Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΛΙΔΟΡΙΚΙΟΥ ( 1946 )

 

ΟΤΑΝ ΣΥΖΗΤΙΟΤΑΝ Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΛΙΔΟΡΙΚΙΟΥ ( 1946 )

           ( ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ )

Οι μεγαλύτεροι , θα  θυμούνται  αγαπημένοι  μου φίλοι , ή  και  θα έχουν  ακούσει  για την  σκέψη  μεταφοράς  του  χωριού μας , μετά  το  κάψιμο φυσικά , στον  κάμπο της  Βελλάς , όπου  χτίστηκε  αργότερα  η  Πεντάπολη , για  να  δημιουργηθεί  μια  κωμόπολη από  τους  κατοίκους Λιδορικίου και  των  γύρω  κατεστραμμένων χωριών , Στρούζα , Σκαλούλα , Καρούτες , Λεύκα  κλπ .

   Πολλές  συζητήσεις  έγιναν  τότε , ειπώθηκαν τα  υπέρ  και  τα  κατά , αλλά  τελικά η  καινούργια  πόλη  δεν  έγινε . Το πως και  το  γιατί , φυσικά  δεν  το  γνωρίζουμε , αλλά  χρήσιμο  θα  είναι , έστω  και  μετά  από  τόσα  χρόνια , να   μάθουμε  τι  ακριβώς  έγινε  τότε  και  δεν  καρποφόρησε  αυτή  η  προσπάθεια .

   Βέβαια , πολλές σχετικές  φήμες και γνώμες ,  κυκλοφόρησαν  κατά  καιρούς , άλλες  θετικές  και  άλλες  αρνητικές , πάντως  το  αποτέλεσμα  ήταν , η  φιλόδοξη  καινούργια  πόλη  να  μη  γίνει  ποτέ ..

   Πάνω  στο  θέμα  αυτό , γράφτηκε και  δημοσιεύτηκε στα  “ Λιδωρικιώτικα  1983 “ , του  Γιώργου  Καψάλη ,ένα  κείμενο  του  Λιδορικιώτη  δικηγόρου Περικλή  Πέτρου , που  φωτίζει  κάπως , αλλά  ..μονόπλευρα την υπόθεση , το  δημοσιεύουμε για  ενημέρωσή  σας και  εσείς  θα  βγάλετε  τα  συμπεράσματά  σας ..

     Η  ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ  ΤΩΝ  ΧΩΡΙΩΝ  ΤΗΣ  ΒΕΛΛΑΣ

Την πρώτη Αυγούστου 1946 και  στις  9 μ.μ. περίπου , περνώντας απ’ το  δρόμο  με  μερικούς  φίλους , είδαμε  φως και μαζεμένο κόσμο στο  Κοινοτικό  γραφείο , που  στεγαζόταν στο  πρώην  βιβλιοπωλείο του  Βασ. Καραμήτσου , δίπλα  στο  ραφείο του  Γ.  Κόκκινου .

    Μπήκαμε μέσα , από  περιέργεια και είδαμε να  κάθονται στο γραφείο  του  Προέδρου μερικοί  ξένοι  άνθρωποι και  τον  τότε  Πρόεδρο  της  Κοινότητας  , μακαρίτη Γιώργο  Ανδρίτσο , να  λέει σ’ αυτούς ότι “ το  θέμα θα  το  αναπτύξει  ο κ. Κουλόπουλος “και  στη  συνέχεια  τον Βασ. Κουλόπουλο να  τους  αναπτύσσει γιατί  δεν  πρέπει  να  μεταφερθεί το  Λιδορίκι στη  θέση  “ Μαγούλα “της  Βελλάς . Μάθαμε  τότε , ότι επρόκειτο για  μια  επιτροπή του  Υπουργείου Προνοίας , που  αποτελείτο από μηχανικούς , ανώτερους  υπαλλήλους του  Υπουργείου , μια  γιατρό Υγιεινολόγο κλπ που είχε  οριστεί  να  περιέλθει  τα  κατεστραμμένα απ’ τον  πόλεμο  χωριά και  να  γνωματεύσει αν  ενδείκνυται η  παραμονή τους στο  ίδιο  μέρος ή  αν  έπρεπε να  μεταφερθούν  αλλού .

   Στο  Λιδορίκι , τότε , είχαν  δημιουργηθεί δύο  ομάδες . Η μία με  τους  γεροντότερους , τους  τσοπάνηδες και  όσους δεν  είχαν  καεί  τα  σπίτια  τους , που  ήθελαν  να  μείνει το  χωριό  στη  θέση  του και η  άλλη , με  τους  νεότερους ( που  ήταν  αναμφισβήτητα οι  περισσότεροι ) που  ήθελαν  να μεταφερθεί το  χωριό στη  θέση  “ Μαγούλα “ της  Βελλάς , ακριβώς κάτω απ’ τη  σημερινή  Πεντάπολη , που  περνούσε  και  ο Εθνικός  δρόμος .

   Καθημερινά στο  χωριό μας , γίνονταν ατελείωτες συζητήσεις γι’ αυτό  το  θέμα , μεταξύ  των οπαδών των  δύο  ομάδων και  πολλές  φορές  λογομαχίες  και διαπληκτισμοί .

   Η  άφιξη της  Επιτροπής  αυτής , ήταν  γνωστή εκ των  προτέρων στην  Κοινότητα και  ο Πρόεδρος ( που  ήταν κι’ αυτός κατά  της  μεταφοράς )είχε  ειδοποιήσει τους  οπαδούς  της παρατάξεως  αυτής , σχετικά με  την  άφιξη  της  Επιτροπής και  το  έργο  της και  είχαν  μαζευτε’ι στο  Κοινοτικό  γραφείο οι  κυριότεροι εκπρόσωποί της .

   Έτσι  μετά  τον  Κουλόπουλο , μόλησαν σαν  εκπρόσωποι διαφόρων  ..προπολεμικών  συλλόγων ή  σωματείων ( αφού  μετά  την  κατοχή είχαν  διαλυθεί και  δεν είχαν ανασυσταθεί )οι  ήδη μακαρίτες Γεωργ. Σκούτας , ως  εκπρόσωπος  των  εμπόρων , ο Γεωργ. Μίχος , ως  εκπρόσωπος  των  συνταξιούχων , ο Γεωργ.Κ. Πέτρου , ως  εκπρόσωπος  των κυνηγών , ο Γ.Καραμήτσος ( Μαλάμος )ως  εκρπόσωπος των  φορτοεκφορτωτών , ο  εκπρόσωπος των  ποιμένων ( δεν  θυμάμαι  το  όνομά του ) κλπ..κλπ . Απ’ ό,τι έλεγαν , ο Γραμματέας  της  Επιτροπής κρατούσε  σημειώσεις .

   Όταν  τελείωσαν  οι  εκπρόσωποι των  Συλλόγων κ.λ.π .ζήτησα κι’ εγώ τον  λόγο . Με  ρώτησαν  : “ Ποιός  είσαι εσύ ; “. Τους  απάντησα : “ Και αυτοί που  μίλησαν  προηγουμένως  ποιοί  ήταν ; “ Μου  είπαν  πως  ήταν  Πρόεδροι των Συλλόγων κ.λ.π “ . Τους  απάντησα ότι δεν  υπάρχουν  Σύλλογοι και  Σωματεία και  αυτοί  εκπροσωπούν  τον  εαυτό  τους μόνον και  τη  μία απ’  τις  δύο απόψεις που υπάρχουν  στο  χωριό και  ότι  πρέπει να  ακούσουν και  την  άλλη  άποψη . Μίλησα  πρώτος  εγώ και  εν  συνεχεία  ο Θόδωρος  Σερεντέλος και  ο  μακαρίτης  Χρήστος Γεροδήμος .

   Άκουσαν  τις  απόψεις  μας , που  συνηγορούσαν  με  τη  μεταφορά , αλλά  δεν  σημέιωσαν  τίποτα  ! Όταν  τελειώσαμε κι’ εμείς , βγάζει  ο Κουλόπουλος ένα  χαρτί από  την  τσέπη  του και  τους  λέει : “ Μπορούμε να  σας  δώσουμε κι’ ένα  υπόμνημα ; “. Η Επιτροπή  το  δέχτηκε . Τότε τους  ρώτησα : “ Μπορούμε  να  σας  δώσουμε  και  εμείς υπόμνημα , αλλά επειδή δεν  ξέραμε ότι  θα  έλθετε δεν  το  έχουμε  ετοιμάσε . Μπορούμε να  σας  το δώσουμε  αύριο ; “. Μου  απάντησαν ότι “ αύριο το πρωί  φεύγουμε γι’ αλλού . Αν  μας  προφτάσετε θα  το  πάρουμε “.

   Έτρεξα  αμέσως  στο  σπίτι  μου ( ήταν  10  περίπου η  ώρα )και  με  το λαδολύχναρο κάθισα και  έγραψα ( χειρόγραφο και  με  καρμπόν )το  υπόμνημα . Το  πρωί , ζητήσαμε να  το  υπογράψουν όσοι  ήθελαν τη μεταφορά και  προχείρως  υπέγραψαν περίπου 95 , αν  θυμάμαι  καλά , Λιδορικιώτες και  το  υπόμνημα  με τις  υπογραφές δόθηκε  στην  Επιτροπή πριν  φύγει απ’ το  χωριό . Όταν είδαν  ότι  μαζέψαμε  και  υπογραφές  θπρυβήθηκαν και οι  οπαδοί της  αντιθέτου ομάδος και  έστειλαν  το  Μαλάμο  να  μαζέψει  υπογραφές από  σπίτι σε  σπίτι  μέχρι το Βαρούσι . Μάζεψαν  μόνο  45 περίπου .

   Το  υπόμνημα  αυτό έπαιξε  σοβαρό  ρόλο . Το  έλαβαν  υπόψη και  υιοθέτησαν την  άποψή  μας  εγκρίναντες  τη  μεταφορά  του  χωριού . Έστειλαν μάλιστα  μηχανικούς και  τοποθέτησαν τα  τριγωνικά τσιμεντένια  ορόσημα των  ορίων της  νέας  πόλεως στη  “ Μαγούλα “ ( πολλά  απ’ αυτά υπάρχουν  ακόμα ).

   Πριν  όμως  υλοποιηθεί , μας  έδωσαν 1.000 κεραμίδια και  4 κυβικά  ξυλεία , για  “ προσωρινή  στέγαση “ και  μετά από  παρεμβάσεις των οπαδών της μη  μεταφοράς , στον τότε  βουλευτή , μακαρίτη Βασίλη  Κρίκο , η  μεταφορά ματαιώθηκε  και  έγινε  η  ..Πεντάπολη  με  τέσσερα μόνο  χωριά ( Καρούτες , Στρούζα , Σκαλούλα , Λεύκα ) !

   Για  την  ιστορία θα  πρέπει  να  αναφερθούν και  μερικά  ονόματα φανατικών υποστηρικτών της  μεταφοράς , όπως του  Γιώργου  Κωστάκη , Ιωαν. Σκούτα , Δικηγόρου , Γεωργ. Πέτρου , οδοντιάτρου , Δημ. Καντζιού , εμπόρου , Θεοδ. Σερεντέλου , Χρήστου  Γεροδήμου .

   Αυτή  είναι  η  ιστορική  αλήθεια για την  προσπάθεια  μεταφοράς του  Λιδορικιού .

                                        Περικλής Νικ. Πέτρου

  

 

                 ΤΟ   ΥΠΟΜΝΗΜΑ

   Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν : “ Ουδέν κακόν  αμιγές  καλού “. Και  οι  νεότεροι ποιηταί είπαν : “ Πλάι στο  κακό και  κάποιο καλό  πάντα  ανθίζει “. Αυτό  αληθεύει απόλυτα  σε  μας . Ο πόλεμος , η  κατοχή και  η  Ιταλογερμανική βαρβαρότητα , δεν  μας  άφησαν παρά συντρίμμια , καταστροφές και  “ μαυρισμένα κουφάρια “ σπιτιών .

   Όμως κοντά σ’ όλα  αυτά  μας  χάρισαν και  κάποιο  καλό .Μια  ευκαιρία . Την  ευκαιρία να ζήσουμε  σαν  άνθρωποι , αν  θέλουμε . Δεν  έπρεπε να  καεί  το  χωριό  μας .Μια  όμως  και  κάηκε , πρέπει να  θεωρήσουμε  ότι  αποτελεί – εκ των  υστέρων – μια  πράξη  της  Θείας  πρόνοιας .

   Χρόνια  τώρα σε  κάθε  αδυναμία μας  να  προσαρμοστούμε με  την  πρόοδο άλλων  χωριών ή πόλεων , αναστενάζοντας  αφήναμε μοιρολατρικά  την  ελπίδα : “ Δεν  μπορούσε να’χε καεί ! “. Κανείς δεν  το ποθούσε κι’ όμως του  κάθε  ενός η  ιδέα ήταν  πως να  βρεθεί ένα  τρόπος να  ξεκολλήσουμε απ’ τη  ρεματιά και  το  ρέμα  της ( “ σκατόρεμα “ όπως  το  λένε ) , που λίγο μας  ξεχώριζε από  τα  πλέον  καθυστερημένα  χωριά .

   Κι’ ο τρόπος επιτέλους , είτε  καλά είτε  κακά βρέθηκε .

   Σας  χάρισε η  μοίρα  ένα  προνόμιο , σας  ανέθεσε  ένα  έργο για  το  οποίο  οι μελλοντικές  γενιές του  τόπου  μας , θα  σας στήσουν ή  αδριάντα ή ..ανάθεμα ! Η έκθεσή  σας , που  πρέπει να  είναι  απόλυτα  αντικειμενική , χωρίς  προκαταλήψεις και  συναισθηματικούς  επηρεασμούς , θα  αποτελέσει  ίσως , το  μεγαλύτερο ντοκουμέντο πάνω  στο  οποίο θα  στηριχθεί η  απόφαση που  θα  κρίνει  το μέλλον όλων  των  κατοπινών  γενιών .

   Η  απόφαση  , που ή  θα  καταδικάσει  κάθε νέο  και κάθε  προοδευτικό  στοιχείο να ζητήσει καινούργιες  πατρίδες , ή  θα του  χαρίσει μια  νέα πατρίδα με  όλα σχεδόν  τα  σύγχρονα και  απαραίτητα  μέσα , έτσι που  να  αισθάνεται ο καθένας  μας ότι  ξεφύγαμε απ’ την εθνική  κατάρα που μας  βάραινε , απ’ το  να  “ κατοικούμε στις  σπηλιές “ του  Ρήγα , θα είναι  ιστορική για  μας .

   Όπως νοιώθετε η  αποστολή  σας  είναι λεπτή και  σοβαρή και  για  να  εκφράσετε την  απαραίτητη αντικειμενική  γνώμη και χρειάζεται , εμείς θα σας  βοηθήσουμε , όσο  μπορούμε , παρουσιάζοντας όλα  τα  στοιχεία που  συνηγορούν  για  την  μεταφορά του  Λιδορικίου , για  καλύτερο  μέλλον , χωρίς να  αραδιάσουμε  ονόματα και  “ έγκυρες “ γνώμες φανταστικών  Προέδρων ανύπαρκτων  σωματείων  !

   Πήραμε  την  απόφαση να  υποστηρίξουμε  τη  μεταφορά του Λιδορικίου στην  υπό κρατικών  μηχανικών υποδειχθείσα ιδανική  τοποθεσία , για  μια  νέα  κωμόπολη , χωρίς  καμιά  ιδιοτέλεια , υστεροβουλία και  στενά  ατομικά  συμφέροντα . Μας κινεί  η  ανησυχία της  καταδίκης σε  μαρασμό μέσα  στη μεταπολεμική καταπληκτική  πρόοδο

   Θα  αισθανόμαστε τον  εαυτό μας  εγκληματία απέναντι των  παιδιών  μας , αν  δεν  προσπαθήσουμε να  σας  δείξουμε το  σωστό  δρόμο . Θα νοιώθουμε αιώνια πως  υπογράψαμε την καταδίκη  μας , αν αδρανήσουν , στον  αδυσώπητο νόμο της “ αυξούσης μειώσεως του  πληθυσμού “,που  σε  λίγα  χρόνια , μας  έφερε απ’ τους  1500 κατοίκους , στους  1200 και θα  μας  υποβιβάσει οπωσδήποτε στους  500 , μέσα στην  πρώτη μεταπολεμική  πενταετία .

   Κι’ αρχίζουμε  να  σας  εκθέτουμε τις  απόψεις  μας πάνω  στο λεπτό  αυτό  θέμα .

   Το  ζήτημα παρουσιάζει  δύο  όψεις , την  αγροτική και  την  αστική . Μέχρι σήμερα στο  χωριό  μας  δεν υπάρχει  αστική  τάξη . Η κρατούσα τάξη  στο  χωριό των  1200 κατοίκων , είναι  η  αγροτοεργατική . Στο  καινούργιο  χωριό , θα  πετύχουμε να  αναπτύξουμε ένα  Αστικοαγροτικό κέντρο , εξισώνοντας τις  δύο  τάξεις . Κι’ έτσι οι  πιθανοί  5000 κάτοικοι της  νέας  κωμοπόλεως , δεν ιθα  είναι  σαν  τους  σημερινούς καφενόβιους  της μοναδικής  μας πλατείας , με  τον  παχύ  ίσκιο  του  γεροπλάτανου .

   Οι προστατευτικοί νόμοι των  επαγγελμάτων , δεν  θα  είναι σε  θέση να  δημιουργήσουν  προνομιούχους ( γιατί προνόμιο είναι  να  υπάρχει μέσα σ’ ολόκληρη  επαρχία 1 φρμακείο και  2  δικηγόροι ) ! Αν στους 1200  κατοίκους υπάρχουν 10  τσαγκάρηδες και  5  ραφτάδες , στη  νέα  πόλη των  5000 κατοίκων , κατά λογική  συνέπεια , θα  υπάρχουν τουλάχιστον  40  και  20 .

   Δεν θα  εξαρτόμαστε απ’ την  αυθαίρετη  θέληση του  κάθε  μονοπωλητή , που  θα  κανονίζει τις  τιμές  σύμφωνα  με  το “ όσα  του  λείπουν “ , αλλά θα  ρυθμίζονται οι  σχέσεις  μας με  τις  τιμές , απ’ τον  ευεργετικό  νόμο  του Συναγωνισμού , που  είναι  ο  τελειότερος  νόμος από  όσους  ποτέ  δημιούργησε η  φύση  χάριν  της  προόδου .

   Αλλά ο συναγωνισμός είναι  αδύνατο να  δημιουργηθεί όταν υπάρχουν δύο ή τρεις  φίλοι απ’ το  κάθε  επάγγελμα , με τη  σιωπηλή συμμαχία της  επαγγελματικής  αλληλεγγύης ( 15 δραχμές  Πειραιά – Ερατεινή , με  το  συναγωνισμό των  πλοίων  το  1935 ! ). Το  χωριό  μας έχει  ένα  κεντρικό  δρόμο , ένα  δρόμο  που  έχει  γεμίσει απ’ άκρη σ’ άκρη και  από  τις  δυο  πλευρές  του , με  ασφυκτικά στριμωγμένα  σπίτια σε  σημείο που  στις  δυο  άκρες  του  χωριού που  περνάει  δρόμος , τα  σπίτια έχουν  κάνει μια  γραμμή απ’ τις  δυο  άκρες  του δρόμου , μακραίνοντας  έτσι  500 μέτρα το  χωριό  απ’ τα  υπόλοιπα εκτός  δρόμου  σπίτια . Π. χ. Απ’ το  Δημοτικό  σχολείο  ως  το  γυμναστήριο  ο  δρόμος  είναι  γεμάτος σπίτια και  απ’ τις  δύο πλευρές  του .  Έξω απ’ το  δρόμο , απ’ υο  πάνω  μέρος , δε\ν  υπάρχει παρά  ένα  σπίτι , του  Τσακαλάκη , παρότι υπάρχουν  οικόπεδα  θαυμάσια .

   Το  ίδιο συμβαίνει και  για  την  άλλη  άκρη . Απ’ το  σπίτι  του  Ρέλου , μέχρι τον  “ Αντώνη “ , δεν υπάρχει ούτε  ένα σπίτι εκτός  του  δρόμου . Αυτό δείχνει ολοφάνερα πως  καμιά  περίπτωση εδαφικής  επέκτασης  του χωριού και  κατά  συνέπεια , αριθμητικής  αύξησης του  πληθυσμού , υπάρχει . Αφού  λοιπόν   καθένας που  σκέπτεται  να κατέβει  στο  Λιδορίκι φροντίζει να  αποκτήσει την προνομιούχο  θέση του  παροδίου , δεν  θα  ξανακατέβει , δεδομένου ότι  ο  μοναδικός  δρόμος επλήρωσε  ήδη  τον νόμον  του..αδιαχωρήτου .

   Έχουμε  ένα μοναδικό  δρόμο που συμπίπτει  να  είναι η Εθνική  οδός Αθηνών – Ιωαννίνων . Για  το  χατίρι  μας ζημιώνονται  οι  αυτοκινητιστές  7  ολόκληρα  χιλιόμετρα . Αλλά αν  ο δρόμος , που  για  το Λιδορίκι αποτελεί ότι και το “ άλας “ της γραφής για  το  φαγητό , το  παρακάμψει , αδιαφορώντας για  το  νέκρωμα της  ελάχιστης  εμπορικής του  κίνησης , τότε  μοιραία , όπως  είναι  βέβαιο , ( γιατί  ο δρόμος που  θα  το  παρακάμψει χαράχτηκε ήδη και  δεν  έχει εκτελεστεί από  προσωπικές  παρεμβάσεις ) , το  Λιδορίκι και  οι  Λιδορικιώτες , θα αποτελούν μια  “ πίσω  απ’ τον  ήλιο " Κοινότητα  και οι  Κροκυλειώτες  που  καραδοκούν , θα  αρπάξουν  της  ευκαιρία να  μεταφέρουν την  άχρηστη πλέον , πρωτεύουσα της  επαρχίας με  τις  αρχές  στο  χωριό  τους , όπως  ονειρεύονται .

  Δεύτερος δρόμος  λοιπόν  είναι  αδύνατον  να  υπάρξει . Αυτός δε  που  υπάρχει για  να  ανταποκριθεί στις  ανάγκες των μεταφορών και  του  εμπορίου , πρέπει  να  διχοτομήσει τουλάχιστον τα  2/3 των  παρακείμενων  σπιτιών . Απ’ αυτής  της  απόψεως είναι φανερό ότι η  συστηματική ρυμοτομία της  νέας  πόλεως θα  ανταποκρίνεται  πλήρως στις  ανάγκες  της  εξέλιξης .

   Είναι  δυνατόν να  υπάρξει  - και  υπάρχει ; – μαγαζί έξω  απ’ το  δρόμο τώρα ; Στη  νέα  όμως  πόλη , κάθε σπίτι  θα  είναι  παρόδιον και  παντού θα είναι  εξ ίσου δυνατόν να  δημιουργηθούν  μαγαζιά .Είναι δυνατόν  σ’ημερα , όπως  και  χθες να  γίνει  ένα  εργοστάσιο ; Πόσο  εύκολο θα  είναι  στη  νέα  πόλη ( που  θα  αποτελείται από  τα  εκφράσαντα ήδη  την  επιθυμία καμένα χωριά , Καρούτες Στρούζα , Σκαλούλα , Βραίλα , Μαλανδρίνο  και Λεύκα ) να  γίνει ένα  εργοστάσιο , έστω κεραμοποιίας , που  θα  απασχολεί εργατες !

   Γιατί στην  Άμφισσα είναι  δυνατόν να  κατεργάζονται τα  δέρματα , που  παίρνουν  από μας , με τα βυρσοδεψία τους , και  μεις να  παρουσιάζομε ανικανότητα ; Γιατί αφού  είμαστε 40%  κτηνοτρόφοι δεν  μπορούμε να βιομηχανοποιήσουμε τα  προϊόντα  μας με ένα  κλωστήριο ; Όλα  αυτά για  τη  νέα  πόλη , δεν  είναι παρα ζήτημα σχεδιασμού  και  χρόνου . Το ζήτημα  της  στέγασης των  Δημοσίων  Υπηρεσιών είναι  ευκολότατο . Μια  πολυκατοικία για  όλες  τις  αρχές θα  εξυπηρετεί και  τις  αρχές  και τους  πολίτες , που  δεν θα  είναι  αναγκασμένοι , όπως  τώρα , να  πηγαίνουν απ’ τη  μια  άκρη  στην άλλη , για  να  βρούνε την  αρμόδια  αρχή .

   Λέει η αντίθετη  άποψη της  παραμονής στο ίδιο  μέρος , ότι το  εμπόριο θα  ζημιωθεί απ’ την  απομάκρυνση , γιατί θα  χάσει  ορισμένα  χωριά από  πελάτες που  θα  στραφούν σε  άλλες  αγορές . Τέτοια χωριά λένε  πως  είναι η Πενταγιού , το  Κροκύλειο  και  η  Αρτοτίνα . Αυτό  δεν  είναι  αλήθεια , γιατί η  μία  ώρα που θα  μακρύνει  το  χωριό , θα  εξοικονομηθεί κατά  τα  3/4 απ’ την  αποφυγή των ανηφορικών  στροφών που  είναι απ’ το  παλιό  γεφύρι  ως  εδώ . Στην  ίδια  ώρα  θα  βρίσκονται στο Παραδείσι , ευθεία . Μένει  λοιπόν το  ένα  τέταρτο  παραπάνω  . Αφού όμως θα  συναντήσουν μια  τέλεια  αγορά , το  τέταρτο της  παραπανήσιας ώρας είναι  ασήμαντο  και  μηδαμινό .

   Τα  χωριά Λευκαδίτι , Συκιά , Κονιάκος κλπ , είναι  γεγονός ότι  θα  επιβαρυνθούν με  μια  ώρα  παραπάνω να  μας  φτάσουν . Αυτά  όμως δεν πρόκειται  να  τα  χάσουμε από  πελάτες  , αφού εμείς  θα  απέχουμε από 4-8 ώρες και  κάθε  άλλη  αγορά οπωσδήποτε θα  απέχει πάνω  από  10  ώρες . ( Σημ : όταν  λέμε ώρες  , εννοούμε  με  τα  πόδια και  όχι  με  αυτοκίνητο ) . Εκτός  αυτού θα  δημιουργήσουνε καινούργιους πελάτες  τα  χωριά Πλέσσα , Σώταινα , Καλλιθέα , που  τώρα  κατά  το  ήμισυ πηγαίνουν  στην  Ερατεινή . Μέχρι τώρα  στο  χωριό  μας δεν  μπορέσαμε  να  στεργιώσουμε  ένα  παζάρι . Πρώτο  γιατί δεν  έχουμε  τι προϊόντα να  εκθέσουμε και  δεύτερο γιατί  δεν  έχουμε τον  κατάλληλο  χώρο . Στη  νέα  πόλη θα  έχουμε νέα  προϊόντα και  θα  δημιουργήσουμε και  βιομηχανικά και  βιοτεχνικά ακόμα και θα οργανώσουμε απ’ την  αρχή ένα  κατάλληλο  χώρο για  μια  τέτοια  λαϊκή  αγορά .

   To άλλο ζήτημα είναι το  αγροτικό . όπως  είπαμε , ο  πληθυσμός αποτελείται  από  αγρότες .Αλλά  μήπως η  νέα  τοποθεσία δεν  παρουσιάζει  κανένα  αγροτικό  προτέρημα ; Πρώτα – πρώτα δεν  μπορούμε  να  αναφέρουμε το  ζήτημα της απομάκρυνσης απ’ τα  ήδη μακρινά χωράφια . Είναι  αλήθεια ότι θα  μακρύνουμε μια ώρα . Αλλά  όταν σκεφτούμε πως  υπάρχουν τώρα κτήματα που  για να  καλλιεργηθούν απαιτούν δύο  ώρες πορεία , τι  πρέπει  να  απαντ’ησουμε για  τη  μία που  θα  επιβαρυνθούμε ;

   Αν  λοιπόν πιστέψουμε ότι  θα  τρώμε  4 ώρες  κάθε  μέρα για  να  πάμε και  να ρθούμε , φαίνεται πως  πρέπει να εγκαταλείψουμε  τα  χωράφια ή την  ιδέα της  μεταφοράς . Κι’ όμως υπάρχει  η λύση . Μπορούμε να  πουλήσουμε βεβαίως  τα  χωράφια  μας και  να  τα  αντικαταστήσουμε  μέ άλλα κοντά  στο  νέο  χωριό . Αυτό  το ζήτημα όμως δεν  αποτελεί  προτέρημα για  την  Εθνική  οικονομία μόνον , αλλά και  για  τους αγρότες . Γιατί παίρνοντας  κτήματα  κοντά  στο  χωριό  θα  εφαρμόσουμε την  εντατική  καλλιέργεια τόσο στα  νεοαγορασμένα κτήματα , όσο και στα  πρώην εγκαταλειμμένα προς  το  μέρος  του  νέου χωριού κτήματα .

   Η δε  εντατική καλλιέργεια , γνωρίζουμε όλοι  μας  οτι  θα  αποδώσει πολύ  περισσότερα από  ότι θα  απέδιδε το  κτήμα  που που  το  επισκεπτόμαστε  μια  φορά  το  μήνα . Εκτός  αυτού , υπάρχει και  μια  'άλλη  μέση  λύση . Τα  σπίτια του  χωριού , όσα μέχρι  τώρα  έγιναν , είτε ημιμόνιμα , είτε  προσωρινά , θα  αποτελούν  ένα θαυμάσιο  ενδιάμεσο  σταθμό . Είναι γνωστό , ότι  η  καλλιέργεια των  σιτηρών είναι  10  μέρες συνέχεια το  Φθινόπωρο στο  σπάρσιμο , κι’ άλλες  τόσες  περίπου , στο  θέρισμα  και το  αλώνισμα . Μπορεί  λοιπόν ο  κάθε  ένας που  έχει  κτήμα τόσο  μακριά και  το  σπίτι  του  στη  μέση  της απόστασης , να  έλθει δέκα  μέρες σε  κάθε  περίοδο και  να  καλλιεργήσει όπως  μέχρι  τώρα .

   Θα μας  προβάλλουν και  ένα  άλλο  επιχείρημα . Ότι  υπάρχουν οι  αχυροκαλύβες αξίας  πολλών φανταστικών …εκατομμυρίων . Δεν  είναι πολύ  δύσκολο να  αντιληφθούμε ότι  αυτό  δεν  μας  θίγει  καθόλου .Αυτό  αποτελεί προσόν  για  τη  νέα  πόλη . Με  ένα  κάρο θα  μπορούμε  θαυμάσια να  συνδυάζουμε τη  χρησιμότητα  που θα  μας  παρέχουν οι  παλιές  αχυρώνες με  την  ευκολία  μεταφοράς . Κάθε 15  μέρες θα  μπορούμε να  μεταφέρουμε την  απαραίτητη  τροφή των  ζώων μας και  έτσι να  αποφύγουμε και  την  ανοικοδόμηση νέων  αχυρώνων . Μπροστά στα  πόδια  της  πόλης  βρίσκεται  ένας  κάμπος . Ένας  κάμπος  που  θα  μπορούσε  να αποδώσει ότι και  ο  κάμπος της  Άμφισσας . Ίσως   ελιές να  μην είναι  δυνατόν να  ζήσουν  απ’ το  κρύο  , μπορούμε 'όμως να  φτιάξουμε δενδρώνες  άλλων  καρποφόρων δένδρων ( αμυγδαλιών , συκιών , καρυδιών κ.λ.π ).

   Είναι  αμπελώνες , ένα  τμήμα αυτών  ανήκουν  στους  Λιδορικιώτες . Η απόδοση είναι  μεγάλη , παρά  το  ότι οι  Λιδορικιώτες , λόγω  της  αποστάσεως , αρχίζουν  να το  θυμούνται συστηματικά μόνον από  τότε που “ μαντεύουν “ τα  σταφύλια ! Μέχρι  σήμερα δεν  έχουμε  ούτε  5  οικογένειες που  να  διατηρούν  μελίσσια . Εκεί είναι  δυνατόμ να  έχει ο  καθένας το μελισσομάντρι  του , αφού  η  τοποθεσία μας  προσφέρει ένα  ιδανικό σύνολο για  τη  συστηματική  μελισσοκομία .

   Είναι  γελοίο να  θέλουν να  χρησιμοποιήσουν τον  ανύπαρκτο “ Κυνηγετικό  σύλλογο “ γι’ αυτή  τη  μεταφορά ! Δεν  ξέρουμε  αν  υπάρχουν αφελείς που  να  μπορούν να  πιστέψουν ότι  το  κυνήγι θα  ζημιωθεί , αν  μεταφερθούμε εκεί που  μέχρι τώρα  κυνηγούσαν  λαγούς !

   Υποστηρίχθηκε  ακόμα , ότι στο  χωριό υπάρχουν λαχανόκηποι  και  αποδίδουν , ευτυχώς  είμαστε Λιδορικιώτες και  ξέρουμε  καλά – άλλωστε και  κάθε  ξένος βλέπει  με  μια  ματιά – ότι όχι  μόνον δεν  τρώμε ούτε..κολοκύθια , ααλά και  το  νερό δεν  μας  φτάνει  να  πιούμε . Αν δεν  είχαμε τα  πηγάδια θα βγάζαμε  κάθε  καλοκαίρι  τη  γλώσσα  έξω , σαν  τους  σκύλους , απ’ τη  δίψα .

   Άλλο  αγροτικό ζήτημα αποτελεί η  κτηνοτροφία . Προσπάθησαν  να  αποδείξουν , με  κωμική  δύναμη , ότι η  κτηνοτροφία θα  ζημιωθεί . Στα  αίτια της  ζημίας βάζουν την  απόσταση  και  την  τοποθεσία . Πίστεψαν , ότι  ίσως κανένας δεν  θα  βρεθεί να  μη το  πιστέψει αν  το  πούνε δυο “ ειδικοί “ απ’ αυτούς που  υποστηρίζουν  την  παραμονή . Κι’ όμως είναι  τόσο  φανερό , το  ότι όχι  μόνον δεν  ζημιώνεται  η  κτηνοτροφία , αλλ’ απεναντίας  ωφελείται . Γιατί πρώτα – πρώτα , δεν μπορούμε  να  μιλάμε για  αποστάσεις τη  στιγμή  που  για βοσκήσουμε  την “ Τρίσελι “ κάνουμε  6 ολόκληρες  ώρες να  φτάσουμε . Όσο  για την  τοποθεσία , είναι  θαυμάσιος τόπος ανοιξιάτικος και  ένα  επίσης εξαιρετικό  χειμαδιό . Και για  την  ωφέλεια , δεν  χρειάζεται να  πούμε ότι δεν  ζημιώνεται αλλά ωφελείται ένας  που  η  δύναμή  του  σε  βοσκοτόπια  αυξάνει . Όταν λοιπόν το  χωριό  μεταφερθεί , δεν  θα  μακρύνουν  τα  σύνορά του προς  το  Νότο , αφού  μάλιστα η  τοποθεσία που  θα  χτιστεί φτάνει μέχρι  τα  σημερινά  όρια ; Ή μήπως  το  τελευταίο σπίτι  θα  βρίσκεται  στη..μεθόριο ; Μήπως όταν  το  Λιδορίκι τραβηχτεί προς  Νότο , κατ’ ανάγκη τα  προς  Βορρά σύνορά του θα  ακολουθήσουν προς  όφελος των  βορινών  χωριών ;

  Αυτό  είναι απολύτως  αδύνατον , γιατί εκείνα  που  ζημιώνονται είναι  τα  προς Νότον χωριά και  όχι  τα  προς  Βορράν . Δεν  μπορεί λοιπόν να  γίνουν παραχωρήσεις υπέρ χωριών που  δεν  ζημιώνονται από  μια  ενέργεια . Κι’ ερχόμαστε τώρα  στη  τρίτη πλευρά του  ζητήματος . Την Κοινωνικοοικονιμική , που  παρουσιάζει  μόνο πλεονεκτήματα . Ας πάρουμε  το  ζήτημα  της  υγείας , βρισκόμαστε μέσα  σε  μια  ρεματιά , μοναδικό  στολίδι μας  είναι  το..ρέμα !  Είναι  ένα  ρέμα που  όπως  το  λέει και  το  όνομά  του , δεν  είναι  παρά  πηγή  ακαθαρσιών , είναι  η  μολυσματική  εστία , είναι  το  ασφαλέστερο καταφύγιο  των  ασθενοφόρων  εντόμων . Χάρις  στη  ρεματιά  αυτή , βλέπουμε τον  ήλιο  το  χειμώνα στο  κεντρικότερο μέρος  στη  Βαθειά , στις  10 .30’ , ενώ  στη  νέα  πόλη ο  ήλιος  θα  είναι απ’ τις  8 .

   Από  ορίζοντα δεν  έχουμε  παρά  την  “ Πλέσιβα “ , ένα  βουνό μισή  ώρα  μακριά απ’ τα  μάτια  μας . Στο  νέο  χωριό θα  έχουμε  απείρως ευρύτερο ορίζοντα . Το χωριό  ξεκινάει απ’ το  Ριζοβούνι και  φτάνει  σχεδόν  ως  το  ποτάμι ( Μπελεσίτσα ). Δηλαδή , απ’ τη μια  άκρη ως  την  άλλη , τουλάχιστον μισή  ώρα με  τα  πόδια  διαγωνίως . Οι  κάτοικοι του πάνω  χωριού είναι  σχεδόν  αποξενωμένοι απ’ τους του  κάτω  χωριού . Στην  αγορά βγαίνουν μια  φορά ,  σχεδόν κάθε  Κυριακή . Εφημερίδα δεν  βλέπουν  ποτέ μα ούτε  μαθαίνουν ποτέ  την  κίνηση και  τις  ενέργειες  της  αγοράς .

   Ανακοινώσεις που  τους  αφορούν μαθαίνουν αργά και  καθυστερημένα , πλην  των..διανομών της  “ ΟΥΝΡΡΑ “ …..

        KOINΩΝΙΚΟΤΗΣ  ΚΑΤΟΙΚΩΝ

   Για την  κατάσταση της  υγείας των  κατοίκων , ευτυχώς υπάρχουν  τα  υπομνήματα  των  γιατρών , που  αγωνιωδώς ζητούσαν ενίσχυση για  να  καταπολεμήσουν τη  νοσηρότητα και  οι  καταστάσεις διανομών ατεμβρίνης και  κινίνου στους  ελονοσούντας . Φθάνει  να αναφέρουμε ότι  πέρυσι και  πρόπερσι , τα  70 – 90 % των  κατοίκων  είχε  ελονοσία . Ακόμα και  οι  γιατροί  !

   Κάθε  σπίτι , είχε  4-5 αρρώστους , λένε  άνθρωποι που  ούτε  από  μακριά  δεν  γνώριζαν τον  τόπο  εκείνο , ότι η  νοσηρότητα θα  είναι  μεγαλύτερη  στη  νέα  τοποθεσία . Παίρνουν  παράδειγμα το  απέναντι  χωριό  Λεύκα . Αλλά αν  η Λεύκα  παρουσιάζει κάποια νοσηρότητα , είναι  σ’ όλους  γνωστό , ότι κατά  μεγαλύτερο μέρος συντελεί  η  κακή δίαιτα – διατροφή  εις  την οποίαν  υποβάλλουν τον  εαυτό  τους .

   Αλλά αν παίρνουμε  για  επιβαρυντικό στοιχείο την  κατάσταση  της  Λεύκας , γιατί  να  μη  πάρουμε ως  ενισχυτικό στοιχείο την  κατάσταση του  Μαλανδρίνου ; Αλλά ας  πούμε ότι  η  τοποθεσία δεν  είναι  υγιεινή , υπάρχει τόπος που  να  είναι  νοσηρότερος απ’ το Λιδωρίκι , αφού  τα 90% αρρωσταίνουν από  ελονοσία ; Είπαν  μερικοί , ότι  το  νέο  χωριό , είναι  εκτεθειμένο στη  θέληση του βοριά , φαίνεται ότι  οι  άνθρωποι αυτοί , ούτε ξέρουν το  υπό  συζήτηση  μέρος . Γιατί όχι  μόνο δεν  είναι  εκτεθειμένο , αλλά είναι  καλά προφυλαγμένο από  μερικούς  λόφους , που  βρίσκονται μπροστά  του .

   Είπαν επίσης , ότι  έχει  πολύ χαμηλότερο  υψόμετρο , αυτό είναι  ζήτημα που  αξίζει  τον  κόπο να  στείλει τους  δύσπιστους στην  απέναντι  πλευρά της “ Πλέσιβας “ για  να  κάνουν  τη  σχετική  σύγκριση . Υποστηρίχθηκε  ότι  δεν  υπάρχει  αρκετό  νερό , εμείς όμως θα  τονίσουμε ένα  πράγμα  μόνο . Ότι το  νερό που  ποτίζει  τον  κάμπο του  Παραδεισιού απ’ το  ομώνυμο ρέμα ( Παραδεισόρεμα )είναι δυο  βήματα απ’ τη  νέα  τοποθεσία , και  ότι  χτυπώντας δυο μέτρα  τη  γη , βρίσκομε  νερό και τα  σχετικά παραδείγματα  δεν  λείπουν . Αν δε  υποστηριχθεί ότι  το  νερό του  χωριού μας είναι  αρκετό , τους παραπέμπουμε σ’ένα Αυγουστιάτικο σούρουπο , σε  οποιαδήποτε  βρύση του  χωριού  θέλουν , για  να  δούνε την  ουρά που επιμένουν  να  αγνοούν , και  τους  καυγάδες που  γίνονται για  την  προτεραιότητα .

   Φτάνει να  πούμε , ότι  στη  Βαθειά για  μια  βαρέλα  νερό , χρειάζονται τουλάχιστον δύο  ώρες  ! Από απόψεως καλλωπισμού είναι  κουτό να  αραδιάζουμε τι  θα παρουσιάσει  μια  νέα  πόλη . Οι  μοναδικές μας  πλατείες , 2 τον  αριθμό , 10χ10 μ. χρησιμεύουν η  μια  για  υπαίθριο  γκαράζ και  η  άλλη για  καταφύγιο του “ τριόμφο “ ..γερουσιαστών !  Η πρόοδος που  θα  παρατηρηθεί στο  εκπαιδευτικό και  μορφωτικό  πρόγραμμα , θα  είναι  τεράστια . Φτάνει να  αναφέρουμε ότι  ολόκληρα χρόνια σπαταλούσαν  κεφάλαια για  ενοίκια μισθωμένων σπιτιών , για  Γυμνάσιο  και  Δημοτικό και δεν  μπορούσαμε να  χρησιμοποιήσουμε την πίστωση που  μας  έδωσε το  Κράτος για  καινούργιο  Γυμνάσιο , γιατί δεν  είχαμε κατάλληλη  τοποθεσία .

   Για γυμναστήριο χρησιμοποιούσαμε ένα  στρέμμα ισιάδι κάτω  απ’ τη  μύτη  του  βοριά που  έδιωχνε τις  πιο  πολλές  φορές τα  παιδιά  χωρίς  γυμναστική . Αν η  μπάλα ξέφευγε απ’ τα  χέρια  των  παιδιών , το  παιχνίδι σταμάταγε για  ένα  τουλάχιστον τέταρτο  της  ώρας , μέχρι να  την  ξαναφέρουν απ’ το ρέμα  που  πήγαινε .  Δεν  γνωρίσαμε  ποτέ την  ψυχαγωγία γιατί το  κοινό  που  μπορούσε  να  την απολαύσει , ήταν  λίγο  και ο κατάλληλος  χώρος ‘ηταν  αδύνατο  να  βρεθεί . Δεν  υπάρχει καμιά  πιθανότητα στο  παλιό  χωριό να  δούμε  ένα  θέατρο , ή  ένα  κινηματογράφο .

   Δεν  θα  δούμε  ποτέ μια  πλατεία μεγαλύτερη  των  10 χ 10 μέτρων και  ένα  δρόμο με τη  δροσιά  μερικών  πιπεριών . Αλλά παραπάνω  μιλήσαμε για  προνομιούχους στο  χωριό , ναι , προνομιούχοι ήταν όσοι είχαν  τα  σπίτια  τους στο  δρόμο  και  μπορούσαν  να  δίνουν το ν τενεκέ τα  σκουπίδια τους , στο  μοναδικό  νοικιασμένο  κάρο της  Κοινότητας .Όλοι  οι  άλλοι , που  το  κάρο αυτό  δεν έφτανε σ’ αυτούς , είχαν  κάθε  μέρα  καυγάδες και  μηνύσεις με  το  χωροφύλακα για  τις  ακαθαρσίες  που..στόλιζαν τις  αυλές  τους . Ποτέ  δεν μπορέσαμε  να στείλουμε  τις  ακαθαρσίες σε  ένα  ρέμα με  δύο  οχετούς , και  για αποχωρητήρια , χρησιμοποιούσαν οι περισσότεροι , ένα  λάκκο στη  γη  , έξω  απ’ το  σπίτι  τους , με  ένα  ..παραβάν από  λινάτσα για  πόρτα !

   Ποιός μπορεί  όμως να αμφιβάλει για  την  τελειότητα  της  καθαριότητας , και  τη συστηματική  αποχέτευση  στη  νέα  πόλη ; Αν  όλα  αυτά λοιπόν αποτελούν  στοιχεία προόδου , τότε  τι  μας  κάνει να  μείνουμε  ακόμα  εδώ ;  Είπαν μερικοί  ( γέροι  βεβαίως ) , εκεί  γεννηθήκαμε εκεί  και θα  πεθάνουμε , αλλά  αυτοί  όλοι  λησμονούν ή δεν  πρόφτασαν  να  μάθουν , ότι  η  εξέλιξη και  η  πρόοδος είναι  αδύνατο να  συμβιβαστούν με  το  δόγμα  τους . Και  ότι μπορεί  ο  καθένας , να  ξέρει τον  τόπο που  γεννήθηκε , αλλά δεν  ξέρει τον  τόπο  που  θα  πεθάνει .

   Αλλά το  μεγαλύτερο επιχείρημα που  χρησιμοποιούν οι  οπαδοί της  μη  μεταφοράς , είναι το  ότι με  τις  καινούργιες ιδέες της  μεταφοράς , δεν  κάνουμε άλλο  τίποτα , παρά να  παρεμποδίζουμε τη  στέγαση και  κάνουμε τον  κάθε  νοικοκύρη , διστακτικό στις  ενέργειές  του . Αυτή η  υπόθεση , λένε , θα βαστάξει  πάνω  από  δυο  χρόνια , αυτό  είναι αλήθεια , αλλά αν  σκεφτούμε ότι με  τα  δυο  χρόνια  που θα  περάσουμε ακόμα  βασανισμένα , θα  εξασφαλίσουμε την  πρόοδο  και  την  ανθρωπιά , σ’ όλες  τις  γενιές που θ’ ακολουθήσουν  , τότε , κάθε  θυσία θα  είναι  πολύ  μικρή . Οι  Αμερικάνοι …έκαψαν  το  Σικάγο , για  να  φτιάξουν απ’ τα  ερείπια τη  σημερινή  μεγαλούπολη !

   Θα πείτε πως δεν  βρισκόμαστε  στην Αμερική , ναι , αλλά και  δεν  ζητάμε  παραλογισμούς . Θα  μας  πούνε : τι  θα  γίνουν  τα  σπίτια  που  σώθηκαν και  τα  σπίτια  που  έγιναν , που  αντιπροσωπεύουν αρκετά  εκατομμύρια ; Είναι  βέβαιο , πως δεν θα  χαθούν για  τους  ιδιοκτήτες  τους , θ’ αντιπροσωπεύουν ένα  πρόσθετο  κεφάλαιο . Φωνάζουμε λοιπόν σ’ όλους τους  αντιδραστικούς , καθώς και σ’ όλους τους  υπεύθυνους και  αρμόδιους : Μη  διστάζετε να  υιοθετήσετε μια απόφαση που  θα  χαρίσει την  ευτυχία σε  σκλάβους κοινωνικώς και  οικονομικώς μέχρι  σήμερα , πολίτες .

   Αφήστε το  καμένο  Λιδορίκι , για  κέντρο  παραθερισμού , αν  είναι  δυνατόν , αφήστε  το  σαν μια  ιστορική  ανάμνηση , αφήστε  το , σαν ζωντανό  δείγμα  της  Γερμανικής  βαρβαρότητας , για όνομα  του  Θεού όμως , μην  πιστέψετε ότι  προσφέρετε αξιέπαινο  πράξη , αν  μας ξανακαταδικάσετε  στη..” γούρνα  “ μας  !!

   Δεν  έχετε  δικαίωμα  να  στερήσετε τα  παιδιά  μας από  μια  ζωή διαφορετική απ’ αυτή που  ζήσαμε εμείς  στην..εξορία που  λεγόταν  Λιδορίκι !

   Η ιστορία  σας  παρακολουθεί και  η  ιστορία δεν ξεχνάει να  βγάζει τις  κρίσεις  της !…

                 Εν Λιδορικίω τη 1 Αυγούστου 1946

                    Περικλης Νικ. Πέτρου

                   Έπονται  90  υπογραφαί

                 *                    *                  *

   Αυτό είναι  αγαπημένοι  μου  φίλοι το   “ ιστορικό “ της  μεταφοράς  του  χωριού μας στη  Βελλά , κάτι  που  βέβαια  δεν έγινε ποτέ , όπως  φυσικά  είχε  σχεδιαστεί , αλλά  έγινε με  τη συμμετοχή  μόνο των  χωριών Σκαλούλα , Λεύκα  Στρούζα και  Καρούτες , και  έτσι δημιουργήθηκε  η  Πεντάπολη , πολύ…αισιόδοξο  το  όνομα , αλλά  χωρίς όμως  να ..” επιβεβαιωθεί “ στην  πράξη .

   Το  τι  ακριβώς  έγινε  εκείνη  την  εποχή , δυστυχώς  δεν  μπορούμε  να  το  γνωρίζουμε , ύστερα , εμείς  λάβαμε  γνώση του μισού  της  όλης  υπόθεσης , αφού  αγνοούμε  τελείως το  “ υπόμνημα “ της  άλλης  πλευράς καθώς  και τα  στοιχεία  εκείνα  που  συνηγορούσαν  στην μη  μετακίνηση  του Λιδορικιού .

   Χρήσιμο  πολύ  θα  ήταν , να  έχουμε  και  την  άποψη  της  άλλης  πλευράς , καθώς  και  το  “ υπόμνημά “ της , που  όπως  φαίνεται  έπαιξε  το  ρόλο  του . Οι  παλιότεροι ίσως  να  γνωρίζουν  κάποια  πράγματα , αν  και  η  όλη  διαδικασία , όπως θα  καταλάβατε  διαβάζοντας το κείμενο ,   Κράτος είχε  πολλά  κενά , “ έμπαζε “ δηλαδή  από..παντού , ως  συνήθως  …

   Προσωπικά , είχα  ακουστά  πως  έγινε μια  τέτοια  προσπάθεια , που  τελικά  δεν  καρποφόρησε , αλλά αν  θυμάμαι  καλά , δεν  τηρήθηκαν ..δημοκρατικές  διαδικασίες , με  αποτέλεσμα  το  έργο  να  είναι  για ..” δυο  ομάδες “ μη  αντιπροσωπευτικές , ερήμην  φυσικά  των  χωριανών  μας , γι’ αυτό  όμως  θα  μιλήσουμε  παρακάτω .

   Εκείνο  όμως  που  μου  έκανε μεγάλη εντύπωση , όπως  και  σε  πολλούς Λιδορικιώτες , είναι το  ότι , προς  το  τέλος  της  δεκαετίας του  ‘40 , και  στις  αρχές  της  δεκαετίας του ‘50 , τότε  δηλαδή  που  άρχιζε  η..υλοποίηση του  φιλόδοξου  αυτού…σχεδίου , οι Λιδορικιώτες κάναμε  πρωτομαγιά  στην Πεντάπολη , που ήταν  ακόμα  άχτιστη , αλάνα , ενώ  είχαν  χτιστεί  απ’ το Κράτος μερικά  σπίτια , μάλλον για  τους κατοίκους της  νέας ..πόλης , τα  οποία δεν  άντεχαν  σε  καμιά  …κριτική .

    ‘Ηταν κάτι..περίεργα  κατασκευάσματα , που  οι  Λιδορικιώτες  , αλλά  και  απ’ τα  άλλα χωριά τα λέγαμε  “ περιστεριώνες “ , ούτε  καν..περιστερώνες . Βέβαια  αυτά  τα  σπίτια  δεν  κατοικήθηκαν  ποτέ , βρίσκονταν , αν  θυμάμαι  καλά , προς  το  τέλος  της  σημερινής  Πεντάπολης και φυσικά  δεν  γνωρίζουμε  την  τύχη  τους .

..

    Οι παραπάνω  φωτογραφίες , είναι  της  δεκαετίας  του  ‘50 , από  πρωτομαγιές  στην  Πεντάπλη , που  όπως  βλέπετε είναι άχτιστη .

   Δεν  ξέρω πως  νοιώσατε εσείς  αγαπημένοι  μου  φίλοι , διαβάζοντας   ολόκληρο  το κείμενο , πάντως προσωπικά , δεν  σας  το  κρύβω  μελαγχόλησα , ένοιωσα θλίψη , πίκρα  και  αγανάκτηση , γιατί διαβάζοντάς  το ήταν  σαν  να  ήταν  γραμμένο  για  τη  σημερινή εποχή , τόσο ..διαχρονικό  είναι , και  παρουσιάζει  ανάγλυφο και ολοζώντανο , το  Εθνικό  μας  ..” κουσούρι “ , αυτό που  μας  βασανίζει σαν λαό , στερώντας  μας τη  δυνατότητα  να ..προχωρήσουμε …

   Είδατε  νομίζω κατακάθαρα , την έλλειψη “ εφαρμοσμένης “ Δημοκτρατίας  “ , όχι  της  ..προφορικής , που  υπάρχει  απλά  και  μόνο  έτσι  για  τα…μάτια . Όπως  είδαμε , υπήρχαν  δυο ομάδες , που ..αναλάβανε  , να  ..”΄λύσουν “ το σοβαρότατο  αυτό  θέμα , που  αφορούσε  στους  κατοίκους  όχι  μόνο  του  Λιδορικιού , αλλά  και  των  άλλων κατεστραμμένων  χωριών , δύο  ομάδες λοιπόν , οι..μεν  και  οι  δεν , και  όλα  τα  αποφασίζουν  αυτές , ΕΡΗΜΗΝ  ΤΩΝ  ΚΑΤΟΙΚΩΝ , είδατε  πουθενά  να  αναφέρεται ο..Δωρικός  λαός ; όχι  βέβαια ,ούτε καν…ενημερώθηκε ο  λαός , και  αν  καλοπροσέξατε , όλη  η  διαδικασία , διεκπεραιώθηκε από  τη  μια , μικρή  , ομάδα , και  η άλλη τυχαία  έμαθε  και  πήρε  μέρος , αλλά  και οι δυο ομάδες , δεν είδαμε  να απαιτήσουν  να  γίνει  μια  λαϊκή συνέλευση , αφού πρώτα  ενημερώνονταν  οι  κάτοικοι .

   Αυτή  λοιπόν  είναι η Δημοκρατικότητά μας , όλοι  μας   “ προφέρουμε  τη  Δημοκρατία “ αλλά λίγοι  όμως  την..” προσφέρουμε “, μη  μου πείτε , πως  δεν είναι  αναλλοίωτη και  διαχρονική η  ..συμπεριφορά μας , πάντα  , έτσι  γινόταν  και  δυστυχώς , έτσι  γίνεται  και  φοβάμαι  και  πως θα  γίνεται , όλα  αποφασίζονται και  γίνονται  “ ΕΡΗΜΗΝ  ΤΟΥ  ΚΥΡΙΑΡΧΟΥ (! )…ΛΑΟΥ  ..

  Μόνο που  ο κυρίαρχος  λαός , μοιάζει  σαν τον..απατημένο  σύζυγο , πάντα το  μαθαίνει  τελευταίος , και  φυσικά  δεν  τον  ρωτάει  και  κανένας .

   Και  κάποια  άλλα  πράγματα , φίλοι  μου με..” ενόχλησαν “ , αφού στο  κείμενο  του  σεβαστού  μου  θείου Περ. Πέτρου , δεν  διάβασα μια καλή..” κουβέντα “ για  το  χωριό  μας ,  δεν  μπορεί , όλα  του  να  είναι…” άχρηστα “, γιατί  κάπως  έτσι αναφέρεται  στο  κείμενο , μου  έκανε  δε  ιδιαιτέρως κακή  εντύπωση το  ότι , αναφέρει ,  πως , το  περιβάλλον είναι  τέτοιο  που το  90% των  κατοίκων έπασχε από..ελονοσία , λες  και  μόνο  το  Λιδορίκι  είχε  αυτό  το  πρόβλημα , τη  στιγμή που  γνωρίζουμε  πολύ  καλά πως  ολόκληρη  η Ελλάδα καταταλαιπωρήθηκε  απ’ αυτή  την  ασθένεια ..

   Πολύ  θα  θέλαμε  να  έχουμε  και  το  άλλο..υπόμνημα , έτσι  για  την  ιστορία , να  δούμε  τι  θα  έγραφαν  οι  της  άλλης ..πλευράς , πάντως δεν  είδαμε  πουθενά να  έχουν κάνει  και  καμιά αναφορά  στα  κοινωνικοπολιτιστικά  στοιχεία των κατοίκων  των  χωριών , για  να  διαπιστωθεί αν  υπήρχαν κοινά  στοιχεία  , που θα βοηθούσαν σ’ αυτή  τη..συμβίωση .

   Πολύ  χρήσιμο  επίσης  θα  ήταν , να  μάθουμε  , έστω  και εκ των  υστέρων ( αν  αυτό  είναι  μπορετό ) , τι  ήθελε  τότε  η  πλειονότητα των  Λιδορικιωτών , και  αναφέρομαι     στο  τότε , γιατί  εκ των  υστέρων , και  με δεδομένη την..εξέλιξη του φιλόδοξου  αυτού  εγχειρήματος , απ’ όσο  βέβαια μπορώ  να  γνωρίζω , οι  χωριανοί  μας  τουλάχιστον δεν  μετάνιωσαν που  έμειναν  στο..χωριό  μας …

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ : Αν  κάποιος φίλος , έχει  κάτι  να  μας  συμπληρώσει στην  υπόθεση  αυτή , ή  αν  έχει  ακούσει  κάτι σχετικό και  κυρίως  για  το  δεύτερο  υπόμνημα , ας  μας  ενημερώσει .

             Καλό σας  ξημέρωμα …Κ.Κ.-