Οι περιπέτειες ενός τουρίστα
«Ελπίζω να μην ξανακούσω τη λέξη “Ελλάδα”. Κι εσένα σε λυπάμαι που είσαι αναγκασμένος να ζεις εδώ».
(Δεν ξέρω αν είναι προβοκατόρικο, αξίζει όμως να δημοσιευθεί)
Της Μαριλής Mαργωμένου
Ο Άνταμ και η Καθλίν Χάμελ άφησαν τον Καναδά πίσω τους στις αρχές του Ιουλίου. Το ταξίδι τους το σχεδίαζαν έναν ολόκληρο χρόνο. Δεν αποφασίζεις εύκολα να διασχίσεις τη μισή υδρόγειο, αλλά για να δουν την Ακρόπολη οι δύο Καναδοί θα ταξίδευαν ώς την άκρη του σύμπαντος. Κι έτσι, τη δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου οι δυο τους προσγειώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, γιατί ήθελαν πρώτα να δουν τα παράλια της Μεσογείου. Υστερα πέρασαν στα ελληνικά νησιά. Απ’ τις 13 ώς τις 16 του μήνα, ήταν στη Μύκονο που τους φάνηκε «wild». Απ’ τις 16 ώς τις 19 πήγαν στη Σαντορίνη που τους φάνηκε «breathtaking». Αλλά ήταν στις 19 Ιουλίου λίγο πριν από τα μεσάνυχτα που πάτησαν πρώτη φορά στην Αθήνα κι έμαθαν τι πραγματικά σημαίνει «wild» και τι «breathtaking».
Ο Άνταμ και η Καθλίν ήταν το τελευταίο «transfer» το βράδυ της Τρίτης: έτσι λένε οι πράκτορες τους τουρίστες που έχουν συμφωνήσει από πριν να τους μεταφέρουν απ’ τα λιμάνια ή τα αεροδρόμια. Καθώς τα ταξί απεργούσαν, ο ταξιδιωτικός πράκτορας που είχε αναλάβει το ταξίδι τους στην Ελλάδα πήρε το αυτοκίνητο με τα διακριτικά του πρακτορείου του και ξεκίνησε ο ίδιος να τους παραλάβει. Καθώς το καράβι αργούσε, ο πράκτορας στεκόταν έξω απ’ το αυτοκίνητό του κρατώντας την πινακίδα που έγραφε «Adam & Kathleen Hamel». Ως που γύρω στις 11.00 το βράδυ, το πλοίο εμφανίστηκε, πλησίασε στο λιμάνι κι έδεσε στον Πειραιά. Η Καθλίν και ο Ανταμ βγήκαν απ’ τον καταπέλτη.
Σε κλοιό αγρίων... Κάπου εδώ είναι το σημείο που όλα αλλάζουν: ο πράκτορας ανυποψίαστος βάζει τους δύο Καναδούς στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Καθώς πάει να ανοίξει την πόρτα του οδηγού, πέντε άνδρες τον πλησιάζουν από πίσω κι αρχίζουν να τον σπρώχνουν. Οι δύο Καναδοί από μέσα απ’ το αυτοκίνητο κοιτάζουν έκπληκτοι – πού να φανταστούν πως οι άνδρες είναι ταξιτζήδες; Οι πέντε έχουν κάνει τώρα κύκλο γύρω απ’ τον πράκτορα, κι ο ένας σηκώνει το χέρι. Πίσω απ’ το τζάμι η γυναίκα παγώνει – δεν ξέρει αν ο ξένος είναι ληστής, μεθυσμένος ή τρελός. Η γροθιά κολλάει στο μάγουλο του πράκτορα: «Κατέβασέ τους, πάρε το αυτοκίνητό σου και φύγε τώρα!». Ο Άνταμ δεν καταλαβαίνει τις λέξεις που λέει ο εξαγριωμένος ταξιτζής, αλλά μερικά πράγματα δεν χρειάζονται εξηγήσεις.
«Δεν είμαι απεργοσπάστης, τουριστικός πράκτορας είμαι!», φωνάζει ο άνθρωπος – νομίζει πως τον πέρασαν για ταξιτζή που πάει να σπάσει την απεργία. Αλλά ο κλοιός αντί να λυθεί, στενεύει. «Ηρθα να πάρω τους πελάτες μου, να τους πάω στο ξενοδοχείο», εξηγεί προσπαθώντας να ξεφύγει. «Πρώτα θα σου σπάσω το αυτοκίνητο και μετά τα μούτρα», του απαντάει ο ένας ταξιτζής. Ο άλλος έχει σχεδόν κολλήσει πάνω του. Πίσω απ’ το τζάμι, η Κάθλιν κλαίει γοερά. Είναι σίγουρη πως αφού δείρουν τον πράκτορα, θα σπάσουν το τζάμι και θα χτυπήσουν εκείνη και τον άνδρα της. Ο Ανταμ την κρατάει και προσπαθεί να την ηρεμήσει, αλλά η γυναίκα είναι σε πανικό.
Ο πράκτορας βλέπει ανάμεσα στα σώματα των ταξιτζήδων τους αστυνομικούς πενήντα μέτρα πιο πέρα. Σπρώχνει μ’ όλη του τη δύναμη τους πέντε άνδρες και τρέχει προς τα εκεί. «Σας παρακαλώ!», φωνάζει. «Σώστε με!». Πίσω του, το τσούρμο τρέχει να τον λιντσάρει. Οι αστυνομικοί επιτέλους αντιδρούν. Δεν κάνουν καμία σύλληψη, ούτε καν προειδοποιούν τους ταξιτζήδες. Αλλά τουλάχιστον η Κάθλιν στα όρια του νευρικού κλονισμού κι ο Ανταμ έντρομος θα φτάσουν μία ώρα μετά στο ξενοδοχείο τους.
Οσο πιο μακριά...Το μεσημέρι της Τετάρτης που μαθαίνω την ιστορία τους, ο Ανταμ και η Κάθλιν Χάμελ είναι ήδη μέσα στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Κάθονται στις θέσεις 7 και 8 και πηγαίνουν προς την Πάτρα. Λογικά, θα έχουν περάσει ήδη τα όρια της Αττικής, αφού έφυγαν νωρίς το πρωί με το πρώτο διαθέσιμο όχημα. Βλέπετε, μετά την περιπέτειά τους δεν είχαν καμία όρεξη να δουν ούτε την Ακρόπολη, ούτε το Μουσείο της, ούτε ό,τι άλλο τους έκανε να ξεκινήσουν το ταξίδι τους απ’ την άλλη άκρη του πλανήτη. Δεν είναι οι πρώτοι επισκέπτες που φεύγουν χωρίς να δουν τίποτε απ’ την Αθήνα, και δεν θα είναι και οι τελευταίοι. Οι πράκτορες πια ξέρουν πως, όπως ακριβώς για τον Ανταμ και την Κάθλιν, έτσι και για τους περισσότερους τουρίστες η Αθήνα έχει πεθάνει. Με αυτά που διαβάζουν στις εφημερίδες και βλέπουν στην τηλεόραση, ούτε μονοήμερη εκδρομή στην Επίδαυρο θέλουν, ούτε επίσκεψη στις Μυκήνες, ούτε ξενάγηση στην Ολυμπία. Και για το ένα βράδυ που περνούν στην Αθήνα, οι πιο πολλοί ζητούν να μείνουν στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου.
Τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η Κάθλιν και ο Ανταμ Χάμελ θα έχουν περάσει με το πλοίο στο Πρίντεζι, και λογικά θα βρίσκονται κάπου ανάμεσα στη Ρώμη και τη Βενετία.
Όσο για την Αθήνα που ήταν το όνειρό τους να τη δουν... Όπως είπε και ο Άνταμ αποχαιρετώντας τον πράκτορα, «Ελπίζω να μην ξανακούσω τη λέξη “Ελλάδα”. Κι εσένα σε λυπάμαι που είσαι αναγκασμένος να ζεις εδώ».
No comments:
Post a Comment