ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ..

 

Tις φεγγαρόλουστες τ’Αυγούστου τις βραδιές

που αρμενίζει ολόφωτο , του νου το τρεχαντήρι ,

σμίγουνε των χαμένων φίλων οι συντροφιές ,

στων αστεριών το λαμπερό το πανηγύρι .

* *

Εκεί στις ξεχασμένες τ’ουρανού τις γειτονιές ,

σαν ανταμώνουν , λένε τις δικές τους αναμνήσεις

φίλοι χαμένοι , αγάπες , αξημέρωτες βραδιές ,

και της ζωής νοσταλγικές περιπλανήσεις .

* *

Σκιές βουβές , αχνοσβησμένες μες στο χρόνο ,

πρόσωπα ‘γαπημένα με μαυροθλιμμένα μάτια

στου φεγγαριού την κάθε φέξη , βγαίνουν μόνο

θωρώντας τα χαμένα της ζωής τα μονοπάτια .

* *

Σαν πέσει , λένε , ψυχοσάββατο η πανσέληνη βραδιά ,

που ο ουρανός είναι καθάριος σαν τη μέρα ,

αν έχεις πίστη , αγάπη , κι’ ολοκάθαρη καρδιά

τ’αγαπημένα πρόσωπα σου γνέφουν στον αγέρα .

* *

Έλεγε η μάνα , πως μια νύχτα σαν κι’ αυτές ,

κατάματα κοιτάζοντας τα λαμπερά τ’ αστέρια ,

βλέπεις και νοιώθεις , τις θλιμμένες τους ματιές

καθώς θα σε κοιτούν , κουνώντας μυστικά τα χέρια .

* *

Γι’ αυτό , σε κάθε Σαββατιάτικη πανσέληνη βραδιά ,

αφήνουν πάντα , ένα κεράκι μες στο σπίτι αναμμένο ,

του γυρισμού το δρόμο , για να βρει με σιγουριά ,

κάθε αγαπημένο πρόσωπο , απ’ το χρόνο ξεχασμένο..

* *

Τις φεγγαρόλουστες τ΄Αυγούστου τις βραδιές ,

στα περασμένα , πάντα ο νους μας τριγυρνάει

στ’ αστέρια πέφτουν οι κρυφές μας οι ματιές

και κάποιο δάκρυ μας πικρό… κρυφοκυλάει …..Κ.Κ.

Αθήνα              13 – 9 – 2011