ΕΝΑ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ...ΛΥΚΟΥ - ΜΕΡΟΣ Β΄.

ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ.....ΛΥΚΟΥ...

Μας διαβεβαίωσαν λοιπόν ο Αντρέας ( Λουταντρέας ) και οι άλλοι τσοπάνηδες , πως το βράδυ θα ερχόταν οπωσδήποτε το < ζλάπ > να πιεί νερό στη Λούστρα και να πνίξει και κανένα .
Δεν έπρεπε να χάνουμε καιρό .
Ο Γιάννης ( Σκούτας ) με το Μήτσο ( Μαργέλλο ) ε.ιχαν μαζί τους τα όπλα τους και ήταν έτοιμοι γιά την επιχείρηση . Εγώ δεν είχα ντουφέκι μαζί μου, αλλά είχε ο Αντρέας μιά μπροστογεμή καραμπίνα που δούλευε με καψούλι και αβζότ , αλλά ήταν γεμισμένη με μπόλικο μαύρο μπαρούτι και σκάγια χοντρά ανακατεμένα με σφαιρίδια ειδικά γιά λύκο .
Κρεμάσαμε λοιπόν τα όπλα μας στην πλάτη μας και τραβήξαμε γιά τη Λούστρα .
Ο ήλιος είχε βυθισθεί κάτω στον Πατραικό κόλπο και μόνο οι κορυφές της Γκιώνας φωτίζονταν απ' τις τελευταίες ακτίνες του . Συνεπώς έπρεπε έγκαιρα να πιάσουμε θέσεις επίκαιρες γύρω στη Λούστρα και με το σούρουπο , ο κάθε ένας από μας έπρεπε να ελέγχη και ένα μονοπάτι που οδηγούσε σ'αυτή .
Όπως η πλαγιά είναι αμφιθεατρική , θυμάμαι , εγώ έπιασα μιά θέση κοντά στο νερό γιατί ήμουνα βαρειά...οπλισμένος με την καραμπίνα με τα σφαιρίδια και ίσως έφερνα καλύτερο αποτέλεσμα στην επίσκεψη του Λύκου .
Ανάλογες και διαλεγμένες θέσεις < καρτέρια > έπιασαν ο Γιάννης με το Μήτσο . Έσκασε και το φεγγάρι απ' τον Γεροντόβραχο , ολοστρόγγυλο , και με μεγαλοπρέπεια ανέβηκε και φώτισε όλο το γούπατο και τη Λούστρα .Έτσι όλα ήταν ευνοικά και εμείς πανέτοιμοι ούτε τσιγάρο , ούτε κουβέντα , ούτε ανάσα να μη μας πάρει χαμπάρι ο λύκος . Πέρασαν έτσι αρκετές ώρες με τα όπλα στα χέρια , ακίνητοι και τις κάνες στραμμένες προς το νερό που γυάλιζε από το φως του φεγγαριού που έπεφτε επάνω του . Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα και εγώ όπως ήμουν και κουρασμένος φαίνεται πως με πήρε ο ύπνος , λαγοκοιμόμουν μάλλον . Σ' αυτή την κατάσταση βρισκόμουνα και ακούω μιά τουφεκιά και αμέσως δεύτερη . 'Ηρθε το < ζλαπ > γιά νερό και ο Γιάννης αγρυπνος και πιστός στο ...καθήκον τον αντελήφθη και μόλις έσκυψε να πιή νερό < του την άναψε > που λέμε .
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι έγινε εκείνη τη στιγμή και τι συγκίνηση και αναστάτωση επεκράτησε μεταξύ μας , με τη διαβεβαίωση μάλιστα του Γιάννη πως τον ντουφέκισε καλά , όπως λέμε εμείς οι κυνηγοί στη γλώσσα μας , κορυφώθηκε η αγωνία μας ! < Τον βάρεσα , τον πλήγωσα > επέμενε ο Γιάννης και τραυματισμένος όπως ήταν θα έπρεπε να πέση σε κάποια κοντινή απόσταση . Ακούσαμε ,ομως το ποδοβολητό του να φεύγει , τραυματισμένος μέσα στα κέθρα και στη σιγαλιά της νύχτας , πέρα προς τις ράχες της μουρίτσας και του Κακόνι .
Με σπίρτα και αναπτήρες ελέγξαμε τις πατημασιές του στη λάσπη , κοντά στο νερό , και μεγάλες όπως ήταν και με το ένα νύχι πίσω , δεν μας έμενε καμιά αμφιβολία , πως ήταν σίγουρα λύκος . Μάλιστα , περιφράξαμε τα πατήματά του με κλαριά και πέτρες να μην μπερδευτούν με των γιδοπροβάτων και την άλλη μέρα τα είδαν οι ηλικιωμένοι και έμπειροι τσοπάνηδες που κι'αυτοί έλεγαν πως ήταν σίγουρα του λύκου .Ο Γιάννης , πάντως , επέμενε : < Τον χτύπησα , τον τραυμάτισα , τον σκότωσα , πρέπει να πέσει κάπου , δεν θ' αντέξει πολύ στα τραύματά του > .
Ο Μήτσος ο Μαργέλλος έκανε την πρόταση να ερευνήσουμε προς την κατεύθυνση που τον είδαμε να φεύγει , συμφώνησα κι' εγώ κι'ο Λουταντρέας που ήταν ο πλέον ειδικός .
Το φεγγάρι είχε φωτίσει όλα τα γούπατα και τις τρουπόρραχες καλά καλά κι'απ' όλες τις πλευρές , ο αυγερινός και η πούλια έσκασαν και σε καμιά ώρα θα ξημέρωνε . Ανυπόμο- νοι από ενθουσιασμό και αγωνία μαζί , χοροπατούσαμε όλοι και δεν μας κράταγε τίποτα, θέλαμε να ιδούμε τι έγινε τελικά το < ζλάπ > .

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι..............