TO " XΩΡΙΟ " ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

       Μέχρι  τη δεκαετία  του 80, στο Ξαβέρι,  στα Καρβουνιάρικα, υπήρχε  το χωριό του Πειραιά, ένα χωριό από παράγκες. Οι παράγκες βρίσκονται δίπλα στην αφετηρία των λεωφορείων που συνδέουν τον Πειραιά με την υπόλοι­πη Αττική.
       Στα 2003  είχαν απομείνει  μερικές μισογκρεμισμένες παράγκες και δύο ξεχασμένες οικογένειες. 
      Τραγική ειρωνεία  πως  μπρο­στά στο εγκαταλειμμένο χωριό α­ράζουν, στην Ακτή Ξαβερίου,   τα κρου­αζιερόπλοια που δίνουν  ένα παράται­ρο φόντο στις μικρές παράγκες που στέκονται ακόμη όρθιες σε πείσμα των καιρών.
      «Μετά την κατασκευή της γέφυρας, οι περισσότεροι κάτοικοι αποζημιώθηκαν και έφυγαν", λέει ο Παναγιώτης Θεοφίλου, ένας από τους τελευταίους κατοίκους του "χωριού". Ή δι­κή μου οικογένεια ήρθε εδώ πριν  180   χρόνια.
        Από την εποχή της μητέρας του πατέρα μου, η οποία από ότι ξέρω ήτανε από εδώ  Πειραιώτισσα, όπως οι  περισσότεροι. Δεν έχω ακούσει να  υπήρχαν  πρόσφυγες.
         Από τότε, το σπίτι περνάει από τους γονείς στα παιδιά. Εγώ εδώ γεννήθηκα και ζω όλη μου τη  ζωή,  65  ολόκληρα  χρόνια".    Δείχνει   τη    γέφυρα που εμποδίζει τον ήλιο να  φτάσει στο σπίτι του και ευθύνεται για την κατα­στροφή της παλιάς γειτονιάς του.
      «Εκεί που τώρα είναι η γέφυρα, υπήρχαν τα γερμανικά καταφύγια. Εκεί γεννήθηκα.  Τώρα,  τόσα  χρόνια μετά,  μένω εδώ με τα  παιδιά μου. Αυτά θα πάρουν  το σπίτι μετά από μένα". Ο Π. Θεοφίλου μιλάει νοσταλγώντας τα χρόνια που σε κάθε παράγκα ζούσε και μία  οικογένεια.
         «Είμασταν μόλις 10 οικογένειες αλ­λά όλα θύμιζαν χωριό, και όλοι  είμασταν δεμένοι μεταξύ μας. Είχαμε  τους κήπους μας και  τα ζωντανά μας. Όλα  άλλαξαν όμως. Οι νέοι έφυγαν, οι  γέροι  που έμειναν πέθαναν και τα σπίτια ερημώθηκαν».
          Ο ίδιος δεν έφυγε ποτέ από τη  γειτονιά  του, γιατί απλώς δεν μπόρεσε.
         «Μας είπαν να φύγουμε και εμείς, να πάμε κάπου αλλού, αλλά με τι λεφτά; Αυτό το σπίτι είναι η μόνη μας πε­ριουσία. Μας ανήκει  180  χρόνια και έ­τσι απλά θα φύγουμε».
           Η οικογένεια του κ. Παναγιώτη, είναι μία από τις δύο που  «στέκονται φύλακες»  της  δικής τους  γειτονιάς.
          Το σπίτι  του, όπως και πολλά άλλα είναι ιδιόκτητο.  Υπάρχουν και κάποια  που είναι της Εκκλησίας. Δεν ξέρουμε ακριβώς  την ιστορία. Ακούγεται  ότι ανήκουν  στη Μονή Πετράκη,   άλλοι  λένε  ότι καταπατήθηκαν στην αρχή του αιώνα. Κανείς δεν ξέρει  ακριβώς τι έγινε. Τώρα πια δεν μένει κανείς σε αυτά  τα  σπίτια".
          Η ιδιοκτησία ή όχι της Εκκλησίας, δεν είναι το μόνο αναπάντητο ερώτημα για  τους κατοίκους. Αγνοια δηλώ­νουν και για το θέμα των αποζημιώσε­ων.
        «Πρόσφατα έφυγε ένας από τους τελευταίους κατοίκους, που έμενε σε ένα λυόμενο", λέει ο Λουκάς Φουστέλης, το σπίτι του οποίου βρίσκεται κο­ντά στις παράγκες και ανήκει στην οικογένεια της γυναίκας του από το 1925.
         «Ακούστηκε ότι για να φύγει, πήρε κάποια χρήματα, αλλά δεν  ξέρουμε σίγουρα. Γενικά για  τις αποζημιώσεις, έχου­με επιφυλάξεις. Δόθηκαν, δεν δόθηκαν, κανείς δεν ξέρει! Πάντως αυτοί που έφυγαν τότε με τη γέφυρα και  ήταν πιο κοντά πρέπει να αποζημιώθηκαν».


http://www.koutouzis.gr
Πίσω στα παλιά