ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

        ΕΝΑΣ  ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΣ  ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗΣ  ΜΑΣ .

   Όλοι αδέρφια , οι παλιότεροι τουλάχιστον , θυμόμαστε τον αξέχαστο Παναγιώτη Δημητρακόπουλο , κλασσική Λιδορικιώτικη φιγούρα , με τα όποια προβλήματά του , λίγοι όμως γνωρίζουμε , τον πρότερο ..βίο του και κυρίως τα αίτια που του προκάλεσαν τα προβλήματα αυτά .

   Προσωπικά , συμπαθούσα , όπως και όλοι άλλωστε , τον σχωρεμένο Παναγιώτη , και μάλιστα σε  μια  συζήτηση που  είχα   με τον πρωτανιψιό του τον Τάσο Τσώνο , σχετικά με τη ζωή του αξέχαστου Λιδορικιώτη , πήρα τις απαντήσεις που ήθελα , ψάχνοντας όμως στο " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " ( αριθ.φύλ 39 Φεβρουαρίου 1985 ) , την εφημερίδα του Γιώργου Καψάλη , βρήκα μιά πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή του Σπύρου Τσώνου , αδελφού του Τάσου , που με λίγα λόγια ρίχνει ..φως στις απορίες όλων μας , γύρω απ' τη ζωή του αγαπημένου μας Παναγιώτη , διαβάστε τη , αξίζει τον κόπο , απευθύνεται στον αξέχαστο Γιώργο Καψάλη .

   " Δεν ξέρω , αγαπητέ Γιώργο , εάν έχει δημοσιευτεί το ιστορικό του αείμνηστου θείου μου Παν .Δημητρακόπουλου , της προσωπικότητας του χωριού , πάντως , τα ακόλουθα ασφαλώς θα δώσουν μια διαφορετική εικόνα από την επιφανειακή , που έβλεπε ο κόσμος .

   Χωρίς να εξιστορήσω τον βίο του , μάθε ότι όταν πήγε στο στρατό , έλαβε μέρος και στην Μικρασιατική επιχείρηση και πέρασε πολλά στην καταστροφή ( από εκεί και έπαθε ) .

   Όταν επέστρεψε , οι εφιάλτες από τις Τουρκικές απανθρωπιές , δεν τον άφηναν ήσυχο . Η αδέλφή του - και μητέρα μου - Αικατερίνη  Κ. Τσώνου , ακόμα το λέει : " έφαγε το μπαρούτι με τη χούφτα ο αδερφούλης μου για την πατρίδα ". Διηγείται δε , ότι αρκετές φορές , στον ύπνο του , έβγαζε φωνές και βογγητά . Από το φόβο της δε , μήπως πεθάνει , η μάνα μου έκανε θόρυβο για να τον ξυπνήσει και ρωτώντας τον αν είναι καλά , εκείνος απαντούσε : " έβλεπα στο όνειρό μου τους Τούρκους , άλλους να σφάζουν , άλλους να βάζουν στο αλέτρι , άλλους να πετάνε στη θάλασσα ".

   Πρέπει να γύρισε πολλά μέρη στη Μικρά Ασία , γιατί ήξερε πολλές τοποθεσίες και αρκετές Τουρκικές λέξεις . Ήταν και από τους λίγους στο Λιδορίκι που ήξερε καλό ζεϊμπέκικο ( χόρευε στα μεράκια του , σε ιδιωτικό κύκλο ) . Το μεγάλο του όνειρο ήταν να επισκεφθεί τη Μακεδονία που δεν χόρταινε να την παινεύει .

   Όταν ήθελε , έδειχνε λογική σε συζητήσεις και σε συμβουλές στους μικρούς . Αναλόγως διαβασμένος κατείχε από ιστορία και στοιχειώδη φιλοσοφία . Αρκετές φορές ζητούσε να διαβάσει βιβλία και περιοδικά μας . Ήταν καλός στο σπάρσιμο και στο θέρισμα και το καυχόταν σε ένα από τα πολλά ρητά του  "...γοργά σπέρνω ...γοργά θερίζω...".

   Μια φορά μάλιστα , κουρεύτηκε , έκανε τα μαλλιά του χωρίστρα , φόρεσε κουστούμι και πήγε στην εκκλησία πολύ ευπαρουσίαστος .

                                        Φιλικότατα

                                 Σπύρος  Κ .  Τσώνος

Μιά σπάνια φωτογραφία του αξέχαστου Παναγιώτη , σε κάποια στιγμή..Εθνικής του..έξαρσης , δίπλα του ( μάλλον ) ο Μπάμπης Σουρμελής , ο αλησμόνητος Λιδορικιώτης και φίλος Αλέκος Κωστάκης (..Καφτανιαλέκος ) με το μικρό , τότε , Αλέκο Λαλαγιάννη .

    Πολλά έχουμε να θυμηθούμε αδέρφια , για τον αξέχαστο φίλο των ..παιδικών , και όχι μόνο , χρόνων μας , τον Παναγιώτη , και θα 'ταν πολύ χρήσιμο να μάθουμε και περισσότερες λεπτομέρειες , για τη ζωή του , αυτά όμως κάποια άλλη φορά , σήμερα  αξίζει  να  θυμηθούμε κάποια  περιστατικά  απ’ τη ζωή  του  αξέχαστου  φίλου μας .

   Όσοι  τον  είχαμε  γνωρίσει , θα  πρέπει  να  θυμόμαστε  πως τα  ρούχα του , ειδικά  τα  σακάκια  του , ήταν χιλιομπαλωμένα με  μπαλώματα  σε  σημεία  που  δεν  δικαιολογούνταν , και  όμως  αυτό  ήταν  αποτέλεσμα  της  δικής  του  θέλησης , την  οποία  ..” υλοποιούσε “ ο  “ προσωπικός  του  ράφτης “ , ο  αξέχαστος Μπάμπης  Χούσος , που είχε  το  μαγαζί του , “ Νέο Στυλ “ το  έλεγε , στο  Αλωνάκι .

   Ο  Παναγιώτης λοιπόν , είχε  συγγενείς , ανιψίδια  κλπ , στην  Αμερική , που  κατά  καιρούς  του  έστελναν διάφορα  ρούχα , κοστούμια  κλπ , που  ήταν  σε άριστη κατάσταση , έλα  όμως  που  ο  Παναγιώτης είχε  τις..προτιμήσεις  του .

   Πριν  ακόμα  τα  φορέσει , τα  πήγαινε  στον  “ μάστορα “ , τον  Μπάμπη τον  Χούσο και  τα άφηνε  για…φκιάξιμο , και  όχι  φυσικά για ..κόντεμα ή  στένεμα κλπ , αλλά  για  ειδική  συγκεκριμένη  εργασία , που  άλλαζε  τελείως  την  εμφάνιση  των  ρούχων .

   Είχε  συνεννοηθεί με  το  μάστορα , ο  οποίος εκτελώντας εντολές  του  πελάτη  του , γέμιζε  το ρούχο  με  μπαλώματα , και  φυσικά  όχι  έτσι  στον  βρόντο , απλά ο  Παναγιώτης γέμιζε  τα  ρούχα  μπαλώματα , για  να…κρατάνε  το  κρύο , να  είναι  πιο  ζεστά , οπότε  έβλεπες  κοστούμι  ολοκαίνουργο , να  είναι…χιλιομπαλωμένο…

… Ονειρεμένη , νοσταλγική δεκαετία του ΄60 , η Λιδορικιώτικη ..καρδιά χτυπάει , που αλλού ; στη…Βαθειά…Σκληρή ..μάχη ανάμεσα σε δυο πολύ γνώριμες φυσιογνωμίες της εποχής , τους αξέχαστους : Παναγιώτη Δημητρακόπουλο , δεξιά , και του ..κοντοχωριανού μας , από Πεντάπολη , Καλαμίδα , δυο απ’ τους πολλούς ..ήρωες , που πέρασαν απ’ τη Λιδορικιώτικη ζωή , κατά καιρούς…

                   Καλό σας  απόγευμα , να  είστε  όλοι  καλά 

                      www.lidoriki.com