Όταν ήμουν παιδί, περνούσα την Αποστόλου Παύλου που τότε δεν ήταν πεζόδρομος και έμπαινα στην αρχαία αγορά. Εκεί παίζαμε τα παιδιά της γειτονιάς, εκεί μεγάλωσα. Η συγγραφέας του άρθρου σε παιδική ηλικία Το μέρος δε το λέγαμε αρχαία αγορά.
Το λέγαμε ανασκαφές. Ήταν μια λέξη που χρησιμοποιούσαμε χωρίς να την ξέρουμε καλά - καλά. Ο φύλακας μας άφηνε να μπαίνουμε με τα ποδηλατάκια που τα αφήναμε δίπλα στις τριανταφυλλιές, πριν από τη σκάλα που ενώνει το πάνω μέρος της Αγοράς, το Θησείο με τη Στοά του Αττάλου. Κάθε καλοκαίρι βλέπαμε τους Αμερικάνους. Νεαρούς και νεαρές που έσκαβαν και σκούπιζαν όλη μέρα. Βασικά,
δε θέλαμε να γίνουμε αρχαιολόγοι, αλλά να φοράμε και εμείς χακί βερμούδες. Επίσης κάναμε και εμείς ανασκαφές και βγάζαμε με τις χούφτες μικρά πήλινα κομμάτια απλώς σαρώνοντας το έδαφος που τα παραδίδαμε με μεγάλη σοβαρότητα στους μεγάλους. (Προχθές είδα να κάνουν το ίδιο οι ομάδες των νεαρών της Αμερικάνικης αρχαιολογικής υπηρεσίας σαρανταπέντε χρόνια αργότερα). Η συγγραφέας του άρθρου σε παιδική ηλικία Στο ίδιο μέρος μεγάλωσε η μάνα μου και γεννήθηκε
ο παππούς μου, το 1899. Ακόμα έχω τα χαρτιά του. Ενορία Αγίων Αποστόλων.
Το σπίτι του ήταν κολλητά στη στοά του Αττάλου, απαλλοτριώθηκε και έτσι ήρθε στο Θησείο. Ο παππούς μου ήταν τυπογράφος, δεν είχε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αρχαιολογία, απλώς είχε και εκείνος γεννηθεί μέσα σε αυτό τον τόπο. Σε αυτό τον κήπο της αρχαίας αγοράς. Και ήξερε όλα τα δέντρα και τα φυτά. Επειδή ήταν ωραία, απλώς ωραία Tα μάρμαρα γύρω του, ήταν συνδεδεμένα με τη ζωή του. Γιαυτό δεν ανεχόταν να ανεβαίνουν επάνω και να φωτογραφίζονται, γιαυτό μας έλεγε «βλέπουμε, δεν πατάμε». Όταν γέρασε πολύ, εκεί τον πήγαινα βόλτα, καθόταν προσεκτικά - προσεκτικά στα σκαλιά του Ναού του Ηφαίστου και κοίταζε πέρα, προς τη στοά του Αττάλου, προς το πατρικό του σπίτι. Επειδή ζήσαμε εκεί μέσα, μάθαμε κι εμείς να αγαπάμε κάθε πέτρα. Ο αδερφός μου κι εγώ όταν μεγαλώσαμε και θέλαμε να μιλήσουμε, εκεί πηγαίναμε. Μέσα στα αρχαία. Δε τα συνηθίσαμε ποτέ. Ακόμα προχθές κοίταζα έκπληκτη κάτι που μου είχε διαφύγει σχεδόν για μισό αιώνα. Η αυτονόητη ομορφιά τους υπάρχει μέσα μου. Είναι μια θέα εσωτερική. Με το απίστευτο φως και τις σκιές του, είναι το μέρος που πάντα ονειρεύομαι, το μέρος που επισκέπτομαι σχεδόν κάθε μέρα. Η αρχαία αγορά είναι μέσα στα πόδια μας, στην ψυχή της πόλης, το πιο ωραίο μέρος στην Αθήνα. Είναι μια φανταστική εξοχή.
Το λέω σοβαρά.Και λίγο «σοβινιστικά», αλλά συμπαθήστε με. Εδώ έχω ζήσει τους κύκλους της ζωής, το θάνατο και την ανάσταση της φύσης, τα ίχνη της ιστορίας και αυτή την ομορφιά θέλω να μοιραστώ.
Πηγή: www.lifo.gr
No comments:
Post a Comment