Λιδωρίκι: ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…

28.2.15

ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…

Το χωριό μας , από ψηλά , φωτογραφία του Κ.Κουτσούμπα

Καλημέρα Λιδορίκι , καλημέρα Λιδορικιώτες όλου του κόσμου ..

Καλημέρα στους φίλους μας που καθημερινά είναι κοντά μας

ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΗΜΕΡΑ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Ανατολή Ήλιου: 06:56
Δύση Ήλιου: 18:18
Σελήνη 10 ημερών

Θεοδώρου Τήρωνος

Παγκόσμια Ημέρα Σπάνιων Παθήσεων

Παγκόσμια Ημέρα Κατάποσης Σπαθιών

Γιορτάζουν: Θεόδωρος, Θεοδώρα, Κύρα, Κυράννα.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

. Χ.

1770

Ο Θεόδωρος Ορλόφ καταπλέει στη Μάνη και παρακινεί τους κατοίκους της να εξεγερθούν κατά των Τούρκων. (Ορλοφικά)

1854

Ιδρύεται το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ, με κύριο στόχο την κατάργηση της δουλείας.

1904

Ιδρύεται στη Λισαβόνα η Μπενφίκα, η πιο διάσημη ποδοσφαιρική ομάδα της Πορτογαλίας.

1932

Επαναληπτικές δημοτικές εκλογές διεξάγονται στον Πειραιά, λόγω της φυλάκισης του Δημάρχου, Τάκη Παναγιωτόπουλου, για υπεξαίρεση μεγάλου ποσού από τα ταμεία του Δήμου. Νέος Δήμαρχος εκλέγεται ο ναύαρχος Αθανάσιος Μιαούλης, δισέγγονος του ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης, Ανδρέα Μιαούλη.

1943

«Ηχήστε σάλπιγγες...» απαγγέλλει ο Άγγελος Σικελιανός στην κηδεία του σπουδαίου έλληνα ποιητή Κωστή Παλαμά στο Α’ Νεκροταφείο, η οποία εξελίσσεται στην κορυφαία -ίσως- αντιστασιακή εκδήλωση κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, με τη συμμετοχή χιλιάδων κόσμου.

1959

H ελληνική Βουλή απορρίπτει με ψήφους 170 έναντι 117 την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που υπέγραψε τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου για το Κυπριακό, δηλώνοντας ότι πρόκειται «για τας ευτυχεστέρας ημέρας της ζωής μου». Οι βουλευτές της ΕΡΕ χειροκροτούν, ενώ οΣοφοκλής Βενιζέλος αποχωρεί κραυγάζοντας: «Ζήτω η Ένωσις».

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

μ. Χ.

1787

Ιωσήφ Λουδοβίκος φον Άρμανσπεργκ, βαυαρός πολιτικός, που διατέλεσε πρόεδρος του συμβουλίου της Αντιβασιλείας και πρωθυπουργός της Ελλάδας επί Οθωνος. (Θαν. 3/4/1853)

1900

Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, φιλόσοφος και ακαδημαϊκός. (Θαν. 20/2/1981)

1901

Λίνους Καρλ Πόλινγκ, αμερικανός χημικός. Τιμήθηκε με Νόμπελ Χημείας το 1954 και Νόμπελ Ειρήνης το 1962. Μαζί με τη Μαρία Κιουρί είναι οι μοναδικοί κάτοχοι δύο βραβείων Νόμπελ στην ιστορία του θεσμού. (Θαν. 19/8/1994)

ΘΑΝΑΤΟΙ

. Χ.

1916

Χένρι Τζέιμς, αμερικανός μυθιστοριογράφος. (Το στρίψιμο της βίδας) (Γεν. 15/4/1843)

1974

Γεώργιος Αδαμόπουλος (Άνταμσον), δημοσιογράφος, επιχειρηματίας και εκπαιδευτικός. Το 1932 ίδρυσε ένα από τα πρώτα πανεπιστήμια των Φιλιππίνων, το Adamson University, στο οποίο σήμερα φοιτούν περίπου 22.000 φοιτητές και θεωρείται το έκτο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας. (Γεν. 28/4/1899)

1986

Ούλοφ Πάλμε, σουηδός πολιτικός. Διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός της χώρας του, προτού δολοφονηθεί το 1986. (Γεν. 30/1/1927)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2802#ixzz3T0UZuSGI

«Ηχήστε οι Σάλπιγγες»: Η Κηδεία του Κωστή Παλαμά

255

Στις 27 Φεβρουαρίου 1943 έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, ο σπουδαίος έλληνας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Ήταν βαριά άρρωστος όταν τον συνάντησε ο χάρος στο σπίτι του, στην οδό Περιάνδρου 3 στην Πλάκα. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 9 Φεβρουαρίου του 1943, είχε πάρει τη γυναίκα του Μαρία.

Το νέο του θανάτου του επιφανέστερου ποιητή της γενιάς του 1880 κυκλοφόρησε με αστραπιαία ταχύτητα στην κατοχική Αθήνα. «Χτες βράδυ μία είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μία είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός» γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο η Ιωάννα Τσάτσου.

Από νωρίς το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου πλήθος λαού άρχισε να συγκεντρώνεται στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας για να αποτίσει το ύστατο χαίρε στον μεγάλο ποιητή, αλλά και για να εκφράσει τα αντικατοχικά του αισθήματα.

Στις 11 το πρωί άρχισε η νεκρώσιμος ακολουθία, χοροσταντούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δαμασκηνού. Ο πνευματικός κόσμος της χώρας έδωσε βροντερό «παρών»: Σπύρος Μελάς, Μαρίκα Κοτοπούλη, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Σικελιανός, Ηλίας Βενέζης, Ιωάννα Τσάτσου, Γιώργος Κατσίμπαλης, κ.ά.

Άγγελος Σικελιανός

Οι επίσημες αρχές, προσπαθώντας να περιορίσουν το νόημα της παλλαϊκής συγκέντρωσης, εκπροσωπήθηκαν στην κηδεία από τον ίδιο τον δοτό πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο και από εκπροσώπους των γερμανικών και ιταλικών κατοχικών δυνάμεων.

Αυτό δεν απέτρεψε τη μετατροπή της κηδείας σε εκδήλωση πατριωτικής έξαρσης.
«Σε αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα» είπε εύστοχα ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός (1884-1951), δίνοντας το πνεύμα ομόθυμης παρουσίας του λαού στην κηδεία. Και «με μια φωνή όσο ποτέ δυνατή» απήγγειλε το ποίημα Παλαμάς, που είχε γράψει τα χαράματα της 28ης Φεβρουαρίου προς τιμήν του μεγάλου ποιητή:

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;
Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια
γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.
Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτήν την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,
που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Στη συνέχεια, ο ποιητής Σωτήρης Σκίπης (1881-1952), από τους τελευταίους εκπροσώπους της Νέας Αθηναϊκής Σχολής, απήγγειλε συγκλονιστικά το ποίημά του Στον Κωστή Παλαμά.

Μέσ' από τα κάγκελλα τ' αόρατα
της απέραντής μας φυλακής,
μέσα στο κελί το σκοτεινό μας,
δεν εβάσταξες στον πόνο της Φυλής
κι έπεσες σα δρυς
από τα χτυπήματα
κάποιων μαύρων ξυλοκόπων
στο σκοτάδι της νυχτιάς της τραγικής,
δίχως να προσμείνεις την αχτίδα
της καινούργιας Χαραυγής.
Κι έπεσες καθώς από σεισμό
πέφτει μια μαρμάρινη κολόνα
κάποιου πανάρχαιου ναού.
Σα ναός, οπού χτυπιέται
απ' τα βόλια των βαρβάρων.
Σαν τον Παρθενώνα,
ήρωα, ποιητή του Αιώνα.
Μάτια στερεμένα από τις τόσες
συμφορές,
δάκρυα δε θα χύσουνε για Σένα.
Θα σε κλάψουνε μια μέρα
οι ίδιοι αυτοί που μας σκοτώνουν
έναν - ένα,
σαν ξυπνήσουν απ' τη μέθη τους
κι αντικρύσουν τι ερημιές
εσκορπίσανε στο διάβα τους
σ' αναρίθμητες καρδιές.
Φεύγεις, πας για το ταξίδι σου
το Αχερούσιο, το στερνό,
ω πρωτότοκε αδερφέ μας,
όμως κοίτα πώς ξοπίσω σου
οι Έλληνες σε χαιρετάνε.
Ο καθένας ένα στίχο σου
ψέλνοντας μελωδικό,
σε ξεπροβοδάνε
με τα μύρια σου τραγούδια,
που βουίζουν σα μελίσσια
πάνω απ' Απριλιού λουλούδια,
σα να προμηνάνε την Ανάσταση,
ω μεγάλε ραψωδέ μας.

Όταν τελείωσε η νεκρώσιμη ακολουθία, ο Σπύρος Μελάς, ο Άγγελος Σικελιανός και νέα παιδιά σήκωσαν το φέρετρο και κατευθύνθηκαν προς τον χώρο της ταφής. Την ώρα που θα εναπόθεταν το φέρετρο μέσα στη γη, πλησίασε ο αντιπρόσωπος του κατακτητή να καταθέσει στεφάνι. Τότε, ο λογοτέχνης Γιώργος Κατσίμπαλης άρχισε να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο: «Σε γνωρίζω από την κόψη...». Ακολούθησε το συγκεντρωμένο πλήθος, «πρώτα δειλά –περιγράφει ο Κωνσταντίνος Τσάτσος– ύστερα η φωνή κατάκτησε όλον τον κόσμο, μυριόστομη. Ήταν η στιγμή η πιο συγκινητική. Ο κόσμος τραγουδούσε με πάθος. Κάποιος φώναξε Ζήτω η ελευθερία του πνεύματος. Αλλά ο κόσμος ήθελε ελευθερία σκέτη και φώναζε Ζήτω η Ελευθερία!».

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/495#ixzz3T0V5NcY2

Τα Ορλοφικά

Αλέξιος Ορλόφ

Τα Ορλοφικά ήταν μία από τις εξεγέρσεις των υποδουλωμένων Ελλήνων, στην Πελοπόννησο, πριν από τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ονομάστηκε έτσι, επειδή το σχέδιο της ρωσικής επέμβασης στην Ελλάδα έγινε από τα αδέλφια Αλέξιο (1737 - 1783) και Θεόδωρο (1741 - 1790) Ορλόφ, κατά τη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1768 - 1774.

Ο Αλέξιος Ορλόφ ανέλαβε τη διοίκηση του ρωσικού σώματος, ενώ στις 28 Φεβρουαρίου του 1770 ο αδελφός του Θεόδωρος έφτασε στη Μάνη, όπου ξεκίνησε την επανάσταση. Οι επαναστάτες κατέλαβαν το Μιστρά, όπου και όρισαν προσωρινή κυβέρνηση υπό τον Νικόλαο Ψαρό. Οι αρχικές επιτυχίες οδήγησαν σε επανάσταση κι άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως την Ήπειρο, την υπόλοιπη Πελοπόννησο και την Κρήτη.

Τον Μάρτη του 1770, κι αφού ελευθερώθηκε η Λακωνία, ο ρώσος λοχαγός Μπάρκοφ πήρε διαταγή από τον Θεόδωρο Ορλόφ να καταλάβει την Τριπολιτσά (Τρίπολη), με μια λεγεώνα από 8000 έλληνες επαναστάτες και 50 Ρώσους. Κατά τη στιγμή της προσέγγισης στην Τριπολιτσά, περίπου χίλιοι εμπειροπόλεμοι Τουρκαλβανοί έσπασαν τον αποκλεισμό στον Ισθμό, έφτασαν στην Τριπολιτσά κι ενίσχυσαν τη φρουρά της πόλης.

Η σύγκρουση, που αποτέλεσε και το τέλος της επανάστασης, έγινε -σύμφωνα με τους ιστορικούς- στα Τρίκορφα, στις 29 Μαρτίου. Έπειτα από ημίωρο αγώνα κι έναν επιτυχή ελιγμό των αντιπάλων τους, οι Έλληνες εκάμθησαν. Η ήττα υπήρξε εξοντωτική... Φεύγοντας οι Έλληνες και κατά πόδας διωκόμενοι εγκατέλειπαν τα όπλα τους και υποχωρούσαν με μεγάλες απώλειες.

Τη νίκη των Τούρκων ακολούθησε μεγάλη σφαγή εντός της πόλεως, με θύματα περίπου 3.000 Έλληνες, μεταξύ αυτών ο αρχιεπίσκοπος Άνθιμος και αρκετοί άλλοι κληρικοί. Τρεις ημέρες αργότερα, οι εναπομείναντες Ρώσοι επιβιβάσθηκαν στα πλοία και εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/94#ixzz3T0VhFsv8

Ακάθιστος Ύμνος (Χαιρετισμοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον)

Ένα από τα λαοφιλέστερα ποιήματα της ελληνορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης και φιλολογικό μνημείο άφταστης τελειότητας. Ένας ύμνος προς την Παναγία, που, όταν ψάλλεται στις εκκλησίες κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προκαλεί ρίγη αληθινής συγκίνησης και πνευματικής ανάτασης στους πιστούς. «Ακάθιστος Ύμνος» ονομάστηκε, επειδή, όταν ψάλλεται, το εκκλησίασμα στέκεται όρθιο, ενώ η εναλλακτική ονομασία του «Χαιρετισμοί», προέρχεται από τη συχνά επαναλαμβανόμενη λέξη Χαίρε.

Ο Ακάθιστος Ύμνος ψάλλεται τμηματικά το βράδυ της Παρασκευής των τεσσάρων πρώτων εβδομάδων των Νηστειών και ολόκληρο το βράδυ της Παρασκευή της πέμπτης εβδομάδας των Νηστειών, κατά τη διάρκεια της Ακολουθίας του Ακάθιστου Ύμνου. Αποτελείται από το προοίμιο «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια» και 24 οίκους (στροφές) με αλφαβητική ακροστιχίδα από το Α έως το Ω. Το πρώτο μέρος του ποιήματος (Α-Μ) αναφέρεται σε επεισόδια από τη ζωή της Παναγίας (Ευαγγελισμός, Γέννηση του Ιησού, Υπαπαντή κ.ά.) και το δεύτερο μέρος (Ν-Ω) σε θεολογικά θέματα. Αναφέρεται γενικότερα στην ενανθρώπιση του Ιησού και τη σωτηρία των ανθρώπων, ενώ εξαίρεται η συμβολή της Παναγίας.

Ο ποιητής του Ακαθίστου Ύμνου δεν είναι γνωστός, καθώς οι μακροχρόνιες έρευνες δεν έχουν καταλήξει σε αναμφισβήτητα συμπεράσματα. Έχουν αναφερθεί τα ονόματα του Ρωμανού του Μελωδού, του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σέργιου, του διάκονου και ιαμβογράφου Γεωργίου Πισίδη, του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γερμανού Α', του μητροπολίτη Νικομηδείας Γεωργίου Σικελιώτη, της Κασσιανής και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου.

Η επικρατούσα παράδοση υποστηρίζει ότι ο Άκάθιστος Ύμνος γράφτηκε για τη διάσωση της Κωνσταντινούπολης από την πολιορκία των Αβάρων, ενός ταταρομογγολικού φύλου, το 626. Η σωτηρία της Βασιλεύουσας αποδόθηκε στην Υπέρμαχο Στρατηγό, την Υπεραγία Θεοτόκο.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/753#ixzz3T0W5qveA

Γκαστόν

Χάρτινος ήρωας, που γεννήθηκε από το πενάκι του βέλγου κομίστα Αντρέ Φρανκέν (1924-1997). Δεν πρέπει να συγχέεται με τον Γκαστόνε, το τυχερό παπί του Ντίσνεϊ.

Ο Γκαστόν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις 28 Φεβρουαρίου του 1957 στο εβδομαδιαίο γαλλικό περιοδικό κόμιξ Spirou. O Γκαστόν Λαγκάφ (Gaston Lagaffe), όπως είναι το ονοματεπώνυμο του, είναι ένας νεαρός υπάλληλος γραφείου, ολίγον τεμπελάκος και αρκετά γκαφατζής, εξ ου και το επίθετό του (La Gaffe = η γκάφα στα γαλλικά).

O Γκαστόν είναι αρκετά δημοφιλής στις γαλλόφωνες χώρες, ιδίως στο Βέλγιο και τη Γαλλία, αλλά σχεδόν άγνωστος στον υπόλοιπο κόσμο. Το 1981 ο γαλλοτυνήσιος σκηνοθέτης Πολ Μπουζενά γύρισε την ταινία Fais gaffe à lagaffe με ήρωα τον Γκαστόν (τον υποδύθηκε ο Ροζέ Μερμόν), η οποία όμως σημείωσε παταγώδη αποτυχία.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/748#ixzz3T0WQzs3N

Καλεβάλα

O Κουλέρβο οδεύει στον πόλεμο (τοιχογραφία του Αξέλι Γκαλέν-Καλέλα, 1901)

Το εθνικό έπος της Φιλανδίας, που βοήθησε στην εθνική αφύπνιση των κατοίκων της κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, σε μία εποχή που τα εδάφη της ήταν το μήλο της έριδος ανάμεσα στη Σουηδία και τη Ρωσία.

Η Καλεβάλα (Kalevala) γράφτηκε από τον φιλανδό γιατρό, φιλόλογο και λαογράφο Ελίας Λένροτ (1802-1884), με πρώτη ύλη παλιές φιλανδικές μπαλάντες, λυρικά τραγούδια και εξορκισμούς, που αποτελούσαν μέρος της φιλανδικής προφορικής παράδοσης. Αποτελείται από 22.795 στίχους, χωρισμένους σε 50 ποιήματα, στην οριστική έκδοση του 1849. Είναι γραμμένη σε ανομοιοκατάληκτους οκτασύλλαβους τροχαϊκούς και δακτυλικούς στίχους. H πρώτη έκδοση της «Καλεβάλα» σε 32 ποιήματα κυκλοφόρησε στις 28 Φεβρουαρίου του 1835 και η επέτειος αυτή γιορτάζεται κάθε χρόνο στη Φιλανδία ως «Ημέρα του Φιλανδικού Πολιτισμού».

«Καλεβάλα» είναι η ποιητική ονομασία του τόπου, όπου ζουν οι κυριότεροι χαρακτήρες του έργου, δηλαδή της Φιλανδίας και σημαίνει «Γη των Ηρώων». Τα βασικά πρόσωπα του έπους είναι ο σοφός γέροντας Βεϊναμόινεν, ο επιδέξιος σιδηρουργός Ιλμαρίνεν, ο τυχοδιώκτης, πολεμιστής και μέγας εραστής Λεμινκέινεν, η βασίλισσα της Πογχιόλα, Λούχι και ο τραγικός ήρωας Κουλέρβο, ο οποίος καταδικάστηκε από μικρό παιδί να είναι σκλάβος.

Στα κύρια δράματα που απαρτίζουν το έπος συμπεριλαμβάνονται η δημιουργία του κόσμου και τα περιπετειώδη ταξίδια των Βεϊναμόινεν, Ιλμαρίνεν και Λεμινκέινεν, με σκοπό να κερδίσουν την καρδιά της ωραίας Λούχι. Κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών ανακαλύπτεται το θαυματουργό σάμπο (sampo), ένα μαγικό μηχάνημα, που παράγει αλάτι, τροφή και χρυσό και φέρνει ευτυχία και ευημερία στο λαό των Καλέβα, δηλαδή των Φιλανδών.

Σχετικά

Ο άγγλος συγγραφέας Τόλκιν (Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών, Σιλμαρίλλιον) έχει παραδεχθεί τις επιρροές του από την Καλεβάλα.
Πολλοί συνθέτες, κυρίως Φιλανδοί, έχουν αντλήσει έμπνευση από την Καλεβάλα, με κορυφαία δείγματα τα έργα του Ζαν Σιμπέλιους Σουίτα Λεμινκέινεν και Κουλέρβο.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/749#ixzz3T0WnXCTE

Η ιστορία της Μπενφίκα

Αθλητικός σύλλογος της Λισαβώνας, με πληθώρα εγχώριων τίτλων και διεθνών διακρίσεων στο ποδόσφαιρο. Μαζί με την Πόρτο και τη συμπολίτισσά της Σπόρτινγκ συγκροτούν τις τρεις μεγάλες δυνάμεις του Πορτογαλικού ποδοσφαίρου.

Τα πρώτα χρόνια

Στις 28 Φεβρουαρίου 1904 μία ομάδα από απόφοιτους της σχολής «Κάζα Πία» (εκπαιδευτικό ίδρυμα της Λισαβώνας για ορφανά και εγκαταλελειμμένα παιδιά) συγκεντρώθηκε στο φαρμακείο του Φράνκο, που βρισκόταν στην οδό Μπελέμ της νοτιοδυτικής Λισαβώνας, και αποφάσισε την ίδρυση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας με την ονομασία Sport Lisboa. Ως χρώματα επελέγησαν το κόκκινο και το λευκό, ως έμβλημα ο αετός και ως γνωμικό η λατινική φράση «E Pluribus Unum» («Ένας από τους πολλούς»). Ψυχή της συνάντησης ήταν ο 18χρονος Κόσμε Νταμιάο (1885-1947), ο οποίος αργότερα διέπρεψε ως ποδοσφαιριστής και προπονητής της Μπενφίκα και αποτελεί ένα από τα σύμβολα της ομάδας.

Δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 26 Ιουλίου 1906 στη συνοικία Μπενφίκα της βόρειας Λισαβώνας ιδρύθηκε ο ομώνυμος αθλητικός όμιλος (Grupo Sport Benfica). Στις 13 Σεπτεμβρίου 1908 οι δυο σύλλογοι αποφάσισαν να συγχωνευτούν για να αντιμετωπίσουν τη Σπόρτιγκ, που κυριαρχούσε τότε στα αθλητικά πράγματα της πρωτεύουσας της Πορτογαλίας. Ο νέος σύλλογος ονομάστηκε Sport Lisboa e Benfica και θεωρήθηκε διάδοχη κατάσταση του Sport Lisboa με έτος ίδρυσης την 28η Φεβρουαρίου 1904. Τα χρώματα, το έμβλημα και το γνωμικό παρέμειναν τα ίδια, απλώς στο σήμα της νέας ομάδας προστέθηκε μια ρόδα, που αντιπροσώπευε την ποδηλασία, το κύριο άθλημα του Grupo Sport Benfica.

Τα πρώτα χρόνια η Μπενφίκα ταλαιπωρήθηκε από τις συχνές αλλαγές γηπέδων, αλλά έδειξε αμέσως τη δύναμή της, κατακτώντας δέκα πρωταθλήματα Λισαβώνας μέχρι την καθιέρωση του εθνικού πρωταθλήματος της Πορτογαλίας το 1934. Παράλληλα, ο σύλλογος προχώρησε στην ίδρυση τμημάτων μπάσκετμπολ, βόλεϊμπολ, χαντμπολ, μπιλιάρδου, ράγκμπι, χόκεϊ επί χόρτου και χόκεϊ με πατίνια. Το 1930 κατέκτησε το πρώτο κύπελλο και το 1936 το πρώτο πρωτάθλημα Πορτογαλίας. Το 1950 ήλθε και ο πρώτος διεθνής τίτλος, με την κατάκτηση του Λατινικού Κυπέλλου. Το 1954 βρήκε τη μόνιμη έδρα της στο περίφημο «Estadio da Luz» («Στάδιο του Φωτός»), που αργότερα έγινε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Ευρώπης και το τρίτο μεγαλύτερο του κόσμου με 135.000 θέσεις.

Η Χρυσή Εποχή (1960-1970)

Η δεκαετία του '60 χαρακτηρίστηκε ως η χρυσή εποχή της Μπενφίκα. Με ηγέτη τον περίφημο Εουσέμπιο, υπήρξε η πρώτη ομάδα που έσπασε την κυριαρχία της Ρεάλ Μαδρίτης στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (νυν Τσάμπιονς Λιγκ), με δύο συνεχείς κατακτήσεις: το 1961 με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα (3-2) και το 1962 με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης (5-3), ενώ έφθασε άλλες τρεις φορές στον τελικό, το 1963 (με τη Μίλαν 1-2), το 1965 (με την Ίντερ 0-1) και το 1968 (με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 1-4). Στις εγχώριες διοργανώσεις κυριάρχησε απόλυτα με 8 πρωταθλήματα και τρία κύπελλα. Το 1968, η Μπενφίκα ανακηρύχθηκε κορυφαία ομάδα της Ευρώπης.

Η Αργυρή Εποχή (1970-1994)

Τη δεκαετία του '70 η Μπενφίκα εξακολούθησε να κυριαρχεί στις εγχώριες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και το 1973 κατέκτησε αήττητη το πρωτάθλημα Πορτογαλίας, με 23 νίκες και 7 ισοπαλίες. Στην Ευρώπη, η πορεία της δεν ήταν ανάλογη με της προηγούμενης δεκαετίας. Δεν κατέκτησε κάποιο τίτλο, αλλά παρέμενε μια σπουδαία ομάδα με μεμονωμένες επιτυχίες.

Η δεκαετία του '80 κύλησε με λιγότερους πορτογαλικούς τίτλους, αλλά με τη συμμετοχή των «αετών» στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1983, όπου ηττήθηκαν από την Άντερλεχτ με 1-0. Την εποχή αυτή η διοίκηση της Μπενφίκα, που εκλέγεται από τα μέλη του συλλόγου (socios), πραγματοποίησε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα επενδύσεων, για να καταστήσει την ομάδα και πάλι ανταγωνιστική στην Ευρώπη. Προχώρησε στην κατασκευή και τρίτου διαζώματος στο «Ντα Λουζ», με αποτέλεσμα η χωρητικότητά του να φθάσει τις 135.000 θέσεις, ενώ πραγματοποίησε μία σειρά ακριβών μετεγγραφών. Η Μπενφίκα συνέχισε να κυριαρχεί στην Πορτογαλία κι έφθασε δύο φορές σε τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, χωρίς να σηκώσει την κούπα. Το 1988 το έχασε στα πέναλτι από την Αϊντχόφεν και το 1990 ηττήθηκε από τη Μίλαν με 1-0.

Τα «Πέτρινα Χρόνια» (1994-2003)

Το 1994 ξεκινούν τα «πέτρινα χρόνια» για την Μπενφίκα, εξαιτίας των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπισε. Μέχρι το 2003 κατέκτησε μόλις ένα κύπελλο Πορτογαλίας, την ίδια περίοδο που η μεγάλη της αντίπαλος Πόρτο σάρωνε τους τίτλους στην Πορτογαλία και διακρινόταν στην Ευρώπη. Πάντως, την εποχή αυτή πραγματοποιεί την ακριβότερη μετεγγραφή στην ιστορία του πορτογαλικού ποδοσφαίρου, με την ένταξη στο δυναμικό της του Σιμάο Σαμπρόζα, έναντι 13 εκατομμυρίων ευρώ. Το 2001 αποφασίζεται η κατεδάφιση του «Ντα Λουζ» και η ανέγερση ενός νέου γηπέδου, σύγχρονου και με τη μισή χωρητικότητα του παλαιού, για τις ανάγκες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2004.

Η ανάκαμψη (2004 - σήμερα)

Το 2004, με πρόεδρο τον Λουίς Φελίπε Βιέιρα και προπονητή τον ισπανό Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο, αρχίζει η περίοδος της ανάκαμψης, με κατακτήσεις εγχώριων τίτλων (2 πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο) και αξιοπρεπή παρουσία στην Ευρώπη. Όμως, εξακολουθεί να βρίσκεται στη σκιά της Πορτ. Την περίοδο αυτή τη φανέλα της ομάδας φόρεσαν και τρεις διεθνείς Έλληνες ποδοσφαιριστές, ο Τάκης Φύσσας (2003-2005), ο Γιώργος Καραγκούνης (2005-2007) και ο Κώστας Κατσουράνης (2006-2009), ενώ ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδας, Φερνάντο Σάντος, που είχε ξεκινήσει την ποδοσφαιρική του καριέρα από την Μπενφίκα, κάθισε στον πάγκο της την περίοδο 2006-2007.

Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές

Την κόκκινη φανέλλα των «Αετών» έχουν φορέσει σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι: Εουσέμπιο, Ζοζέ Άγκουας, Νενέ, Μάριο Κολούνα, Ζοζέ Αουγκούστο, Νούνιο Γκόμεζ, Σιμάο, Σαβιόλα, Ζεοβάνι, Πάμπλο Αϊμάρ, Φάμπιο Κοεντράο, Ντι Μαρία, Ραμίρες και Οσκαρ Καρντόζο.

Τίτλοι

Πρωταθλήματα Πορτογαλίας (32): 1936, 1937, 1938, 1942, 1943, 1945, 1950, 1955, 1957, 1960, 1961, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1971, 1972, 1973, 1975, 1976, 1977, 1981, 1983, 1984, 1987, 1989, 1991, 1994, 2005, 2010.
Κύπελλα Πορτογαλίας (27): 1930, 1931, 1935, 1940, 1943, 1944, 1949, 1951, 1952, 1953, 1955, 1957, 1959, 1962, 1964, 1969, 1970, 1972, 1980, 1981, 1983, 1985, 1986, 1987, 1993, 1996, 2004.
Πορτογαλικό Λιγκ Καπ (4): 2009, 2010, 2011, 2012.
Πορτογαλικό Σούπερ Καπ (4): 1980, 1985, 1989, 2005.
Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (2): 1961, 1962.
Λατινικό Κύπελλο (1): 1950.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/603#ixzz3T0XFOhKA

Τζορτζ Άνταμσον
1899 – 1974

Τζορτζ Άνταμσον

Χημικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, διπλωμάτης και εκπαιδευτικός, ο έλληνας της διασποράς που ίδρυσε το πρώτο πανεπιστήμιο των Φιλιππίνων.

Ο Γιώργος Αδαμόπουλος, όπως ήταν το ελληνικό του όνομα, γεννήθηκε στο Πολύδροσο, ένα ορεινό χωριό του Παρνασσού, στις 28 Απριλίου του 1899. Ο πατέρας του, Λουκάς Αδαμόπουλος, ήταν ευκατάστατος αγρότης και ασχολείτο με την καλλιέργεια βαμβακιού και σιταριού. Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στην Άμφισσα, η δίψα για γνώση οδήγησε τον νεαρό Αδαμόπουλο στην Αθήνα. Σπουδάζει για δύο χρόνια στη σχολή τηλεπικοινωνιών των Τ.Τ.Τ. και το 1918 είναι από τους πρώτους φοιτητές της νεοσύστατης Σχολής Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1920 διακόπτει τις σπουδές του για τρία χρόνια, για να υπηρετήσει στα πολεμικά μέτωπα της Μικράς Ασίας, της Θράκης και της Μακεδονίας. Θα αποφοιτήσει τελικά το 1924.

Η φτωχή και καθημαγμένη Ελλάδα από τη Μικρασιατική Καταστροφή δεν τον χωρά. Πνεύμα ανήσυχο, θα μεταναστεύσει στην Αυστραλία το 1927, μετά τη γνωριμία με τον ομογενή δικηγόρο του Σίδνεϊ, ονόματι Οικονόμου. Πρώτη δουλειά του ήταν αρχισυντάκτης της ομογενειακής εφημερίδας Εθνικό Βήμα, την οποία εξέδιδε ο Νικόλαος Μαρινάκης. Ο Τζορτζ Άνταμσον, όπως ήταν το νέο του αγγλοποιημένο όνομα, υπηρέτησε την εφημερίδα για τρία περίπου χρόνια. Η ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία δεν τον εμπόδισε να γίνει επιχειρηματίας. Το 1928 ίδρυσε μία εταιρεία παραγωγής μεταλλικών νερών και μεταλλικών αλάτων, τη Rayospa, με έδρα το Σίδνεϊ. Τον επόμενο χρόνο εργάστηκε παράλληλα ως τεχνικός σύμβουλος στην εταιρεία Australian Absorbent Cotton Wool Products.

Η αγάπη του για κάθε τι καινούριο τον οδηγεί στην απόφαση να πάει διακοπές στην Ιαπωνία. Δεν ήταν, όμως, γραφτό. Τον Οκτώβριο του 1930, το πλοίο που τον μεταφέρει στην Ιαπωνία σταματά στη Μανίλα. Εκεί γνωρίζεται με τον ομογενή οινοπαραγωγό Κυριάκο Τσουνάκο, ιδιοκτήτη της εταιρείας Mayon Distillery. «Τα κρασιά μου ξυνίζουν» του εκμυστηρεύεται, «χρειάζομαι τη βοήθειά σου». Ο χημικός ξυπνάει μέσα του. Αποφασίζει να παραμείνει στις Φιλιππίνες και να βοηθήσει τον συμπατριώτη του. Η Ιαπωνία μπορεί να περιμένει. Το πρόβλημα με το ξυνισμένο κρασί λύνεται γρήγορα από τον Αδαμόπουλο και πολύ σύντομα γίνεται συνέταιρος του Τσουνάκου στην εταιρεία παραγωγής χυμώνChunaco-Adamson Chemical Company.

Το 1932 τελειώνει τη συνεργασία του με τον Τσουνάκο και ξεκινά τη δημιουργία ενός δικού του χημείου, το οποίο εξελίσσεται σ' ένα από τα κορυφαία της χώρας. Το πάθος του να μεταδώσει τις δικές του γνώσεις στους νέους της χώρας παραμένει άσβεστο. Βλέποντας το κενό που υπάρχει στην τεχνική εκπαίδευση στις Φιλιππίνες ιδρύει στις 20 Ιουνίου 1932 την πρώτη σχολή του είδους, την Adamson School of Industrial Chemistry, με έμβλημα τη θεά της Σοφίας, Αθηνά. Μέσα σ' ένα δωμάτιο, ο Γιώργος Αδαμόπουλος προσπαθεί να μεταδώσει τα μυστικά της χημείας στους 40 μαθητές του, που αποτελούν τον πρώτο πυρήνα της σχολής. Σε ένα χρόνο οι 40 μαθητές γίνονται 300 και σε δύο χρόνια 400. Το 1934 το Adamson School μεγαλώνει, με τη δημιουργία Τεχνικής Σχολής.

Η εποχή που επέλεξε ο Γιώργος Αδαμόπουλος να δημιουργήσει αυτό το πρωτότυπο σχολείο για τα δεδομένα των Φιλιππίνων ήταν η καταλληλότερη, αφού το χρονικό διάστημα 1935 -1941 θεωρείται ως η περίοδος της βιομηχανοποίησης της χώρας. Στις 5 Φεβρουαρίου του 1941, μόλις μετά από εννέα χρόνια λειτουργίας του Κολεγίου, το Υπουργείο Παιδείας των Φιλιππίνων αποφασίζει την προαγωγή του σε πανεπιστήμιο. Ο Γιώργος Αδαμόπουλος γίνεται πρόεδρος του πανεπιστημίου και ο εξάδελφος Αλέξανδρος, αντιπρόεδρος και ταμίας.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η ιαπωνική κατοχή στις Φιλιππίνες (1942-1945), προκαλούν ανεπανόρθωτες ζημιές στο πανεπιστήμιο. Οι Ιάπωνες δεν άφησαν τίποτε στο πέρασμά τους. Έως και η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου στάλθηκε με πλοίο στην Ιαπωνία. Η επιμονή και το πάθος του Γιώργου Αδαμόπουλου δεν άφησαν το πανεπιστήμιο να χαθεί. Με τη βοήθεια μιας ομάδας καθολικών μοναχών, όχι μόνο έκτισε πάλι το πανεπιστήμιο, αλλά κατάφερε η φήμη του να φτάσει στα μεγάλα ακαδημαϊκά κέντρα των ΗΠΑ και να γίνει αποδεκτό ως ένα αξιόλογο πανεπιστημιακό ίδρυμα. Η συνέχεια ήταν λαμπρή για το Adamson University και οι φοιτητές του έρχονταν από όλες τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Σήμερα στο Adamson University φοιτούν περίπου 22.000 φοιτητές και θεωρείται το όγδοο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα των Φιλιππίνων.

Ο Γιώργος Αδαμόπουλος παρέμενε Έλληνας και ποτέ του δεν αποποιήθηκε την ελληνική του υπηκοότητα για να πάρει αυτή των Φιλιππίνων. Έτσι αναγκάστηκε το 1964 να παραχωρήσει το πανεπιστήμιο στην καθολική εκκλησία, μιας και ως αλλοδαπός δεν μπορούσε να είναι ιδιοκτήτης ιδιωτικού πανεπιστημίου στη χώρα. Παρέμεινε, όμως, πρόεδρος του πανεπιστημίου για 37 συναπτά έτη και παραιτήθηκε της θέσης του στις 26 Ιανουαρίου του 1967.

Ο Γιώργος Αδαμόπουλος διετέλεσε και διπλωμάτης. Ως πρόξενος της Ελλάδας στις Φιλιππίνες (1946-1973) συνεισέφερε σημαντικά στις καλές σχέσεις των δύο χωρών και στην υπογραφή μιας σειράς συνθηκών μεταξύ τους. Οι τιμές που του αποδόθηκαν ήταν πολλές, τόσο από την ελληνική πολιτεία, όσο και από τις Φιλιππίνες. Το 1973 ο Γιώργος Αδαμόπουλος επέστρεψε στην Ελλάδα κι ένα χρόνο αργότερα, στις 28 Φεβρουαρίου 1974, άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα, σε ηλικία 73 ετών.

Στον χώρο του Adamson University, το μικρό παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου ακόμα και σήμερα θυμίζει στον επισκέπτη την καταγωγή του ακαδημαϊκού ιδρύματος. Αυτό το μικρό παρεκκλήσι χτίστηκε από τον μοναχογιό του Γιώργου Αδαμόπουλου, Δρα Λουκά Αδαμόπουλο, στη μνήμη του πατέρα του και συνδυάζει τη βυζαντινή αρχιτεκτονική με πολλά στοιχεία παραδοσιακής τέχνης των Φιλιππίνων. Ακόμα και σήμερα, οι έλληνες ναυτικοί που πιάνουν λιμάνι στη Μανίλα το επισκέπτονται για να προσευχηθούν.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/467#ixzz3T0XsK0JQ