσοδο της πόλης εξαπολύοντας το βράδυ της 28ης Δεκεμβρίου σκληρότατη επίθεση στην τοποθεσία Μακροβούνι ακριβώς στην είσοδο της πόλης. Ακολούθησαν δύο σφοδρές νυχτερινές επιθέσεις στην ίδια τοποθεσία που συνέτριψαν τους αμυνόμενους, ενώ ο διοικητής του αμυνόμενου λόχου, Λοχαγός Τσουπάκης Νικόλαος σκοτώθηκε επί τόπου. Η Κόνιτσα βρισκόταν στο έλεος των επιτιθέμενων...


Η τελική επίθεση του ΔΣΕ, η αλλαγή των συσχετισμών και η νίκη του Εθνικού στρατού (28η Δεκεμβρίου - 6 Ιανουαρίου 1948)



Οι επιτιθέμενοι όμως αδυνατούσαν να εκμεταλλευτούν τις επιτυχίες τους, λόγω σοβαρών αδυναμιών συγχρονισμού, οργάνωσης και συνεννόησης μεταξύ των μονάδων. Η έλλειψη τακτικής οργάνωσης, αλλά και ενός ηγέτη με θέληση και αποφασιστικότητα την κρίσιμη στιγμή, δεν επέτρεψαν στον ΔΣΕ να δρέψει τους καρπούς των αρχικών επιτυχιών του Ήδη κατά την διάρκεια της 28ης Δεκεμβρίου οι αμυνόμενοι είχαν εκκαθαρίσει την πόλη από τους διεισδύσαντες κάνοντας εκτεταμένη χρήση αντιαρματικών πυρών (πιάτ), ουσιαστικά κατεδαφίζοντας τα σπίτια που είχαν καταληφθεί. Στα ερείπια βρέθηκαν θαμμένοι, 35 νεκροί κομμουνιστές που δεν πρόλαβαν να υποχωρήσουν. Οι κάτοικοι της Κόνιτσας αψηφώντας τα φονικά πυρά του εχθρικού πυροβολικού βοηθούσαν αποφασιστικά την φρουρά της πόλης μεταφέροντας εφόδια και τρόφιμα. Η κοινή γνώμη της Ελλάδας έβλεπε με αγωνία τον αγώνα της Κόνιτσας και τα εφόδια που ρίχνονταν από την αεροπορία προέρχονταν από εράνους, προσφορές ιδιωτών και συλλόγων. Συγχρόνως, όπως από καιρό τους το είχε ζητήσει ο Γ. Βλάχος της «Καθημερινής», οι Έλληνες "έβαζαν και το χέρι στην τσέπη τους". Πάσης φύσεως εργατοϋπαλληλικές οργανώσεις και ιδιώτες έστελναν χρήματα για την Κόνιτσα. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες των πορθμείων Περάματος-Σαλαμίνας μάζεψαν κούτες με τσιγάρα για τη φρουρά της Κόνίτσας. Στην περιοχή του Καλπακίου, της Μουργκάνας και του υψώματος 807 είχαν καταφτάσει πολύ ισχυρές δυνάμεις του Εθνικού στρατού (όλες σταλμένες από τον αρχιστράτηγο Θρασύβουλο Τσακαλώτο που συντόνιζε από τον Βόλο την αποστολή ενισχύσεων στην Κόνιτσα εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις) που πίεζαν την ταξιαρχία "Παλαιολόγου" απειλώντας να εκβιάσουν την τοποθεσία και να εγκλωβίσουν τον επιτιθέμενο και να τον αιχμαλωτίσουν. Ο Βαφειάδης αδημονούσε καθώς ο χρόνος πλέον τον πίεζε και πλέον θα είχε μόνο μια τελευταία ευκαιρία για την τελική κατάληψη της πόλης: την τελική επίθεση με όλες τις δυνάμεις σε όλο το μέτωπο της πόλης, που ορίστηκε να γίνει τα ξημερώματα της 31ης Δεκεμβρίου 1947...



μαχητές των ΛΟΚ σε πορεία
 Η επίθεση οργανώθηκε και εκδηλώθηκε με φανατισμό τα ξημερώματα της 31ης Δεκεμβρίου. Οι επιτιθέμενοι πέτυχαν μια μικρή διείσδυση στον τομέα του προφήτη Ηλία, όμως στις κύριες ενέργειες τους αποκρούστηκαν σε αληθινές μάχες σώμα με σώμα. Η κρίσιμη εξέλιξη που πιθανά έκρινε τον αγώνα, ήταν η είσοδος του 527 ΤΠ , μιας διλοχίας υπό τον ταγματάρχη Γεώργιο Λυγεράκη παλαιό καπετάνιο του ΕΔΕΣ, αλλά και μονάδων Χωροφυλακής (το αποτελούσαν παλαιοί αντάρτες του ΕΔΕΣ) στην Κόνιτσα, μετά από περιπετειώδη πορεία περνώντας τον Βοϊδομάτη από την γέφυρα Ρομπόκη και ανατρέποντας τις ασθενείς κομμουνιστικές δυνάμεις που είχαν αναλάβει την ασφάλεια της περιοχής. Με αερομεταφορά εισήλθε στην πόλη και η Γ΄ μοίρα καταδρομέων (ΛΟΚ) την 1η Ιανουαρίου 1948, γέρνοντας οριστικά την πλάστιγγα υπέρ των αμυνόμενων. Στις 3 Ιανουαρίου έφτασε η πρώτη εφοδιοπομπή από τη γέφυρα Ρομπόκη ανεφοδιάζοντας την φρουρά της πόλης  Η Κόνιτσα πλέον δεν κινδύνευε, όμως η κατάσταση παρέμενε δύσκολη καθώς οι ισχυρές δυνάμεις στο Καλπάκι δεν μπορούσαν να μπουν στον αγώνα καθώς οι επιτιθέμενοι κατείχαν την μια όχθη του ποταμού στο Μπουραζάνι. Η λύση δόθηκε από την μοίρα των ΛΟΚ που κατάφεραν με μια επικίνδυνη νυχτερινή πορεία να επιτεθούν αιφνιδιαστικά και να καταλάβουν το ύψωμα Λυκόμορο τα ξημερώματα της 4ης Ιανουαρίου. Το ύψωμα ήταν το "κλειδί" των υψωμάτων μεταξύ Μπουραζανίου και Κόνιτσας και έθεσε σε κίνδυνο όλη την διάταξη των επιτιθέμενων. Ο Βαφειάδης εξαπέλυσε ισχυρότατες επιθέσεις για την ανακατάληψη του που όλες απέτυχαν, καθώς ήδη στην περιοχή που κατείχαν τα ΛΟΚ δρούσε και το 582 ΤΠ ερχόμενο ομοίως από την κατεύθυνση της γέφυρας Ρομπόκη, που οριστικά ανακούφισε με την δράση του τους αμυνόμενους.



Στις 6 Ιανουαρίου η επίθεση του δημοκρατικού στρατού κατά της Κόνιτσας είχε αποτύχει οριστικά και οι επιτιθέμενοι βρίσκονταν εκ νέου στα σημεία εξόρμησης τους. Την ίδια μέρα, επί τόπου στην Κόνιτσα βρέθηκε η βασίλισσα Φρειδερίκη, μετά από επικίνδυνη πορεία 75 χιλιομέτρων με στρατιωτικό όχημα, ενώ οι μάχες μαίνονταν ακόμη στην περιοχή. Ο Δόβας ως διοικητής της ταξιαρχίας την υποδέχθηκε σε φορείο. Η Φρειδερίκη χαιρέτισε τους στρατιώτες δια χειραψίας τους επαίνεσε και έδειξε μεγάλο έμπρακτο ενδιαφέρον για του κατοίκους και τα παιδιά της Κόνιτσας. Όπως αναφέρει ο αείμνηστος Αλέξανδρος Ζαούσης (στο βιβλίο του «Η Τραγική αναμέτρηση») «στην πρωτεύουσα η νίκη του Ελληνικού Στρατού στην Κόνιτσα έπαιρνε διαστάσεις εθνικού γεγονότος. Η Βουλή, η Ακαδημία Αθηνών, το ΕΜΠ  και πλήθος οργανώσεων έστελναν συγχαρητήρια ψηφίσματα στην φρουρά και τους κατοίκους της Κόνιτσας. 


Οι απώλειες των δύο παρατάξεων φανερώνουν την σφοδρότητα της σύγκρουσης: ο ΔΣΕ είχε 458 νεκρούς και 217 τραυματίες (σύμφωνα με τον Εθνικό στρατό, γιατί ο ΔΣΕ παρουσίασε πίνακα λιγότερες απώλειες), ενώ ο ΕΣ είχε 149 νεκρούς, 458 τραυματίες και 69 αγνοούμενους.


Η μάχη της Κόνιτσας και ο ΔΣΕ



Αναμφίβολα η μάχη της Κόνιτσας υπήρξε μια από τις σοβαρότερες τακτικές επιχειρήσεις που διεξήγαγε ο ΔΣΕ κατά την διάρκεια του τριετούς εμφυλίου. Οι μαχητές του επέδειξαν μαχητικό πνεύμα, υψηλό ηθικό, είχαν την πρωτοβουλία, τα έδωσαν όλα για την τελική επικράτηση.Ομοίως ο Μάρκος Βαφειάδης ως ηγέτης του ΔΣΕ σε πρώτο χρόνο διακρίθηκε από πνεύμα ρεαλισμού, κατέστρωσε σοφά το σχέδιο επίθεσης, κατάφερε να συγκεντρώσει τοπικά πολλές δυνάμεις και να αποκτήσει την υπεροπλία, προσπάθησε να συγχρονίσει τις ενέργειες των μονάδων του, πρόβλεψε τις αντιδράσεις του εχθρού και έφτασε πολύ κοντά στην επιτυχία. Εκ των υστέρων ο Βαφειάδης σε συνέντευξη του στον Δημήτρη Γουσίδη το 1983, είπε ότι δεν πίστευε στην επιτυχία της επίθεσης της Κόνιτσας, καθώς τα τμήματα του ΔΣΕ ήταν ταλαιπωρημένα από τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Εθνικού στρατού, ενώ δεν διέθεταν αξιόλογο οπλισμό. Επίσης καταγράφει ότι ούτε ο Ζαχαριάδης πίστευε στην νίκη στην συγκεκριμένη επιχείρηση. Εύλογο το ερώτημα: γιατί να γίνει η επίθεση και να ηττηθεί ο ΔΣΕ χωρίς λόγο; Το πιθανότερο είναι πως ο Βαφειάδης στην εν λόγω συνέντευξη προσπαθεί να αποποιηθεί των ευθυνών του εκ των υστέρων για την αποτυχία, καθώς η επίθεση είχε μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας...


Παρόλα αυτά στην μάχη της Κόνιτσας αποδείχθηκε περίτρανα η διοικητική ανεπάρκεια των μεσαίων στελεχών του ΔΣΕ καθώς δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τις αρχικές τους επιτυχίες, δεν ενίσχυσαν τα τμήματα τους που είχαν εισέλθει στην πόλη, όλες τους οι επιθέσεις στο τριήμερο 27-30 Δεκεμβρίου δεν ήταν αποφασιστικές, καθώς δεν χρησιμοποιούσαν το σύνολο των διαθέσιμων δυνάμεων τους ώστε να έχουν το αριθμητικό πλεονέκτημα. Για να οργανώσουν τις επιθέσεις τους χρειάζονταν σχεδόν μια ολόκληρη ημέρα, ενώ δείγμα της απειρίας τους ήταν η σφήνα των ΛΟΚ στο ύψωμα Λυκόμορο που κατάφεραν και ξεγλίστρησαν σε μια τοποθεσία που ήταν γεμάτη με στρατό του ΔΣΕ. Σε όλα αυτά τα λάθη που έγιναν και στην αδυναμία τακτικών ελιγμών από τις μονάδες του ΔΣΕ δεν είναι ξεκάθαρο που τελειώνουν οι ευθύνες των διοικητών των μονάδων και που ξεκινούν οι ευθύνες του Βαφειάδη που μάλλον είχε την κακή συνήθεια να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες του....
Πάντως σε κάθε περίπτωση ήταν εντελώς ανεδαφική η πρόθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ να χρησιμοποιήσει την Κόνιτσα ως προσωρινή πρωτεύουσα του "νέου κράτους" ώστε να αναγνωριστεί η "προσωρινή κυβέρνηση" της από τα υπόλοιπα κομμουνιστικά κράτη. Ήδη στην περιοχή είχαν μαζευτεί πολλές μονάδες του Εθνικού στρατού, έτσι ακόμη και αν καταλαμβανόταν η Κόνιτσα από τον ΔΣΕ, θα παρέμενε υπό τον έλεγχο του για λίγες μέρες, για να μην πω λίγες ώρες. Ο Εθνικός στρατός διέθετε πολύ μεγάλη αριθμητική και υλική υπεροχή, ώστε η Κόνιτσα πολύ γρήγορα θα βρισκόταν ξανά υπό τον έλεγχο του, όπως ακριβώς επανακαταλήφθησαν αμέσως όλα τα αστικά κέντρα (π.χ. Νάουσα, Καρδίτσα) που έπεσαν στα χέρια του ΔΣΕ κατά την διάρκεια του εμφυλίου. Σύμφωνα με τον Μαλτέζο (Τζουμερκιώτη) διοικητή ταξιαρχίας του ΔΣΕ, "η κατάληψη της Κόνιτσας δεν ήταν κάτι το ακατόρθωτο, η διατήρησή της όμως ήταν προβληματική, με τον τότε συσχετισμό των δυνάμεων. Το σταθερό κράτημα της Κόνιτσας σήμαινε δημιουργία αμυντικού μετώπου απ' το Πωγώνι στο Καλπάκι και στο Γράμμο, τεράστιο μέτωπο, που μόνο για να καλύπτονταν στοιχειώδικα οι φύσει οχυρές διαβάσεις απαιτούνταν σοβαρές δυνάμεις, που δεν διαθέταμε, επίσης σοβαρά μέσα πολέμου (αντιαεροπορικά, αντιαρματικά, κ.ά.), που επίσης δεν διαθέταμε".


Οι εγγενείς αδυναμίες του ΔΣΕ σε όλα τα επίπεδα (επιμελητεία, εφεδρείες, πυρομαχικά, μεταφορικά μέσα, αεροπορία, πυροβολικό, επικοινωνίες, υγειονομικές υπηρεσίες) δεν ξεπεράστηκαν ποτέ, αντιθέτως επιδεινώθηκαν μετά το κλείσιμο των συνόρων από τον Τίτο, εξέλιξη που αποτέλεσε την ταφόπλακα του αγώνα του ΔΣΕ για ύπαρξη εντός της Ελληνικής επικράτειας. Ακριβώς η μεγάλη υπεροχή του εθνικού στρατού και η αδυναμία αντικατάστασης των απωλειών του ΔΣΕ που εξαναγκάστηκε να επιστρατεύσει ακόμη και γυναίκες υπό το δήθεν ιδεολογικό περίβλημα της ισότητας των δύο φύλων που η ηγεσία του ΚΚΕ το θυμήθηκε μόλις το...1948, θα όφειλε να προβληματίσει την ηγεσία των κομμουνιστών, να αντιληφθεί το άσκοπο του αγώνα να μην εξαναγκάσει τον ΔΣΕ στην στρατιωτική συντριβή με τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες και να μην μεταβάλλουν την Ελλάδα σε ερείπια την επόμενη διετία..


Η μάχη της Κόνιτσας και ο Εθνικός στρατός

οπλίτες και αξιωματικοί των ΛΟΚ στην Κόνιτσα
Αναμφίβολα η μάχη της Κόνιτσας αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες νίκες του Εθνικού στρατού στον εμφύλιο. Και αυτό λόγω της χρονικής στιγμής της μάχης όταν φαινόταν ότι ο ΔΣΕ ενισχυόταν και αναπτυσσόταν συνεχώς, η αμερικανική βοήθεια δεν είχε οριστικοποιηθεί ούτε ήταν γνωστό το μέγεθος της, ενώ οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του έτους είχαν αποτύχει. Η νίκη ήταν σημαντική γιατί ήταν από τις ελάχιστες φορές που βρισκόταν σε άμυνα με τον επιτιθέμενο να έχει το στρατηγικό και αριθμητικό πλεονέκτημα.
Οι πολεμιστές του Εθνικού στρατού πολέμησαν απεγνωσμένα και κατέκτησαν μια μεγάλη νίκη που αναμφίβολα συντέλεσε στην ανύψωση του ηθικού των εθνικόφρονων πολιτών, αλλά και του κράτους. Όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Βαφειάδης, για πρώτη φορά στην Κόνιτσα οι στρατιώτες του εθνικού στρατού επέδειξαν τέτοια γενναιότητα στις μάχες, όπου ο αγώνας ήταν πολλές φορές σώμα με σώμα. Άλλωστε σίγουρα έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι οι έφεδροι του εθνικού στρατού γνώριζαν ποια θα ήταν η τύχη τους αν αιχμαλωτίζονταν από τους αντιπάλους τους. Ο αγώνας της Κόνιτσας, όπως και του Μετσόβου συσπείρωσαν τον εθνικόφρονα κόσμο, αύξησαν τον ενθουσιασμό των εφέδρων και αναπτέρωσαν το ηθικό τους. Οι αξιωματικοί στην Κόνιτσα έδειξαν αυτοθυσία, γενναιότητα και είχαν βαριές απώλειες για αυτό τον λόγο, αλλά το κυριότερο, αντέδρασαν ψύχραιμα ενώπιον μιας κρίσιμης κατάστασης, τροποποίησαν τα σχέδια διάταξης των δυνάμεων τους με έξυπνο τρόπο, εξοικονόμησαν πόρους και γενικά χρησιμοποίησαν τους πόρους τους με ορθολογικό τρόπο, κάτι που αναγνώρισε και ο Βαφειάδης στην αναφορά του μετά την μάχη....




Επίμετρον 

γέφυρα στο Μπουραζάνι
Υπολοχαγός (ΠΖ) Βήττος Θεόδωρος


  Μεταξύ των νεκρών στην μάχη στο Μπουραζάνι, ήταν και ο Διοικητής του 3ου Λόχου του 582 Τάγματος Πεζικού Υπολοχαγός (ΠΖ) Βήττος Θεόδωρος. Ο Βήττος κατετάγη στο στρατό με το βαθμό του Λοχία το 1928. Συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ως Ανθυπασπιστής στο Τάγμα Δελβινακίου και στο Τάγμα Φιλιατών. Το 1943 υπηρέτησε ως Διοικητής Τάγματος στον ΕΔΕΣ, μετά τη διάλυση του οποίου (1945) υπηρέτησε ως Ανθυπολοχαγός και μετέπειτα ως Υπολοχαγός στον εθνικό στρατό.


  Τα οστά του φυλάσσονται εντός μνημείου το οποίο βρίσκεται εντός του Ελληνικού Φυλακίου Μπουραζανίου. Σήμερα η γέφυρα τύπου BELLEY του Μπουραζανίου φέρει τιμητικά το όνομά του ‘’ΓΕΦΥΡΑ ΛΟΧΑΓΟΥ (ΠΖ) ΒΗΤΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ΄΄
http://www.istorikathemata.com

 Πίσω στα παλιά 

ΟΤΑΝ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ...ΕΓΡΑΦΕ Η ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΡΙΑ !!!

ΕΔΩ...ΛΙΔΟΡΙΚΙ...ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ...

29  Αυγούστου   1944 , το  Λιδορικι ...φαντασμα 

Καλημέρα  αδέρφια  Λιδορικιώτες
Καλημέρα  φίλοι του  χωριού  μας
ΤΡΙΤΗ  ΣΗΜΕΡΑ  30  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  2016

 

• 
  ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
  

  Σπυρίδων Βασιλειάδης

  Ποιητής, από τους λαμπρότερους εκπροσώπους της Α’ Αθηναϊκής Σχολής. Στις μέρες μας είναι εντελώς ξεχασμένος. Πέθανε στις 30 Αυγούστου 1874, σε ηλικία 29 ετών...
• 
  ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
  

  Σέιμους Χίνι

  Ιρλανδός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, μεταφραστής και πανεπιστημιακός δάσκαλος. Θεωρείται η μεγαλύτερη ποιητική φωνή που γέννησε η Ιρλανδία μετά τον Γέιτς. Πέθανε στις 30 Αυγούστου του 2013...
• 
  ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
  

  Ναγκίμπ Μαχφούζ

  Αιγύπτιος συγγραφέας, ο πρώτος Άραβας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1988. Πέθανε, πλήρης ημερών, στις 30 Αυγούστου του 2006...
• ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
  

  Γκλεν Φορντ

  Αμερικανός ηθοποιός, από τους τελευταίους θρύλους της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Πέθανε στις 30 Αυγούστου του 2006...
• 
  ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
  

  Η δολοφονική απόπειρα κατά του Λένιν

  Σε μια περίοδο κατά την οποία η Οκτωβριανή Επανάσταση προσπαθούσε να παγιώσει την εξουσία της στη νεοσύστατη Σοβιετική Ένωση, ο ηγέτης της έπεφτε θύμα δολοφονικής επίθεσης στη Μόσχα...
• 
  ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
  

  Μαξ Φάκτορ

  Ρωσοαμερικανός επιχειρηματίας, ιδρυτής της ομώνυμης εταιρείας καλλυντικών και εφευρέτης του «make up». Έφυγε από τη ζωή στις 30 Αυγούστου του 1938...
• 
  ΠΟΛΙΤΙΚΗ
  

  Πτολεμαίος ΙΕ’

  Ο τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας των Πτολεμαίων, που κυβέρνησε την Αίγυπτο για περίπου 300 χρόνια. Ήταν περισσότερο γνωστός ως Καισαρίων (μικρός Καίσαρας)...

 

Το Χρονικό της Ελληνικής Τηλεόρασης

ΛΙΣΤΕΣ

Οι 10 πιο παράξενες τροφές στην ανθρώπινη ιστορία

 

Άγιος Αλέξανδρος
? – 337

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ονομαστός για την αρετή του. Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Αυγούστου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν ο Αλέξανδρος και η Αλεξάνδρα.
Ο Αλέξανδρος καταγόταν από την Καλαβρία της Ιταλίας και από μικρός αφιερώθηκε στο Θεό. Το 314 διαδέχθηκε τον Μητροφάνη στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως και το 325 ήταν ένας από τους 318 Πατέρες της Εκκλησίας, που έλαβαν μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας για την καταδίκη της αίρεσης του Αρείου.
Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 337.

Το Χρονικό της Ελληνικής Τηλεόρασης

Ο Μάνος Ιατρίδης, προϊστάμενος Δημοσίων Σχέσεων της ΔΕΗ και εμπνευστής του εγχειρήματος του πειραματικού τηλεοπτικού σταθμού, ένα λεπτό πριν από την έναρξη της πρώτης εκπομπής στις 4 Σεπτεμβρίου 1960.
Η Ελλάδα ήταν μία από τις τελευταίες ευρωπαϊκές χώρες που απέκτησε τηλεόραση. Οι λόγοι ήταν τόσο οικονομικοί, όσο και πολιτικοί. Η μεταπολεμική ανέχεια και η πρόθεση της πολιτικής εξουσίας να ελέγξει το μέσο, όπως έγινε και με το ραδιόφωνο, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αργοπορημένη εμφάνισης της τηλεόρασης στη χώρα μας. Το χρονολόγιο ξεκινά από τα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας, όταν έγιναν οι πρώτες νύξεις για τη δημιουργία τηλεοπτικού σταθμού και φθάνει μέχρι το σήμερα.

Συνδρομητικό Περιεχόμενο

Πρόσβαση σ’ αυτό το χρονολόγιο έχουν τα μέλη με Χρυσή Συνδρομή.
Εναλλακτικά, μπορείτε να αποκτήσετε ένα εισιτήριο μόνο γι’ αυτό το χρονολόγιο με € 4,90  (Περιλαμβάνει 288 Γεγονότα)

Γκλεν Φορντ
1916 – 2006

Αμερικανός ηθοποιός, από τους θρύλους της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ.
Γεννημένος την 1η Μαΐου του 1916 στο Κεμπέκ του Καναδά, ο Γκλεν Φορντ (Glenn Ford) μετακόμισε με την οικογένειά του στην Καλιφόρνια και το 1939 έκανε τα πρώτα του βήματα στον κόσμο του κινηματογράφου, κερδίζοντας καλές κριτικές, ακόμα και όταν οι ταινίες στις οποίες έπαιζε ήταν άθλιες.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1946, είχε την τύχη να παίξει στο πλευρό της Μπέτι Ντέιβις στην ταινία Κλεμμένη Ευτυχία και με τη Ρίτα Χέιγουορθ στηΤζίλντα. Ακολούθησαν Η Μεγάλη Κάψα το 1953 και Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα το 1955, που τον καθιέρωσαν.
Ο Φορντ άγγιξε το απόγειο της δόξας του τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Αν και πολλοί από τους ρόλους που ενσάρκωσε ήταν αυτοί του σκληρού και κακού τύπου, εκείνος τους προσέγγισε με ευγένεια και εσωτερικότητα. «Όταν βρίσκομαι μπροστά από την κάμερα φέρομαι όπως και στην καθημερινή μου ζωή. Αυτό προσφέρει στον κόσμο ένα αληθινό πρόσωπο για να ταυτιστεί» είχε πει σε μία συνέντευξή του.
Ο Γκλεν Φορντ συμμετείχε σε περισσότερες από 100 ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: Η Κόμισσα και ο Γκάνγκστερ, Το Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα,Τέξας, Το Στίγμα της Ακολασίας, Τζουμπάλ και Ο Δαίμων του Ρίο Γκράντε.
Πέθανε στις 30 Αυγούστου του 2006, στο σπίτι του στο Μπέβερλι Χιλς, όπου ζούσε με τον γιο του Πίτερ Φορντ και την οικογένειά του.

Ο  ΑΥΡΙΑΝΟΣ  ΚΑΙΡΟΣ  ΣΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ 

Τετάρτη 31/8

03:00 19°C 68% ΑΠΝΟΙΑ ΚΑΘΑΡΟΣ 09:00 25°C 51% 1 Μπφ BA 3 Km/h ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ 15:00 28°C 42% 2 Μπφ N 9 Km/h ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ 21:00 22°C 66% 1 Μπφ Α 3 Km/h ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ 

ΣΤΟΝ  ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ  ΧΘΕΣΙΝΗΣ  ΕΠΕΤΕΙΑΚΗΣ  ΕΚΔΉΛΩΣΗΣ  ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ 
  Δύο  εικόνες  παρουσλιασε  η χθεσινή επετειακη  εκδηλωση αγαπημένοι  μου  φίλοι , η  πρωινή διαδικασία , όπως  γράψαμε  και  στο  σχετικό σχόλιό  μας , ήταν ,,απερίγραπτη , ανοργανωσιά , προχειρότητα , απουσία  κόσμου , και  ό,τι  γινόταν  είχε  τη  σφραγίδα  του  ερασιτεχνισμού .

    Όπως  ολοκάθαρα  φαίνεται  φίλοι  μου , περισσότεροι  ήταν  οι ..καλεσμένοι , παρά οι..Λιδορικιώτες , κάτι  βέβαια  συνηθισμένο , εντύπωση  όμως  μας  έκανε  η  κατάθεση  στεφάνου  απ' την  πρώην βουλευτη  μας ,  ΚΑΤΙ  ΠΟΥ  ΑΝ  ΔΕΝ  ΚΑΝΟΥΜΕ  ΛΑΘΟΣ , ΔΕΝ  ΠΡΟΒΛΈΠΕΤΑΙ  ΑΠ' ΤΟΝ  ΣΧΕΤΙΚΟ  ΚΑΝΟΝΙΣΜΌ , ΕΠΙΣΗΣ  ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ..ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ ΒΕ  ΠΑΙΔΑΚΙ  ΜΟΥ....

  Το  δεύτερο  όμως μέρος . με  την  βραδυνή θεατρική  παρασταση είχε  κάποιο  ενδιαφέρον αφού  το  θέαμα  είχε  κάποια στοιχεία  που  πλησίαζαν στην Λιδορικιώτικη τραγωδία και  ήταν  πετυχημένη η  έμπμευση , προφανώς της  κ. Τίτου , σε  συνεργασία  με  την  θεατρική ομάδα , να  συμπεριλάβουν στα  κείμενα  κάποια  χαρακτηριστικά  μέρη , έμμετρα  και μη , απ' την  πολύ  πετυχημένη προπέρσινη  ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ,  στην  οποία  ολα  ήταν  γραμμένα  από  Λιδωρικιώτες αποκλείστικά για  την  εκδήλωση 

Δύο  βασικά  στοιχεία  φίλοι  μου  , της  προπέρσινησ  " ΠΑΡΘΕΝΙΚΗΣ " εκδήλωσης ήταν τα  παρακάτω  τραγούδια " ΛΙΔΟΡΙΚΙΏΤΙΚΟ  ΜΟΙΡΟΛΟΪ " τραγουδισμένο απ' την  μεγάλη  μας  κυρία του  Ελληνικου δημοτικού τραγουδιού  ΕΛΕΝΗ  ΛΙΑΠΗ και  το  δεύτερο  " ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ " που  το  τραγούδησε  ο  Νίκος  Παπουτσης .
  Τα  τραγούδια  αυτά , γραμμένα  αποκλειστικά για  το  ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ , ΕΙΝΑΙ  ΣΕ  ΣΤΙΧΟΥΣ  ΤΗΣ  ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑΣ  ΜΟΥ ΚΑΙ  ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΝΟΥ  ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ , ΤΟ ΟΚΟΚΑΥΤΩΜΑ , ΕΝΩ  ΤΟ  ΜΟΙΡΟΛΟΪ ΕΊΝΑΙ  ΕΞ  ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ  ΤΗΣ  ΑΦΕΝΤΙΑΣ  ΜΟΘΥ .
  Και  τα  δύο , μπορούν  μα  απουελέσουν παρακαταθήκες  για  την  περαιτέρω παραγωγή ενός  ολοκληρωμένου έργου . Σημειωτέον , πως  το  ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ  - ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ , είναι  το  πρώτο  απ' τα  τρια  μέρη του  ΟΛΙΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ - ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ - ΦΥΓΗ -ΚΑΨΙΜΟ ΚΑΙ  ΑΠΙΔΥΡΟΦΗ  - ΑΝΑΣΤΑΣΗ , ελπίζουμε  του  χρόνου  να  είναι  έτοιμο .

http://youtu.be/X4pe6GRefLk

http://youtu.be/yfE_G1fQMJc

ΘΕΡΜΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ 

Στις  ιστορικες  στιγμές  του  χωριού μας  και  στις  ανάλογες  ακδηλώσεις ΠΡΕΠΕΙ  ΟΛΟΙ  ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ  ΣΤΟ  ΧΩΡΙΟ  ΜΑΣ , ΤΙΜΩΝΤΑΣ  ΤΟ  ΧΩΡΙΟ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΤΟΥ 

      Καλό  σας  απόγευμα 
  Απ' το  πανέμορφο  Λιδορίκι 
     www.lidoriki.com