ΓΛΥΚΕΣ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ
Της Ελένης Μίαρη – Μπούρα Η Ελένη , στο μπαλκόνι του σπιτιού της , στο Αλωνάκι , στο ισόγειο του σπιτιού , ήταν παλιά το Φαρμακείο της Ειρήνης Παπανικολάου , και τώρα Οδοντιατρείο .
Η περίοδος αυτή είναι γεμάτη γιορτές που έρχονται και μαζί τους φέρνουν σκέψεις , αναμνήσεις , πατριωτικές εξάρσεις, θρησκευτικές ανατάσεις .
Χρονική περίοδος εκεί γύρο στο 1978. 25η Μαρτίου . Η εξέδρα στημένη στο Αλωνάκι απέναντι από το σπίτι μου .
Σημαιούλες από την μία άκρη της πλατείας στην άλλη . Χαιρόμουν σαν παιδί που θα ζούσα αυτή την λαμπρή ημέρα στο Λιδωρίκι.
Πάντα με συγκινούσαν οι Εθνικές Εορτές .
Οι παρελάσεις μου δημιουργούσαν μια ψυχική ανάταση μια συγκινησιακή φόρτιση σε σημείο να δακρύζω , πολύ δε περισσότερο αργότερα που έβλεπα τα παιδιά μου ( δεν είχα αποχτήσει τότε ακόμα παιδιά) να παρελαύνουν, αισθανόμουν φοβερά υπερήφανη για την πατρίδα μας.
Η ατμόσφαιρα στο χωριό ήταν έντονα εορταστική . Βλέπεις γιορτάζαμε και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου .
Έβγαινα από νωρίς στο μπαλκόνι μου για να παρακολουθώ την κίνηση.
Οι γονείς των παιδιών είχαν κιόλας γεμίσει το μαγαζί του Φαλίδα για να εξασφαλίσουν κατόπιν την καλύτερη θέση στην παρέλαση των σχολείων - το Λιδωρίκι τότε έσφυζε από ζωή και κόσμο λόγω Μόρνου-.
Τα μάτια μου πλανήθηκαν πέρα μακρυά στον Αϊ Γιώργη , χαίδεψαν το απαλό πράσινο χαλί της πλαγιάς, τις κατακόκκινες σκεπές των σπιτιών, βυθίστηκαν στα συνεφάκια του καπνού από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες και στάθηκαν στο Ηρώον.
Κάτασπρο στολισμένο με τα γαλανόλευκα σημαιάκια ήταν σαν να περίμενε όλους εμάς να δαφνοστεφανώσουμε όλους εκείνους που τα ονόματά τους ήταν σκαλισμένα επάνω του.Τα παιδιά πέρασαν με την σημαία για την δοξολογία στην εκκλησία.
Αισθανόμουν πολύ έντονα συναισθήματα γιατί θα έβλεπα από πολύ κοντά όλο το τελετουργικό.
'Ομως με περίμεναν εκπλήξεις.
Τι κάνεις ; ακόμα δεν ντύθηκες ; μου φωνάζει ο σύζυγός μου. Πρέπει να πάμε στην εκκλησία και μετά στην πλατεία για την παρέλαση.
' Οχι θα παρακολουθήσω από το μπαλκόνι φαίνονται όλα καλύτερα. Μεταξύ μας δεν ήθελα να με βλέπουν να κλαίω σαν μυξιάρικο οι άλλοι.
Τελικά βρεθήκαμε στην Εκκλησία, μαζί με όλους τους επισήμους όπως μου είπε ο άνδρας μου, που μάλλον είχαν πάρει στα σοβαρά τον ρόλο τους, παρακολουθήσαμε την δοξολογία και μετ' ολίγον ατάκτως κατευθυνθήκαμε στην πλατεία , για την κατάθεση στεφάνων.
Πλησιάζοντας στο σπίτι μας θέλησα ν΄ανέβω για να απολαύσω τις εκδηλώσεις από ψηλά , αλλά ,<< άλλαι αι βουλαί του Κυρίου>> ή μάλλον του εθιμοτυπικού.
Οι αρχές του τόπου έπρεπε να καταθέσουν στέφανα και να παρακολουθήσουν την παρέλαση από την εξέδρα.
- αυτό δεν το έχω πει ούτε στον άνδρα μου- αλλά ένιωσα σαν ν΄ άνοιγε η γη να με κατάπινε .
Αισθάνθηκα απαίσια , ομολογώ , ανεβασμένη εκεί αλλά γρήγορα ξεχάστηκα και ενθουσιασμένη παρακολούθησα τα νιάτα του Λιδωρικίου να κάνουν περήφανους τους γονείς τους και να τιμούν τους προγόνους τους, που πάλεψαν με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν, για να τους χαρίσουν ελεύθερο αυτόν τον όμορφο τόπο .
No comments:
Post a Comment