Εκείνο τον καιρό λοιπόν , αρχές δεκαετίας του ‘50 , όπως έχουμε ξαναπεί , το χωριό μας δεν είχε ακόμα νερό , και δυστυχώς κάποιες χρονιές η ξηρασία ήταν..αφόρητη .
Η μόνη ελπίδα των χωριανών μας ήταν η λιτανεία της εικόνας του πολιούχου του χωριού μας , που τότε , αν δεν κάνω λάθος , ήταν ο Άγιος Ιγνάτιος . Μια χρονιά λοιπόν που είχαν ξεραθεί τα πάντα δεν έφτανε αυτό , αλλά είχαμε και επιδρομές ακρίδων , που δεν άφηναν τίποτα απ’ τα σπαρτά .
Μια χρονιά λοιπόν είχαμε και ξηρασία αλλά και ακρίδες , που πετούσαν κατά κύματα και σκοτείνιαζε ο ουρανός , έγινε θυμάμαι μια λιτανεία με δυο σκοπούς και την ξηρασία αλλά και τις ακρίδες .
Χτύπησε η καμπάνα , αν θυμάμαι καλά , και οι χωριανοί μας , που ήταν βέβαια ενημερωμένοι συγκεντρώθηκαν και σε μια πομπή με τον ιερέα επικεφαλής και τα θρησκευτικά λάβαρα , ξεκίνησαν και ανέβηκαν στο Σταυρό , στο δρόμο προς Καρούτες .
Από εκεί λοιπόν με βαθιά κατάνυξη η πομπή τράβηξε προς τις υπόλοιπες άκρες του χωριού μας , ενώ οι χωριανοί σταυροκοπιόνταν , ψέλνοντας και κρατώντας εικόνες του Αγίου Ιγνατίου .
Τώρα για τα αποτελέσματα της λιτανείας , δεν θυμάμαι να σας πω , πάντως εκείνο που θυμάμαι καλά καλά είναι πως εμείς η..μαρίδα μάλλον διασκεδάζαμε παίζοντας , ενώ όλοι προσπαθούσαν να μας..συμμαζέψουν .
Έτσι λοιπόν τότε διώχναμε την..ξηρασία και τις..ακρίδες ..
Καλό σας βράδυ …..Κ.Κ.-
No comments:
Post a Comment