Τα νυχτερινά σχολεία εκείνα τα χρόνια είχαν πολλούς μαθητές.....
Τα πρωϊνά δουλεύανε για να βοηθήσουν τα σπίτια τους.
Για το ενοίκιο στο δωμάτιο της αυλής......για το συμπλήρωμα στο μικρό μεροκάματο
του πατέρα.
Πολλά παιδιά πουλούσαν λαχεία στο Κέντρο της Αθήνας.
Έπερναν και οι φτωχοί έστω να πετύχουν το αμορτί ....τον λήγοντα
να πάρουν πίσω το ταλληράκι και ακόμα ένα.
Δεν ψάχνανε για τα πολλά......
Τα παιδιά του νυχτερινού σχολείου ήταν το παράδειγμα για την γειτονιά....
Έφευγαν χαράματα για την δουλειά με την καστάνια (τάπερ της εποχής με φαϊ)
και τα βιβλία αναμάσχαλα.
Θα εύρισκαν κάποια ώρα το μεσημέρι να διαβάσουν σε κάποια αποθήκη
της δουλειάς σε κάποιο πατάρι και το βράδυ θα έφευγαν βιαστικά
για να μην αργήσουν στο σχολείο.
Έξω από το νυχτερινό σε κάποια γωνιά έβαζαν το κασελάκι με τις βούρτσες
και τα βερνίκια για τα παπούτσια....τους ταβλάδες για τα κουλούρια.
Αργά θα γύριζαν στο σπίτι .
Πολλά από αυτά δεν άντεχαν και άφηναν το σχολείο.
Μετά τον πόλεμο και οι μη γνωρίζοντες γραφή και ανάγνωση στις γειτονιές
ήταν πολλοί και είχαν καϋμό να μάθουν γράμματα τα παιδιά τους.
Έπρεπε όμως και αυτά να συνεισφέρουν στο τσίγκινο κουτί...στο ταμείο
της οικογένειας ειδικά όταν δεν υπήρχε πατέρας.
Συχνό το φαινόμενο...θα είχε πεθάνει....θα ήταν εξορία...θα ήταν μέθυσος...
θα είχε εγκαταλείψει την οικογένειά του.
Πίσω στα παλιά
No comments:
Post a Comment