Δεκαετία , μάλλον , του ‘60 , ο Παριζιάνας , ξένος έμπορος που είχε ανοίξει κατάστημα στο χωριό μας , ο Κ.Ασημακόπουλος , Ταμιακός υπάλληλος και Ο χαρ. Κολοκύθας , ράφτης
Καλημέρα Λιδορικιώτες …
Καλημέρα φίλοι του χωριού μας και της εφημερίδας του
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ 2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015
Ανατολή Ήλιου: 06:54
Δύση Ήλιου: 19:55
Σελήνη 19 ημερών
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/#ixzz3kZ5WpMxy
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
π. Χ.
31
Λαμβάνει χώρα η Ναυμαχία του Ακτίου, μεταξύ του Οκταβιανού και της συμμαχίας Μάρκου Αντωνίου και Κλεοπάτρας. Ο Οκταβιανός αναδεικνύεται νικητής και λίγο αργότερα αναλαμβάνει αυτοκράτορας της Ρώμης.
μ. Χ.
1843
H πτωχευμένη Ελλάδα αναγκάζεται να υπογράψει το «μνημόνιο», που συντάσσουν οι τρεις πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων για τα οικονομικά του κράτους. Την επόμενη ημέρα θα ξεσπάσει ηΕπανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου.
1945
Λήγει και επισήμως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, με την παράδοση της Ιαπωνίας. Η επίσημη τελετή λαμβάνει χώρα επί του πολεμικού πλοίου «Μιζούρι» στ' ανοιχτά του κόλπου του Τόκιο.
1958
Διεξάγεται η Μάχη στον Αχυρώνα, στο Λιόπετρι Αμμοχώστου, η φονικότερη από την έναρξη δράσης της ΕΟΚΑ για την απελευθέρωση της Κύπρου. Τέσσερις άνδρες της ΕΟΚΑ (Φώτης Πίττας, Ανδρέας Κάρυος, Ηλίας Παπακυριακού και Χρίστος Σαμάρας) πέφτουν ηρωικά μαχόμενοι, ενώ σκοτώνονται και τραυματίζονται αρκετοί βρετανοί στρατιώτες.
1960
Τρεις βαρυποινίτες εκτελούνται στην Κέρκυρα, έχοντας καταδικασθεί στην εσχάτη των ποινών. Πρόκειται για τους Δημήτριο Γκουβούση (22 ετών), Χαρίλαο Κουστένη (38 ετών) και Ιωάννη Νικολακόπουλο. Ο Γκουβούσης και ο Νικολακόπουλος είχαν σκοτώσει τις συζύγους τους, ενώ ο Κουστένης είχε καταδικασθεί για ληστεία μετά φόνου.
1997
Σφοδρή επίθεση κατά των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών εξαπολύει ο Πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης. Φωτογραφίζοντας τα δύο μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια, λέει ότι «το ένα άρπαξε τα λεφτά από τον κοσμάκη στη Σοφοκλέους και το άλλο ετοιμαζόταν να κάνει το ίδιο». Ακόμα, επισημαίνει ότι «καμία κυβέρνηση δεν τολμάει να τα βάλει με αυτό το συρφετό».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0209#ixzz3kZ5rgkyC
ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ
μ. Χ.
905
Κωνσταντίνος Ζ' ο Πορφυρογέννητος, αυτοκράτορας του Βυζαντίου. (Θαν. 9/11/959)
1878
Ίων Δραγούμης, πολιτικός και διπλωμάτης, από τους βασικούς εκφραστές του ελληνικού εθνικισμού και της «Μεγάλης Ιδέας». (Θαν. 31/7/1920)
1901
Αντρέας Εμπειρίκος, σουρεαλιστής ποιητής και ψυχαναλυτής. (Θαν. 3/8/1975)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0209#ixzz3kZ69jShM
ΘΑΝΑΤΟΙ
μ. Χ.
1877
Κωνσταντίνος Κανάρης, ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, ναύαρχος και πρωθυπουργός. (Γεν. 1793)
1937
Πιερ Ντε Κουμπερτέν, ο αναβιωτής των σύγχρονωνΟλυμπιακών Αγώνων. (Γεν. 1/1/1863)
2014
Αντώνης Βαρδής, έλληνας τραγουδοποιός. (Γεν. 7/8/1948)
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/0209#ixzz3kZ6MPEpz
Κωνσταντίνος Ζ’ o
Πορφυρογέννητος
905 – 959
378
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (913-959), της δυναστείας των Μακεδόνων. Ήταν γιος του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ' του Σοφού και της παλλακίδας του, Ζωής Καρβονοψίνας. Έμεινε στην ιστορία περισσότερο για τις επιδόσεις του στα γράμματα, παρά για τις στρατιωτικές του ικανότητες.
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 905 στην πορφυρά αίθουσα του Παλατιού, που προοριζόταν για τα νόμιμα τέκνα των αυτοκρατόρων, γι' αυτό και έφερε το όνομα Πορφυρογέννητος. Ο ίδιος, όμως, ήταν νόθο τέκνο, το οποίο νομιμοποιήθηκε με τον επιγενόμενο γάμο των γονέων του, λίγο μετά τη γέννησή του. Ο γάμος αυτός δημιούργησε πρόσθετα προβλήματα στον Λέοντα, γιατί ήταν ο τέταρτός του, με συνέπεια να μην αναγνωρισθεί από την Εκκλησία και τον Πατριάρχη Νικόλαο Μυστικό. Ο αυτοκράτορας, με μία απλή κίνηση, έχρισε νέο Πατριάρχη τον Ευθύμιο, ο οποίος αναγνώρισε τον γάμο κι έχρισε τον εξάχρονο Κωνσταντίνο συμβασιλέας (911).
Το 912 ο Λέων πέθανε και τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο νεώτερος αδελφός του Αλέξανδρος, ο οποίος πέθανε ξαφνικά τον επόμενο χρόνο. Έτσι, άνοιξε ο δρόμος για τη στέψη του Κωνσταντίνου ως αυτοκράτορα στις 7 Ιουνίου του 913. Λόγω της ανηλικιότητάς του, όμως, τέθηκε υπό επιτροπεία, την οποία ασκούσαν ο Πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός -που εν τω μεταξύ είχε επανέλθει στα καθήκοντά του μετά το θάνατο του Λέοντα- η βασιλομήτωρ Ζωή και οι μάγιστροι Στέφανος και Ιωάννης Ελλαδάς.
Κατά την πρώτη περίοδο της βασιλείας του Κωνσταντίνου (913-920), η Αυτοκρατορία αντιμετώπισε τις ηγετικές φιλοδοξίες του ηγεμόνα των Βουλγάρων Συμεών, που ήθελε να αναγορευθεί σε βασιλιά. Πρότεινε, μάλιστα, τον γάμο της κόρης του με τον ανήλικο Κωνσταντίνο. Η πρόταση απορρίφθηκε από τους επιτρόπους, γεγονός που εξόργισε τον βούλγαρο ηγεμόνα, ο οποίος απείλησε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη (913), ενώ έφθασε μέχρι τον Ισθμό της Κορίνθου, μετά τη νίκη του επί των Βυζαντινών στη Μάχη της Αγχιάλου (σημερινό Μπουργκάς).
Από την αναταραχή αυτή επωφελήθηκε ο αρχηγός του στόλου Ρωμανός Λεκαπηνός, ο οποίος κατόρθωσε να αυξήσει την επιρροή του στο παλάτι, με τον γάμο της κόρης του Ελένης με τον δεκατετράχρονο πλέον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο το 919. Έλαβε, μάλιστα, τον τίτλο του βασιλεοπάτορα, που δινόταν για πρώτη φορά σε πεθερό αυτοκράτορα. Σταδιακά, ο Κωνσταντίνος παραμερίστηκε από την εξουσία, την οποία ασκούσε ο Ρωμανός ως αντιβασιλέας με τους τρεις γιους του. Παράλληλα, προώθησε στον Πατριαρχικό θρόνο τον τέταρτο γιο του Θεοφύλακτο, ενώ έκλεισε σε μοναστήρι τη βασιλομήτορα Ζωή. Για μια εικοσιπενταετία (920-945), ο Κωνσταντίνος ήταν τύποις μόνο αυτοκράτορας κι έτσι κατηύθυνε όλα τα ενδιαφέροντά του στη μελέτη και τη συγγραφή.
Η διαμάχη στους κόλπους της οικογένειας Λεκαπηνού οδήγησε στον εγκλεισμό του Ρωμανού σε μοναστήρι και στην αντίδραση λαού και στρατού. Από την κατάσταση αυτή επωφελήθηκε ο Κωνσταντίνος κι έγινε και πάλι κύριος της εξουσίας στις 27 Ιανουαρίου 945, με την υποστήριξη της πανίσχυρης οικογένειας των Φωκάδων, που πολλά μέλη της υπηρέτησαν από διάφορες θέσεις την αυτοκρατορία (Λέων Φωκάς, Βάρδας Φωκάς, Νικηφόρος Φωκάς κ.ά.).
Ο Κωνσταντίνος, αφού εξασφάλισε τα νώτα του από τους Βουλγάρους, με τους οποίους συνήψε συνθήκη ειρήνης, στράφηκε κατά των Αράβων, που απειλούσαν την αυτοκρατορία. Με τους ικανούς στρατηγούς του Βάρδα Φωκά, Νικηφόρο Φωκά και Ιωάννη Τσιμισκή κατόρθωσε να τους εξουδετερώσει. Ο στρατηγός Μαριανός Αργυρός διεύρυνε τη βυζαντινή επιρροή στην Ιταλία, ενώ ο ομόλογός του Λέων Αργυρός εξουδετέρωσε την ουγγρική απειλή.
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος συνήψε εμπορικές σχέσεις με τους Ρώσους, ενώ η βάπτιση της ηγεμονίδας της Ρωσίας Όλγας στον Χριστιανισμό διεύρυνε την επιρροή των Βυζαντινών στην αναδυόμενη αυτή περιοχή. Με τη βασιλεία του Κωνσταντίνου Ζ' η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανέκτησε την παλιά της ισχύ και ακτινοβολία και κατέκτησε την εσωτερική της γαλήνη. Χωρίς να είναι ο μεγάλος στρατηγός ή πολιτικός, ο Κωνσταντίνος είχε την ικανότητα να επιλέγει τους κατάλληλους συνεργάτες και να οριοθετεί τους σωστούς στόχους.
Από το συγγραφικό του έργο ξεχωρίζουν οι πραγματείες «Ιστορική διήγησις του Βίου του Βασιλείου Α'», που αναφέρεται στη ζωή του παππού του Βασιλείου Α', ιδρυτή της Μακεδονικής Δυναστείας, «Προς τον ίδιον υιόν», με συμβουλές προς τον γιο του και μετέπειτα αυτοκράτορα Ρωμανό Β', «Περί Βασιλείου Τάξεως, το οποίο αποτελεί τη βασική πηγή των ιστορικών σχετικά με το πολύπλοκο πρωτόκολλο που ακολουθούσαν οι Βυζαντινοί αξιωματούχοι και κυρίως η Αυτοκρατορική οικογένεια και το «Περί Θεμάτων», σχετικό με τη διοικητική διαίρεση της αυτοκρατορίας. Άφησε, επίσης, στίχους, ποιήματα, λόγους και επιστολές. Το μεγάλο του ενδιαφέρον για την παιδεία επικεντρώθηκε στην αναδιοργάνωση του Πανδιδακτηρίου της Μαγναύρας, που θεωρείται ως ένα από τα πρώτα πανεπιστήμια στον κόσμο.
Ο Κωνσταντίνος Ζ' ο Πορφυρογέννητος πέθανε στις 9 Νοεμβρίου 959. Έχουν εκφρασθεί υπόνοιες ότι ίσως να δηλητηριάστηκε, είτε από τον γιο και διάδοχό του Ρωμανό Β', είτε από τη νύφη του Θεοφανώ.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/261#ixzz3kZ6yLXdc
Κωνσταντίνος Κανάρης
1793 – 1877
1153
Ηγετική μορφή του '21, στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1793 ή το 1795 στα Ψαρά, στους κόλπους μιας οικογένειας με μεγάλη ναυτική παράδοση. Ο πατέρας του Μιχαήλ ή Μικές Κανάργιος ή Κανάριος διατέλεσε επανειλημμένα δημογέροντας του νησιού και από τον γάμο του με τη Μαρία απέκτησε τρία αγόρια, τον Αναγνώστη, τον Γεώργιο και τον Κωνσταντίνο.
Ο Κωνσταντής έμεινε ορφανός από μικρός και ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα με το επίθετο Κανάρης. Δούλεψε ως μούτσος στο μπρίκι του θείου του Δημήτρη Βουρέκα, που μετέφερε Σουλιώτες από την Πάργα στη Λευκάδα και έμαθε τα μυστικά της θάλασσας. Μετά τον θάνατο του θείου, ανέλαβε καπετάνιος του πλοίου του, με το οποίο πραγματοποίησε πολλά εμπορικά ταξίδια στη Μεσόγειο. Σε ηλικία 22 ετών παντρεύτηκε τη Δέσποινα Μανιάτη, κόρη γνωστής ναυτικής οικογένειας των Ψαρών, με την οποία απέκτησε επτά παιδιά.
Ο Κανάρης δεν φαίνεται να είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία, αλλά όταν ξέσπασε η Επανάσταση, ήταν από τους πρώτους που έλαβαν μέρος στον Αγώνα. Κατατάχθηκε ως απλός ναύτης στον ψαριανό στολίσκο, που συγκρότησε ο φίλος του Νικολής Αποστόλης. Από τις πρώτες επιχειρήσεις άρχισε να εξειδικεύεται στα πυρπολικά και να γίνεται ο φόβος και ο τρόμος του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Η φήμη του γρήγορα ξεπέρασε τα στενά όρια του ελληνικού χώρου και έγραψαν γι' αυτόν ο λόρδος Βύρων, ο Βίκτωρ Ουγκώ, ενώ ο άγγλος ιστορικός Γκόρντον σημείωνε «είναι ο πιο έξοχος εκπρόσωπος του ηρωισμού, που η Ελλάδα όλων των εποχών μπορεί να υπερηφανεύεται».
Ο Κανάρης κέρδισε την εκτίμηση και των συναγωνιστών του και για τη σωφροσύνη του χαρακτήρα του. Γι' αυτό ανήλθε και στα υψηλότερα αξιώματα της Πολιτείας μετά την απελευθέρωση. Το 1827 αντιπροσώπευσε τα Ψαρά στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας και ήταν ένας από τους πιο θερμούς υποστηρικτές του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος τον χρησιμοποίησε για την καταστολή των διαφόρων ανταρσιών στη Μάνη και την Ύδρα. Μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και εγκαταστάθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου.
Κατά την Οθωνική περίοδο ανακλήθηκε στην υπηρεσία και έφθασε μέχρι τον βαθμό του υποναυάρχου. Κατόπιν διορίστηκε γερουσιαστής και αναμίχθηκε στην πολιτική με το Ρωσικό Κόμμα. Συμμετείχε στην επαναστατική κίνηση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, που ανάγκασε τον Όθωνα να παραχωρήσει Σύνταγμα. Μέχρι την έξωση του Όθωνα χρημάτισε επανηλειμμένα υπουργός και δύο φορές πρωθυπουργός (16 Φεβρουαρίου 1844 - 30 Μαρτίου 1844, 15 Οκτωβρίου 1838, 12 Δεκεμβρίου 1849). Το 1862 ήταν ένας από τους βασικούς εκπροσώπους της αντιοθωνικής κίνησης. Όταν ο βασιλιάς, σε μια προσπάθειά του να τον προσεταιρισθεί, του ανέθεσε για τρίτη φορά την πρωθυπουργία, αυτός δεν δίστασε να καταθέσει την εντολή, επειδή ο Όθων δεν ενέκρινε ορισμένους από τους υπουργούς του.
Μετά την έξωση του Όθωνα, ορίστηκε μέλος της τριανδρίας Βούλγαρη, Κανάρη, Ρούφου και το 1863 πήγε στη Δανία ως ένας από τους αντιπροσώπους του Έθνους για να προσφέρει το στέμμα στον βασιλιά Γεώργιο Α'. Στη συνέχεια ανέλαβε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Ρούφου και δύο φορές πρωθυπουργός (5 Μαρτίου 1864 - 16 Απριλίου 1864, 27 Ιουλίου 1864 - 2 Μαρτίου 1865). Κατόπιν αποσύρθηκε της πολιτικής και ιδιώτευσε στο σπίτι του στην Κυψέλη (Κυψέλης 56), όπου καθημερινά δεχόταν φίλους και θαυμαστές του. Στις 26 Μαΐου 1877, σε ηλικία 82 ετών, επανήλθε στην πολιτική και ανέλαβε πρωθυπουργός στην οικουμενική κυβέρνηση που σχηματίστηκε για να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες συνέπειες από τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο. Ο «ναύαρχος», όπως τον αποκαλούσε ο λαός, πέθανε επί των επάλξεων της πολιτικής στις 2 Σεπτεμβρίου 1877 και κηδεύτηκε με μεγαλοπρέπεια στο Α' Νεκροταφείο.
Οι κυριότερες πολεμικές ενέργειες του Κανάρη στην Επανάσταση του '21:
- Πυρπολεί την ναυαρχίδα του καπετάν πασά Καρά Αλή στη Χίο (6 - 7 Ιουνίου 1822). 2.000 νεκροί Οθωμανοί, ανάμεσά τους και ο Καρά Αλής.
- Ανατινάζει τουρκικό δίκροτο στο στενό μεταξύ Τενέδου και Τρωάδας (28 Οκτωβρίου 1822). Επρόκειτο για την υποναυαρχίδα του νέου αρχιναυάρχου Κακλαμάν Μεχμέτ Πασά, που είχε διαδεχθεί τον Καρά Αλή. 800 νεκροί Οθωμανοί.
- Πυρπολεί τουρκική φρεγάτα κοντά στη Σάμο (5 Αυγούστου 1824), εκδικούμενος την καταστροφή της Κάσου και της πατρίδας του. 600 νεκροί Οθωμανοί.
- Πυρπολεί τουρκική κορβέτα στα ανοιχτά της Μυτιλήνης (23 - 24 Σεπτεμβρίου 1824).
- Και η τολμηρότερη ενέργεια του: αποπειράται να πυρπολήσει τον αιγυπτιακό στόλο στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας (29 Ιουλίου 1825). Το εγχείρημα απέτυχε, λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών (απρόοπτος μεταβολή του ανέμου).
Τα παιδιά του Κωνσταντίνου Κανάρη:
- Νικόλαος (1818-1848), σκοτώθηκε σε ειδική αποστολή στη Βηρυτό.
- Θεμιστοκλής (1819-1851), σκοτώθηκε σε ειδική αποστολή στην Αίγυπτο.
- Μιλτιάδης (1822-1899), ναύαρχος και πολιτικός.
- Λυκούργος (1826-1865), νομικός.
- Μαρία (1828-1847)
- Αριστείδης (1831-1863), αξιωματικός. Σκοτώθηκε έξω από τα ανάκτορα (Ηρώδου του Αττικού), κατά τη διάρκεια των «Ιουνιανών».
- Θρασύβουλος (1834-1898), ναύαρχος.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/341#ixzz3kZ7TgWhu
Μάνος Κατράκης
1909 – 1984
4270
Ο Μάνος Κατράκης, κορυφαίος πρωταγωνιστής και θιασάρχης, γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1909 στο Καστέλι Κισσάμου των Χανίων Κρήτης. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης.
Το 1919 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ο Μάνος, που από μικρός είχε δείξει το υποκριτικό ταλέντο του, εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή. Έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία μόλις 18 ετών, με το θίασο Οι Νέοι στο έργο Για την αγάπη της. Το μπρίο και η δυναμικότητά του ενθουσίασαν τον σκηνοθέτη Κώστα Λελούδα κι έτσι ένα χρόνο αργότερα, το 1928, έπαιξε στην πρώτη βουβή ταινία Το λάβαρο του '21.
Την ίδια περίοδο εντάχθηκε στο Θίασο της Ελευθέρας Σκηνής της Μαρίκας Κοτοπούλη, του Σπύρου Μελά και του Μήτσου Μυράτ, παίζοντας σε έργα όπως Η λύρα του γερο-Νικόλα, Οι άθλιοι και Στέλλα Βιολάντη. Το 1930 συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο του Β. Ρώτα και το 1932 προσλήφθηκε στο νεοϊδρυόμενο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμήνευσε μεταξύ άλλων τον Κορυφαίο στον Αγαμέμνονα και τον Κρητικό στη Βαβυλωνία.
Το 1934 συνεργάστηκε με τον Β. Αργυρόπουλο και το 1935 ξανά με τη Μ. Κοτοπούλη, για να επιστρέψει, την ίδια χρονιά στο Εθνικό Θέατρο. Το 1943 ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και από τη θέση αυτή συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης όπου και έπαιξε μέχρι το 1946, οπότε επέστρεψε στο Εθνικό. Εκδιώχθηκε, όμως, ένα χρόνο αργότερα, λόγω των αριστερών πεποιθήσεών του. Αρνούμενος να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», εξορίστηκε στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη.
Επέστρεψε στην Αθήνα το 1952, διοργανώνοντας «ποιητικές απογευματινές» στο θέατρο Μουσούρη. Ξανανέβηκε στη σκηνή με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, λίγο αργότερα με τον θίασο του Αδαμάντιου Λεμού και αμέσως μετά με τον Θυμελικό Θίασο του Λίνου Καρζή (Προμηθεύς Δεσμώτης). Στη συνέχεια και μέχρι το 1955 εμφανίστηκε με την Κυβέλη και αμέσως μετά συγκρότησε δικό του θίασο με την Ασπασία Παπαθανασίου (Ευγενία Γκραντέ, Βαθιές είναι οι ρίζες, Το κορίτσι με το κορδελάκι κ.ά).
Το 1955 ίδρυσε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο και εγκαταστάθηκε στον υπαίθριο χώρο του Πεδίου του Άρεως, τον οποίο εγκαινίασε με τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας. Σ' αυτό το θέατρο, με μεγάλη συμμετοχή κοινού και καλλιτεχνική επιτυχία, συνέχισε ως το 1967, υποστηρίζοντας συστηματικά το ελληνικό έργο (Ο μονοσάνδαλος, Το κορίτσι με το κορδελάκι, Η Αντιγόνη της Κατοχής, Ο Πατούχας και διασκευές από έργα του Καζαντζάκη όπως Ο Χριστός ξανασταυρώνεται και Ο Καπετάν Μιχάλης). Σποραδικά ανέβασε και κλασικό ρεπερτόριο (Ιούλιος Καίσαρ, Φουέντε Οβεχούνα). Τους χειμώνες, το ΕΛΘ φιλοξενείτο σε διάφορα θέατρα ή περιόδευε στην επαρχία, την Κύπρο και την Κωνσταντινούπολη.
Καθώς το 1968 του έγινε έξωση από το Πεδίο του Άρεως, ο Κατράκης συνέχισε την πρωταγωνιστική του πορεία, πότε με το θίασό του, πότε με άλλους πρωταγωνιστές. Το 1972 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο και πρωταγωνίστησε στον Οθέλλο και τον Δον Κιχώτη, και στην Επίδαυρο στον Οιδίποδα Τύραννο (1973) και στον Προμηθέα Δεσμώτη (1974).
Αργότερα, συνεργάστηκε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το ΚΘΒΕ, για να επανιδρύσει το 1977 το ΕΛΘ, ανεβάζοντας έργα Αρμπούζοφ (Φθινοπωρινή ιστορία με την Έλλη Λαμπέτη), Γκόρκι (Οι Τελευταίοι), Μπρεχτ (Συντροφιά με τον Μπρεχτ, με τη Μελίνα Μερκούρη), Λέοναρντ (Ντα), Μασάρι (Ταμπού) και τη Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη του Νικηφόρου Βρεττάκου. Η τελευταία του εμφάνιση έγινε το 1984 στο Ηρώδειο, με το μουσικό έργο του Θόδωρου Αντωνίου Προμήθεια.
Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες (Δ. Ροντήρη, Π. Κατσέλη, Τ. Μουζενίδη, Μ. Βολανάκη, Σπ. Ευαγγελάτο, Μ. Θεοδωράκη, Σπ. Βασιλείου, Α. Κατσέλη, Τ. Καρούσο, Ελ. Χατζηαργύρη, Αν. Βαλάκου) και συμμετείχε σε εκατοντάδες εκδηλώσεις, όπου με την ανεπανάληπτη φωνή του δικαίωνε το νεοελληνικό ποιητικό λόγο. Οι αναγνώσεις του σε κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας παρέμειναν κλασικές.
Ο Κατράκης έπαιξε και σε πολλές ταινίες στον κινηματογράφο. Αξιόλογες είναι οι ερμηνείες του στο Μαρίνο Κοντάρα του Γιώργου Τζαβέλα (1948), στη Συνοικία το όνειρο του Αλέκου Αλεξανδράκη (1961) στην Ηλέκτρα του Μιχάλη Κακογιάννη (1962), στο Ένας Ντελικανής του Μανόλη Σκουλούδη (1963). Βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, για την ερμηνεία του στον ρόλο του Κρέοντα στην Αντιγόνη του Γ. Τζαβέλλα, και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στο Συνοικία το όνειρο.
Λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας Ταξίδι στα Κύθηρα, με σκηνοθέτη το Θόδωρο Αγγελόπουλο, άφησε την τελευταία του πνοή, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1984, χτυπημένος από καρκίνο των πνευμόνων.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/173#ixzz3kZ7oGdFn
Ελένη Ζαφειρίου
1916 – 2004
277
Μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου.
Η Ελένη Ζαφειρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Το 1936 πρωτοεμφανίζεται στο Εθνικό Θέατρο στην παράσταση Πριν από το ηλιοβασίλεμα. Στο Εθνικό Θέατρο παρέμεινε τα περισσότερα χρόνια της καριέρας της, σε δύο χρονικές περιόδους, από το 1936 έως το 1943 και από το 1955 έως το 1978.
Υποδύθηκε δεκάδες ρόλους, κυρίως του κλασικού ρεπερτορίου. Σημαντικότεροι εξ αυτών ήταν οι "Βασίλισσα Μαργαρίτα (Ριχάρδος Γ΄), Θεά Αθηνά (Ιφιγένεια), Άτοσσα (Πέρσες), Βασίλισσα Γερτρούδη (Άμλετ), Γινερίλη (Ληρ), Τροφός (Μήδεια), Αντιγόνη (Οιδίπους επί Κολωνώ), Τέκλησσα (Αίας), Σάρα (Θυσία του Αβραάμ), Ρονκάλαινα (Βασιλικός) κ.ά.
Ωστόσο, το ελληνικό κοινό τη γνώρισε, κυρίως, ως μαυροφορεμένη μάνα σε πλείστες ελληνικές ταινίες (Το κορίτσι με τα μαύρα, Πικρό Ψωμί, Μικρή Πολιτεία, Η λίμνη των πόθων κ.ά.). Συνεργάστηκε με τον Νίκο Ξανθόπουλο σε περισσότερες 20 ταινίες!
Στην τηλεόραση χαρακτηριστικός παρέμεινε ο ρόλος της "Καμπουρίτσας", που ερμήνευσε στη σειρά Ο Χριστός ξανασταυρώνεται τη δεκαετία του '70.
Πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου του 2004.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/4#ixzz3kZ8D1JkZ
Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΣΙΡΟΣ ΣΤΟ ΛΙΔΟΡΙΚΙ
Πέμπτη
3/9
03:00
21°C
76%
3 Μπφ ΒΔ
16 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
09:00
21°C
67%
2 Μπφ ΒΔ
9 Km/h
ΚΑΘΑΡΟΣ
15:00
29°C
51%
4 Μπφ Δ
24 Km/h 
ΚΑΘΑΡΟΣ
21:00
23°C
71%
3 Μπφ Δ
16 Km/h
ΛΙΓΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Η ΦΕΤΙΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ “ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ “..
Απογοητευμένους και..αγανακτισμένους άφησε τους Λιδορικιώτες , η “ προχειρότητα “ και η..” μιζέρια “ της φετινής μας εκδήλωσης , αγαπημένοι μου φίλοι Ούτε μια σημαία , στο χωριό μας , ούτε μια αφίσα που να θυμίζει την εκδήλωση , με αποτέλεσμα ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΗΣ ΝΑ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΌΝ ΦΤΆΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΊΟ ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΊΟ ΤΗΣ ΒΑΘΙΑΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΎ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ , ΑΠ’ ΤΟ ΑΛΩΝΆΚΙ , ΟΠΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ..ΕΝΩ , ΑΠ’ ΟΣΑ ΕΙΔΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ , ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΟΊ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΟΙ ΠΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ - ΕΠΙΣΗΜΟΙ , ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ , ΑΥΤΑ ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΑ , ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ..
Βέβαια , υπάρχει το “ χούι “ κάποιων χωριανών μας να..”σνομπάρουν “ Εθνικές γιορτές και παρόμοιες εκδηλώσεις , αλλά δεν αναφερόμαστε σ’ αυτούς τους..” τιποτάκηδες “, αλλά στους απλούς χωριανούς μας που πάντα συμμετέχουν σε τέτοιες εκδηλώσεις , και που φυσικά δεν ενημερώθηκαν ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ …
Ο Δήμος μας , δυστυχώς , αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ανίκανος να δημιουργήσει κάτι , από μόνος του , και μάλλον θα πρέπει να ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΓΕΝΙΚΩΣ , ΓΙΑΤΙ ΦΑΊΝΕΤΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ “ ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΏΣΕΙΣ “ ΣΕ ΤΖΕΡΤΖΕΛΟΠΑΝΗΓΥΡΑ κλπ , ΤΟΝ ΑΠΟΞΕΝΩΣΕ ΑΠ’ ΤΟΜ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ , ΜΕ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΈΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΊΔΑΑΜΕ …
Τελειώνοντας , διαπιστώσαμε και εμείς αλλά και όλοι οι παρευρεθέντες ΠΩΣ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΡΟΧΘΕΣ , ΗΤΑΝ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΛΙΔΟΡΙΚΙΟΥ , ΠΟΥ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΞΕΝΤΡΟΠΙΑΣΕ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ , ΑΛΛΑ ΩΣ ΠΟΤΕ ;
Μήπως η Δ.Α θα πρέπει να σκεφτεί και να καταλάβει πως η μπάντα πρέπει να τύχει καλύτερης μεταχείρισης ; Γιατί αν, λέμε ..αν κι’ αυτή…αποστασιοποιηθεί , τότε θα γυρίσουμε πάλι στην παλιά μας μιζέρια και ..πολιτιστική..δυστυχία …
Καλό σας μεσημέρι , να περνάτε καλά
Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με αγάπη ….Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment