Ψώνιζε σε μια αποθήκη τροφίμων (μπακάλικο) της Ευριπίδου μια
ηλικιωμένη.
"-Βάλε φασόλια βάλε φακές άντε και ροβύθια (όπως τα είπε)
για νάχουμε.
-Τι φοβάσε ; (την πείραξε ο μπακάλης).
-Τι να φοβάμαι παιδάκι μου....δεν βλέπεις τελεόραση;
Θα έρθουν οι ξένοι να μας κουμαντάρουν....
Άσε να είναι το ντουλάπι γεμάτο.....
-(Γέλια) ...δεν έρχονται μη φοβάσε.....
-Έεετσι μας λέγανε και την Κατοχή οι Γερμανοί όταν ήρθαν
ότι είναι φίλοι....και μετά τρώγαμε λαχανίδες.
-Αλήθεια....(την ρωτάω) πού μένεις;
-Μένουμε με τον γέρο μου εδώ και πολλά χρόνια
στην Καρόλου....ξέρεις κοντά στο ΒΕΜΠΟ είχε χρόνια
καφενείο εκεί.
Περάσαμε καλά.... παιδιά δεν έχουμε....από το καφενείο
πέρασαν όλοι οι παλιοί ηθοποιοί....
για ποιόν να σου πώ....συγχωρέθηκαν όλοι....πάει και
η Σπεράντζα.....
Τώρα γίνονται πολλά στη γειτονιά....οι περισσότεροι είναι ξένοι....
Έχουν πρόβλημα και αυτοί....ψάχνουν για να φάνε δεν έχουν δουλειές...
μένουνε ο ένας πάνω στον άλλο....βρώμα...άστα......
Εμείς όμως τι φταίμε;
Δεν κυκλοφοράς εύκολα στη γειτονιά...μόλις σκοτεινιάσει
μέσα σαν τα ποντίκια και μάνταλο στην πόρτα.
Ας τα αφήσουμε αυτά...πρέπει να φύγω ο γέρος περιμένει."
Ο μπακάλης μου είπε κάθε μέρα τα ίδια ακούνε αλλά και οι ίδιοι
βιώνουν στην περιοχή τους.
Πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment