Ο κούρος
Κούρος προβάτων και γιδιών
Ο κούρος (το κούρεμα) των ζώων έπρεπε να γίνετε απαραίτητα σε όλα τα ζώα, πρόβατα και γίδια, μικρά και μεγάλα.
Αρχικά στα πρόβατα γινόταν το «κουλουκούρζμα», στην αρχή της Άνοιξης. Τα κουρεύανε δηλαδή στην ουρά και στους μαστούς. Αυτό γινόταν κυρίως για να διευκολύνουν τον τσοπάνη στο άρμεγμα και να μην ζεσταίνονται τα ζώα.
Στις αρχές του καλοκαιριού γινόταν το κανονικό κούρεμα.
Για να κουρέψουν τα πρόβατα τα έριχναν κάτω στη γη, τα ξάπλωναν γιατί δεν είναι εύκολο το κούρεμα όταν στέκονται όρθια και τα κουρεύανε σε όλο το σώμα. 
Ο κούρος ήταν διαφορετικός για τα γίδια.
Τα κούρευαν όρθια. Έκοβαν φούρκες, μικρές και μεγάλες και έφτιαχναν τις κουρεύτρες. Στις μικρές κούρευαν τα κατσίκια και στις μεγάλες τα μεγαλύτερα γίδια.
Τις στερέωναν καλά στο έδαφος και στο πάνω μέρος έδεναν ένα σχοινί, με το οποίο έδεναν το κεφάλι του ζώου (από τα κέρατα). Έτσι τα ζώα δεν μπορούσαν να κινηθούν πολύ και ο τσοπάνης μπορούσε εύκολα να τα κουμαντάρει και να τα κουρέψει.
Στα «βαρβάτα» τραγιά αφήναν στη ράχη τρίχωμα (τη λεγόμενκάπα). 
Στα δε γκεσέμια (ευνουχισμένα) άφηναν φούντες στα πίσω πόδια.
Στον κούρο βοηθούσαν πολλοί τσοπάνηδες. Τη μια μέρα κουρεύανε του ενός το κοπάδι και την άλλη πήγαιναν στου άλλου.
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας δεν λείπανε φυσικά και τα αστεία πειράγματα, τα καλαμπούρια, τολμηρά ανέκδοτα της εποχής, κ.α.
Φυσικά σε κάποιο από τα ζώα δεν κόβανε το Μαλί, αλά το λαιμό, γιατί ο κούρος ήταν και ένα είδος γιορτή και έπρεπε να γιορταστεί με τον καλύτερο τρόπο.
No comments:
Post a Comment