ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ…” ΡΙΖΕΣ “..

  Το  Λιδορίκι με  τη  λίμνη  του  Μόρνου  , όπως  φαίνεται  από  ψηλά .

  O Bob ,  με  την  κόρη και  το  γιο  του , δροσίζονται στην πλατεία  του  χωριού  μας , τη  Βαθειά , η  σύζυγος , εκτελεί  χρέη…φωτογράφου ..
                                *                           *
   Ένα δημοσίευμα στην  εφημερίδα Washington Post , στις 14 Απριλίου 2012 , σχετικό  με  την ..Οδύσσεια , ενός κοντοχωριανού μας , που  γεννήθηκε , μεγάλωσε  και  ζει , στην Αμερική , και που  ταξίδεψε  με  την  οικογένειά  του , με  προορισμό τη  δική  τους  Ιθάκη , που δεν  ήταν  άλλη απ’ το  Λιδορίκι  και  τη Γρανίτσα , αφ’ ενός μας…ξάφνιασε , βλέποντας  το  όνομα  του  χωριού  μας  να..φιγουράρει σε  μια  Αμερικάνικη  εφημερίδα , και  αφ’ ετέρου μας  γέμισε ..συγκίνηση ..διαβάζοντάς  το …
   Σαν  όμορφο και  τρυφερό  “ παραμύθι “ μοιάζει  αυτή  η  περιπλάνηση , του  Bob  Carden απ’  την Ουάσινγκτον , που  ακολούθησε τα ..χνάρια  του  παππού  του Δημήτρη  Γαρδίκη – Καρανδρέα , απ’ το  Λιδορίκι ή  τη Γρανίτσα , που  πριν  ένα  αιώνα  κυνηγώντας το..Αμερικάνικο  όνειρο , πέρασε  τον  Ατλαντικό , του  άλλαξαν  και  το όνομα  στο νησί  Έλλις , το  “ Καστιγκάρι “ , όπως το  έλεγαν τότε  οι  Έλληνες  μετανάστες , και  “ μπήκε “ στον  Αμερικάνικο  ..Παράδεισο , όχι  σαν..Γαρδίκης – Καρανδρέας , αλλά…΄Τζέϊμς  Carden !!
   Έχοντας στο  νου  του το  όνομα  του  παππού του , Γαρδίκης – Καρανδρέας , και  τον πιθανό  προορισμό του , την  Ιθάκη  του  , το  Λιδορίκι , έφτασε , στις...ρίζες  του , στα  πάτρια  εδάφη , και  έζησε όμορφες  στιγμές , καθαρά  Ελληνικές , και  έτσι  για  λίγο έζησε  σαν…Έλληνας , όπως  ο  ίδιος  αναφέρει  στην ολοζώντανη περιγραφή  της  Οδύσσειάς  του …
  Απολαύστε  τη , σε   ..μετάφραση , απ’ το  πρωτότυπο , στην  Αγγλική , που  δημοσιεύεται στο  τέλος …

                          *                *


  Η πλατεία του  Λιδορικιού , η  Βαθειά . Το  πρώτο  σπίτι δεξιά , όπου  σήμερα η  ταβέρνα  των  Γιώργηδων , προπολεμικά ήταν εστιατόριο , στο  ισόγειο , και ξενοδοχείο  ύπνου επάνω , και  ανήκε  στον  αείμνηστο Διαμαντή  Καρανδρέα , απ’ τη  Γρανίτσα , που  πιθανόν  να  ήταν  συγγενής του  Bob .

                             *                     *

“ Ο κόσμος μας κοιτούσε , για την ακρίβεια , είχε καρφώσει τα μάτια του επάνω μας . Η 17χρονη κόρη μου αισθάνεται ..άβολα , όπως και η γυναίκα μου , που εμφανώς δεν είναι Ελληνίδα .
Από την άλλη , ο 16χρονος γιος μας , ο οποίος όμως όπως κι’ ο πατέρας του , έχει τον αυθορμητισμό και την εκδηλωτικότητα του..Ζορμπά , δεχόταν με ενθουσιασμό αυτή την προσοχή . Περπατήσαμε στα στενά δρομάκια του Λιδορικίου , ενός μικρού χωριού στα βουνά της κεντρικής Ελλάδας .
Οι ξένοι σπάνια έρχονται εδώ κι οι Αμερικάνοι ακόμα πιο σπάνια .
Το Λιδορίκι είναι ένα αξιαγάπητο μικρό χωριό , που οι τουρίστες ακόμα δεν το έχουν ..” πλησιάσει “ , με λίγα μόνο μαγαζιά . Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε μια μεγάλη πλατεία με 4-5 μαγαζιά .


  Η πλατεία  με  τα μαγαζιά  της ..

Το βράδυ , όλοι οι Λιδορικιώτες , αλλά και απ’ τα γύρω χωριά , έρχονται σ’ αυτή την πλατεία , για να κάνουν ό,τι κάνουν οι ..Έλληνες : να φάνε , να πιούνε , να συζητήσουν , να φάνε , να πιούνε και να σχολιάσουν διάφορα θέματα .
Το Λιδορίκι , είναι περίπου 40 μίλια απ’ τους Δελφούς , απ’ τη θέση του μαντείου .
Κάποιοι Αθηναίοι , έχουν εκεί πέρα εξοχικά για να αποφεύγουν τη ζέστη και τη φασαρία της πόλης . Η λίμνη του χωριού – του Μόρνου – παρέχει στην Αθήνα , και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας , πόσιμο νερό , έτσι το Λιδορίκι είναι πολύ σημαντικό για την πρωτεύουσα και όχι μόνο , είναι επίσης πολύ σημαντικό για μένα .


Η λίμνη του  Μόρνου , όπως  την ..είδε ο  φακός  του  Bob ..


Αυτό , το Λιδορίκι , ήταν το σπίτι του παππού μου . Ο Δημήτρης Γαρδίκης – Καρανδρέας , έφυγε πριν από 102 χρόνια για να έλθει στην Αμερική .
Ήταν μόνο 13 χρονών , μόνος , μιλώντας ελάχιστα Αγγλικά , έτσι δεν παραπονέθηκε όταν του άλλαξαν το όνομα , από το δύσχρηστο Γαρδίκης – Καρανδρέας , στο εύχρηστο Κάρντεν .
Πάντα φανταζόμουνα ότι ένας αξιωματούχος στο τμήμα μετανάστευσης , είχε μόλις εξυπηρετήσει μια Βρετανική οικογένεια από ας ..πούμε , το Τσεσάϊρ και το όνομα Κάρντεν του είχε “ κολλήσει “, οπότε το κόλλησε κι’ αυτός στον παππού μου .
Έτσι , είμαι ένας Κάρντεν όπως και η οικογένειά μου , εκτός βέβαια , από μια εβδομάδα το προηγούμενο…καλοκαίρι ..
Εκείνη την εβδομάδα , οι Γαρδικαίοι και Καρανδρεαίοι , επέστρεφαν σπίτι .
Σπίτι λοιπόν στην..Ελλάδα !!
Πρώτα απ’ όλα , ας βγάλουμε απ’ τη μέση τα νησιά .
Ναι , η Σαντορίνη είναι όμορφη , η Κρήτη μυστικιστική , η Πάτμος πνευματική ( ο Άγιος Ιωάννης έγραψε εκεί την αποκάλυψη ) .

  Το υπέροχο Λιδορικιώτικο ηλιοβασίλεμα , όπως φαίνεται , απ’ το “ καφέ  Λούης “ , γαλήνη και  ..άγρια  ομορφιά ..πάντα με  το  φακό  του Bob…

Οι περισσότεροι τουρίστες , πετάνε στην Αθήνα , στριμώχνονται σε ένα καράβι στον Πειραιά και κάνουν ημερήσια εκδρομή σε ένα ή και περισσότερα ..καταφύγια ..
Και εκεί μένουν …Μέγα σφάλμα ..
Η αληθινή Ελλάδα , είναι η ηπειρωτική , η Ακρόπολη , οι Δελφοί , το Ναύπλιο .
Ο Όλυμπος το σπίτι των Θεών και το Λιδορίκι το σπίτι των Γαρδικαίων και Καρανδρεαίων ..
Στην Αθήνα φτάσαμε τον περασμένο Ιούνιο , στο αποκορύφωμα των επεισοδίων για την Οικονομική κατάσταση , κάτι που οι παρατηρητές το βλέπαν σαν μια μοντέρνα έκφραση του ρόλου της Ελλάδας , ως γενέτειρας του πολιτισμού . Ίσως….
Σε μένα , ακουγόταν πολύ , πάρα πολύ , σαν τον παππού μου και τους φίλους του να τσακώνονται για τα πολιτικά στο…γκλόμπ ντάϊνερ , globe diner , στο Ελίζαμπεθ του Νιου Τζέρσυ , έτσι δεν αισθανθήκαμε ποτέ απειλούμενοι..
Ο ταξιτζής μας , απ’ το αεροδρόμιο , ενδιαφερόταν πολύ λιγότερο για το χρέος , απ’ όσο τα Δυτικά ΜΜΕ .
“ Επιβιώσαμε 400 χρόνια κάτω απ’ τους Τούρκους , οπότε , τι μας νοιάζει κι’ αν χρωστάμε μερικά λεφτά..”
Σήκωσε τους ..ώμους ..
Ο μπάρμαν στο ξενοδοχείο : “ Οι Γερμανοί , μας είχαν υπό κατοχή πριν 70 χρόνια , τώρα παίρνουν τα λεφτά τους . Είναι εντάξει ..”
Μετά την Ακρόπολη , οι διαμαρτυρίες ήταν το καλύτερο κομμάτι της Αθήνας . Δυνατά , ζωντανά , ατημέλητα παιδιά , πλευρισμένα από περιποιημένους , καλοντυμένους και καλοκουρεμένους αστυνομικούς .
Έμποροι , που πουλούσαν φτηνιάρικες ζώνες και τσάντες στους τουρίστες , ζωντανό Ελληνικό θέατρο στα καλύτερά του ..
Αν έχεις μόνο μια εβδομάδα στην Ελλάδα , τότε δεν σου χρειάζονται πάνω από 2 μέρες στην Αθήνα . Η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας είναι πραγματικά θαύματα του κόσμου και πρέπει να τα ζήσετε .
Η αγορά της Πλάκας , στους πρόποδες των αρχαίων μνημείων , είναι τουριστική μεν , αλλά ζωντανή , με πολύ καλά εστιατόρια και ..καλύτερο κόσμο να παρακολουθεί .
Για να δεις την ηπειρωτική Ελλάδα , θα χρειαστεί να ενοικιάσεις ένα αυτοκίνητο , και στην Αθήνα αυτό είναι πολύ εύκολο . Ένα μεσαίου μεγέθους αυτοκίνητο , κοστίζει 250 e την εβδομάδα ( 330 δολάρια ) , οι εταιρίες είναι στη Λ. Συγγρού , και από εκεί είναι μια ευθεία μέχρι τις οδικές αρτηρίες που φεύγουν απ’ την Αθήνα .
Απ’ την Αθήνα στους Δελφούς , είναι 82 μίλια , όπως πετάει το…κοράκι , το κοράκι όμως μπορεί να πετάξει , εμείς όμως δεν…μπορούσαμε ..
Η Ελλάδα είναι το 80 % ορεινή
Και οι μηχανικοί , λυπήθηκαν και δεν έσκαψαν τα βουνά , για να φτιάξουν τους δρόμους .
Οδηγάς πάνω , κάτω , ανεβαίνεις , κατεβαίνεις και περνάς πάνω απ’ τα βουνά , αλλά όχι μέσα από αυτά .
Οι ορεινοί δρόμοι είναι ..ατελείωτοι και τρομακτικοί , όχι τόσο τρομακτικοί για να κρυφτείς στο πίσω..κάθισμα , αλλά αρκετά τρομακτικοί .
Παρ’ όλα αυτά αξίζει . Υπήρχαν πολλά να δεις στη διαδρομή .
Μερικά μίλια νότια των Δελφών , βρίσκεται το χωριό Δίστομο , τόπος της χειρότερης σφαγής σε Ελληνικό χώμα κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο .
Οι Γερμανοί , εκτέλεσαν 218 άντρες , γυναίκες και παιδιά , σε αντίποινα για το θάνατο 3 Γερμανών στρατιωτών , από Έλληνες αντιστασιακούς – αντάρτες .
Οι Δελφοί στην πλαγιά του βουνού Παρνασσός , είναι ένας απ’ τους πιο δημοφιλείς αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας . Στη Ελληνική μυθολογία , ο Θεός Απόλλωνας εξέπεμπε τη σοφία του , απ’ το μαντείο του στους Δελφούς .
Η περιοχή φιλοξενούσε αθλητικούς αγώνες , που ήταν πρόδρομοι των ολυμπιακών , πολλά από τα ερείπια δε , όπως ο ναός του Απόλλωνα , χρονολογούνται περίπου απ’ τον 4ο π.Χ αιώνα .
Δυστυχώς , πολλοί απ’ τους θησαυρούς των Δελφών , καταστράφηκαν απ’ τους χριστιανούς ηγέτες , που βγήκαν έξω να διώξουν τους τότε Θεούς , γύρω στο 400 μ.Χ.
Ο περίπατος στα αρχαία , κρατάει περίπου 1 ώρα .
Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητό μας και φύγαμε απ’ τη γη του Απόλλωνα , για τη γη των ..Γαρδικαίων και Καρανδρεαίων .
Στο βιβλίο “ Στο δρόμο “ , του Τζακ Κέρουακ , , ο χαρακτήρας Old bull lee , λέει ότι “ σήκωνε το βλέμμα του , πάνω απ’ το ούζο στην Αθήνα και έβλεπε τους ασχημότερους ανθρώπους του κόσμου “ .
Αυτό δεν είναι απλά κακία , είναι λάθος ..
Ο Κέρουακ δεν είδε ποτέ τη Χαρίκλεια Τρουλλίνου ..


  H Xαρίκλεια  Τρουλλίνου  με  τον  Αλέξη  Κούστα , ιδιοκτήτες  του “ καφέ Λούης “..

Αφού εντόπισα το χωριό του παππού μου , έκανα ένα ψάξιμο στο ιντερνέτ και τότε εμφανίστηκε η Αγγλόφωνη σελίδα , ενός μέρους που λεγόταν “ καφέ Λούης στο Λιδορίκι “ . Έστειλα ένα e-mail και πήρα απάντηση απ’ τον “ Χάρη “ . Ο Χάρης που μιλάει δυο γλώσσες , ήταν ενθουσιασμένος με τους επισκέπτες που θα έρχονταν απ’ την Αμερική και έκανε κρατήσεις για την οικογένειά μου , στο μοναδικό ξενοδοχείο της κωμόπολης .
Ήμουν ευγνώμων και κανόνισα να πάμε με την οικογένειά μου στο “ καφέ Λούη “ , να ευχαριστήσουμε τον Χάρη για ό,τι έχει κάνει .
Φανταζόμουνα το Χάρη , να είναι σαν το θείο μου το Νίκο , ογκώδη , με μεγάλα μάγουλα και σαγόνια , με περισσότερες τρίχες να βγαίνουν απ’ τ’ αυτιά του παρά απ’ το ..κεφάλι του .
Όχι…ακριβώς..
Το “ Χάρης “ είναι ..χαϊδευτικό της ..Χαρίκλειας , , πως λέμε..κοπέλα ..
Και αυτή είναι κάτι ανάμεσα στην ηθοποιό Μισέλ Γουίλιαμς και τη Μελίνα Μερκούρη .
Νομίζω πως ο γιος μου χρησιμοποίησε την έκφραση “ λαμπερή “ , “ απαστράπτουσα “, “ εκθαμβωτική “ .
Βγήκε πίσω απ’ το μπαρ και μας χαιρέτησε σαν οικογένεια ..
Ο παππούς μου και ο θείος μου ο Νίκος , πάντα με αγκάλιαζαν και με φιλούσαν ακόμα και όταν ήμουνα πάνω από 20 χρονών .
Το ίδιο έκανε λοιπόν και η Χαρίκλεια …
Αν και τους χωρίζουν…γενιές , οι Έλληνες παραμένουν Έλληνες – θερμοί , εκδηλωτικοί και εκφραστικοί .
Αφού φύγαμε απ’ το καφέ “ Λούης “, προχωρήσαμε προς την πλατεία , με τα μάτια όλων καρφωμένα απάνω μας ..
Δυο άντρες μας πλησίασαν : Ο ένας μίλαγε Αγγλικά και μας σύστησε το φίλο του που ονομαζόταν Κώστας Γαρδίκης .
Βγήκαμε..συγγενείς .
Είχε ακούσει και ιστορίες για τον παππού μου , που είχε πάει στην Αμερική . Αργότερα εκείνο το βράδυ , βρεθήκαμε στην πλατεία .
Ο Κώστας έφερε το γιο του και την κόρη του . Εκείνοι μιλούσαν..ελάχιστα Αγγλικά , εμείς καθόλου Ελληνικά …
Παρόλα αυτά , μιλήσαμε , χειρο..νομώντας , φάγαμε αρνί , ήπιαμε ούζο , φάγαμε σπανακόπιτα , ήπιαμε ..ούζο , ήπιαμε ούζο , φάγαμε σπανακόπιτα , ήπιαμε ούζο , ήπιαμε και καφέ και ξαναήπιαμε ούζο ..
Αν και μπορέσαμε να ανταλλάξουμε ελάχιστες λέξεις , ήταν σημαντικό για τον Κώστα και για μένα , το ότι οι οικογένειές μας ήταν μαζί στην πλατεία εκείνο το βράδυ . Το επόμενο πρωί , ο Κώστας επέμενε να μας πάει στη Γρανίτσα , ήταν σίγουρος πως ο παππούς μου είχε μεγαλώσει εκεί .

Η πλατεία  της  Γρανίτσας , δεξιά  η  εκκλησία  και  στο  βάθος , το  πετρόχτιστο παλιό  σχολείο . Σημειώνουμε πως  Γρανίτσα είναι  το  παλιό  όνομα  του  χωριού , σήμερα  λέγεται  “ Διακόπι “ …

                          *                    *
Ακολουθούσαμε το παλιό του Φίατ , γύρω από στροφές , φουρκέτες , αποφεύγοντας συνέχεια γιδοπρόβατα . Στη Γρανίτσα μας έκανε περιήγηση , υπάρχουν μόνο λίγα σπίτια , ένα μικρό σχολείο και μια ταβέρνα .
Καθίσαμε , ήπιαμε καφέ , χειρονομήσαμε …
Ένα πράγμα που παρατηρείς για την Ελλάδα , είναι ότι ο κόσμος είναι πάντα έξω και συζητάει .
Πας στην παραλία , και βλέπεις μια παρέα στις 10 το πρωί , έξω από μια καφετέρια , να πίνει τον καφέ της , και είναι ακόμα εκεί στις 6 το απόγευμα που επιστρέφεις ..
Μετά από μια βραδιά στην πλατεία του Λιδορικίου , και μία στην Γρανίτσα το κατάλαβα αυτό , και θα μπορούσα να έχω κάτσει στα δυο μέρη για ώρες ..

  Γρανίτσα ή Διακόπι , ένα  όμορφο  σοκάκι …

Αλλά η οικογένειά μου , αν και έδειχνε κατανόηση , και…επιείκεια , άρχισε να..βαριέται ..
Οι παραλίες της Λευκάδας μας καλούσαν , αποχαιρετήσαμε τον μακρινό μου ξάδελφο .
Του αγόρασα μία κούτα τσιγάρα , όπως πολλοί Έλληνες , είναι κι’ αυτός φανατικός καπνιστής …”

Ο  Bob Carden  , είναι παραγωγός βίντεο και ντοκιμαντέρ στην Ουάσινγκτον , η σελίδα της εταιρίας του είναι
www.cardencom.com

  Κάπως έτσι  τελειώνει  το  πρώτο  μέρος του  οδοιπορικού του Bob και  της  οικογενείας του , που  για  ξεκίνημα  ήταν  πολύ  καλό  και  είχε  και  κάποια ..αισιόδοξα αποτελέσματα , τώρα δεν  μένει  παρά  να  πλησιάσουμε  περισσότερο τις  ρίζες  του , βρίσκοντας  συγκεκριμένα  στοιχεία  για  τους  προγόνους  του , αυτά  όμως  μετά  από  σχετική  έρευνα , τα  αποτελέσματα  της  οποίας και θα  δημοσιεύσουμε , με  τη  σύμφωνη  γνώμη του  Bob  φυσικά  .
    Καλό  σας  βράδυ , να  είστε  όλοι  καλά
   Απ’ το  “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη ..
    Κώστας  Ευθ. Καψάλης


The Washington Post

Traveling back to Granddad’s Greek home

View Photo Gallery — In Greece, the mainland is worth a second look: Many tourists head straight to the islands when visiting Greece. But the mainland is full of culture, history and as many beautiful locales.

By Bob Carden, Published: April 14

People were watching us. Staring, actually. My 17-year-old daughter was uncomfortable, as was her mother, my modest and distinctly non-Greek wife. On the other hand, our 16-year-old son, who shares his father’s Zorba-like hamminess, was lapping up the attention.
We were walking down the narrow streets of Lidoriki, a small village in the mountains of central Greece. Foreigners are rare here, Americans rarer still.


(By Laris Karklis/The Washington Post/The Washington Post)
Lidoriki is a lovely little Greek village, unencumbered by tourists, with just a few stores. Each road spills into a large town square flanked by four or five restaurants. At night, everyone in and around Lidoriki comes to this square to do what Greeks do: eat, drink, talk, eat, drink, argue.
Lidoriki is about 40 miles from Delphi — home of the Oracle. Some Athenians keep summer homes here to escape the city heat. The village’s Mormos reservoir supplies Athens with its drinking water. So Lidoriki is pretty important to the capital city. It’s also pretty important to me.
This was my grandfather’s home. James Gardikys-Karandreas left Lidoriki 102 years ago to come to America. He was 13, alone and spoke little English. So he didn’t protest when they changed his name at Ellis Island from the unwieldy Gardikys-Karandreas to the manageable and WASP-y sounding Carden.
I’ve always figured that an immigration officer had just processed a British family from, say, Cheshire, and the name Carden had stuck with him, so he stuck it on my grandfather. Thus, I am a Carden, as is my family. But not one week last summer. That week, the Gardikys-Karandreases were going home.
Home to Greece.
First, let’s get the islands thing out of the way. Yeah, Santorini’s beautiful, Crete mystical, Patmos spiritual (St. John wrote the Book of Revelation there). Most tourists fly to Athens, cram onto a ship at the port of Piraeus and make the day-long trip to one or more of these splendid sanctuaries. And that’s where they stay. Big mistake.
The real Greece is the mainland. The Acropolis, Delphi, Nafplio. Olympus, home of the gods. And Lidoriki, home of the Gardikys-Karandreases.
We arrived in Athens last June at the height of the riots over Greece’s financial situation, which learned observers viewed as a contemporary expression of Greece’s role as the birthplace of democracy. Maybe. To me, it sounded a lot like my grandfather and his friends screaming politics at each other at the Globe Diner in Elizabeth, N.J., so we never felt threatened.
Our cabbie from the airport was a lot less concerned about Greek debt than the Western media are. “We survived 400 years under the Turks, so who cares if we owe some banks some money?” he shrugged. The bartender at the hotel: The Germans “occupied us 70 years ago; now we take their money. That’s okay.”
Next to the Acropolis, the demonstrations were the best part of Athens. Loud, animated, scruffy-looking kids flanked by sleek, well-coiffed cops. Vendors selling cheesy belts and bags to tourists. Live Grecian theater at its best.
If you only have a week or so in Greece, then you don’t need more than a day or two in Athens. The Acropolis and Parthenon are true wonders of the world and must be experienced. The Plaka marketplace at the foot of the ruins is touristy but alive with great restaurants and better people watching.
To do the mainland, you need to rent a car. And in Athens that’s easy enough. A mid-size was about 250 euros ($330) per week. Agencies are on Syngrou Avenue, and it’s a straight shot from there to the expressways leaving Athens.
As the crow flies, Athens to Delphi is 82 miles. But the crow gets to fly. We didn’t. Greece is 80 percent mountains. And urban planners, mercifully, did not carve into those mountains to build roads. You drive up, down, around and over — not through — them. The mountain roads are long and scary. Not hurl-in-the-back-seat scary, but harrowing enough. Still, it’s worth it. There’s lots to see along the way.

A few miles south of Delphi sits the village of Distomo, site of the worst massacre on Greek soil during World War II. The Germans gunned down 218 men, women and children in retaliation for the killing of three German soldiers by Greek partisans.
(Point of ethnic pride: Winston Churchill, commenting on Greece’s defeat of the much larger Italian army during the latter’s attempted invasion in 1940, said, “Greeks don’t fight like heroes; heroes fight like Greeks.” Italy’s defeat forced Germany to send troops to Greece and delayed the Nazi invasion of the Soviet Union, resulting in Germany’s being bogged down by the Russian winter.)
Delphi, on the slope of Mount Parnassus, is one of the more popular archaeological sites in all of Greece. In Greek mythology, the god Apollo dispensed wisdom through his Oracle at Delphi. The site hosted athletic games that were the precursor to the Olympics. Many ruins, such as the Temple of Apollo, date from about the 4th century B.C. Unfortunately, many of the treasures of Delphi were destroyed by Christian leaders, out to purge “pagan” gods, around 400 A.D. Walking through the ruins takes about an hour. We got back into the car and left the land of Apollo for the land of Gardikys-Karandreas.
In Jack Kerouac’s “On the Road,” the character Old Bull Lee says that he used to look up from his ouzo in Athens and see “the ugliest people in the world.” That’s not just cruel, it’s wrong. Kerouac never saw Hariklia Trollineau.
After identifying my grandfather’s village, I did an Internet search, and the English-language Web site of a place called Cafe Louis in Lidoriki popped up. I sent an e-mail and got a response the next day from “Hari.” Hari, who’s bilingual, was excited about people visiting from America and secured reservations for my family at the only hotel in town. I was grateful and made a point of taking the family to Cafe Louis to thank Hari for all his work. I pictured Hari as looking like my Uncle Nick: thick, jowly and with a bit more hair growing from his ears than his head.
Not quite. Hari is short for Hariklia, as in female. And she is sort of a cross between Michelle Williams and Melina Mercouri. I think my son used the term “blazin’. ” She came from behind the bar and greeted us like family. My grandfather and my Uncle Nick always hugged and kissed me, even into my 20s. Hariklia did, too. Though separated by generations, Greeks remain Greek — warm and expressive.
After leaving Cafe Louis, we walked toward the town square, with all eyes upon us. Two men approached; one spoke English and introduced his friend, who was named Costas Gardikys. It turned out that we’re related. He’d even heard stories about my grandfather’s going to America. Later that night we met in the square. Costas brought his son and daughter. They spoke little English; we spoke no Greek. Still we talked, gestured, ate lamb, drank ouzo, ate spanakopita, drank ouzo, had coffee and drank ouzo. Though we could exchange few words, it was important to Costas, and me, that our families were together in that square that night.
The next morning, Costas insisted on taking us to Granitsa, a tiny village about 30 minutes from Lidoriki. He was pretty sure that my grandfather had actually grown up there. We followed his old Fiat around hairpin turns, dodging goats and sheep. In Granitsa, he took us on a tour. There were just a few homes, a small schoolhouse, one restaurant. We sat, had coffee, gestured.
One thing you notice about Greece is that people are always outside talking. You go to the beach one day and see a group at 10 a.m. outside a cafe having coffee, and they’re still there six hours later when you return. After an evening at the square in Lidoriki and then in Granitsa, I got it. And could have sat at either place for hours. But my family, while indulgent, was getting bored. The beaches of Lefkada beckoned. We bade my distant cousin farewell. I bought him a carton of cigarettes. Like many Greeks, he’s a heavy smoker.
Before we leave central Greece, one quick tip. I’m a runner. The hills in central Greece are inviting to the serious or casual jogger. The morning air is crisp, the hills majestic. Still, don’t do it. There are many small farms and shepherds in the countryside. And all have nasty, snarling guard dogs that have a particular hostility toward cars and Americans who’ve changed their last names.
The drive from Lidoriki to Lefkada has some of the most stunning vistas in all of Greece. You descend from the mountains to the highway that runs east-west along the Gulf of Corinth. The emerald green water hugging those mountains is a sight not soon forgotten.
Lefkada is an island in the Ionian Sea. Nevertheless, many Greeks consider it part of the mainland because a bridge makes it the only major island accessible by car. Hence it’s popular with the locals, who don’t like dealing with ferries.
June is better than August. Perfect weather, manageable crowds and maybe the best beach in Greece, and that’s saying a lot. If you’re going to splurge for a hotel, Lefkada is the place. We stayed at the Porto Galini Seaside Resort & Spa on the island’s east coast. The hotel has its own beach, with most water sports. Each spacious room has a clear view of the water and the mountains. The nearby beach towns of Nydri and Lefkada have large pedestrian-only streets. Many of the superb restaurants are on the water. As in Athens, the owners work for your business, stopping you on the street, offering deep discounts.
Despite all its charms, you really need just one reason to go to Lefkada: Porto Katsiki (Port of the Goat) beach. Surrounded by dramatic limestone cliffs, this sandy beach is one of the most beautiful places in Greece, if not the world. It’s a challenge getting there. We were only a few miles away, but the drive took 45 minutes around winding mountains and through small villages. Once there, you have to walk down about 90 stone steps to get to the beach and into the delicious turquoise water of the Ionian Sea.
It was tough to leave Lefkada. But my wife was getting itchy for a bit more polish to go with our play. And if you want polish, Nafplio, the first capital of modern Greece, is the place.
We crossed the Corinth and drove nearly the length of the Peloponnesus peninsula to get to Nafplio. Fearing a carpet-bombing of culture and museums — and still having Lefkada sand in our shoes — the kids and I coaxed Non-Greek Wife into staying in a small beach town, Tolo, just outside Nafplio. I don’t think I’d do that again. Tolo is the Dewey Beach of the Peloponnesus, while Nafplio is one of the prettiest towns in Greece.
Weekending Athenians are crazy about the latter, for good reason. It’s just two hours away and filled with boutiques, upscale cafes and beautiful people. And it stays up late.
Venetian houses line narrow cobblestone streets. At dinner, the waiter motioned us inside the restaurant, where he opened ice-packed drawers filled with fish caught that day. As in so many towns in Greece, the streets converge at a huge town square. Kids perform skateboard tricks while you pick at plates of feta and olives and sip the sweet, strong Greek coffee. It’s enough to make you not miss the beach.
The next day, it was back to Athens for the flight home. We’d squeezed a lot into our eight days. It was fun, emotional and hectic. Could use a day or two to unwind. Maybe at the islands — if they just weren’t so full of tourists.

Carden is a Washington-based video producer and documentary filmmaker.