Πίσω από τους τόνους μακιγιάζ του Μπάμπη Ταμουτσίδη κρύβονταν, η Αλόμα, η «συνδικαλίστρια» που έδωσε την ζωή της για να ένα καλύτερο αύριο για τις τραβεστί στην Ελλάδα
Μάϊος 23 2015 08:34
Η Αλόμα, ή καλύτερα ο Μπάμπης όπως ήθελε να τον φωνάζουν τα τελευταία του χρόνια, έχοντας απαρνηθεί την γυναικεία περιβολή που τον ακολούθησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, «έφυγε» στα μέσα της εβδομάδας σε ηλικία 67 ετών, μόνος μην επιτυγχάνοντας να δει το όνειρο της νεότητας του να γίνεται πραγματικότητα: να δει την χώρα που γεννήθηκε να αποδέχεται ως ίσους πολίτες τους ομοφυλόφυλους και τις τρανς.
Ο αγώνας που έδωσε τα μεταδικτατορικά χρόνια αλλά κυρίως στα πρώτα χρόνια της Αλλαγής, καθώς πίστευε – μάταια – ότι η σοσιαλιστική κυβέρνηση θα έδινε κάποιες περισσότερες ελευθερίες στις τρανς είναι σημείο αναφοράς που κανείς δεν αμφισβητεί από όποια «όχθη» και αν βρίσκονταν.
Όπως ο συνταξιούχος αξιωματικός της αστυνομίας που μίλησε στο WE ενθυμούμενος την Αλόμα να κλείνει το ρεύμα καθόδου της Συγγρού όταν είχαν συλλάβει μία τραβεστί στο αστυνομικό τμήμα που βρισκόταν απέναντι από την Πάντειο. «Είχαν καταλάβει το οδόστρωμα και όταν ο Γεωργακάκης, Διευθυντής της Αμέσου Δράσης τότε, ζήτησε να επέμβουμε, το έργο ήταν πιο δύσκολο απ' ότι φαντάζεται κάποιος. Είχαν σχηματίσει αλυσίδα που δύσκολα μπορέσαμε να σπάσουμε. Η Αλόμα σε ρόλο 'στρατηγού' οργάνωνε το αμυντικό σχέδιο. Αγκάλιαζαν με όλη τους την δύναμη τις ρόδες των οχημάτων μας και πραγματικά χρειάστηκε αρκετή ώρα ώστε να ξαναδώσουμε την Συγγρού σε κυκλοφορία».
Χαρακτηριστική είναι και η αναφορά της Μπέττυ Βακαλίδου στο βιβλίο Πόσο πάει...που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης: « Η Αλόμα – Θεά! Βασίλισσα στον κόσμο των τραβεστί. Η Αλόμα μαχητής. Η Αλόμα, τσαμπουκαλού των απανταχού τρανς. Η υπερασπίστρια της κάθε αδικημένης τραβεστί. Η ασπίδα όλων μας απέναντι στην κρατική εξουσία και την κοινωνική επιθετικότητα. Η Αλόμα που μέσα σε δέκα λεπτά μάζευε εκατό τραβεστί και διαμαρτύρονταν έξω από αστυνομικά τμήματα και διαμαρτύρονταν για την άδικη κράτηση και τον ξυλοδαρμό των τραβεστί από τα όργανα του Αρκουδέα και του Γεωργακάκη».
Μία αντίστοιχη περίπτωση περιγράφει και στο βιβλίο της Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά; που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός, η Άννα Κουρουπού: « Η χειρότερη ώρα ήταν λίγο μετά το ξημέρωμα. Άγρυπνες ταλαιπωρημένες, μισο-μουτζουρωμένες απ' το βαρύ μακιγιάζ, σαν αγριόσκυλα μαντρωμένες σε μία ή δύο κλούβες, τις πήγαιναν στα Δικαστήρια. Κάπου στην Ομόνοια ήταν τότε. Σταδίου. Ο περίγελος κάθε περαστικού. Ήταν άγριες εποχές. Μία μικρή επανάσταση είχε ξεκινήσει, με “αρχηγό” την Αλόμα. Γεμάτα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων από τις πορείες που τολμούσαν να κάνουν οι τραβεστί στο κέντρο της Αθήνας, για να διεκδικήσουν το δικαίωμα ίσης μεταχείρισης από την πολιτεία και ιδιαίτερα από την Αστυνομία. Μία σοκαριστική φωτογραφία δέσποζε στην πρώτη σελίδα της Απογευματινής. Έξω από το τμήμα του Νέου Κόσμου – έχει κλείσει το τμήμα τώρα, μεταφέρθηκε στο Κουκάκι – δεκάδες μπάτσοι με περιβολή πολέμου και καμιά τριανταριά τραβεστί με πανό και τακούνια στα χέρια, γύρω από μία κλούβα.
Κάτω από τις τεράστιες ρόδες της, αρνούμενες να παραδοθούν, τρία-τέσσερα σώματα κουλουριασμένα, σε εμβρυακή στάση, κοιτούσαν σαν αγρίμια τον φακό του δημοσιογράφου. Μία από αυτές ήταν η Άννα, αγκαλιά με τη Λιάνα. Σίγουρα κάτι κατάφερε η Αλόμα με όλες αυτές τις κινητοποιήσεις. Έγινε γνωστό το πρόβλημα, αν μη τι άλλο. Αυτά τα “περίεργα” πλάσματα βγήκαν από τα υπόγεια και τα ισόγεια στο φως, στον ήλιο. Με βαρύ make-up, με περούκες ή χωρίς, με ψηλά τακούνια. Ίσως αγνοώντας οι περισσότερες πόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος για να αποκτήσουν μια θέση στη ζωή. Κάτι κατάφεραν. Μα ο ρατσισμός και η προκατάληψη δεν αλλάζουν μορφή, ούτε με χιλιάδες διαδηλώσεις, ούτε με εκατομμύρια πρωτοσέλιδα. Είναι θέμα παιδείας, καθαρά. Όταν οι ίδιες οι μάνες αυτών των ανθρώπων τους πετάνε στο δρόμο, αδιαφορώντας για τη ύπαρξή τους, πώς θα τους δεχτεί μια κοινωνία; Και, μάλιστα, τόσο συντηρητική, όσο η ελληνική. Όταν ο μπάτσος, σου φέρεται το λιγότερο σαν σκουπίδι, σε γελοιοποιεί, σε ξεφτιλίζει, πώς να σηκώσεις ανάστημα μέσα από ρόπαλα και μώλωπες; Όταν ο εκάστοτε δικαστής σου ρίχνει αβίαστα κάποιους μήνες φυλάκιση, χωρίς να γυρίσει καν να σε κοιτάξει, με τι δύναμη ζητάς να σε αντιμετωπίσει ο κάθε αδαής, αν όχι με σεβασμό, τουλάχιστον ισότιμα; Κι όμως. Τόλμησαν. Πολέμησαν. Έφαγαν ξύλο, πολύ ξύλο. Έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι κάθε περαστικού που χλεύαζε με όλη του την αναίδεια αυτές τις φιγούρες. Ναι, κάτι κατάφεραν. Αν μη τι άλλο, δεν τις θεωρούσαν πια από άλλο πλανήτη. Είχαν ονομασία, πια. Οι λέξεις τραβεστί, τραβέλι, τρανς – στο πιο σύντομο – ήταν στα χείλη πολλών ανθρώπων. Ήξεραν για τι πράγμα μιλούσαν. Ή, έτσι νόμιζαν. (...)»
Μία από τις πολλές επεισοδιακές επισκέψεις της στα δικαστήρια - στα πλαίσια των περίφημων επιχειρήσεων Αρετή της αστυνομίας - περιέγραψε πριν από δύο χρόνια από τις σελίδες της Lifo o N. Ταχιάος: «Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια περιμένω τη σειρά μου σε ένα δικαστήριο, οπότε ξαφνικά ακούω τον πρόεδρο: "Χαράλαμπος Ταμουτζίδης". Ο δικηγόρος μου γυρνάει και μου λέει: "Δεν θα γίνει η δίκη μας. Πρόσεχε και θα γελάσεις πολύ".
Από το κρατητήριο δεξιά της έδρας βγαίνει ένας τύπος λίγο περίεργος στην εμφάνιση, που τελικά αντιλαμβάνομαι ότι είναι τραβεστί με ενδυμασία ημέρας, η περίφημη "Αλόμα", πολιτευτής -εκτός των άλλων- της εποχής, κατηγορούμενος για πορνεία, μαστροπεία και μπόλικη ακόμη δόση του ποινικού κώδικα. Το σημαντικότερο, κρατάει υπό μάλης, σαν τσαντάκι χειρός, έναν υπερμεγέθη Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και δηλώνει μονομιάς στο δικαστήριο ότι θα υπερασπιστεί μόνος του τον εαυτό του.
Απευθύνεται προς τον πρόεδρο και του λέει: "κύριε πρόεδρε, θέλω να υποβάλω αίτημα εξαιρέσεως σας επειδή έχετε συνάψει σεξουαλική επαφή μαζί μου και το ερωτικό πάθος σας απέναντί μου δεν ξέρω πόσο μπορεί να σας επηρεάσει".
Ο πρόεδρος που από την πρώτη στιγμή ξέρει το παραμύθι τον ρωτάει "κάτι άλλο έχετε να προσθέσετε"; "Βεβαίως", λέει η Αλόμα ή Μπάμπης, "και ο δεύτερος κύριος που κάθεται δίπλα σας...". "Για τον τρίτο δικαστή έχετε κάτι", ξαναρωτάει ο πρόεδρος. "Όχι, κύριε πρόεδρε, αλλά ο κύριος εισαγγελέας επίσης...".
Φυσικά, όλη η διαδικασία έγινε "ανάστα ο Κύριος", έπεσε πολύ γέλιο, οι δίκες αναβλήθηκαν και οι δικαστές αποχώρησαν για να κάνουν τις απαιτούμενες αλλαγές στη σύνθεση προκειμένου να εκδικάσουν τις "αποκαλύψεις" του Μπάμπη ή Αλόμας».
Δεν είχε όμως μόνο απέναντι της όλη την κοινωνία αλλά και αρκετούς γκέι και τρανς που είτε δεν αποδέχονταν τον τρόπο δράσης της ή την συναγωνίζονταν ευθέως στο πεζοδρόμιο. Ομηρικές ήταν οι μάχες της με τον Κώστα Ταχτσή και στα δύο επίπεδα. Ο συγγραφέας του βιβλίου Το τρίτο στεφάνι, ένας από τους ελάχιστα ομοφυλόφιλους που είχε κάνει γνωστές τις σεξουαλικές τους πεποιθήσεις από την δεκαετία του '70, έστελνε ανοιχτές επιστολές σε εφημερίδες που καλούσε τον κόσμο να μην στηρίξει τις κινητοποιήσεις που τότε δειλά πραγματοποιούσαν σε κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας η Αλόμα. Στο παρασκήνιο – καθώς ο Ταχτσής κρατούσε κρυφή την ζωή του ως τραβεστί – οι μάχες δίνονταν και στους παράδρομους της Συγγρού. Στο βιβλίο της Πόσο πάει η Μπέττυ Βακαλίδου θυμάται τις αναφορές της Αλόμα: «Μου έλεγε πόσο προκλητικός ήταν απέναντι της χωρίς κανένα λόγο. Δούλευαν στην ίδια πιάτσα και κάθε φορά που η Αλόμα έπαιρνε πελάτη, προλάβαινε ο Ταχτσής και τρέχοντας ξωπίσω της φώναζε στον πελάτη ότι αυτή που πήρε είναι “γέρος άντρας” και “φοράει περούκα”. Φυσικά η αντίδραση της Αλόμα ήταν πάντα η ίδια: Γύριζε και τον σάπιζε στο ξύλο. Ακόμη, ήταν αυτόπτης μάρτυρας πολλές φορές, όταν ο Ταχτσής πήγαινε στο πορνείο της οδού Σαρρή και – αφού γέμιζε με σπρέι τους τοίχους με τη λέξη AIDS, λοιδορούσε και έκραζε τους πελάτες που μπαινόβγαιναν. Η ειρωνεία βέβαια ήταν ότι ο ίδιος ο Ταχτσής ήταν επίσης ένας άντρας μίας κάποιας ηλικίας με περούκα που έκανε πιάτσα (...)».
Ο αγώνας για τα δικαιώματα των τρανς πέρα από τις δικαστικές αίθουσες και τους δρόμους έφθασε μέχρι και το Καστρί, έξω από την τότε πρωθυπουργική κατοικία όπως θυμάται ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος στο βιβλίο του Αμφι και Απελευθέρωση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης: «Αρχές της δεκαετίας του 80, είχε περάσει η 18η Οκτωβρίου του 81, μερικά πράγματα άλλαζαν, για μερικά πλανιόταν μια υπόσχεση αλλαγής που την ένοιωθες αληθινή. Παρόλα αυτά, η αστυνομική βία εναντίων των ομοφυλοφίλων και των τραβεστί (έτσι αυτοαποκαλούνταν τότε) είχε κλιμακωθεί. Ιδιαίτερα οι τραβεστί την πλήρωναν πολύ άσχημα. Ξύλο, κακοποιήσεις και αυθαίρετες συλλήψεις. Σε πλήρη εφαρμογή ο συντηρητικός νόμος “περί της εξ αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων”, παρά τις διαβεβαιώσεις της νέας κυβέρνησης ότι τελούσε υπό αναστολή, μέχρι ν’ αναμορφωθεί.
Είχαν μεσολαβήσει αρκετές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις. Την άνοιξη του 1983 αποφασίστηκε μια ακόμα δράση, και εκπρόσωπος των τραβεστί, η Αλόμα, κατέβαινε στα γραφεία του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδας, για τη διοργάνωσή της. (...) Ο Μπάμπης – η Αλόμα – είχε ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα από τις συλλήψεις, μέχρι και σε υποχρεωτική εξέταση από ψυχίατρο τον είχε αναγκάσει η αστυνομία. Τον παρατηρούσα την ώρα που μιλούσε, φορούσε καθημερινά, αντρικά ρούχα, θυμάμαι ένα πουλόβερ ζιβάγκο. Μιλούσε ήρεμα, ήταν συγκεντρωμένος. Ο τέλειος μάνατζερ. Είχε ένα χαρτοφύλακα μέσα από τον οποίο έβγαζε χαρτιά με στοιχεία από τις συλλήψεις και μας τα παρουσίαζε.
Αποφασίστηκε να γίνει συγκέντρωση στα Προπύλαια, πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας και από εκεί με πούλμαν στο Καστρί, στην πρωθυπουργική κατοικία. Μερικοί ομοφυλόφιλοι (το gay το άκουγες σπάνια στην Ελλάδα τότε, στις ταινίες οι υπότιτλοι έγραφαν πάντα “αδερφή”, το μόνο παλιό και σταθερό ήταν το λεσβία), δεσμεύτηκαν να συμμετάσχουν. Εγώ δεν είπα τίποτα. Ο Μπάμπης με κοίταξε και με ρώτησε στα ίσια αν θα πήγαινα στην πορεία. (...) Ξέροντας ότι ο αλεξιπτωτιστής πάντα χρειάζεται μια καλή κλωτσιά στον πισινό για το πρώτο, το ουσιαστικό “πήδημα”, δέχτηκα την πρόσκληση - ερώτηση του Μπάμπη.
Τελικά, εκείνη την ημέρα του Μαρτίου μαζευτήκαμε μερικοί gays, πήραμε ένα πανό που είχαμε φτιάξει από τη Ζαλόγγου, όπου βρίσκονταν τα γραφεία του ΑΚΟΕ, και ξεκινήσαμε για τα Προπύλαια. Ένοιωθα αυτό το συναίσθημα του κόμπου στο λαιμό, φόβο και χαρά της πρόκλησης μαζί, αδρεναλίνη που μαζεύεται.
Έκανε ζέστη, είχε εκείνο το “παλιό”, το άσχημο νέφος. Βρήκαμε τις τραβεστί μαζεμένες στα Προπύλαια, περιποιημένες, στα μαλλιά, στα ρούχα τους. Μας πλησίασε η Αλόμα κρατώντας ντουντούκα. Δεν τη γνώρισα αμέσως με το make up, φορούσε θυμάμαι μαύρο παντελόνι, λίγο καμπάνα κάτω, το μαλλί της σγουρό.
Μας επανέλαβε το πρόγραμμα, για επιβεβαίωση. Προπύλαια, πορεία προς την Ομόνοια και πούλμαν από την Κάνιγγος για το Καστρί.
Απλώσαμε το πανό, οι περαστικοί άρχισαν να φτιάχνουν κλοιό γύρω μας. (...)Η Αλόμα άρχισε να διαβάζει τα αιτήματα με τη ντουντούκα. (...) Η πορεία ξεκίνησε, κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου ο κόσμος είχε σταματήσει, κοιτούσε ήσυχα και περίεργα.
Στην Κάνιγγος επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν. Οι gays καθίσαμε πίσω στη γαλαρία. Και μόλις ξεκινήσαμε, πλημμυρίσαμε από τη ζωντάνια. Η Αλεξάνδρας και η Κηφισίας πνιγμένες στην κίνηση κι εγώ μέσα σε μια από τις μεγαλύτερες φασαρίες που είχα βρεθεί. Οι τραβεστί μέσα να φωνάζουν, γελούσαν δυνατά, χαιρετούσαν τους άλλους οδηγούς, τους περαστικούς στο δρόμο, ακόμα και τους μαθητές ενός γυμνασίου, πάνω από την Κηφισιά, όταν το πούλμαν είχε φρακάρει στην κυκλοφορία. Όλες ακούραστες, όλες μέσα στην ενέργεια.
Και τα πάντα τίγκα στο τσιγάρο. Αλλά ήξεραν τι ήθελαν.
Φτάνοντας στο Καστρί βγήκαμε έξω. Τριμελής επιτροπή με επικεφαλής την Αλόμα πέρασε στον κήπο και προχώρησε για να συναντήσει εκπρόσωπο του Πρωθυπουργού Παπανδρέου, όπου διαβίβασε αιτήματα προς το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης».
- Ευχαριστούμε τις Εκδόσεις και βιβλιοπωλείο Πολύχρωμος Πλανήτης για την πολύτιμη βοήθεια και την παραχώρηση των βιβλίων. Έγχρωμες φωτογραφίες από το αρχείο της Αλόμα και από τον Γιάννη Χατζηγεωργίου.
No comments:
Post a Comment