ΗΡΩΙΝΗ

 

Το 1940 κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο "Σαλίβερου" το βιβλίο του Σπύρου Παξινού "Έγκλημα - Κοινωνία - Αστυνομία" . Ο Σπύρος Παξινός ήταν διοικητής της Γενικής Ασφαλείας επί 4ης Αυγούστου . Το αναφερόμενο βιβλίο έχει σύμφωνα με πολλούς μελετητές της εποχής εξαιρετικά μεγάλο κοινωνικό , πολιτικό αλλά και λαογραφικό ενδιαφέρον . 
Στο παρόν θέμα , δεν θα ασχοληθούμε με τις επιδόσεις του συγγραφέα στην "πάταξιν" του κομμουνισμού , αλλά με την αναφορά του στον κόσμο των ναρκωτικών και του κοινωνικου περιθωρίου της εποχής του . Αναφορά που προσωπικά πιστεύω είναι εξαιρετικά ενδελεχής και λεπτομερής (πάντα βέβαια από τη συγκεκριμένη κατασταλτική - αστυνομική σκοπιά). 
Αυτό που είναι αδιαμφισβήτητο και εύκολα μπορεί ο αναγνώστης να συμπεράνει , είναι ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει όσο αφορά την κατηγορία των χρηστών των λεγόμενων σκληρών ναρκωτικών και τις σχέσεις τους με τις διωκτικές αρχές , αλλά και τον υπόλοιπο κοινωνικό περίγυρο στα εξήντα , εβδομήντα χρόνια που έχουν περάσει από τότε . 
Παράκληση όπως το θέμα να μην πολιτικοποιηθεί με αφορμή το συγγραφέα . 
Η μεταφορά του κειμένου στη σύγχρονη δημοτική έχει γίνει από τον μελετητή Όθωνα Τσουνάκο . 
Εισαγωγικά
Εκτός από το χασίς, άλλα ναρκωτικά που χρησιμοποιούνται για ηδονιστικούς σκοπούς και οδηγούν σε επικίνδυνο εθισμό, είναι το όπιο (κοινώς αφιόνι), η μορφίνη, η ηρωίνη και η κοκαΐνη. Για τον λόγο αυτόν, με τον νόμο 5539/15.7.1932, απαγορεύτηκε εντελώς
η κατοχή, η πώληση και η χρήση τους, καθώς και οποιουδήποτε άλλου σκευάσματος που περιέχει μορφίνη (σε ποσότητα μεγαλύτερη του 0,2%), κοκαΐνη (σε ποσότητα μεγαλύτερη του 0,1%), σε ηρωίνη (σε οποιαδήποτε ποσότητα) και -ακόμα- σε ευκοδάλη, δικωδίδη, διλαβδίδη, παραμορφινη κ.ά. Η εισαγωγή και η πώληση των πιο πάνω σκευασμάτων είναι αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους και ανήκει στο υπουργείο Υγιεινής, όπου και εδρεύει
η «Επιτροπή Ναρκωτικών», η οποία και γνωματεύει κατά περίπτωση για κάθε άλλη ουσία, που θα θεωρηθεί ηδονιστική. 
Ηρωίνη
Η ηρωίνη είναι λευκή, άοσμη και πικρής γεύσης κρυσταλλική σκόνη, που διαλύεται εύκολα στο νερό. Για πρώτη φορά παρασκευάστηκε συνθετικά το έτος 1874 από τους Beckett και Wright και χρησιμοποιήθηκε στη θεραπευτική το 1896 από τον Dreser. Ως θεραπευτικό μέσο, πάντως, όχι μόνον δεν ωφέλησε, αλλά προκάλεσε αθεράπευτες βλάβες σε πολλά άτομα. 
[σημείωση kathergr : Ο καθηγητής Heinrich Dreser , εργαζόταν για λογαριασμό της γερμανικής εταιρείας Bayer . Ο στόχος του ήταν ανθρωπιστικός . Προσπαθώντας να τροποποιήσει τη μορφίνη σε κάποιο συνθετικό παράγωγο το οποίο να έχει την ίδια αναλγητική δράση , αλλά να μην προκαλεί εθισμό , παρασκεύασε πρώτος την ηρωίνη , την οποία η Bayer αψυχολόγητα και χωρίς προηγούμενες κλινικές μελέτες την προώθησε στην αγορά ως εξαιρετικό αντιβηχικό και αναλγητικό . Η αλήθεια αποδείχθηκε πολύ γρήγορα εντελώς διαφορετική για τη νέα αυτή ουσία .]
Η παυσίπονη ενέργεια της ηρωίνης είναι τρεις φορές ισχυρότερη από αυτήν της μορφίνης, ο κίνδυνος όμως του εθισμού είναι μεγαλύτερος και η σχετική θεραπεία δυσκολότερη από εκείνη. Για τους λόγους αυτούς, σύμφωνα με απόφαση της αρμόδιας Επιτροπής Ναρκωτικών του υπουργείου Υγιεινής, απαγορεύεται σε όλους όσους βρίσκονται στην Ελλάδα η κατοχή ηρωίνης. Επιπροσθέτως, το Κρατικό Μονοπώλιο δεν παρέχει πλέον ηρωίνη στα φαρμακεία, γιατί σε καμιά περίπτωση δεν θεωρείται ότι τα θεραπευτικά της αποτελέσματα μπορεί να είναι καλύτερα από εκείνα που επιτυγχάνονται με τη μορφίνη και τα παράγωγα της. 
Η ηρωινομανία είναι διαδεδομένη στην Ελλάδα, όχι μόνο στις μεγαλουπόλεις, αλλά στα γύρω χωριά, καθώς και στις επαρχίες. Σε ορισμένες μάλιστα επαρχίες είναι διαδεδομένη σε ευρύτερη κλίμακα (σε σχέση με τον πληθυσμό τους). 
Στη διάδοση της ηρωινομανίας στην επαρχία συντέλεσε κυρίως η εκτόπιση των ηρωινομανών, μετά την καταδίκη τους από τα δικαστήρια, για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών φαρμάκων. Κι αυτό, γιατί οι ηρωινομανείς, ευρισκόμενοι σε καθεστώς εκτόπισης, όχι μόνον δεν σταμάτησαν τη χρήση της ηρωίνης, αλλά τη μετέδωσαν και σε άλλους και κυρίως σε εύπορους έτσι μετατράπηκαν σε μικρέμπορους ναρκωτικών και πολλοί απ' αυτούς, μετά τη λήξη της ποινής της εκτόπισης τους, επέστρεψαν με σημαντικά κέρδη. Η χρήση της ηρωίνης ήταν άγνωστη στο Μενίδι, στην Τρίπολη, στο Καρπενήσι και σε άλλες επαρχιακές πόλεις και χωριά, μέχρι που εκτοπίστηκαν εκεί ηρωινομανείς, μετά από δικαστικές αποφάσεις και διέδωσαν εκεί το πάθος τους. Συνεπώς, το μέτρο της επιβολής ποινών εκτόπισης σε διάφορες επαρχιακές πόλεις, που επιδικάζονται κατά την κρίση του δικαστηρίου για τις παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών φαρμάκων, όχι μόνον δεν προσέφερε λύσεις, αλλά -αντίθετα- συντέλεσε καταλυτικά στη διάδοση της ηρωινομανίας στις επαρχίες. Επιβάλλεται, λοιπόν, τροποποίηση του νόμου 5539 στο σημείο αυτό και ο περιορισμός των ηρωινομανών σε συγκεκριμένη περιοχή. 
Η ηρωίνη επιδρά καταστρεπτικά στον ανθρώπινο οργανισμό, μέχρι τέτοιο σημείο, που η απότομη παύση της χρήσης της μπορεί να επιφέρει σοβαρές διαταραχές σ' αυτόν και, ορισμένες φορές, ακόμα και τον θάνατο. Και η απότομη παύση της χρήσης ηρωίνης φέρνει τέτοιους πόνους, που οι πάσχοντες από τη μανία της πέφτουν και κυλιούνται στο έδαφος, χτυπούν τα διάφορα μέλη του σώματος τους στο δάπεδο και στους τοίχους, βγάζουν από το στόμα τους αφρούς και σάλια πράσινου χρώματος, τρέμουν και σπαράσσονται για ν' απαλλαγούν από τους πόνους και προσπαθούν ν' αυτοκτονήσουν με οποιονδήποτε τρόπο. Πολλές φορές ηρωινομανείς κρατούμενοι αποπειράθηκαν ν' αυτοκτονήσουν κόβοντας με ξυράφι ξυριστικής μηχανής την καρωτίδα τους, άλλοι την κοιλιά τους ή τις φλέβες των χεριών τους. Άλλοι, πάλι, έσπασαν ηλεκτρικούς λαμπτήρες και κατάπιαν τα θραύσματα ... 
Για τον λόγο αυτόν, η θεραπεία των ηρωινομανών δεν γίνεται με την απότομη στέρηση της χρήσης ηρωίνης αλλά με τη βαθμιαία ελάττωση της χορηγούμενης ποσότητας, μέχρι να συνηθίσει ο οργανισμός και να μην έχει πια την ανάγκη ναρκωτικού. 
Κατά το παρελθόν έχουν υποβληθεί από γονείς και συζύγους πάρα πολλές αιτήσεις στην υπηρεσία της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, που ζητούν την εισαγωγή ηρωινομανών σε ψυχιατρείο ή - τουλάχιστον- την εκτόπιση τους μακριά από την πρωτεύουσα, ως επικίνδυνων για τη δημόσια ασφάλεια. Κι από την προσεκτική εξέταση αυτών των αιτήσεων, διαπιστώθηκε ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις η ζωή των γονέων και των συζύγων ηρωινομανών έγινε μαρτυρική, γιατί όχι μόνο υποχρεώνονται να τους συντηρούν άεργους, αλλά να υποκύπτουν πάντοτε στις παράλογες αξιώσεις τους για την παροχή διατροφής και μέσων για την εξοικονόμηση της ηρωίνης τους. Σε αντίθετη περίπτωση, 
οι συνέπειες γι' αυτούς είναι βαριές (κακοποίηση των οικείων του ηρωινομανούς, πώληση επίπλων και σκευών και καταρράκωση του οικογενειακού ονόματος, με τη διάπραξη διάφορων ατιμωτικών αδικημάτων κ.λπ.). 
Αντί κάθε άλλης περιγραφής, παραθέτουμε εδώ τη ζωντανή αφήγηση μιας συλληφθείσας νεαρής γυναίκας από καλή οικογένεια των Αθηνών, συζύγου ενός αποθανόντος οδοντογιατρού, η οποία, εξαιτίας της χρήσης του φοβερού αυτού δηλητηρίου, ζούσε σαν αλήτισσα. 
Η γυναίκα αυτή άρχισε την πρέζα μετά τον θάνατο του συζύγου της, παρασυρμένη από κάποιον έμπορο ναρκωτικών ονόματι Γεώργιος Αλ. Αυτός της προσποιήθηκε τον ερωτευμένο και, εκμεταλλευόμενος την μελαγχολία της (λόγω του θανάτου του συζύγου της), τής πρότεινε να κάνει χρήση ηρωίνης. 
Να πως αφηγείται η ίδια τη ζωή της: 
-Έμεινα χήρα από 17 ετών. Ένας άτιμος, που θέλει σκότωμα για το κακό που μου' κάνε, ο Γεώργιος Αλ., ένας ταχυδακτυλουργός το επάγγελμα, μα στην πραγματικότητα λαθρέμπορος ναρκωτικών, με παρέσυρε να γίνω πρεζού. 
-Πού γνώρισες τον Α.; 
-Είμαστε γείτονες στην Πλάκα, όπου είχα επτά σπίτια στη σειρά, στην οδό Βύρωνος και τα πούλησα μέσα σε πέντε χρόνια, για να καταντήσω έτσι όπως με βλέπετε. 
-Πού σε βρήκανε τώρα και σε φέρανε μέσα; 
-Ήμουνα χαρμάνα και γύριζα έξω από τα «Ολύμπια» για να βρω έμπορο ν' αγοράσω πράμα. 
-Στην Ομόνοια έξω από τα «Ολύμπια»; 
-Αλλά τι θαρρείτε; Αυτοί οι άτιμοι που δηλητηριάζουν την κοινωνία γυρίζουν στα κέντρα και πουλάνε τις πρέζες, χωρίς να τους παίρνει κανείς μυρουδιά. 
-Ποιον περιμένατε στην Ομόνοια; 
-Έναν Γιάννη, που πρώτα τον συναντούσα στα σίδερα του Ρουφ ή στις 3 το απόγευμα ή στις 7 το βράδυ. Τώρα όμως άλλαξε στέκι. Αυτόν να πιάσετε.
Αυτός δεν πίνει. Μόνο πουλάει. Αν έπινε δεν θα τον πρόδιδα. Αλλά είναι απ' αυτούς τους κακούργους που μόνο δηλητηριάζουν. Αυτούς που πίνουν τους λυπάμαι, παίρνοντας παράδειγμα από το κατάντημα μου, και δεν τους προδίδω. Τους άλλους όμως τουφεκάτε τους, γιατί έτσι σαν κι εμένα θα καταντήσουν ολόκληρη την κοινωνία.
-Έχεις δικούς σου Τούλα ; 
-Έχω δυο αδελφάκια, μα τα 'στειλα στην Αίγυπτο για να μην καταλάβουν τα χάλια μου. 
-Γονείς; 
-Έχω μάνα που είναι στην Αίγυπτο και που την περιμένω να έλθει να με σώσει. 
-Θέλεις να γίνεις καλά; 
-Πώς δεν θέλω! Αφού κάποτε παρουσιάστηκα στου Συγγρού το νοσοκομείο και ζήτησα να με θεραπεύσουν, μα δεν με κράτησαν, γιατί δεν είχα καμιά αρρώστια. Τους τοξικομανείς δεν τους κρατάνε στα νοσοκομεία. Τώρα, ίσως, στο Ψυχιατρείο που θα με πάτε, ίσως να με κάνουν καλά. Θέλω να γλιτώσω από το κακό που έπαθα, είμαι νέα, θέλω να ζήσω σαν άνθρωπος... 
-Τι αισθάνεσαι όταν σου έρχεται η επιθυμία να πάρεις την πρέζα; 
-Γίνομαι θηρίο. Νομίζω ότι μου σκίζουν με ξυράφι την κοιλιά, μου 'ρχεται να χτυπήσω το κεφάλι μου χάμω, χάνω το φως μου, κόβεται η μιλιά μου, γίνομαι ένα ράκος και ταυτόχρονα ένα τέρας. Τίποτα άλλο δεν κυριαρχεί στο μυαλό μου, παρά πως να τρέξω να βρω την πρέζα. Και τότε αρχίζει το δράμα μου. Πουλάω ότι έχω και δεν έχω. Προχτές φώναξα τους παλιατζήδες και πούλησα ε'να λαβομάνο, μια γκαρνταρόμπα και ε'να μπαούλο για 500 δραχμές. Έτρεξα, τις πήγα στον Μ. Για να μου δώσει πράμα κι αυτός ο άτιμος μου έδωσε σόδα. Θέλει γδάρσιμο ο κερατάς. 
-Και συνεχίζει: 
-Ο Θεός να μη σώνει να γίνεται ο άνθρωπος τοξικομανής, γιατί χάνει το είναι του. Εμένα που με βλέπετε, που ήμουνα τόσο καλομαθημένη και μεγάλωσα στα χάδια, έχω κοιμηθεί στους δρόμους, στα βαγόνια, σε χωράφια και στους βόθρους ακόμα, για να κυνηγάω τους εμπόρους που το πουλάνε. 
-Που κάθεσαι τώρα; 
-Κάθομαι στην οδό Θεσσαλονίκης, μα δεν ξέρουνε τίποτα. Με νομίζουν σαν μια συνηθισμένη μελαγχολικιά γυναίκα. Όταν με πιάσει το χαρμανιλίκι, παίρνω τους δρόμους για το οικονομήσω. Αυτή είναι η αμαρτία μου. 
-Αφού πάρεις πρέζα, τι αισθάνεσαι; 
-Γίνομαι βασίλισσα! Αμέσως σταματάνε οι πόνοι, θέλω να καπνίσω, να φάω λίγο - όχι πολύ - αν η δόση είναι μεγάλη ή αν την πάρω με σύριγγα, πράγμα που το προτιμώ, τότε αισθάνομαι έναν λήθαργο, βλέπω όνειρα, θυμάμαι τον μακαρίτη, τον βλέπω σαν σε όραμα μπροστά μου, σιγοκουβεντιάζω μαζί του και νιώθω τον εαυτό μου καλά. Θέλω να πλυθώ, να ντυθώ, να έβγω έξω. Μου 'ρχεται η συναίσθηση της αξιοπρέπειας και της γυναικείας καλαισθησίας και, τέλος, αισθάνομαι ντροπή για τον εαυτό μου, όπως κατάντησα. 
Τέλος, καταλήγει ως εξής: 
Σας ευχαριστώ που μου δώσατε λίγη πρέζα και συνήλθα. Εσείς είσαστε οι σωτήρες ανθρώπων σαν και μένα, μα πρέπει να με πάτε στο νοσοκομείο να γίνω καλά και να συνεχίσετε το κυνήγι των άτιμων που το πουλάνε. Τους άλλους που το πίνουνε και το πουλάνε, μην τους αδικείτε. Σκοτώστε αυτούς που μόνο το πουλάνε. 
Αυτοί είναι οι κακούργου. Αυτοί θέλουν κρέμασμα. 
πηγή

πίσω στα παλιά