OTAΝ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΕΣΠΑΓΑΝ ΠΙΑΤΑ ΣΤΗ ΝΕΡΑΪΔΑ

Νεράϊδα, Φαντασία, Δειλινά! Τρία ήταν τα πιο γνωστά κέντρα διασκέδασης (κοινώς «μπουζούκια») στην Αθήνα τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70. Και δεν είναι σύμπτωση ή τυχαίο ότι και τα τρία ήταν στην περιοχή μας.
Ειδικά την δεκαετία του ‘60, οι Αθηναίοι διασκέδαζαν μέχρι πρωϊας.  Γύρω στα μέσα της δεκαετίας δε, εμφανίστηκε και η πρωτοτυπία του σπασίματος των πιάτων στα κέντρα για περισσότερο κέφι, προκαλώντας όμως σοβαρούς τραυματισμούς, άγριους καυγάδες, μέχρι και μαχαιρώματα! Σε πανελλήνιο κλίμακα των μεγάλων «πιατομαχιών», ήταν αυτά τα τρία παραλιακά κέντρα.
Το φαινόμενο του σπασίματος των πιάτων, πολεμήθηκε από τη Χούντα και το στρατιωτικό καθεστώς. Το 1968 με νομοθετικό διάταγμα, το έκανε ιδιώνυμο αδίκημα (!) το σπάσιμο των πιάτων, με ποινή φυλάκισης από έξι μήνες μέχρι πέντε χρόνια.
Πολλοί ήταν οι επώνυμοι και μη, που παραπέμφθηκαν εκείνη την εποχή για το «αδίκημα». Ο Πέτρος Κουτουμάνος, γνωστός γλεντζές, σύζυγος τότε της Ζώης Λάσκαρη, παραπέμφθηκε στο Αυτόφωρο για σπάσιμο πιάτων. Αθωώθηκε όμως επειδή υποστήριξε ότι το πιάτο του έπεσε κατά λάθος από τα χέρια του!
Μέχρι και ο Ομάρ Σαρίφ παραπέμφθηκε το καλοκαίρι του 1971, όταν είχε έρθει στην χώρα μας για το γύρισμα της ταινίας «Διαρρήκτες». Άλλος ένας που είχε παραπεμφθεί, ήταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης, γνωστός και τακτικός θαμώνας της «Νεράϊδας», ο οποίος αψηφώντας κάθε διαταγή, έσπαγε ότι πιάτο υπήρχε στο κέντρο. 
Τελικά ήταν περισσότερα τα προβλήματα και η προβολή που γινόταν λόγω αυτού του διατάγματος, που κάποια στιγμή έγινε «ειδική γνωμοδότηση» που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε αδίκημα όταν οι παρευρισκόμενοι αποδέχονταν την αντικοινωνική συμπεριφορά εκείνου που έσπαγε τα πιάτα!
Τις δεκαετίες του ‘60 και του ’70, έφτασαν να σπάζονται 100 χιλιάδες (100.000) πιάτα το μήνα, ενώ δημιουργήθηκαν 50 βιοτεχνίες, για να καλύπτονται οι ανάγκες των μερακλήδων!
Ακολούθησαν αργότερα τα γύψινα αντίγραφα πιάτων για να αποφεύγονται οι τραυματισμοί και να μειώνεται το κόστος.

Τις μεγαλύτερες δόξες της η «Νεράϊδα» τις γνώρισε στα μέσα της δεκαετίας του ’70, φιλοξενώντας στη σκηνή της τη Βίκυ Μοσχολιού με το Γιώργο Κατσαρό. Στις αρχές εκείνης της δεκαετίας πραγματοποίησε στον ίδιο χώρο τις πρώτες εμφανίσεις του και ο Γιάννης Πάριος. Ιδιοκτήτρια της «Νεράϊδας» τότε, ήταν η Ελένη Καπετανάκη-Παμέλα.
Άλλο ένα καθεστώς που προσπάθησε η Χούντα να εφαρμόσει, ήταν το απαγορευτικό στα κέντρα διασκέδασης να εκπέμπουν τη μουσική τους μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, με ένταση που να εμποδίζει τους περίοικους να κοιμηθούν. 
Από αυτό το μέτρο εξαιρείται η «Νεράιδα» (μιας και η ιδιοκτήτρια Λένα Παμέλα ήταν φίλη με την γυναίκα του Γιώργου Παπαδόπουλου, Δέσποινα).  Η  ειδική απόφαση ανέφερε περίπου τα εξής : «Ειδικά για το κέντρο «Νεράϊδα» επιτρέπεται η μετάδοση μουσικής με πλήρη ένταση των μεγαφώνων μέχρι της 2ας πρωινής. Από της 2ας μέχρι της 3ης πρωινής, με πλήρη ένταση, αλλά με τα μεγάφωνα στραμμένα προς την θάλασσα και από της 3ης  μέχρι πρωίας σε χαμηλή ένταση»!
Το φαινόμενο του σπασίματος των πιάτων σταδιακά υποχώρησε και από το 1990 και μετά, σχεδόν σταμάτησε. Τη σκυτάλη πήραν τα πετούμενα λουλούδια που καθιερώθηκαν από την μεγάλη Μαρινέλλα αντί των ιπτάμενων πιάτων.

Τη δεκαετία του ’90, το κέντρο χωρίστηκε στην «μικρή» και στην «μεγάλη» «Νεράϊδα», με την πρώτη να συνεχίζει τη λειτουργία της ως κέντρο διασκέδασης και την δεύτερη να διαμορφώνεται σε club.
Από το 2003, η λεγόμενη «μικρή Νεράιδα» έχει μετατραπεί στο γνωστό Bar-Restaurant Kitchen Bar, ενώ ο χώρος της μεγάλης «Νεράϊδας» στεγάζει το νυχτερινό κέντρο «Θέα». Με την επιγραφή «Νεράιδα» όμως, να συνεχίζει να διατηρείται έως σήμερα στο πλαϊνό μέρος του κέντρου (επί της Λεωφόρου Ποσειδώνος).

Φωτογραφία: Alimos Online
http://www.alimosonline.gr

Πίσω στα παλιά