Στην γειτονιά εκείνα τα χρόνια είχαμε και τον τσαγκάρη ....συμμάζευε τα ασυμμάζευτα...
Τα μπαλώματα στα παπούτσια και οι μεταχειρισμένες σόλες ήταν στην πρώτη
γραμμή.
Οι τρύπες από τον χωματόδρομο και τα τρεχαλητά ήταν μόνιμες...
Μόλις καταλάβαινες την πέτρα στην πατούσα έπαιρνες το οκέϋ από την μάνα
και έτρεχες στον τσαγκάρη....σε έβαζε σε ένα σκαμνί που είχε ο ίδιος φιάξει
και περίμενες να στο μπαλώσει.
Δεν είχες την πολυτέλεια να βάλεις τα άλλα και να τα αφήσεις τα τρύπια
στον μάστορα γιατί τα άλλα τα φορούσες Κυριακές στην εκκλησία
και σε γιορτές.
Και σου έλεγε ο Μικρασιάτης καλοκάγαθος τσαγκάρης....
"...την επόμενη φορά να πείς στην μάνα σου ότι θα χρειαστούν σόλες....
δεν παίρνουν μπάλωμα....θα σου βάλω και πίσω πέταλα για να κρατήσουν."
Μπροστά είχαν άλλα πέταλα.....
Την ώρα που περίμενες σου έλεγε και καμμιά ιστορία από τις χαμένες
πατρίδες....
Δίπλα είχε μια φωτογραφία Έλληνα λοχία....
την έδειχνε με καμάρι....
"εγώ είμαι αυτός....πολεμήσαμε τους Τούρκους αλλά..."
Δεν συνέχιζε γιατί τι να καταλάβει ο μικρός πελάτης....
Όταν όμως άρχισε να καταλαβαίνει συνδύασε τα όσα είδε και άκουσε
από τον λοχία-τσαγκάρη μέσα στο εργαστήρι-τρύπα μπροστά
από την παράγκα που έφιαξε για να μείνει με την οικογένειά του
όταν ήρθε από τον "συνωστισμό" (βλέπε Ρεπούση)...της Σμύρνης
αφήνοντας δύο αδέρφια σφαγμένα από τους Τσέτες....
αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία.
Πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment