ΣΤΗ ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ......

Δεν ξέρω πως η μοίρα το συνταίριασε , φθινόπωρο να φύγεις ,
ίσως , και νάταν θεία τύχη , αυτή η φυγή..ομολογώ ,
στη μελαγχολική , της φύσης , ομορφιά που φθίνει , εσύ ν’ ανοίγεις
την πόρτα , που στης άνοιξης τον τόπο σ’οδηγεί , το θαλερό…

Του φθινοπώρου , που αγαπώ , πάντα μου θύμιζες τη θλίψη ,
'ετσι , χωρίς τον λόγο να μπορώ , ποτέ μου να σκεφτώ ,
όμως το γέλιο , και η λάμψη ,η πλατινένια, των μαλλιών σου,θα μου λείψει ,
κάθε φθινόπωρο , που τα πεσμένα φύλλα απ’ τα δέντρα θα μετρώ…. Κ.-

Αθήνα 14-11-07 .