Δεκαετία του '50...
Αφετηρία στην Ακαδημία...πατείς με πατώ σε και άλλος για
Αρτέμιδα=Λούτσα με τον αραμπά της εποχής που κάθε τόσο άναβε η μηχανή από την ζέστη και από τους νοματαίους και σταματούσε ο οδηγός. "...στάση για λίγο...", "....πάλι δίψασε..."
"...με τα πόδια θα είχαμε φτάσει..."
Πολλά τα σχόλια αλλά έτσι είχαν τα πράγματα τότε...
Πουλούσαν οικόπεδα στην περιοχή με τίτλους του Αλή Πασά με προσεχώς φώς νερό και τηλέφωνο και έπαιρνε με γραμμάτια ο κοσμάκης για να κάνουν μερικά μπάνια τα παιδιά του το καλοκαίρι αλλά και οι γέροι για τα αρθριτικά τους.
"Δίπλα στην θάλασσα" έγραφε η πινακίδα του μεσίτη στην Ακαδημίας αλλά αυτό ήταν σχετικό πώς το εννούσε ο καθένας.
Πάντως σίγουρα έβλεπες το υπέροχο γαλάζιο δεν είχε σημασία από πόσο κοντά.
Οι τυχεροί οικοπεδούχοι έστηναν ένα καλύβι με ξύλα άλλοι έστηναν σκηνή είχε τότε στο Μοναστηράκι αρκετές κειμήλια από τους πολέμους.
Δύο απανωτοί βλέπεις αυτοί...οι Έλληνες είμαστε "τυχεροί" σε τέτοια...
Οι συγγενείς που πήγαινες να τους επισκεφθείς στην Λούτσα και είχαν ειδοποιηθεί μέσω ΕΒΓΑ στο κανονικό τους σπίτι σε περίμεναν στο τέρμα των λεωφορείων κάτω από τα δέντρα με υπομονή.
Και αγάντα τον ανήφορο για το εξοχικό-παράπηγμα και δρόμο έπαιρνες και δρόμο άφηνες και βλαστήμαγες την ώρα και την στιγμή που είχες
πλούσιο συγγενή με εξοχικό...κοντά στην θάλασσα.
Αφού σουρούπωνε και είχε τελειώσει η βασανιστική αυτή επίσκεψη και είχες καεί σαν γουρουνόπουλο από το πέρα δώθε ξαναγύριζες στο τέρμα των λεωφορείων για να γυρίσεις πίσω χειρότερα από ότι πήγες αφού αρκούσε ένα φρένο για να πέσεις στον μπροστινό σου και να ακουμπήσει ο ένας το έγκαυμα του άλλου.
πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment