Καλησπέρα Λιδορικιώτες …
ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2014
Ανατολή Ήλιου: 05:04
Δύση Ήλιου: 19:53
Σελήνη 3 ημερών
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr#ixzz367tNpEHi
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
. Χ.
1884
Εγκαινιάζεται ο σιδηροδρομικός σταθμός Πελοποννήσου στην Αθήνα, σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ. Αποτελεί μικρογραφία του σιδηροδρομικού σταθμού Σικφτσί της Κωνσταντινούπολης.
1905
Αγγλία και Γαλλία τάσσονται υπέρ της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα.
1907
Ο Λοχαγός Νικόλαος Δουμπιώτης (καπετάν Αμύντας) εξοντώνει τη βουλγαρο-ρουμανική συμμορία του διαβόητου κομιτατζή Χαψάσκι, ο οποίος είχε παγιδεύσει τον Μακεδονομάχο Τέλλο Άγρα και τον είχε υποβάλλει σε μαρτυρικό θάνατο.
1913
Οι Βούλγαροι, υποχωρώντας, λεηλατούν και πυρπολούν το Δοξάτο Δράμας, ενώ σφαγιάζουν περισσότερους από 650 κατοίκους, ιδίως γυναικόπαιδα.
1934
Αναταραχή στο ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας, με την αμφισβήτηση του Αδόλφου Χίτλερ. Τελικά, ο Φύρερ επιβάλλεται, σκοτώνοντας 77 στελέχη του κόμματος ή κατ' άλλους 400. Το επεισόδιο αυτό θα μείνει στην ιστορία ως Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών.
1957
Εγκαθίσταται στην Ελλάδα ο πρώτος ατομικός αντιδραστήρας (Δημόκριτος).
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
1892
Στρατής Μυριβήλης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Μιχαήλ Σταματόπουλου, μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος. (Θαν. 19/7/1969)
1939
Γεώργιος Γεννηματάς, βουλευτής και υπουργός, από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. (Θαν. 25/4/1994)
1958
ΘΑΝΑΤΟΙ
1893
Ζαν Ντανιέλ Κολαντόν, ελβετός φυσικός και μηχανικός, ο πρώτος που μέτρησε την ταχύτητα του ήχου στο νερό. (Γεν. 15/12/1802)
1984
Ανρί Φαμπρ, γάλλος αεροπόρος, εφευρέτης του υδροπλάνου. (Γεν. 29/11/1882)
2012
Θύμιος Καρακατσάνης, έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου, που διακρίθηκε κυρίως σε αριστοφανικούς ρόλους. (Γεν. 8/12/1940)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/3006#ixzz367uE7zbA
ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ
Τρίτη
1/7
03:00
19°C
70%
5 Μπφ ΒΔ
35 Km/h
55 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
09:00
21°C
45%
2 Μπφ ΒΔ
9 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
15:00
29°C
46%
3 Μπφ Δ
16 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
21:00
23°C
65%
4 Μπφ Δ
24 Km/h
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
Η Σφαγή του Δοξάτου
Ορφανά στα χαλάσματα του Δοξάτου
16
Μετά την απελευθέρωση των Σερρών, το 21ο Σύνταγμα της 7ης Μεραρχίας διατάσσεται να κατευθυνθεί προς τη Δράμα και να συνεχίσει την καταδίωξη των Βουλγάρων, που κατείχαν την περιοχή από τον Οκτώβριο του 1912. Το πρωί της 30ης Ιουνίου, μία ίλη ιππικού της 10ης Μεραρχίας του βουλγαρικού στρατού, με επικεφαλής τους ταγματάρχες Μπίρνεφ και Σιμεόνοφ, συνεπικουρούμενη από ένα τάγμα πεζικού και ομάδες κομιτατζήδων, κυκλώνει το Δοξάτο (9 χιλιόμετρα νοτιανατολικά της Δράμας. Σκοπός τους να σφάξουν και να λεηλατήσουν το πλούσιο χωριό της Δράμας, που κατοικείται από Έλληνες χριστιανούς και μουσουλμάνους. Ως δικαιολογία προβάλλουν το επιχείρημα ότι είχαν παρενοχληθεί από ομάδες Ελλήνων προσκόπων (στρατιωτικό σώμα από εθελοντές απόμαχους του Μακεδονικού Αγώνα).
Αμέσως, οι επιδρομείς άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως όσους Δοξατινούς και Δοξατινές είχαν απομείνει στο χωριό, με πρωτοστατούντες τους κομιταζήδες. Στη συνέχεια περιέλουσαν με πετρέλαιο τα σπίτια του Δοξάτου και το παρέδωσαν στις φλόγες. Με τους Βουλγάρους συνενώθηκαν και αρκετοί μουσουλμάνοι του Δοξάτου, τους οποίους οι επιδρομείς έπεισαν ότι η Βουλγαρία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν συμμαχήσει κατά της Ελλάδας.
Ο τραγικός απολογισμός των βουλγαρικών ωμοτήτων στο Δοξάτο ήταν 650 νεκροί (περίπου το ένα τρίτο των κατοίκων), ενώ 240 σπίτια και 80 καταστήματα καταστράφηκαν ολοσχερώς. Αφού ολοκλήρωσαν το απάνθρωπο έργο τους, οι επιδρομείς με τη λεία τους κατευθύνθηκαν προς τα βόρεια. Την επομένη, 1η Ιουλίου 1913, το 21ο Σύνταγμα του ελληνικού στρατού κατέλαβε αμαχητί τη Δράμα και το Δοξάτο και ολοκλήρωσε την απελευθέρωση της Ανατολικής Μακεδονίας.
Η σφαγή και η πυρπόληση του Δοξάτου απασχόλησε τον διεθνή Τύπο, που περιέγραψε με μελανά χρώματα την εν γένει συμπεριφορά των Βουλγάρων.
Ο Άγγλος πλοίαρχος Κάρνταλ έγραψε στη Daily Telegraph:
Κατά την είσοδον εις την πόλιν, το πρώτο όπερ προσέπεσεν εις τους οφθαλμούς μου, ήσαν αι αγέλαι κυνών καταβροχθιζόντων ανθρωπίνους σάρκας. Η πόλις τελείως κατεστραμμένη εφαίνετο έρημος, ως εκ τούτου δε ηναγκάσθην να φωνάξω επανειλημμένως δια να εμφανισθώσι γραίαι τινές εκ των ερειπίων. Όλα τα πτώματα ήσαν διάτρητα υπό τον λογχών και έφερον ίχνη απίστευτων ακρωτηριασμών. Οι τοίχοι των οικιών είχον ρυπανθεί από αίματα, εις το ύψος έξι ποδών από τους εδάφους, τουθ’ όπερ εξηγείται, κατά το λέγειν των επιζώντων εκ του ότι τα δυστυχή θύματα δεν είχον σφαγεί αμέσως, αλλά εθανατούντο δια λογχισμών…
Ο απεσταλμένος των Τάιμς του Λονδίνου, Κρόφοντ Πράις, παραθέτει συγκλονιστικές μαρτυρίες από θύματα και αυτόπτες μάρτυρες της σφαγής:
Δεν ήτο δύσκολον να συναγάγη τις την αλήθειαν περί του τι συνέβη εν Δοξάτω. Διεσώθησαν πολλά βασανισθέντα θύματα όπως αφηγηθούν τα συμβάντα, εν οις και εις νεανίας (ο οποίος παρ’ όλους τους δέκα λογχισμούς, τους οποίους έλαβεν, έζη ακόμη, καθώς και πολλά μικρά παιδία εις το νοσοκομείον φέροντα τραύματα επί της κεφαλής, κατενεχθέντα διά της σπάθης των Βουλγάρων ιππέων, καθ’ ήν στιγμήν κατεδίωκαν τα νήπια θύματά των δια των αγρών […] Οι πρώτοι παραστάντες επί τόπου Ευρωπαίοι συμφωνούν ότι ο ολικός αριθμός των σφαγέντων δεν ήτο ολιγώτερος των 400 (πολλοί τους υπολογίζουν εις 600). Μερικά των πτωμάτων είχον ήδη ταφή, άλλα είχαν καή, αλλά τα υπόλοιπα απέμενον εκτεθειμένα, μερικά δε μόλις εκαλύπτοντο δι’ ελαφρού τινός στρώματος άμμου. Οι επισκέπται είδον σκύλους καταβροχθίζοντας ανθρωπίνους σάρκας, αυλάς οικιών αχνιζούσας εκ του αίματος των θανατωθέντων ατυχών, λίθους επί των οποίων διετηρούντο ακόμη υπολείμματα τριχωμάτων των κεφαλών των θυμάτων, αίτινες είχον καταθραυσθή δια κτυπημάτων, δωμάτια, οι τάπητες των οποίων, αι ψάθαι και τα προσκεφάλαια ήσαν καλυμένα με το αίμα των σφαγέντων, τοίχους δεικνύοντας τους τύπους των όλων, δια των οποίων μια γυνή και εν παιδί είχον σταυρωθή.
Η ιταλική εφημερίδα Il Secolo XIX περιγράφει την επιδρομή των Βουλγάρων:
Οι κάτοικοι έντρομοι συλλέξαντες ό,τι πολύτιμον είχον ήρχισαν να φεύγωσιν προς Καβάλαν και άλλοι δια της κοίτης του ξεροχείμαρρου προς τα όρη. Εκατοντάδες τινές εκλείσθησαν εντός των οικιών. Αίφνης ενεφανίσθη βουλγαρικό ιππικό και ήρχισε λυσσώδη καταδίωξη των φευγόντων. 400 Βούλγαροι στρατιώτες εισήρχοντο με «εφ’ όπλου λόγχη», ακολουθούμενοι υπό δύο αμαξών, φορτωμένων με πετρέλαιον. Το ιππικό εξ 120 ανδρών υπό των Μπίρνεφ και Συμεώνωφ κατεδίωκαν τους φεύγοντας , άνδρας, γυναίκες και παιδιά ρίπτοντες αυτούς καταγής διά σπαθισμών.
Τις βουλγαρικές ωμότητες εκθέτει και ο απεσταλμένος της ρωσικής εφημερίδας Ρούσκιε Ούτρο, Βλαντιμίρ Τορνόφ:
Αι ανθρωποθυσίαι αι διαπραχθείσαι υπό των Βουγκάρων υπήρξαν φρικαλέαι. Εκατοντάδες αθώων πολιτών κατεσφάγησαν, αι δε διαρπαγαί υπήρξαν κολοσσιαίαι. Είδομεν κατά γής εν μέσω ερειπίων χρηματοκιβώτια βιαίως διερρηγμένα, ραπτομηχανάς κατεστραμμένας […] Γυναίκες εθρήνων πικρώς και συνέστρεφον τας χείρας εξ απογνώσεως. Είδον ιδίοις οφθαλμοίς παιδία πληγέντα δια λογχισμών. Εις πλείστα μέρη συνηντήσαμεν σωρούς πτωμάτων εκτεθειμένων εις τον καύσωνα του ηλίου και άλλα πτώματα κατά το ήμισυ ξεθαμμένα και των οποίων οι πόδες, η κεφαλή και αι χείρες προέβαλον φρικαλέας εκ της γης…
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/640#ixzz367v14AVH
Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών
Ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Χέρμαν Γκέρινγκ, ο Γιόζεφ Γκέμπελς και ο Ρούντολφ Ες
38
Αιματηρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών στους κόλπους του Ναζιστικού Κόμματος. Έλαβε χώρα το Σαββατοκύριακο της 30ης Ιουνίου και της 1ης Ιουλίου 1934 σ' ένα τουριστικό θέρετρο στα περίχωρα του Μονάχου. Πρωταγωνιστές, από τη μία πλευρά ο Αδόλφος Χίτλερ και οι άμεσοι συνεργάτες του Γκέρινγκ, Χίμλερ, Γκέμπελς και Χέιντριχ και από την άλλη τα ηγετικά στελέχη της παραστρατιωτικής οργάνωσης SA (Sturmabteilung), που είχε επικεφαλής τον φίλο και συναγωνιστή του Χίτλερ, Ερνστ Ρεμ. Η έκφραση «Η Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», όπως έμεινε στην ιστορία το περιστατικό, αναφέρεται σε ένα επεισόδιο από τους θρύλους του Βασιλιά Αρθούρου.
Η SA ήταν μια μαζική οργάνωση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας (Ναζιστικού), που βοήθησε τα μέγιστα στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, με τις τρομοκρατικές μεθόδους, που εφάρμοσε. Το καλοκαίρι του 1933 οι επικρίσεις στις τάξεις της είχαν κορυφωθεί για την πορεία που ακολουθούσε το κόμμα. Πολλά από τα μέλη των «Φαιοχιτώνων», όπως είναι γνωστή στη χώρα μας η SA, είχαν πάρει πολύ σοβαρά το δεύτερο συνθετικό του τίτλου και κατηγορούσαν τον Χίτλερ ότι απεμπόλησε τις αρχές του Σοσιαλισμού από το πρόγραμμα του κόμματος.
Η εξέλιξη αυτή σχετίζεται με το μεγάλο κραχ του 1929 στη Γουόλ Στριτ και την επακολουθήσασα οικονομική κρίση στη Γερμανία, που προκάλεσε εκτεταμένη ανεργία. Για τους άνεργους γερμανούς το όνειρο για μια καλύτερη ζωή περνούσε μέσα από τις τάξεις των Φαιοχιτώνων. Το 85% των μελών τους ανήκε στην εργατική τάξη. Έτσι, ανέπτυξαν μια σοσιαλιστική συνείδηση, η οποία γρήγορα τους αποξένωσε από τις επιλογές της ηγετικής ομάδας του Ναζιστικού Κόμματος, που προέτασσε το εθνικιστικό στοιχείο. Επιπλέον, ζητούσαν η SA να γίνει ο πυρήνας του νέου γερμανικού στρατού.
Ο Χίτλερ, παρόλο που κυριαρχούσε στο πολιτικό σκηνικό της Γερμανίας από τη θέση του καγκελάριου, πάντα είχε στο μυαλό του την περίπτωση ανατροπής του. Η πανίσχυρη SA με αρχηγό τον φίλο και συνοδοιπόρο του Ερνστ Ρεμ ήταν μια απειλή, όχι μόνο για τον Χίτλερ, αλλά για το στρατό και τους επιχειρηματίες που δεν καλόβλεπαν τις εξισωτικές τους θεωρίες. Όλοι τον πίεζαν να λάβει μέτρα. Η δύναμη του Ρεμ προκαλούσε το φθόνο και των εσωκομματικών του αντιπάλων Γκέριγκ, Χίμλερ, Γκέμπελς και Χέιντριχ. Οι τέσσερις αυτοί επιφανείς ναζιστές, με κατασκευασμένα στοιχεία, έπεισαν τον Χίτλερ ότι ο Ρεμ ετοίμαζε πραξικόπημα για την ανατροπή του.
Ο Χίτλερ αποφάσισε να ξεκαθαρίσει αμέσως την κατάσταση. Κάλεσε σε μια επείγουσα σύσκεψη τα ηγετικά στελέχη των Φαιοχιτώνων στο ξενοδοχείο «Χανσελμπάουερ» στο θέρετρο Μπαντ Βίσε, κοντά στο Μόναχο. Απώτερος στόχος του ήταν να τους εξαφανίσει από προσώπου γης. Ο Χίτλερ εισέβαλε ο ίδιος στο δωμάτιο του Ρεμ και τον συνέλαβε επ' αυτοφώρω στο κρεβάτι με δύο νεαρούς. Ο Ρεμ ήταν γνωστός για τη σεξουαλική του ιδιαιτερότητα, η οποία προκαλούσε πονοκεφάλους στα ηγετικά κλιμάκια του Ναζιστικού Κόμματος. Μόλις αντίκρισε το θέαμα, ο Χίτλερ φέρεται να του είπε: «Να, ποιοι θέλουν να κυβερνήσουν την Γερμανία!» και αμέσως έδωσε εντολή να τον συλλάβουν. Μάλιστα, λέγεται ότι ο ίδιος ο Χίτλερ τον σκότωσε. Τις επόμενες ώρες, πολλά στελέχη των Φαιοχιτώνων συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Στις 13 Ιουλίου 1934 ο Χίτλερ ανακοίνωσε στο γερμανικό λαό ότι 61 άτομα εκτελέστηκαν για την εναντίον του συνωμοσία, 13 σκοτώθηκαν, ενώ προσπαθούσαν να αποφύγουν τη σύλληψη και 3 αυτοκτόνησαν. Σύνολο 77. Ορισμένοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό των εκτελεσθέντων σε 400. Ο Χίτλερ, με αρκετή δόση αλαζονείας, δικαιολόγησε την πράξη του: «Αν κάποιος με ρωτήσει γιατί δεν έστειλα τους συνωμότες στη δικαιοσύνη, ένα έχω να τους πω: Είμαι υπεύθυνος για τη μοίρα του γερμανικού λαού και γι' αυτό έγινα ο υπέρτατος κριτής»
Με τις αιματηρές εκκαθαρίσεις τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, το ναζιστικό κόμμα επέβαλε τον απόλυτο έλεγχό του στο κράτος, ο Χίτλερ έγινε ο αναμφισβήτητος κυρίαρχος του κόμματος και κέρδισε την εμπιστοσύνη του στρατού. Τα SS ανεξαρτητοποιήθηκαν από την SA, που υποβαθμίστηκε στη ναζιστική κρατική και κομματική δομή. Κράτος και Κόμμα στη Γερμανία ήταν πλήρως προετοιμασμένα για να χρησιμοποιήσουν την ωμή και κτηνώδη βία τους, προκειμένου να εκπληρώσουν τους πολιτικούς τους στόχους.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/159#ixzz367vYHgg6
Σύναξη των 12 Αποστόλων
16
Την τελευταία ημέρα του Ιουνίου η εκκλησία τιμά με ειδική λειτουργία τους 12 Αποστόλους. Αυτή είναι η έννοια της λέξης «Σύναξη» στην εκκλησιαστική ορολογία.
Απόστολος στην αρχαία ελληνική γραμματεία δήλωνε τον κάθε απεσταλμένο για την εκπλήρωση συγκεκριμένης αποστολής. Στην Καινή Διαθήκη, Απόστολοι λέγονται οι 12 μαθητές του Χριστού, οι οποίοι εκλέχτηκαν από τον Κύριο, παρακολούθησαν τη δημόσια δράση του κι έλαβαν την εντολή να κηρύξουν και να διαδώσουν τη νέα θρησκεία («Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν». Ματθ. κη᾿, 19).
Οι αρχικοί 12 Απόστολοι ήταν:
Μετά την προδοσία του Ιούδα του Ισκαριώτη και την αυτοκτονία του, τη δωδεκάδα των Αποστόλων συμπλήρωσε ο Ματθίας († 9 Αυγούστου).
Το έργο των 12 Αποστόλων μετά την Ανάληψη του Χριστού εξιστορείται στο πέμπτο βιβλίο της Καινής Διαθήκης «Πράξεις των Αποστόλων».
Ο αριθμός 12 των Αποστόλων δεν είναι τυχαίος. Όπως οι δώδεκα υιοί του Ιακώβ, οι δώδεκα Πατριάρχες, θεωρούνται οι αρχηγοί των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, δηλαδή όλου του Ιουδαϊσμού, έτσι και οι Δώδεκα αυτοί πρώτοι Μαθητές του Κυρίου έγιναν οι πνευματικοί αρχηγοί του νέου Ισραήλ, δηλαδή του Χριστιανισμού.
Απολυτίκιο
Απόστολοι Άγιοι, πρεσβεύσατε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταις ψυχαίς ημώ
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/791#ixzz367vtGU7R
Στρατής Μυριβήλης
1892 – 1969
69
Από τους σημαντικότερους πεζογράφους μας, ο Στράτης Μυριβήλης ανήκει στη γενιά του ’30, αν και μεγαλύτερης ηλικίας. Γεννήθηκε ως Ευστράτιος Σταματόπουλος στις 30 Ιουνίου 1892 στην τουρκοκρατούμενη Συκαμιά της Λέσβου. Μέτριος μαθητής, στο δημοτικό αποφοιτά το 1909 από το Γυμνάσιο Μυτιλήνης. Από τα μαθητικά του χρόνια έρχεται σε επαφή με σημαντικά κείμενα του δημοτικισμού, που διαμορφώνουν τη λογοτεχνική και γλωσσική του συνείδηση. Κείμενά του δημοσιεύονται ήδη σε περιοδικά της Σμύρνης και της Μυτιλήνης.
Το 1912 τον βρίσκουμε να φοιτά στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, εργαζόμενος συγχρόνως ως δημοσιογράφος. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς διακόπτει τις σπουδές του και κατατάσσεται ως εθελοντής στο στρατό. Λαμβάνει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, τραυματίζεται στη μάχη του Κιλκίς το 1913 και επιστρέφει στην Αθήνα. Η Λέσβος είναι ήδη απελευθερωμένη από τον τουρκικό ζυγό και ο Μυριβήλης αποφασίζει να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, όπου εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το 1915 κυκλοφορεί το πρώτο βιβλίο του, τη συλλογή διηγημάτων «Κόκκινες Ιστορίες».
Το 1917, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στρατεύεται εκ νέου και λαμβάνει μέρος στις επιχειρήσεις στη Μακεδονία. Εκεί αρχίζει να γράφει το αριστούργημά του «Η Ζωή εν Τάφω». Το 1920 παντρεύεται την προσφυγοπούλα Ελένη Δημητρίου και αποκτούν τρία παιδιά. Λαμβάνει μέρος και στη Μικρασιατική Εκστρατεία και μετά την καταστροφή επιστρέφει δια μέσου Θράκης στη Μυτιλήνη. Θα παραμείνει στο νησί ως το 1932, οπότε επιστρέφει στην Αθήνα. Κύρια επαγγελματική του απασχόληση όλο αυτό το διάστημα παραμένει η δημοσιογραφία.
Το 1924 δημοσιεύει σε πρώτη έκδοση το «Η Ζωή εν τάφω», το οποίο θα γίνει γνωστό και θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία στη δεύτερη έκδοσή του το 1930, όταν θα λάβει την οριστική μορφή του. Πρόκειται για ένα αντιπολεμικό μυθιστόρημα με τη μορφή ημερολογίου, επικό, ρεαλιστικό, αλλά και λυρικό. Κεντρικό πρόσωπο, ο φοιτητής - λοχίας Αντώνης Κωστούλας, που καταγράφει στο ημερολόγιό του, όχι την ηρωική, αλλά τη φρικτή πραγματικότητα του πολέμου.
Ακολούθησε ένα ακόμη σπουδαίο μυθιστόρημά του, «Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» (1933), που μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη από τον Κώστα Αριστόπουλο το 1978. Η ατμόσφαιρα του πολέμου είναι κι εδώ παρούσα, καθώς ο ήρωας επιστρέφει από τον πόλεμο στη Μυτιλήνη, όπου βασανίζεται ανάμεσα στο σεβασμό προς τη μνήμη του σκοτωμένου φίλου του και στον έρωτα που αισθάνεται για τη χήρα εκείνου.
Το 1938 ο Μυριβήλης διορίζεται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, ενώ από το 1946 έως το 1950 είναι διευθυντής προγράμματος στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Το 1958 εκλέγεται τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Εξακολουθεί με εντατικούς ρυθμούς τη λογοτεχνική του παραγωγή με μια σειρά από διηγήματα, τα οποία συγκέντρωνε σε βιβλία, χαρακτηρίζοντάς τα κάθε φορά και με διαφορετικό χρώμα: «Το πράσινο βιβλίο» (1935), «Το γαλάζιο βιβλίο» (1939), «Το κόκκινο βιβλίο» (1952) και «Το βυσσινί βιβλίο» (1959).
Ένα από τα διηγήματα του «Γαλάζιου Βιβλίου» το επεξεργάστηκε περισσότερο για να προκύψει η θαυμάσια νουβέλα «Βασίλης ο Αρβανίτης» (1943). Είναι η ιστορία ενός λαϊκού ανθρώπου, γεμάτου ομορφιά και ζωική ορμή, που περιφρονεί τις κοινωνικές συμβάσεις. Ξεπερνά, όμως, το όριο και φθάνει στην «ύβρη» και μαζί στην καταστροφή. Με αρκετή καθυστέρηση, ο Μυριβήλης μας δίνει ένα ακόμη μυθιστόρημα το 1949, την «Παναγιά τη Γοργόνα», την ιστορία μερικών προσφύγων που εγκαθίστανται σ’ ένα παραθαλάσσιο χωριό της Μυτιλήνης.
Ο Στράτης Μυριβήλης τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1949 και προτάθηκε τρεις φορές για το Νόμπελ. Η αγάπη για τη ζωή, για τον άνθρωπο και το φυσικό του περιβάλλον θα παραμείνει ο συνεκτικός ιστός της σκέψης του και ολόκληρου του έργου του. Η αντιπολεμική θεματολογία, το λυρικό και ποιητικό ύφος, η καλοδουλεμένη γλώσσα ενός μεγάλου τεχνίτη του λόγου, κατατάσσουν τον Μυριβήλη ανάμεσα στους μεγάλους συγγραφείς μας. Πέθανε στις 19 Ιουλίου 1969, έπειτα από μακροχρόνια ασθένεια, σε ηλικία 78 ετών. Τα βιβλία του Στράτη Μυριβήλη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/183#ixzz367wF3nFu
Θύμιος Καρακατσάνης
1940 – 2012
32
Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου, ο οποίος διακρίθηκε κυρίως σε αριστοφανικούς ρόλους. Άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα, έλεγε δυνατά τη γνώμη του και υπερασπιζόταν με πάθος τις απόψεις του.
Ο Ευθύμιος Καρακατσάνης γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και από το 1960 εργαζόταν συνεχώς στο θέατρο, αρχικά ως βασικό στέλεχος του «Θεάτρου Τέχνης» και εν συνεχεία στο ελεύθερο θέατρο.
Αριστοφανικός ηθοποιός, ο Καρακατσάνης διέγραψε μια πλούσια πορεία, ερμηνεύοντας τους περισσότερους ρόλους στις κωμωδίες του ποιητή. Συμμετείχε, άλλωστε, και στην ιστορική παράσταση του Κουν με τους Όρνιθες (1959), όπως αυτή παρουσιάστηκε το 1962 και την περίοδο 1964-1965 σε παγκόσμια περιοδεία. Έπαιξε στην επιθεώρηση και ερμήνευσε μεγάλη γκάμα ρόλων, σε έργα των Ψαθά, Πίντερ, Χάσεκ, Καλντερόν, Μολιέρου και Νιλ Σάιμον.
Κατεξοχήν θεατρικός ηθοποιός, ο Καρακατσάνης είχε μικρή παρουσία στη μεγάλη οθόνη, με 11 ταινίες στο ενεργητικό του από το 1967 έως το 1986. Από τις τελευταίες του εμφανίσεις στο θέατρο ήταν στο Θάνατο του εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ και τις Νταντάδες του Γιώργου Σκούρτη, ενώ το καλοκαίρι του 2011 σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, με συμπρωταγωνιστές τους Γιώργο Κωνσταντίνου, Γιώργο Παρτσαλάκη, Βασίλη Τσιβιλίκα, Κώστα Βουτσά και Βάσια Τριφύλλη.
Τον Νοέμβριο του 2011, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Espresso, είχε δηλώσει ότι αποσύρεται από το θέατρο, λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια. Σε ερώτηση αν θα εμφανισθεί στη σκηνή, απάντησε: «Θα εμφανιστώ στη Δευτέρα Παρουσία. Για μένα η αυλαία έπεσε…».
Ο Θύμιος Καρακατσάνης πέθανε στις 30 Ιουνίου 2012, σε ηλικία 71 ετών. Έως και την τελευταία στιγμή, στο πλευρό του στάθηκαν η αγαπημένη σύζυγός του Ρούλα, και οι δύο τους κόρες, η ηθοποιός Αλεξάνδρα Καρακατσάνη και η εικαστικός Κατερίνα Καρακατσάνη.
Θέατρο
Σκηνοθεσίες
- «Πλούτος» του Αριστοφάνη
- «Όρνιθες» του Αριστοφάνη
- «Μικροί Φαρισαίοι» του Δημήτρη Ψαθά
- «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά
- «Oύρσουλα» του Μπάμπη Τσικλιρόπουλου (1995)
- «Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα» του Γιώργου Κωνσταντίνου
- «Νεφέλες» του Αριστοφάνη
- «Ταρτούφος» του Μολιέρου
- «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη
Ερμηνείες
- «Πλούτος» του Αριστοφάνη
- «Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ» του Γιάροσλαβ Χάσεκ
- «Ξανά μαζί» του Νιλ Σάιμον
- «Μικροί Φαρισαίοι» του Δημήτρη Ψαθά
- «Ειρήνη» του Αριστοφάνη
- «Αρμένικο Φεγγάρι»
- «Γυναίκα στοιχείο» του Πέντρο Καλντερόν
- «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν (1959) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου
- «Ο Ταρτούφος» του Μολιέρου
- «Λυσιστράτη»
- «Ο θάνατος του εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ
- «Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα»
- «Οι Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη
- «Νεφέλες» του Αριστοφάνη
Κινηματογράφος
- «Το πιο λαμπρό αστέρι» του Κώστα Καραγιάννη (1967)
- «Η χαρτορίχτρα» του Κώστα Καραγιάννη (1967)
- «Μπουμ Ταρατατζούμ» του Ερρίκου Θαλασσινού (1972)
- «Η γυναικοκρατία» του Ερρίκου Θαλασσινού (1973)
- «Το Λάθος» του Πέτερ Φλάισμαν (1975)
- «Οι νταντάδες» του Νίκου Ζαπατίνα (1979)
- «Ιδού η Μήλος, ιδού και το πήδημα» του Νίκου Περάκη (1979)
- «Το χαμόγελο της Πυθίας» του Σέρτζιο Μπεργκοντσέλι (1979)
- «Ο Γυρολόγος» του Πάνου Γλυκοφρύδη (1980)
- «Καραβάν Σαράι» του Τάσου Ψαρρά (1986)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/492#ixzz367wfx03F
Ποδόσφαιρο και λόγια μουσική
Ο Σοστακόβιτς σε αγώνα της αγαπημένης του Ζενίτ
5
Δεν είναι πολλοί οι συνθέτες της λόγιας μουσικής που έχουν εμπνευστεί από το ποδόσφαιρο. Άλλωστε, το άθλημα έκανε δυναμικά την εμφάνισή του τον 20ο αιώνα και ήταν άγνωστο ή σχεδόν άγνωστο στους προγενέστερους συνθέτες.
Οι τρεις πιο ποδοσφαιρόφιλοι συνθέτες πρέπει να είναι ο ρώσος Ντμίτρι Σοστακόβιτς (1906-1975) και οι βρετανοί Έντουαρντ Έλγκαρ (1857-1934) και Μάικλ Νάιμαν (γεν. 1944).
Ο Σοστακόβιτς ήταν οπαδός της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης και δεν έχανε αγώνα της. «Το Ποδόσφαιρο είναι το μπαλέτο των μαζών» είπε κάποτε. Μάλιστα, έγραψε και ένα έργο με ποδοσφαιρικό θέμα. Πρόκειται για το μπαλέτο Η Χρυσή Εποχή (1930) για τις περιπέτειες μιας σοβιετικής ποδοσφαιρικής ομάδας στη Δύση.
Ο Έντουαρντ Έλγκαρ ήταν οπαδός της Γουλβερχάμπτον, γνωστότερης ως Γουλβς στους έλληνες φιλάθλους. Συχνά παρακολουθούσε τους αγώνες της και ζητωκραύγαζε το ταλέντο του Μπιλ Μάλπας, του μεγάλου αστέρα της ομάδας. Το 1898 διάβασε σε μία εφημερίδα ότι ο «Μάλπας χτύπησε την μπάλα για γκολ» («Malpass banged the leather for a goal») και περιέλαβε την αράδα στην καντάτα Caractacus (Καράτακος), που αναφέρεται στον βρετανό πολέμαρχο που αντιστάθηκε στους Ρωμαίους. Σήμερα, στο γήπεδο της Γουλβς Μολινό υπάρχει αναμνηστική πλακέτα για τον διάσημο οπαδό της.
Ο μινιμαλιστής συνθέτης Μάικλ Νάιμαν είναι οπαδός της λονδρέζικης Κουίν Παρκ Ρέιντζερς, που αγωνίζεται στη Β' Κατηγορία Αγγλίας. To 1992, όταν η ομάδα ανέβηκε στα μεγάλα σαλόνια της Πρέμιερ Λιγκ, ο Νάιμαν της αφιέρωσε το έργο του The Final score, ενώ το 1996 παρουσίασε μια άλλη σύνθεσή του με ποδοσφαιρικό θέμα, το After Extra Time.
Άλλοι συνθέτες που εμπνεύστηκαν από το ποδόσφαιρο:
- Ο τσέχος Μπόχουσλαβ Μαρτινού (1890-1959): Ημίχρονο, ρόντο για μεγάλη ορχήστρα (1924).
- Ο βραζιλιάνος Εϊτόρ Βίλα Λόμπος (1887-1959): Ποδόσφαιρο, για πιάνο από τις σουίτες για πιάνο Η οικογένεια του μωρού (1926). Το έργο θεωρείται απωλεσθέν.
- Ο άγγλος Ντέβιντ Γκολάιτλι (γεν. 1979): Συμφωνία αρ. 1, αφιερωμένη στην ποδοσφαιρική ομάδα της Μίντλεσμπρο.
- Ο σκωτσέζος Τζέιμς Μακ Μίλαν (γεν. 1959): The Berserking, Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα (1990). Ο συνθέτης το έγραψε μετά τον αγώνα Σέλτικ - Παρτιζάν Βελιγραδίου 5-4 για το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1989, όταν οι καθολικοί της Γλασκόβης, παρά το παθιασμένο και φρενιτιώδες παιγνίδι τους, δεν κατόρθωσαν να καλύψουν το εις βάρος τους 2-1 του πρώτου αγώνα και αποκλείσθηκαν.
- Ο βραζιλιάνος Ζιλμπέρτο Μέντες (γεν. 1922): Santos Futebol Music, σύνθεση της δεκαετίας του '60 αφιερωμένη στην ποδοσφαιρική ομάδα της Σάντος, που κυριαρχούσε την εποχή εκείνη με επικεφαλής τον Πελέ.
- Ο άγγλος Ρότζερ Μπαρσότι (γεν. 1901): Football Fanfare
- Ο άγγλος Τζακ Μπίβερ (1900-163): Football Fever
- Ο άγγλος Μπάρι Στόλερ: Offside (1970), το εναρκτήριο θέμα της αθλητικής εκπομπής του BBC Match of the Day.
- Ο ελβετός Ντάνιελ Σνάιντερ (γεν. 1961): Κopfball (Κεφαλιά), Κοντσερτίνο για σαξόφωνο, έγχορδα, κρουστά και ένα αστέρα του ποδοσφαίρου (2007).
- Ο άγγλος Τόνι Μπρίτεν: Ο Ύμνος του Τσάμπιονς Λιγκ, βασισμένος στο έργο του Χέντελ Ο Ιερέας Ζάντοκ (Zadok the Priest) από τα Ανθέμια της Στέψης (Coronation Anthems).
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/455#ixzz367x6QdiE
Λένα Χορν
1917 – 2010
10
Αμερικανίδα τραγουδίστρια, ηθοποιός και πολιτική ακτιβίστρια.
Η Λένα Μέρι Καλχούν Χορν (Lena Mary Calhoun Horne), όπως ήταν το πλήρες όνομά της, γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1917 στη Νέα Υόρκη από ευκατάστατη οικογένεια με ινδιάνικες και αφρικάνικες ρίζες. Το 1933 και σε ηλικία 16 ετών εγκατέλειψε το Λύκειο και ξεκίνησε την καριέρα της στο ονομαστό Cotton Club της Νέας Υόρκης, που άκμασε την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και φιλοξένησε όλα τα μεγάλα ονόματα της τζαζ.
Τη δεκαετία του ‘40 μετακόμισε στο Χόλιγουντ, παίζοντας μικρούς και δεύτερους ρόλους, μέχρις ότου μπήκε στη μαύρη λίστα του γερουσιαστή Μακάρθι για τις προοδευτικές ιδέες της τη δεκαετία του ‘50. Οι πόρτες του Χόλιγουντ έκλεισαν και η Χορν επέστρεψε ως τραγουδίστρια σε νάιτκλαμπ. Μεγάλη επιτυχία της από εκείνη την περίοδο, η ταινία Stormy Weather, παραγωγής 1943, στην οποία πρωταγωνίστησε, κάνοντας γνωστό το ομότιτλο τραγούδι.
Αναμίχθηκε από νεαρής ηλικίας στο κίνημα των αφροαμερικανών για πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες. Συμμετείχε στη μεγάλη αντιρατσιστική πορεία στην Ουάσιγκτον, που οργάνωσε το καλοκαίρι του 1963 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και συνέχιζε να τραγουδά σε νάιτκλαμπ, να εμφανίζεται στην τηλεόραση και να κυκλοφορεί δίσκους.
Το 1980 αποφάσισε να εγκαταλείψει τη σόουμπιζ και οι εμφανίσεις της από τότε έγιναν σποραδικές μέχρι τη δεκαετία του ‘90. Η Χορν κέρδισε 4 Γκράμι και δεκάδες άλλα βραβεία και διακρίσεις για τις καλλιτεχνικές της δραστηριότητες και την πολιτική της δράση. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε δύο παιδιά.
Η Χορν, με την αισθησιακή φωνή και την εξωτική ομορφιά, υπήρξε σύμβολο χειραφέτησης για την αφροαμερικανίδα γυναίκα. Όταν η Χάλε Μπέρι έγινε η πρώτη μαύρη που κέρδισε Όσκαρ ερμηνείας το 2002, δήλωσε: «Αυτή η στιγμή είναι για τη Λένα Χορν, την Ντόροθι Ντάντριτζ, την Νταϊάν Κάρολ… για κάθε ανώνυμη μαύρη γυναίκα, που τώρα έχει μια ευκαιρία, επειδή η πόρτα αυτή άνοιξε απόψε».
Η Λένα Χορν πέθανε πλήρης ημερών, σε ηλικία 93 ετών, στις 9 Μαΐου 2010
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/336#ixzz367xbtLFn
Οι φγωτογραφίες μας είναι του φίλου Αρχιτέκτονα Θάνου Κολοκυθά
Καλό σας απόγευμα , να περνάτε καλά
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ……..Κ.Κ.-
