ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
Κάποιοι μας την παρέδωσαν «απ τα κόκαλα βγαλμένη». Εμείς την ξεκοκαλίσαμε.
Της ρουφήξαμε το μεδούλι. Δεν αφήσαμε λέπι. Και όχι μόνο αυτό. Εκείνους τους κάποιους που μάτωσαν για να μας την παραδώσουν του θεωρήσαμε από γραφικούς έως ηλίθιους όταν την ελευθερία και την εθνική αξιοπρέπεια την ποτισμένη με αίμα θεωρήσαμε ότι μπορούμε να την διευρύνουμε σε ασυδοσία αγορασμένη και πουλημένη με έτοιμο και εύκολο χρήμα
Πρότυπο ελευθερίας έγινε η τετράτροχη «Μπέμπα» η με το «μαύρο χρήμα αγορασμένη» μαζί με μια δεύτερη «μπέμπα» στο εσωτερικό της «απ τα ρούχα της βγαλμένη»
Μέχρι που ήρθε η ψυχρολουσία και η αναγκαστική προσγείωση. Μέχρι που ήρθε το απροσδόκητο ξύπνημα με σφαλιάρες και χαστούκια
Σιγά σιγά έγινε ξεκάθαρα πλέον αντιληπτό ότι τα παιδιά μας θα γίνουν στην μακροχρόνια ιστορία μας η πρώτη γενιά που αναμένεται να περάσει δυσκολότερα χρόνια από εκείνα των γονιών της
Μόνη παρηγοριά η ελπίδα πως τουλάχιστον τα νέα αυτά παιδιά δεν θα κάνουν τα ίδια λάθη, και πως θα βάλουν....... χέρια μπράτσα και πλάτη να σηκώσουν όσα οι βολεμένοι γονείς τους γκρέμισαν
Θα βάλουν χέρια? Θα βάλουν μπράτσα? Αμ δε!
Η πορεία τούτου του τόπου αντικατοπτρίζεται στα κωμικοτραγικά περάσματα του ανθού και της ελπίδας του έθνους στις παρελάσεις
Αν αυτά τα μπουλούκια καλοθρεμμένων νεολαίων που σέρνουν τα πόδια τους ασυντόνιστα, που αδυνατούν να σηκώσουν με καμάρι τα χέρια τους λες και τους έχουν κρεμάσει βαρίδια, και που δεν λένε να στρίψουν με νεύρο το κεφάλι τους μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους τη δύστυχη Ρουσφετόβια όπως την καταντήσαμε εμείς οι παλαιότεροι τότε εγώ είμαι (ευτυχώς) μακριά νυχτωμένος
Αν μάλιστα φέρει κανείς στο μυαλό του τις εικόνες περασμένων δεκαετιών με τα λεβέντικα περάσματα στις παρελάσεις των αναπήρων πολέμου του 40, τότε που ήταν εν ζωή πολλοί από αυτούς και η ηλικία τους επέτρεπε να κουμαντάρουν τα ΞΥΛΙΝΑ ΜΕΛΗ τους και τα συγκρίνει με τα σημερινά μπουλούκια από τα βλαστάρια μας, μάλλον θα μελαγχολήσει
Και δε μιλώ για πιτσιρίκια του δημοτικού. Μιλώ για έφηβους μια ανάσα πριν την ενηλικίωση που αντί σε τελική ανάλυση να πουν το απολύτως σεβαστό «εγώ ρε αδελφέ δε γουστάρω την παρέλαση και δεν πάω» φοράνε κάθε είδους κοντοβράκι και μετατρέπουν το πέρασμά τους σε πασαρέλα ασυντόνιστων ξεψυχισμένων καρνάβαλων
Ξεψυχισμένα μπουλούκια εφήβων που στη συνέχεια στο δρόμο προς την καφετέρια τους σταματά η κάμερα για να τους ρωτήσει τι ακριβώς γιορτάζουμε ή ποιος ήταν ο Καραϊσκάκης για να απαντήσουν ανασηκώνοντας το κοντοβράκι που επιδεικτικά προεξέχει πάνω απ το παντελόνι πως ο Καραϊσκάκης είναι το γήπεδο του Ολυμπιακού…
Κάποιοι μας την παρέδωσαν «απ τα κόκαλα βγαλμένη». Το χειρότερο για εμάς δεν είναι ότι την ξεκοκαλίσαμε. Το χειρότερο είναι ότι την παραδώσαμε στα παιδιά μας «απ τα σώβρακα βγαλμένη»
No comments:
Post a Comment