ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ..ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

ΜΙΑ  ΒΑΘΕΙΑ  ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ  ΙΣΤΟΡΙΑ..

Διαβάζοντας , αγαπημένοι μου φίλοι , την αφήγηση του αλησμόνητου Αλέκου Κωστάκη , γιά τους Λιδορικιώτες γιατρούς του παλιού καλού καιρού , στάθηκα σ' αυτό που γράφει ο Αλέκος γιά την ανθρωπιά τους , που ήταν , και είναι , το κύριο , κατά τη γνώμη μας , χάρισμα ενός γιατρού , η ανθρωπιά ...
Είδος υπό...εξαφάνισιν , θα μπορούσαμε να πούμε , στις δύσκολες και ..σκληρές μέρες μας , που κυριαρχούν τα..φακελάκια , η ..εκμετάλλευση , και η εμπορευματοποίηση των πάντων , κι ' όμως υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα , και υπήρχαν πάντα , ακόμα και στις πιό δύσκολες καταστάσεις και εποχές .
Μιά τέτοια ιστοριούλα θα σας διηγηθώ απόψε , την άκουγα συνέχεια , από παιδί , απ' τον πατέρα μου και τη μάνα μου , αφορούσε στην οικογένειά μου , και μάλιστα στον αξέχαστο αδερφό μου το Γιώργο , αξίζει να την μάθετε , έστω και μετά από τόσα χρόνια έχει την αξία της , αφού επιβεβαιώνει τη ρήση , πως όσο υπάρχουν ..άνθρωποι , υπάρχει ελπίδα σ' αυτό τον κόσμο .
Γυρνάμε στα σκληρά , στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής κατοχής , η Γερμανική..παντοκρατορία έχει αρχίσει να ξεφτίζει , οι Γερμανικές δυνάμεις αρχίζουν να συρρικνώνονται , ο κόσμος αρχίζει να ανασαίνει , οι Συμμαχικές δυνάμεις βομβαρδίζουν ανηλεώς τις Γερμανικές πόλεις , η λευτεριά πλησιάζει , οι κατακτητές όμως εξακολουθούν να είναι σκληροί , δεν το βάζουν κάτω .
Στο χωριό μας , όπως και σ'όλη την Ελλάδα , αλλά και την Ευρώπη , η ζωή είναι πολύ δύσκολη , η καταπ'ιεση , η δυστυχία και οι αρρώστειες αποδεκατίζουν τον πληθυσμό , παιδιά , νέοι και μεγάλοι χάνονται απ' τις αρρώστειες που τους ταλανίζουν , ο αδερφός μου ο Γιώργος ήταν τότε 4-5 ετών , και όπως ήταν και λεπτεπίλεπτος , ταλαιπωρούνταν τακτικά από διάφορες αρρώστειες , εκείνη όμως τη φορά τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα , μέρες ταλανιζόταν από υψηλό πυρετό και σπασμούς , οι γιατροί μας τον είχαν ξεγράψει .
Η σχωρεμένη η μάνα μου , μέρα νύχτα στο προσκεφάλι του , μαζί και η ξαδέρφη μου η Βούλα η Φαλίδα , αλλά δυστυχώς βελτείωση καμία , μάλλον τα πράγματα χειροτέρευαν , και κάποιο βράδυ έφτασαν στο απροχώρητο , ήρθε γιατρός , τον είδε , κούνησε το κεφάλι , απογοητευμένος και έφυγε χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα , χωρίς ν΄αφήσει καμιά ελπίδα , στο σπίτι μας επικρατούσε πανικός , όλοι παρακολουθούσαν χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα , όσο πέρναγε η ώρα και νύχτωνε τα πράγματα δυσκόλευαν , γειτόνισσες και συγγενείς που είχαν έρθει στο σπίτι , γιά συμπαράσταση και βοήθεια , έκλαιγαν αναμένοντας πιά το μοιραίο . Ήρθε κι' ο Φαρμακοποιός , ο Ηλίας Παπανικολάου , εκλεισε το μαγαζί και έμεινε δίπλα στο Γιώργο , που έσβυνε , οι γυναίκες έκλαιγαν και δεν υπήρχε πιά ελπίδα καμία . Τα κλάματα και τις φωνές , που ακούγονταν σ' όλη τη γειτονιά , άκουσε κι'ένας Γερμανός αξιωματικός - γιατρός που έμενε κάπου δίπλα , συγκινήθηκε , ήρθε στο σπίτι μας , και βλέποντας τον πατέρα μου σε άθλια κατάσταση τον ρώτησε τι συμβαίνει , ο πατέρας μου του εξήγησε πως ο μικρός είναι σε κακή κατάσταση , πως πεθαίνει και δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα , κι ο Γερμανός ζήτησε να δει το παιδί , μπήκε μέσα , όπου επικρατούσε κατάσταση αλλοφροσύνης , οι γυναίκες έκλαιγαν κι' αρχισαν να κρεμάνε άσπρα σεντόνια γιά να βγεί η ψυχή του παιδιού , ενώ η έρμη η μάνα μου ήταν ζωντανή νεκρή , τι να ΄κανε η φουκαριάρα , έχανε το παιδί της , εμένα μωρό μηνών μ' είχαν σε μιά γωνιά , ξεχασμένο , κι' όλοι περίμεναν να δουν τι θα γίνει . Ο Γερμανός εξέτασε το Γιώργο , και είπε στον πατέρα μου , να βγούν όλοι έξω , έφυγε γιά λίγο και γύρισε με κάτι μπουκαλάκια , με φάρμακα προφανώς , είπε στη μάνα μου να ανάψει τη γκαζιέρα και να βάλει μιά κατσαρόλα με νερό να κάψει , έριξε μέσα στο νερό μερικές σταγόνες απ' τα μπουκαλάκια , πήρε στα χέρια του το Γιώργο , και σκεπάζοντας το κεφάλι του με μιά πετσέτα το έβαλε πάνω απ' τον αχνό του ζεστού νερού , ανοίγοντας κάπου-κάπου γιά να παίρνει αέρα , αυτό κράτησε ώρα , και κάθε λίγο έριχνε σταγόνες στο νερό , κρατώντας πάντα στην αγκαλιά του το Γιώργο .
Όλοι παρακολουθούσαν το γιατρό που φαινόταν κάπως αισιόδοξος , αλλά δεν είχαν όμως και κάποια σημάδια , βελτείωσης , ο γιατρός όμως εκεί , επέμενε , είχαν περάσει ώρες , κόντευε πιά να ξημερώσει , όλοι άπ' το διπλανό δωμάτιο , περίμεναν να δουν τι θα γίνει , η μάνα κι' ο πατέρας μου εξουθενωμένοι , κατάκοποι , κι ο γιατρός εκεί να επιμένει , με το κεφάλι του Γιώργου πάνω απ' τον αχνό , ώσπου σε μιά στιγμή , μέσα στον πανικό και στα κλάματα , ακούστηκε μιά ξεψυχισμένη φωνούλα , μαμάααα , ήταν ο Γιώργος , που μετά πό τόσες ώρες συνήλθε και μίλησε .
Κλάματα , τώρα πιά από χαρά , ο γιατρός καταιδρωμένος , ξενυχτισμένος , όπως ήταν χαμογέλασε ανακουφισμένος , κοιτάζοντας τους δικούς μου και χτυπώντας την πλάτη του πατέρα μου , που ανάσανε κι' αυτός , ο γιατρός συνέχισε να κρατάει το Γιώργο , ΄στον αχνό , αλλά τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά , και η όψη του γιατρού είχε αλλάξει , χαμογελούσε με ικανοποίηση , όπως κι' οι γονείς μου .
Τότε , ο γιατρός έβγαλε απ' την τσάντα του ένα θερμόμετρο , το κοίταξε και ξαφνικά άρχισε να δακρύζει , κοιτάζοντάς το , ο πατέρας μου που τα κατάφερνε στη συνεννόηση , τον ρώτησε τι του συμβαίνει , κι' εκείνος κλαίγοντα πάντα , του είπε πως συγκινήθηκε βλέποντας το θερμόμετρο , γιατί το σπίτι του στη Γερμανία , είναι δίπλα απ' το εργοστάσιο που φτιάχνει τα θερμόμετρα , και συνέχισε λέγοντας στον πατέρα μου , πως έχει κι' αυτός ένα γιό μικρό στη Γερμανία , και ποιός ξέρει αν είναι καλά , κι' αν ζει , κι' αν βρεθεί σε ανάγκη , θα βρεθεί κάποιος να τον βοηθήσει , όπως εγώ τώρα βοήθησα το δικό σας παιδί ;
Ο Γερμανός γιατρός λεγόταν Όττο Τζιμάγερ , κι' έμενε δίπλα απ' το εργοστάσιο κατασκευής θερμομέτρων , κι 'είχε κι' αυτός οικογένεια και ένα μικρό γιό , ποιός ξέρει άραγε τι νάγινε , κι' ο γιατρός αλλά και η οικογένειά του , όταν τα πράγματα ηρέμησαν , ο Γιώργος ήταν πιά μιά χαρά , κι ο πατέρας μου έκανε θυμάμαι κάποιες προσπάθειες , να βρεί τον υπέροχο αυτό Γερμανο άνθρωπο , το γιατρό , έχοντας μόνο το όνομά του και τη διεύθυνση του σπιτιού του , δίπλα στο εργοστάσιο θερμομέτρων , απ' ότι όμως θυμάμαι του είχαν πει πως το μέρος εκείνο είχε ισοπεδωθεί απ' τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων , και τότε ήταν η σειρά του πατέρα μου πιά να...δακρύσει...αυτά έχει η ζωή κι' ο πόλεμος , δυστυχώς....
Πάντως , όταν άκουγα καμιά φορά να μιλάνε γιά τη σκληρότητα των Γερμανών στρατιωτών , στο μυαλό μου ερχόταν ένα όνομα Όττο Τζιμάγερ.....και ένα απλό σπίτι , δίπλα απ' το εργοστάσιο των θερμομέτρων....στη Γερμανία.... .....Κ.-