AΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΕΠΟΥΣ ..

 

Τάσος Παπαχρήστου

Η απίστευτη ιστορία του Μίμη Πιερράκου

Ξημερώνει αύριο 28 Οκτωβρίου, επέτειος της εισβολής των Ιταλών στην πατρίδα μας το 1940. Επέτειος της θυσίας χιλιάδων ηρώων για την ελευθερία της Ελλάδας μας.

Φυσικά από την υπέρτατη αυτή θυσία δεν θα μπορούσαν να λείψουν και πάμπολλοι αθλητές μας, που ποτέ τους δεν σκέφθηκαν να μείνουν με κάποιο μέσο στα μετόπισθεν.

Εξ ονόματος όλων θα αναφέρουμε σήμερα τον χαμό του διεθνούς ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού Μίμη Πιερράκου που σκοτώθηκε από θραύσμα οβίδας του ιταλικού πυροβολικού στις 18 Νοεμβρίου 1940, στο χωριό Διποταμιά, σε ηλικία 31 χρόνων.

Σκοτώθηκε την ώρα που έγραφε γράμμα στον αδελφό του Στέφανο το οποίο, όταν μετά τον θάνατο στάλθηκε στην οικογένειά του, έφερε το αίμα του ήρωα.

Το τελευταίο του γράμμα έλεγε:

«Σας έστειλα πέντε γράμματα. Δόξα τω Θεώ, είμαι καλά. Στο προηγούμενο γράμμα μου σας έστειλα τη νέα σύστασή μου. Είναι Σ' σύνταγμα βαρέως πυροβολικού, 2η μοίρα διοικήσεως. Μην ξεχάσεις, Στέφανε, να μου στείλεις ένα πουλόβερ, μερικά ξυραφάκια, τσιγάρα και λίγο χαρτζιλίκι για κανένα καφεδάκι και κονιάκ όταν μπαίνουμε σε κανένα χωριό. Σήμερα μας επισκέφθηκαν εχθρικά αεροπλάνα. Τους ρίξαμε τρία, το ένα από αντιαεροπορικό πυροβολικό. Από το ένα αεροπλάνο γλίτωσαν τρεις με αλεξίπτωτα.

Τον έναν εξ αυτών τον έπιασα εγώ. Είχε πέσει πέντε χιλιόμετρα μακριά μας. Αν έβλεπε το τρέξιμό μου ο Σίμιτσεκ (σ.σ. Οτο Σίμιτσεκ, αρχιπροπονητής στίβου) θα με έβαζε σίγουρα στην εθνική για τα 5.000 μ. Τον έφερα στον διοικητή. Επήρα το αλεξίπτωτο από ένα δένδρο και το μοιράσαμε στους άνδρες για μαντηλάκια. Εχω φυλάξει για τη Μαρία. Επειτα από τα σχετικά συγχαρητήρια κάθισα να σας γράψω με ένα φόβο, μήπως αυτά που γράφω δεν εγκριθούν και δεν λάβετε το γράμμα μου. Τα πάμε Υπέρ-Υπέροχα. Φίλησέ μου τη μαμά και τη Μαρία καθώς και τον Γιάννη.

Υστερόγραφο:

«Μαμακούλα μου γεια σου. Είμαι πολύ καλά, να είσαι ήσυχη, πες το και της Μαρίας και δέξου ακόμα ένα φιλί»

ΜΙΜΗΣ

Το 1950 ο Στέφανος Πιερράκος, με τη βοήθεια του λοχία τότε Χαράλαμπου Παπαδόπουλου, του ανθρώπου που είχε θάψει τον Μίμη στην Αλβανία, κατάφερε να βρει τον τάφο του και τα οστά του. Αναγνωρίστηκε από το κρανίο του επειδή έλειπαν ορισμένα δόντια της κάτω γνάθου που είχε βγάλει λίγες ημέρες πριν φύγει στο μέτωπο ο διεθνής ποδοσφαιριστής.

Στις 19 Νοεμβρίου 1950 τα οστά του επέστρεψαν, μεταφέρθηκαν και ενταφιάστηκαν στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.