ΟΛΙΓΗ ΑΠΟ…” ΓΙΟΥΒΕΤΣΙ “…

 

 

Πολλές δεκαετίες , τέλος  50  αρχές  ‘60 περίπου , έχω  να  ακούσω δυνατά και  με..κελαριστή φωνή  γκαρσονιού , την  παραπάνω  παραγγελία , “ ολίγη  από..γιουβέτσι στο  5 “ , ήταν  βλέπεις η  εποχή  του  ΄” ολίγου “ σε όλα , και  φυσικά  και  στο  φαγητό , ειδικά  για  τα  παιδιά  που  έρχονταν  απ’ την  Επαρχία  για  να  σπουδάσουν , το  γιατί  φυσικά  το καταλαβαίνετε πολύ  καλά ..

   Αργότερα , ευημερίας …ένεκεν ,  το  ολίγη έγινε μισή , σε  πολλές  παραλλαγές , ορφανή , με  σάλτσα  ψητού κλπ…κλπ..

  Θα  μου  πείτε , τι  πήγα  και  θυμήθηκα  βραδιάτικα , δεν  ήταν  μόνο  η  παλιά  αυτή  νοσταλγική  ανάμνηση του  παλιού  Παγκρατίου , με  τις  όμορφες  παρέες  της  εποχής , που με..” βούρλισε “ πρωί- πρωί , αλλά υπάρχει  και  κάτι τωρινό , που  έχει  πολλά  κοινά στοιχεία ( μόνο  τα..δυσάρεστα ) με  το  σήμερα .

   Πάει  λίγος  καιρός , που  έφυγε  απ’ τη  ζωή ένας  κοντογείτονας , εδώ  στο  Παγκράτι , ο  αείμνηστος  Πρόδρομος , αγνώστων  λοιπών  στοιχείων , με  τον  οποίο  μας συνέδεε μια ..  περίεργη  κι’ αφανέρωτη  φιλία . Ψηλός , εύσωμος ο  φίλος  μας  ο Πρόδρομος , γύρω  στα..75  με 80 , ολίγον..ανοικονόμητος , μοναχικός , σιωπηλός μα  πάντα  τυπικός  στο  ωράριο ..φαγητού .

   Έτσι  τον  γνώρισα , θα  πάνε  πάνω  από δυο  χρόνια  περίπου ,  στο  εστιατόριο ΄” Μουριές “ , των  ανιψιών  μου  αδελφών  Φαλίδα , στην  πλατεία  Βαρνάβα , όπου  καθημερινά   σχεδόν , πήγαινα  βόλτα , καθόμουν  λίγο και  έκανα  μια  βόλτα γυρνώντας  στο  σπίτι , στη  Φιλολάου .

   Κάθε  μεσημεράκι λοιπόν , γύρω  στις  11 -  11,30 , ήμουνα  συνήθως  εκεί , και  πάντα  έβρισκα τον  φίλο  Πρόδρομο να  κάθετε  στο   prive ..στασίδι του , πρώτο τραπεζάκι αριστερά  όπως  μπαίνουμε , παράθυρο  παρακαλώ , κάποιες  φορές  μάλιστα  είχε ξεκινήσει  να  τρώει , άλλες  πάλι όχι , και  τον  πετύχαινα  στη  διαδικασία  επιλογής φαγητού , η  οποία  βέβαια , ήταν…περιττή , γιατί και  τα  40 φαγητά  των  παιδιών που  άκουγε , πάντα  μαγειρευτά , τα της .. ώρας δεν τον  ενδιέφεραν  , το  φαγητό  του  ήταν  προαποφασισμένο , μισή μακαρόνια  με  κιμά και..μπόλικο  τυρί , δεν  χρεώνεται  βλέπεις , τουλάχιστον  απ’ τα  παιδιά .

Καλοκαιρινή ΄συγγενο..σύναξη , στις  Μουριές , έξω  στην  πλατεία  μέσα  στο  πράσινο .

   Βέβαια  τις πρώτες  φορές που  τον  συνάντησα , σκέφτηκα  πως η  μακαρονάδα  με  κιμά , μισή..παρακαλώ , θα  πρέπει  να  ήταν…σύμπτωση , και  το  λέω  αυτό  γιατί  πολλές  φορές  τον  πέτυχα  την  ώρα  της  ..επιθεώρησης της  βιτρίνας των  φαγητών , και  έβλεπα  πως  τα  άκουγε  προσεκτικά , ποιός  ξέρει  το  γιατί , πάντως όταν  ρώτησα  τον  ανιψιό μου , αν  ήταν  σύμπτωση  που  τον  πέτυχα  να  τρώει  όλες  σχεδόν τις  φορές  μακαρονάδα , ο  ανιψιός  μου …αντέστρεψε την  ερώτηση , λέγοντάς  μου : Σύμπτωση  βρε  θείε θα  ήταν  να  τον  πετύχαινες  να  τρώει  άλλο  φαγητό , οπότε  κατάλαβα …

   Καθόταν  λοιπόν  στο  τραπεζάκι  του , κρατώντας σφιχτά – σφιχτά  τα..κουταλο..πίρουνα , αδημονώντας πότε  θα  έρθει  το  φαί . Το  φχαριστιόταν  το  φαί  του , τό ‘τρωγε  λαίμαργα , αλλά  το..απολάμβανε , καμιά  φορά , σπάνια  όμως , συμπλήρωνε το  γεύμα  του  και  με  κάποια΄άλλη…μισή , συνήθως  λαδερό , απολαμβάνοντας  και τη  σάλτσα ..με  το  βούτηγμα  του  ψωμιού ..

   Κάποια  μέρα , δεν τον  είδα το  φίλο  μου  στο  τραπέζι  του , υπέθεσα  πως  μάλλον  θα  είχε  φάει  νωρίτερα , αυτό  έγινε μια  δυο  φορές  ακόμα , οπότε  ρώτησα  τον  ανιψιό  μου , για  τον Πρόδρομο , και  φυσικά έμαθα  πως  ο  φίλος  μου  ο  Πρόδρομος  έφυγε…όριστικά …

   Βέβαια , θα  πρέπει  εδώ  να  τονίσω , πως προϊούσης της  κρίσης , όλο  και  περισσότεροι  πελάτες ακολουθούν  πια τη δοσο..μετρική  μέθοδο  του  αείμνηστου  Πρόδρομου , και  που  είσαι  ακόμα …όλα  όμως  αυτά , παρότι με  θλίβουν και  με  πικραίνουν , με  παραπέμπουν  στην  παλιά  όμορφη  εποχή , στην  αρχή  της  δεκαετίας  του  ‘60 , που  ήμασταν  ακόμα  παιδιά , μια  μεγάλη  παρέα  από  Λιδορικιωτόπουλα , που  μέναμε  εκεί  γύρω  απ’ την  πλατεία στο  τέρμα Παγκρατίου , στο  σημερινό  συντριβάνι .

    Ο  αδερφός μου  ο  Γιώργος κι’ εγώ , ο Γιάννης  και  ο  Μίμης  Πίτσιος , ο Δημ.Αποστολόπουλος , ο Β.Παπαγεωργίου και  πολλοί  άλλοι , και  όταν  δεν  υπήρχε ..” καλάθι “ τροφίμων  απ’ το  χωριό , έρχονταν  με  το  φορτηγό  του  Σώκου , που  είχε  πρακτορείο  στη  Μητρόπολη , το  πρόβλημα  του  φαγητού  λυνόταν κατά  τον  καλύτερο  και..φθηνότερο  τρόπο .

    Για  τις..” καθημερινές “ τις..πρόχειρες  μέρες , χρησιμοποιούσαμε  την  ταβερνούλα του Ζαννιά , που  ήταν  επί της  Φιλολάου , λίγο  ψηλότερα .

Ήταν η  κλασσική  περίπτωση..εστιατοριο..ταβέρνας της  εποχής , με  μικρή  ποικιλία  φαγητών , συνήθως  λαδερών  μαγειρεμένων , και  φυσικά με  χαμηλές  τιμές , χώρια  που  στους  γνωστούς  έκανε και..πίστωση ..

   Εκεί , έσβηναν  την  πείνα  τους , φοιτητές , υποψήφιοι  φοιτητές και εργαζόμενοι , καθώς  και  πολλοί  καταστηματάρχες γείτονες . Θυμάμαι , εκεί σύχναζε ένα  Ιταλός , ο  Αλοίζι ,  που  είχε  ξεμείνει εδώ , είχε  παντρευτεί και  έκανε  του  κόσμου  τις  δουλειές για  να  τα  φλερει..βόλτα , αλλά  που…,  λόγω  οικονομικών  λοιπόν δυσκολιών , ετοιμαζόταν  να  γυρίσει  στην  Ιταλία  με  τη  γυναίκα  του , για  καλύτερη  τύχη .

   Ενώ  λοιπόν  περιμέναμε  τη  μέρα  του  αποχαιρετισμού , είδαμε  να  καταφτάνει  ο Αλοίζι , μέσα  στην τρελή  χαρά , και  είναι  αλήθεια  πως  μας  έκανε εντύπωση  , γιατί  τον  τελευταίο  καιρό ήταν  πάντα  στις..μαύρες  του . Μπήκε λοιπόν , και  έδωσε  εντολή  να  μας  κεράσουν , κάτι  ..ανεξήγητο  για  μας , αλλά  ήρθε  στο  τραπέζι  μας  και  μας  είπε  το  μεγάλο  νέο , είχε  κερδίσει στο  Προπό ένα  σημαντικό  για  την  εποχή  ποσό , οπότε  το  ταξίδι της  επιστροφής, αναβλήθηκε , ήταν η δεύτερη ή  τρίτη  κλήρωση του  Προπό , αν  θυμάμαι  καλά …

   Τας…Κυριακάς και ..εορτάς , όταν φυσικά συνέτρεχαν  κάποιες…προϋποθέσεις ,οικονομικής πάντα  φύσεως , αναβαθμιζόμασταν ..εστιατοριακά , και  πηγαίναμε  στο  παλιό καλό  εστιατόριο  του  “ Μπαμπέτα “, που  ήταν  ακριβώς  στην  πλατεία  συντριβανιού , αρχικά με  είσοδο επί  της  Υφικράτους , ενώ  αργότερα νοίκιασε  και  το  μπροστινό  μαγαζί , και  τα  ενοποίησε , βγαίνοντας πλέον  στην  πλατεία .

   Ο Μπαμπέτας  είχε  τρεις  σερβιτόρους , τον  Καπράνη , με τη  φαλάκρα  και  τη  μπάσα  φωνή , το  Λιβιτσάνο , και  ένα  ακόμα  που  δεν  θυμάμαι  το  όνομά  του .

   Και  εκεί  μας  γνώριζαν και  μάλιστα  μας  πρόσεχαν  ιδιαίτερα , γιατί στην  παρέα  υπήρχαν  και αστυνομικοί .

Κάπως  έτσι  ήταν  μέσα  το  εστιατόριο  “ Μπαμπέτα “, που  λειτούργησε για    αρκετά  χρόνια  μετά .

   Επί  της  πλατείας , δίπλα  ακριβώς  στο  περίπτερο , που  σήμερα  υπάρχει  μεγάλη  πολυκατοικία  με καταστήματα , υπήρχε  τότε  ένα μικρό  καλυβάκι , με  κεραμίδια , παμπάλαιο , όπου  στεγαζόταν το  περίφημο  σουβλατζίδικο της  εποχής  “ Ο  Βόσπορος “, το  είχε  ο  κυρ- Γιώργης Μαυρόπουλος , απ’ την  Πόλη  φυσικά , και  το  δούλευαν  οικογενειακώς . Είχε δυο  κορίτσια και δύο  αγόρια , με  ένα δε  , το  Σταύρο , που  τον  λέγαμε  και  Λουμούμπα , λόγω..χρώματος , κάναμε  και  παρέα και  αργότερα  που  γυρίσαμε  στο  Λιδορίκι , είχε  έρθει 2-3 φορές στο  χωριό  μας , και  του  άρεσε πολύ .

   Ο “ Βόσπορος “ λοιπόν έφτιαχνε  το  καλύτερο  σουβλάκι  της  περιοχής  και  όχι  μόνον , είχε και όλα  τα  Πολίτικα  μεζεκλίκια ,  κεμπάπια , γιαουρτλού κλπ , αλλά  πέρα  απ’ όλα  αυτά ήταν  ονομαστός , μοναδικός  στο  Παγκράτι , για  τα “ κουρκουμπίνια “ του και  για τους “  λουκουμάδες  “του , για  τους  οποίους  περηφανευόταν και  είχε  μάλιστα και  μια  ΄κακογραμμένη  ταμπελίτσα κρεμασμένη , που  έγραφε : “ Σαράι  λόκμασι “ , προφανώς  τους  λουκουμάδες  θα  τους  έλεγαν  λόκμασι , και  το..Σαράι , ίσως να  εσήμαινε…αρχοντικοί , ή  κάτι τέτοιο ..

    Ακολουθώντας όμως  κατά..γράμμα , τις  επιταγές  των αρχαίων  ημών  προγόνων , πέρα  απ’ το..φαί , τον  άρτον  δηλαδή , προσπαθούσαμε να  εξασφαλίζουμε και  τα ..θεάματα . Ευτυχώς η  γειτονιά  μας είχε  μπόλικους  κινηματογράφους , χειμερινούς  και  θερινούς , οπότε  δεν  είχαμε  πρόβλημα..θεαμάτων , αλλού  ήταν  φυσικά  το..πρόβλημα ..

   Στην  ευθεία , μετά  του  Μπαμπέτα , επί της  Υφικράτους , ένας  πολύ  ωραίος , ευρύχωρος , άνετος , με  το  πράσινό  του  κινηματογράφος , η “ Τιτάνια “, σήμα κατατεθέν της ο  περίφημος  Ανδρέας , με  το  σημαδιακό  του  μουστάκι , που  κουμαντάριζε  το  κυλικείο , ξέρετε ..” σάμαλι , παστέλι , κοκ , στραγάλια , φιστίκια , πασατέμπο , λεμονάδες  , πορτοκαλάδες , γκαζόζες , μπιράλ…και   όλα  τα σχετικά , που  τα  είχαν ο  Ανδρέας  και  κάποιοι  πιτσιρικάδες με  τα  καλαθάκια  και  τους δίσκους , εμφανίζονταν  αμέσως με το  άνοιγμα  των φώτων και  περιφέρονταν  στους  χαλικόστρωτους  διαδρόμους , αξέχαστες  εποχές…

   Στον  ίδιο  δρόμο , την  Υφικράτους , λίγο  πριν την Πλατεία  Μεσολογγίου , υπήρχε  ένα  στούντιο κινηματογραφικό ,του  Σαμπατάκου , αν  θυμάμαι  καλά ,  και  όπως  καταλαβαίνετε , όλο  και μαζευόμασταν να  δούμε  τους ηθοποιούς , πολλές  φορές  μάλιστα , λόγω..γειτονίας και  γνωριμίας μπαίναμε  και  μέσα  και  παρακολουθούσαμε , ώσπου  κάποιο  απόγευμα  πέφτει  σύρμα , στη  γειτονιά , πως  μέσα γυριζόταν  ένα  έργο με  στριπτήζ , με  την  περίφημη  , τότε ,  Λαίδη  Τσιντσιλά , για  την  οποία πολλά  λέγονταν , που…φούντωναν τη  φαντασία των  νεαρών της  περιοχής ..

   Βέβαια , τη  βρώμα , την  έβγαλε  ο  αείμνηστος Δημήτρης  Βαρουτάκης , που  είχε  τι  ψιλικατζίδικο , λίγο  πριν , απ΄το  στούντιο και  είχε  και…κάποιοες ..καλλιτεχνικές..τάσεις και  ..ανησυχίες , Θεός  σχωρέστον , και  στην  αρχή πιστεύαμε πως  ήταν  παραμύθι , αλλά  όταν  πλησιάσαμε  και  είδαμε τι  γινόταν  απέξω , που  κόντευε  να  κλείσει ο  δρόμος , επόμενο  ήταν  να  πάμε  όλοι , να καμαρώσουμε την  Λαίδη  Τσιντσιλά , να ξεγυμνώνεται  βγάζοντας το  μοναδικό  ρούχο  που  φορούσε , μια…” γούνα “ …

    Η  κατάσταση ομαλοποιήθηκε  κάπως , με  την παρέμβαση της  αστυνομίας , που  ήταν  δίπλα , αλλά  μέχρι  να  φύγει η  Τσιντσιλά , σ’ όλη την  περιοχή  γινόταν  ο  χαμός …

Απέναντι ακριβώς , στην  άλλη  πλευρά  της  πλατείας , υπήρχε και υπάρχει  ακόμα το  “ Παλλάς “, χειμερινό  και  θερινό  πάνω  στην  ταράτσα . Τότε  δεν  είχε  γίνει  ακόμα το “ Παγκράτιον “ , ακριβώς  πίσω  στη  Δαμάρεως , ούτε  το “ Μετάλλειον “ , που  αργότερα  εξελίχθηκε  σε θέατρο .

   Το  Παλλάς , ήταν συνιδιοκτησία  πολλών , και  ο  κουμανταδόρος , ο  Μαθιός , όπως  δήλωνε , όλο  το πουλούσαν , αλλά  ακόμα  εκεί  είναι …

   Μια …όαση  πραγματική , ήταν  και  ο  θερινός  κινηματογράφος  “ Όασις “ στις  αρχές  της  Αστυδάμαντος , λίγο  πιο  κάτω . Καταπράσινη  μέσα  η  Όαση , κρατάει  ακόμα τον  παλιό  καλό  της…χαρακτήρα και  αξίζει  να  πάει  ένα βράδυ κανένας , έτσι και  μόνο  για  να  ζήσει  την  ομορφιά  της  ατμόσφαιρας  του  θερινού  σινεμά .

   Παλιότερα , στην  Όαση  παιζόταν και  καραγκιόζης , αλλά από  παλιά έφερνε  πάντα  …φρέσκες ταινίες  και  μάλιστα  ποιοτικές ..

Προχωρώντας  προς  τα  κάτω την  Ευτυχίδου , συναντάμε , στη  διασταύρωση  με  τη  Σπ. Μερκούρη , το  περίφημο  Άλσος Πακρατίου , ένα πανέμορφο  πάρκο , που  πέρασε  μεγάλες  δόξες , γιατί  σήμερα οι  μετοχές  του  είναι..πεσμένες …

   Εκτός  απ’ τις  παιδικές  χαρές  και τους  χώρους  περιπάτου , παλιά  είχε  στην  άκρη  προς  Πλ. Πλαστήρα , και  έναν  ωραιότατο  θερινό  κινηματογράφο , το  σινέ “ Άλσος “, που  τα ζεστά  καλοκαιρινά  βράδια , ήταν η ΄δροσιστική…παρηγοριά  των Παγκρατιωτών και  όχι  μόνον .

   Εκείνο  όμως  που  άφησε  εποχή  ήταν το  θερινό υπαίθριο  θεατράκι  του , απ’ όπου  ξεπήδησαν τόσοι  και  τόσοι  πολύ  καλοί  ηθοποιοί  μας , ποιός ξεχνάει  τις  απίθανες  επιθεωρήσεις , που  παίχτηκαν  εκεί  και  έκαναν  πάταγο , με  Αρζόγλου , Φασουλή , Παναγιωτοπούλου .

   Το  θεατράκι όμως  αυτό  ήταν…η  εξέλιξη , του  περίφημου αναψυκτηρίου του  Άλσους , απ’ όπου  πέρασαν  και  αναδείχτηκαν  δεκάδες  ταλέντων , παρουσιαστής ήταν ο  Γιώργος  Πάρης , και  πολλοί  απ’ τους  μετέπειτα  πρωταγωνιστές της  καλλιτεχνικής  μας  ζωής , έκαναν την  πρώτη  εμφάνισή  τους , ξεκίνησαν  δηλαδή  απ’ τη σκηνή του  ΄΄Αλσους , με  τον  αξέχαστο   Γιώργο  Πάρη .

   Το  ‘Άλσος  Παγκρατίου , ήταν και  είναι  ακόμα  τόπος  συναντήσεων , φίλων , χωριανών κλπ , το  ίδιο συνέβαινε  και  με  τους  Λιδορικιώτες , που  κατά  κανόνα έμεναν  στο  Παγκράτι  , το  Βύρωνα  και  τα  πέριξ .

   Τις  Κυριακές  όμως  τα  πρωινά , μπορούσες  να  ανταμώσεις πολλούς  χωριανούς  μας , πηγαίνοντας στην  πλατεία Πλαστήρα , δεξιά  όπως  κατεβαίνουμε , όπου  για  πολλές  δεκαετίες , υπήρχε  το  περίφημο  καφενείο “ Η Ελλάς “, του  αξέχαστου μπάρμπα  Γιάννη Πέτρου , που  το  είχε  μαζί  με  τον  Κολοτούρο .

   Όλοι  λοιπόν  οι  εν  Αθήναις  διαμένοντες  Λιδορικιώτες , περνούσα τις  Κυριακάδες  απ’ το  “ Ελλάς “ , και  συναντούσαν  χωριανούς , φίλους , συμμαθητές , μαθαίνοντας  φυσικά  και  τα  Λιδορικιώτικα  νέα .

   Βέβαια  αποχωρώντας  ο  μπάρμπα  Γιάννης με  το  συνεταίρο  του  το  μαγαζί  άλλαξε , εξακολουθεί  όμως  να  λειτουργεί , αλλά με  αλλιώτικο ..προφίλ …

   Τελειώνοντας  την  όμορφη , ελπίζω  , βόλτα  μας  στα  περασμένα  χρόνια  μας , και  επειδή  ξεκινήσαμε  με  το ..” ολίγη  από γιουβέτσι “ , και  επειδή  περνάμε  δύσκολους  καιρούς , ας  ευχηθούμε όλοι να  μην  ξανακούσουμε αυτή  τη  φράση , ποτέ  πια …

      Καλό  σας  βράδυ , να  περνάτε  καλά  ….Κ.Κ.-