MIA AΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ

“  O  ΓΥΡΟΣ  ΤΟΥ  ΚOΣΜΟΥ ΓΙΑ  ΤΗΝ ..” ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΟΣ  ΧΑΛΚΙΙΝΟΥ  ΠΕΛΕΚΥ “  ΜΥΚΗΝΑΪΚΟΥ  ΕΙΚΟΝΙΣΤΙΚΟΥ  ΡΥΘΜΟΥ “  ΠΟΥ  ΒΡΕΘΗΚΕ  ΚΟΝΤΑ  ΣΤΗΝ  ΚΑΛΛΙΠΟΛΗ “ TO  1961 ή  1962

Η παρακάτω ανάρτηση  αγαπημένοι  μου φίλοι είναι  απ’ τη  σελίδα  του Αρχαιολογικού  Μουσείου του  Πανεπιστημίου  Αθηνών , του τμήματος  Ιστορίας  και  Αρχαιολογίας .

 

Μια  υπέροχη φωτογραφία  απ’ το πανέμορφο  Βελούχι , λίγες  μέρες  πριν..κατακλυσθεί απ΄τα  νερά  του  Μόρνου ..

 

Προβάλλοντας αντικείμενα από τις Συλλογές του Μουσείου

To Μουσείο Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης επιθυμώντας να καταστήσει περισσότερο γνωστό στο κοινό το περιεχόμενο των Συλλογών του και τη σημασία των εκθεμάτων του, εγκαινιάζει μια νέα πρωτοβουλία με τίτλο «Προβάλλοντας αντικείμενα από τις Συλλογές του Μουσείου Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης».

Η δράση συνίσταται στην τακτική επιλογή δύο ευρημάτων από μία Συλλογή και την εστίαση της προσοχής σε αυτά επί ένα δίμηνο, με την παροχή πληροφοριακού υλικού για τα αντικείμενα, τη σημασία τους, τη χρονολόγηση, το πλαίσιο δημιουργίας τους, τα όμοια ή παράλληλά τους κλπ.

Σκοπός είναι η διάδοση γνώσης, η επικοινωνία και η προσέλκυση ζωηρότερου ενδιαφέροντος για τα εκθέματα του Μουσείου εκ μέρους του φοιτητικού κοινού του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, αλλά και φοιτητών/φοιτητριών και διδασκόντων/διδασκουσών άλλων Τμημάτων της Φιλοσοφικής Σχολής και ακόμη άλλων μελών του Πανεπιστημίου μας, όπως και του ευρύτερου ενδιαφερόμενου κοινού.

  Η  ιστορία  της  ταυτοποίησης  του  πέλεκυ , έχει  ενδιαφέρον γιατί πέρασε  όπως  λέει  ο  σοφός  Λαός  μας  “ Από..σαράντα  κύματα …”, διαβάστε …

Πριν  ένα  μήνα  περίπου , ίσως  και λίγο  περισσότερο  ή λιγότερο , δέχτηκα  ένα  τηλεφώνημα από  κάποιο  ευγενέστατο  κύριο , που  μου  δήλωσε  πως  είναι  Αρχαιολόγος στο  μουσείο υ  Πανεπιστημίου  Αθηνών , και  μου  εξήγησε , πως  στο  Μουσείο  υπάρχουν  δύο  πελέκεις , ( μικρά  τσεκουράκια ) αμφίστομοι , που  ο  ένας  είναι  μεταλλικός  και ο  άλλος  λίθινος , ενώ  παράλληλα  υπάρχει μόνο  μία  καταγραφή , πως  το  1965 ένας  Λιδορικιώτης  φοιτητής  της  Φιλοσοφικής ,το  όνομα  του  οποίου μου  το  είπε , κατέθεσε  στο  Μουσείο ένα  πέλεκυ , χωρίς  διευκρίνιση  αν  ήταν  χάλκινος  ή λίθινος , με  μόνη  παρατήρηση πως  βρέθηκε δίπλα  στον  ξεροπόταμο “ Μπελεσίτσα “.

   Η λέξη  λοιπόν “ Μπελεσίτσα “ χρησιμοποιήθηκε  σαν  λέξη  κλειδί και στην αναζήτηση στο google ,  τους  έδωσε  την  ιστοσελίδα  μου  www.lidoriki.com , στην  οποία  χρησιμοποιώ  τακτικά  τη  λέξη  αυτή  όταν  αναφέρομαι στο  μικρό  αυτό  χείμαρρο που  είναι  κοντά  στο χωριό  μας . ‘Ετσι  λοιπόν , απευθύνθηκε  σε  μένα, ζητώντας  μου  να τον βοηθήσω  , αν  μπορώ , για  να  εντοπίσουμε  αυτόν  που  παρέδωσε  τον πέλεκυ  ίεδώ  και  50  χρόνια  για  να  μάθουμε αν  ο πέλεκυς εκείνος ήταν  χάλκινος , μεταλλικός  δηλαδή ή..λίθινος ..

   Έτσι λοιπόν  άρχισε  το..κυνήγι  του..θησαυρού , με πρώτη  αναζήτηση του  ανθρώπου  που  τον  παρέδωσε  στο Παναπιστήμιο , που  βρίσκεται  φυσικά  εν  ζωή  αλλά  δεν ήθελε  καμία  σχετική  επαφή  και  φυσικά  με  κανένα , έτσι  απευθύνθηκα  σε  ένα  αδελφό  του , και  παρακάλεσα  να  ρωτήσει αν το τσεκουράκι  αυτό ήταν  χάλκινο ή λίθινο και  αν  πράγματι  το  βρήκε  πλάϊ στην Μπελεσίτσα . Και  έτσι  είχαμε τα  πρώτα  θετικά  αποτελέσματα , γιατί  ο  χωριανός  μας  δήλωσε πως  δεν  το  βρήκε  ο  ίδιος , αλλά  ένα  παιδί  απ’ το  Λιδορίκι , γιός  του  Κώστα  του  Κουτσούμπα , που είχε  βαρβάτα  άλογα  για  “ επιβήτορες “ και είχε  όμως  και  δύο  γιούς , χωρίς φυσικά  μα  μπορούμε  να ξέρουμε ποιος  απ’ τους  δύο  το βρήκε .

   Έτσι  λοιπόν  ξεκίνησε η …” Υπερατλαντική  “ πλέον αναζήτηση ,  αφού  η  οικογένεια  Κουτσούμπα , είχε  φύγει  για  την  Αμερική  στη  δεκαετία  του ‘50 . Βρήκα  λοιπόν  από  συγγενείς  τα  τηλέφωνα  των  δύο αγοριών του Γιώργου  και  του  Γιάννη , και  άρχισα  τις  επικοινωνίες  μήπως  και  τους  πετύχω . Μετά  από  πολλές  προσπάθειες , επικοινώνησα  με  τη  γυναίκα  του Γιώργου , που  ήταν  και ο  μεγαλύτερος , και αυτός  θα  έπρεπε να  έχει  βρει  τον  πέλεκυ ,  η  γυναίκα  του  βέβαια  με  γνώριζε  καλά – καλά γιατί μου είπε  πως  καθημερινά η  οικογένεια  μπαίνει  στη  σελίδα  μου  και  μαθαίνει  τα  νέα , της  εξήγησα λοιπόν  το  λόγο  που  ψάχνω να  βρω  το  Γιάννη ή  το  Γιώργο , και  με  διαβεβαίωσε πως  ο  Γιώργος  θα  επικοινωνήσει  άμεσα  μαζί  μου.

   Έτσι και  έγινε , μετά 2-3  μέρες μου  τηλεφώνησε ο  Γιώργος και  αφού  είπαμε  τα…διάφορα Λιδορικιώτικα , μού  είπε  πως  αυτός είχε δώσει τον  πέλεκυ το  1961 ή  1962 , στον  χωριανό  μας , αλλά  δεν τον  είχε  βρει στην Μπελεσίτσα , που  κακώς  αναφέρθηκε , αλλά  του  τον  χάρισαν τα  παιδιά  του  νονού  του , απ’ το  Τριβίδι , ΄’οταν είχαν πάει με  τον  πατέρα  τους  και τα  άλογα στο  Τριβίδι  για  να  αλωνίσουν τα  στάρια  του  κουμπάρου . Τα  παιδιά  του  κουμπάρους  τους θέλοντας  να  ευχαριστήσουν το  Γιώργο του  χάρισαν  το τσεκουράκι , στο  οποίο  είχα βάλει και  ..χειρολαβή , έτσι  για  να  μπορεί  να  κόβει  ξύλα , ενώ  παράλληλα το  είχαν και..” τροχίσει “ για  να …κόβει , χωρίς  ευτυχώς  να  το  καταστρέψουν .

   Απ’ ότι  δε  του  είπαν  τα παιδιά , το  είχαν  βρει  έξω απ’ το  χωριό  Τριβίδι , κοντά  σε  ένα  μεγάλο ποτιστικό  κτήμα  το  Αρτήλι  , που  ήταν πολύ  κοντά  στο χωριό  Κάλλιο ή  Βελούχι , στη  θέση  που ήταν  παλιά  η  Καλλίπολη .

   Βέβαια  αυτό που  ήθελαν  να  μάθουν , από  αξιόπιστες πηγές , στο  Πανεπιστήμιο , αν  ήταν  δηλαδή  χάλκινος ο πέλεκυς  και  που  είχε  βρεθεί , το  μάθαμε έστω  και  μέσω…βορείου πόλου . Έτσι , ταυτοποιήθηκε  ο  πέλεκυς  και  από  σήμερα  στη  σελίδα  του  Πανεπιστημίου , υπάρχει  σχετική κατατοπιστική ανάρτηση για  κάθε  ενδιαφερόμενο , επίσης αν  κάποιος  θέλει να  δει  τον  πέλεκυ , μπορεί  να  το  κάνει  καθημερινά απ’ το  πρωί  μέχρι  τις ν 4.30 μ.μ. στο  μουσείο του  Πανεπιστημίου [που  στεγάζεται  στο  κτίριο  της  Φιλοσοφικής  στο β’ όροφο .

   Καλό  σας  βράδυ μ να  περνάτε  καλά …Κ.Κ.-