ΕΝΑ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ......ΛΥΚΟΥ....

Ήταν Ιούλιος του 1937 και παραθέριζα στις Κορομηλιές ( Κορομπλιές ) στη στρούγκα του Ασημακόγιαννου του φίλου μου . Πιό πάνω αριστερά - στην Τρουπ και στη στρούγκα του Θανάση Μάρκου < Κωλέττη > και του κολίγα του Σαψαρόγιαννου - παραθέριζαν οι Γιάννης Σκούτας και Μήτσος Μαργέλλος , φοιτητές τότε και οι δυό . Μελέτες και διαβάσματα δεν είχαν λόγω διακοπών και όπως ήταν ανήσυχα πνέυματα και οι δυό και κυρίως ο Γιάννης ,- κι'ας με διαψεύσει - < έβαζαν τα σκυλιά σ'αγγάρια > , όπως λέει και η παροιμία , αναστατώνοντας τους αθώους και απονήρευτους τσοπάνηδες .
Τα απογεύματα με το πέσιμο του ήλιου , έπαιρναν τη βόλτα τους μέχρι τις Κορομπλιές , που έπεφταν πολλές στρούγκες και κάθε βραδάκι γινόταν σωστό...πανηγύρι με τα κοπάδια που άπλωναν και βόσκαγαν στην καταπράσινη λάκκα και τα κουδουνίσματα , ψιλά και χοντρά , με τους κύπρους των γκεσεμιών αποτελούσαν μιά πραγματική συναυλία .
Οι τσοπάνηδες , άλλοι ξαπλωμένοι χάμω στη μαραβίτσα , και άλλοι όρθιοι ακουμπισμένοι με τα δυό τους χέρια πάνω στις αγκλίτσες τους , κουβέντιαζαν γιά τα προβλήματά τους : αν στέρεψαν οι γκαστρωμένες προβατίνες , αν βγήκαν καλές οι ζγούρες , αν γύρισαν πίσω..οι προβατίνες και κυρίως αν φάνηκε ζλάπ ( λύκος ) το περασμένο βράδυ και σε ποιανού το κοπάδι βάρεσε . Δυστυχώς , γιά τους τσοπάνηδες , εκείνο το καλοκαίρι είχε φανεί λύκος που έχοντας σαν καταφύγιο τα δρέματα του Κακόνι και τις απόκρημνες σπηλιές του < Γκιούλου > , τα βράδια έκανε εφόδους και όπου μπορούσε έτρωγε όσα μπορούσε και κυρίως βολευόταν καλά στα γεμάτα κοπάδια Λιδορικιώτικα λιβάδια .
Η συζήτηση εκείνο το απόγευμα γύριζε σε μιά προβατίνα του Κωλέττη που κατασπάραξε ο λύκος το περασμένο βράδυ , κάπου εκεί προς του < Σκιαδά το Λάκκο > .
Ακούγαμε τη συζήτηση και μεις οι φιλοξενούμενοι στις στρούγκες και αμέσως με τα βλέμματα βγάλαμε συμπέρασμα πως μας δίνεται η ευκαιρία να δράσουμε κι'εμείς και δεν έπρεπε να την αφήσουμε .Με αρχηγό το Γιάννη πήραμε γρήγορα -γρήγορα την απόφαση να σκοτώσουμε το λύκο στο καρτέρι και μάλιστα τη νύχτα , γιατί σύμφωνα με τις εμπειρίες και τις γνώσεις των τσοπάνηδων , ο ίδιος ο λύκος θα έβγαινε πάλι το άλλο βράδυ γιά τροφή στα ίδια κατατόπια που είχε γλυκαθεί , και να πιεί και νερό , που αλλού; στη λούστρα της Τρουπς . Με την ευκαιρία , θέλω να σας πω λίγες συνήθειες που έχω ακούσει γιά το λύκο : είναι αιμοβόρο σαρκοφάγο , αρπακτικό με εξαιρετική πονηριά και δολιότητα . Βγαίνει να βρει τροφή και νερό συνήθως νύχτα και βαδίζει πάντοτε αντίθετα προς την πνοή του αέρα , γιά να μπερδεύει τα σκυλιά , να μην αντιλαμβάνονται την ύπαρξή του . Μπορεί το ίδιο βράδυ να βαδίσει μέχρι εβδομήντα χιλιόμετρα , όταν πέσει σε κοπάδι , πνίγει όσα ζωντανά προλάβει και ρουφάει το αίμα τους απ'το λαιμό . Στα εκατό αφήνει ένα , λένε οι τσοπάνηδες , και όπως καταλαβαίνετε φέρνει πανωλεθρία άμα βρει ευκαιρία και αδέσποτο κοπάδι .
Με τα τσοπανόσκυλα βρίσκεται σε διαρκή και ανελέητο πόλεμο και δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε πως λύκος επιτέθηκε εναντίον σκύλων και ανθρώπων και έχουμε και θύματα . Έχει τη δύναμη και τη συνήθεια να φορτώνεται στη ράχη ένα μικρό ζώο και να το κουβαλάει στη λυκοφωλιά , γιά να ταίση τα λυκόπουλα .Παρ' όλες τις προφυλάξεις του , το πέρασμά του γίνεται συνήθως αντιληπτό απ' τα λυκόσκυλα που χαλάνε τον κόσμο , κυρίως τις νύχτες , σε ένα ακατάπαυστο συναγερμό μέχρι ν'απομακρυνθεί απ' τα κοπάδια . Παρ' όλη όμως την αιμοβορία του και την αγριότητά του δεν είναι και τολμηρός , γι'αυτό βγαίνει τη νύχτα να φάει και να πιεί νερό , και σχεδόν πάντα βαδίζει σε πυκνά δάση και ποτέ σε ξέλακκο , εκτός αν βρεθεί σε ανάγκη . Είχαμε ακούσει λίγο πολύ γι'αυτές τις συνήθειες του λύκου και χωρίς να έχουμε ιδιαίτερες γνώσεις γιά το κυνήγι του - αν ήταν όμως γιά λαγό ...ε Γιάννη ; - και το σπουδαιότερο , δεν είχαμε και τον κατάλληλο οπλισμό γιά να μπορέσουμε να φέρουμε ένα καλό αποτέλεσμα .
Είχαμε όμως τον ενθουσιασμό , την ψυχραιμία , την αποφασιστικότητα και κυρίως την επιθυμία να κάνουμε κι' εμείς κάτι γιά νακούφιση των τσοπάνηδων .Δεν είχαμε όμως επίγνωση , ούτε που το σκεφτήκαμε καν , του κινδύνου που μπορούσαμε να διατρέξουμε. Είχαμε δε και κυνηγετικό σύμβουλο τον Αντρέα Κάγκαλο ( Λουταντρέα ) , ο οποίος μάλιστα ύστερα από χρόνια σκότωσε και λύκο στο μαντρί του , ίσως ο μοναδικός , αν δεν κάνω λάθος , τσοπάνης η κυνηγός μέσα στο Λιδορίκι και τα γύρω χωριά .

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι........

Η πιό πάνω όμορφη ιστορία οφείλεται σε μιά νεανική αφήγηση του αξέχαστου , αγνού Λιδορικιώτη και υπέροχου ανθρώπου , Αθαν . Κοκκαλιά και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " τον Μάρτιο του 1982 , στο 4ο φύλλο , πριν απο 25 χρόνια....
Το επόμενο...επεισόδιο : Στα χνάρια του...λύκου.....