της Ευσεβίας Δαλμύρα
Δεν ξέρω γιατί η καινούρια διαφήμιση γνωστής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, μου προκαλεί τόσο μεγάλη θλίψη... Ξέρετε, αυτή η διαφήμιση με θέμα την «επικοινωνία όπως παλιά». Ίσως γιατί βλέποντας τo παιδί που τρέχει όλη μέρα με το ποδήλατο και κουδουνίζει το κουδουνάκι του, που κοιμάται στη σιδερένια κούνια και η μαμά του το σκεπάζει με το λουλουδιαστό σεντόνι και που φωνάζει «μαμά, φεύγω…» να μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Τα καλοκαίρια που οι διακοπές ξεκινούσαν την επόμενη μέρα μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς. Τρεις μήνες ξεγνοιασιάς και ανεμελιάς. Που μετρούσα τα μπάνια που έκανα και που τα περισσότερα ήταν διπλά γιατί πήγαινα και πρωί και απόγευμα στη θάλασσα με το ποδήλατο και την πετσέτα πίσω στη σχάρα. Που μετρούσα τα παγωτά (κυπελλάκι cocktail και grillo φράουλα - η γεύση τους είναι ακόμα στο στόμα και στην καρδιά μου). Ο ήχος από τα τζιτζίκια ήταν νανούρισμα, η ξυποληταρία επιβεβλημένη και ο ήχος από τα φρένα στο ποδήλατο σήμα ότι γύρισα. Έστελνα γράμματα με γραμματόσημο από το περίπτερο στη φίλη μου που έκανε διακοπές σε κοντινό χωριό. Γράφαμε τα νέα μας που ήταν πάντα φρέσκα, ακόμα κι αν το γράμμα έκανε τέσσερις μέρες για να φτάσει. Φρέσκα γιατί, μαζί με το γράμμα, έστελνα τον ενθουσιασμό και τα συναισθήματά μου στο χαρτί.
Είναι «πιασάρικο» το «όπως παλιά» και φαίνεται παντού. Στην τηλεφωνία «η επικοινωνία όπως παλιά», σε γνωστό ζαχαροπλαστείο «το παγωτό όπως παλιά», σε γνωστά γαλακτοκομικά προϊόντα «γεύση όπως παλιά». Δηλαδή “the old way, the good way”. Την ανεμελιά της παιδικής μας ηλικίας προσπαθεί αυτός ο διαφημιστής να τη χωρέσει σε ένα λεπτό και σαράντα πέντε δεύτερα. Δεν χωράει όμως και για αυτό μου κάθεται στο στομάχι αυτή η διαφήμιση. Γιατί καταφέρνει να με μελαγχολήσει. Το «όπως τώρα» μου δεν θυμίζει το «όπως παλιά» και σίγουρα δεν είναι όπως το φανταζόμουν τότε. Μάλλον η πλειοψηφία των 30+ κάπως έτσι θα αισθάνεται (μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι και το ηλικιακό γκρουπ που στοχεύει αυτή η διαφήμιση).
Με το καινούριο, το σήμερα, το τώρα, τι γίνεται όμως; Γιατί δεν το διαφημίζει κανείς; Πού χάνει, τι του λείπει; Η ποιότητα, η ευχαρίστηση, η γεύση, η επικοινωνία ή όλα αυτά μαζί; Πρέπει να ενδιαφερθούμε εμείς οι 30+ να φτιάξουμε τη γεύση που θα αφήσουν τα καλοκαίρια στα παιδιά μας. Είναι ανάγκη να απελευθερωθούμε από τις συνθήκες τις εποχής και την καθημερινότητά μας και να σκεφτούμε τρόπους για να απολαύσουν τα παιδιά μας τα παιχνίδια τους, τον ύπνο, την ξεγνοιασιά και τα γέλια τους. Πρέπει να μπορούν να λένε στο μέλλον το «όπως παλιά» με νοσταλγία, αναπόληση και αγάπη. Είναι υποχρέωσή μας να ξεφύγουμε από τα στεγανά του μυαλού και να μετρήσουμε πάλι τα παγωτά και τα μπάνια, να ξεκολλήσουμε από τον καναπέ, να αποφεύγουμε το πλαστικό κινέζικο παιχνίδι και το dvd και να παίξουμε με κουβαδάκια, φτυάρια, λάσπες και τσουγκράνες. Να ξαναπούμε απίθανα αστεία και να γελάσουμε πολύ. Είναι υποχρέωσή μας να ξανακουδουνίσουμε το κουδουνάκι της παιδικής μας ηλικίας. Οφείλουμε να διαψεύσουμε όλοι αυτόν τον διαφημιστή και την επίγευση αυτής της διαφήμισης. Πρέπει να γίνει το σήμερά μας «όπως παλιά» και ακόμα καλύτερο.
No comments:
Post a Comment