ΠΑΛΙΟΙ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ

 

ΣΚΗΝΕΣ  ΑΠ’ ΤΗΝ  ΠΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ  ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗ  ΖΩΗ

 

Γράφει ο Ευθ. Βασ.Τσινταβής

 

Tα παιδιά  του  Γιώργου Πανάγου ή  Γιωργή ή όρνιθα , στην  Παγκρατιώτικη  ταβέρνα  του  Μαλαντρινιώτη , Τραπεζάρη . Πρώτος από  αριστερά ο Παναγιώτης , αστυνομικός  και  τρίτος  ο Ηλίας υπάλληλος  ΔΕΗ .

 

 

 

Αγαπητέ ξάδελφε ,
     Βλέποντας,μια φωτογραφία,που έχεις δημοσιεύσει,για κάποια ταβέρνα  παλιά του Λιδωρικίου,προπολεμική,διακρίνω, μεταξύ των άλλων,τον  αείμνηστο πεθερό μου και ένα μικρό παιδάκι,πίσω-πίσω,στο  παράθυρο.Πιστεύω, ότι πρέπει να είναι η δεύτερη φωτογραφία της ζωής  του.(Η πρώτη είναι, πολυ μικρότερος, οικογενειακή).

   Πρόκειται για τον  αείμνηστο Ηλία Πανάγο του Γεωργίου και της Καλλιόπης.
      Ήταν από τα πρώτα παιδιά των γονιών του.Είχε φοβερό 
αυτοσαρκασμό-χιούμορ και δεν παρέλειπε,να αφηγείται για τη ζωή στο  Λιδωρίκι,στο διάστημα του μεσοπολέμου.Ακούστε τον,αν θέλετε λοιπόν:

 

Ο  αείμνηστος Γιώργος Πανάγος , απολαμβάνοντας  το  καφεδάκι  του  στη  Βαθειά .

 

     "" Ο πατέρας μου,ο κυρ Γιώργης με τη καδένα, ακολουθώντας το 
ρεύμα της εποχής του,αποφάσισε να ξενιτευτεί και να πάει στην 
Αμερική,σαν μετανάστης.Ήταν παντρεμένος με την μάνα μου, που ήταν  αδελφή του Σαψαρή.Ασκούσε,μέχρι τότε,το επάγγελμα του χασάπη,όπου  έβγαζε καλά λεφτά.Το σπίτι μας ήταν "πύργος ιπποτών",(έτσι το  αποκαλούσε, ο ίδιος).Η μια νταντά έμπαινε και η άλλη έβγαινε..όλοι  είμαστε με το "νταχτιρντί"..Μια μέρα,λοιπόν,πούλησε το χασάπικο και  ετοίμαζε τα χαρτιά για να φύγει.Κάποια στιγμή, όμως,χαλάσανε τα χαρτιά  κι έτσι δεν μπορούσε να πάει πλέον.

   Ξέμεινε στο χωριό,αλλά χωρίς  δουλειά πλέον.Κι έτσι,έπεσε πείνα στην οικογένεια.Υπήρχαν μέρες,που   δεν υπήρχε τίποτα να φάμε στο σπίτι..
     Εμένα μ' έστελναν,σε μια θεια μου πλούσια,για να κουβαλάω νερό 
στο σπίτι της,όλη μέρα και το βράδυ μου δινε και 'τρωγα..Όταν κάποτε  αυτή με ρώτησε "τι προτιμάς λάχανα ή φασόλια;", εγώ ο έρημος της  απάντησα "φασόλια",σκεπτόμενος,ότι τα λάχανα-χόρτα νερόβραστα,δεν με  "πιάνανε",που λένε.

   Έτσι,από την άλλη μέρα, η θεια ,συνέχεια, 
φασόλια...Που να φανταστώ,ότι θα το καθιέρωνε, σαν μόνιμο φαγητό  μου,καθημερινές και εξαιρέσιμες.Στην αρχή,από τη πείνα μου, μου  άρεσε,αλλά όσο περνούσε ο καιρός και δεν άλλαζε το μενού,άρχισα να  δυσανασχετώ.Ώσπου κάποια μέρα,αποφάσισα,ότι δεν θα ξανάτρωγα  φασόλια.

   Έτσι,όταν η θεια μου, μου ξανάδωσε φασόλια,εγώ μήτε που τα 
άγγιξα..Τότε,απορημένη; η θεια μου, με ρώτησε,γιατί δεν τρώω.Αυτό 
είναι το αγαπημένο σου φαγητό,συ δεν μου ζήτησες φασόλια; 
Τότε,σηκώθηκα και με περίσσιο θάρρος,της απάντησα:""Έφαγα φασόλια,δεν  θέλω άλλα,έφαγα "σαν άνθρωπος"". 
   Στη συνέχεια ανακάλυψα,για ποιό λόγο το διηγείτο.
   Ο αείμνηστος είχε προτίμηση.. στο κρέας και μόνον κρέας.Έτσι στο  σπίτι του δεν μαγειρευόντουσαν ποτέ φασόλια.¨Οταν δε τον ρωτούσες   γιατί δεν τρώει φασόλια,την απάντηση την είχε έτοιμη:"Έφαγα σαν  άνθρωπος",δεν θέλω άλλα φασόλια.Για να κλείσω σήμερα, με αυτό το θέμα,  πρέπει να συμπληρώσω,ότι ο αείμνηστος,είχε ωραία φωνή και τραγούδαγε   πάντοτε, βέβαια, δημοτικά.Κι έτσι έκλεινε κάθε φορά το φαγητό μας, με 
ένα σωρό δημοτικά."Για μια Λιδωρικιώτισσα πολλούς καημούς απόχτησα, 
ένας αητός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε κ.α.".

                        ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.

                                          Ευχαριστώ
                                    Ευθύμιος Β.Τσινταβής