ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ…ΕΔΩ..ΛΙΔΟΡΙΚΙ ..

ΤΑΒΕΡΝΕΣ - ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗΔΕΣ

Λιδορικι  1958 .Εγκαίνια  μιας   καινούργιας  Λιδορικιώτικης  ταβέρνας  στο  Αλωνάκι . Ιδιοκτήτης  ο  Κώστας  Αναγνωστόπουλος -Κοτίνος , είχε πριν κρεοπωλείο  στη  Βαθιά , στο  υπόγειο  του  καφενείου  του  Γ. Κλώσσα του  οποίου  ήταν  κουνιάδος  . Η καινούργια  ταβέρνα  στεγάσθηκε  στο  ιδιόκτητο  οίκημα  του  Κ.Αναγνωστόπουλου , στη θέση που  προπολεμικά  ήταν  το  σπίτι  και το  εμπορικό  κατάστημα  του Αθ.Ι.Λατσούδη και  είχε  το  όνομα " Η Αγνότης ".

   Αριστερά  στο  βάθος , Γ.Αρβανίτης , μπροστά  αριστερά  Γ.Ανδρίτσος  με  τη  λευκή  μπλούζα ο  Θαν. Πολίτης , με  την  καρό  ποδιά  ο ιδιοκτήτης μπροστά δεξιά  ο Βασ. Παπαίωάννου , Νάϋλον ,  πίσω του  καθιστός  ο  Θαν. Μπήλιος και  όρθιος  ο  Δ. Δελενίκας .
Αρχείο Κ.Αναγνωστόπουλου 

                     ********

Καλησπέρα  αδέρφια  Λιδορικιώτες ..

Καλησπέρα  φίλοι  του  χωριού  μας  και  της  εφημερίδας  μας  .

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΣΗΜΕΡΑ  25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

Ανατολή Ήλιου: 06:42
Δύση Ήλιου: 17:36
Σελήνη 13 ημερών

• Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών
• Ευρωπαϊκή Ημέρα Πολιτικής Δικαιοσύνης
• NEO!Γιορτάζουν:  Ταβιθά, Χρυσάφιος, Χρυσαφία.

ΣΑΝ  ΣΗΜΕΡΑ 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

μ. Χ.

1822

Αρχίζει η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου από τους Ομέρ Βρυώνη και Κιουταχή. Στο πλευρό των Οθωμανών βρίσκονται και οι έλληνες οπλαρχηγοί Βαρνακιώτης, Μπακόλας, Ίσκος, Ράγκος και Βαλτινός.

1922

Η ανακριτική επιτροπή υπό τον Θεόδωρο Πάγκαλοπαραπέμπει με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας τον πρώην αρχιστράτηγο της Στρατιάς της Μικράς Ασίας Γεώργιο Χατζηανέστη, τους πολιτικούς Δημήτριο Γούναρη, Νικόλαο Στράτο, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, Νικόλαο Θεοτόκη, Γεώργιο Μπαλτατζή, τον υποστράτηγο ε.α. Ξενοφώντα Στρατηγό και τον υποναύαρχο ε.α. Μιχαήλ Γούδα.

1925

Δημοτικές εκλογές διεξάγονται στην Ελλάδα. Δήμαρχος Αθηναίων εκλέγεται ο Σπυρίδων Πάτσης, Πειραιώς ο Τάκης Παναγιωτόπουλος και Θεσσαλονίκης ο Μηνάς Πατρίκιος, ο οποίος είναι και ο πρώτος εκλεγμένος Δήμαρχος της συμπρωτεύουσας.

1959

Αρχίζει επισήμως το πρωτάθλημα της Α' Εθνικής Κατηγορίας στο ποδόσφαιρο. Τα αποτελέσματα της πρώτης αγωνιστικής: ΠΑΟΚ - Μέγας Αλέξανδρος 3-2, Πανιώνιος - ΑΕ Νικαίας 3-0, Δόξα Δράμας - Άρης Θεσσαλονίκης 2-2, Ηρακλής - Απόλλων Αθηνών 0-0, Προοδευτική - Απόλλων Καλαμαριάς 1-0, Παναθηναϊκός - Παναιγιάλειος 2-1, Παγκορινθιακός - Ολυμπιακός Π. 1-0 και Εθνικός Π. - ΑΕΚ 0-1.

1962

Ο αμερικανός συγγραφέας Τζον Στάινμπεκβραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

1983

1.800 αμερικανοί πεζοναύτες, υποστηριζόμενοι από 300 στρατιώτες αγγλόφωνων νήσων της Καραϊβικής, εισβάλουν στο νησί της Γρενάδας. Οι Αμερικανοί κατηγορούν την κυβέρνηση του μικροσκοπικού αυτού κράτους ότι επηρεάζεται από τους Κουβανούς και τους Σοβιετικούς.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2510#ixzz3pamwMKus

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ 

μ. Χ.

1825

Γιόχαν Στράους (υιός), αυστριακός συνθέτης. («Γαλάζιος Δούναβης») (Θαν. 3/6/1899)

1881

Πάμπλο Πικάσο, ισπανός ζωγράφος. (Θαν. 8/4/1973)

1939

Νίκος Νικολαΐδης, σκηνοθέτης του κινηματογράφου και συγγραφέας. («Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα») (Θαν. 5/9/2007)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2510#ixzz3panG2nKI

ΘΑΝΑΤΟΙ

μ. Χ.

1647

Εβαντζελίστα Τοριτσέλι, ιταλός φυσικός και μαθηματικός, εφευρέτης μεταξύ άλλων και του βαρόμετρου. (Γεν. 15/10/1608)

1893

Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι, ρώσος συνθέτης. («Ο Καρυοθραύστη», «Η Λίμνης των Κύκνων») (Γεν. 25/4/1840)

1929

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, έλληνας συγγραφέας. (Γεν. 15/10/1850)

Ανθολόγιο

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/almanac/2510#ixzz3panU4Xuo

Η πρώτη πολιορκία του

Μεσολογγίου

823

0

Μετά την καταστροφική μάχη του Πέτα για τους έλληνες επαναστάτες (4 Ιουλίου 1822), ο Ομέρ Βρυώνης και ο Κιουταχής, επικεφαλής 11.000 ανδρών, κατήλθαν χωρίς αντίσταση στην κοιλάδα του Μεσολογγίου, την οποία απέκλεισαν από ξηράς (25 Οκτωβρίου). Μαζί τους βρέθηκαν και οι οπλαρχηγοί Βάλτου και Ξηρομέρου, Γεώργιος Βαρνακιώτης, Γιαννάκης Ράγκος, Γώγος Μπακόλας, Γεωργάκης Βαλτινός και Ανδρέας Ίσκος, που είχαν δηλώσει υποταγή στους δύο πασάδες. Ο Γιουσούφ Πασάς με τον στόλο του συμπλήρωνε τον αποκλεισμό της πόλης από τη θάλασσα. Το Μεσολόγγι εκείνα τα χρόνια ήταν το οικονομικό και πολιτικό κέντρο της Δυτικής Χέρσου Ελλάδας (σημερινής Δυτικής Στερεάς Ελλάδας).

Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και ο Μάρκος Μπότσαρης με τα λείψανα του εκστρατευτικού σώματος του Πέτα ανέλαβαν την υπεράσπιση της πόλης. Το Μεσολόγγι ήταν ευπρόσβλητο από ξηράς και προστατευόταν από ένα χαμηλό περιτείχισμα κατασκευασμένο στις αρχές της Επανάστασης. Η δύναμη των πολεμιστών δεν υπερέβαινε τους 700 άνδρες, ενώ χρειάζονταν τουλάχιστον επταπλάσιοι υπερασπιστές. Στους προμαχώνες δεν υπήρχαν παρά μόνο 14 πυροβόλα. Τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα μόλις έφθαναν για ένα μήνα. Η θέση των πολιορκουμένων ήταν απελπιστική.

Στο στρατόπεδο των πολιορκητών υπήρχε διχογνωμία για το σχέδιο ενεργειών. Ο Κιουταχής και ο Γιουσούφ υποστήριζαν την άμεση κατάληψη του Μεσολογγίου με έφοδο. Ο Ομέρ Βρυώνης ήταν της γνώμης να το καταλάβουν δια συμβιβασμού, προκειμένου να διατηρηθεί η πόλη αλώβητη για τις ανάγκες του στρατού, μετά την ερήμωση της Αιτωλοακαρνανίας.

Τελικά, επικράτησε η γνώμη του Ομέρ. Οι πολιορκούμενοι εξέλαβαν ως θείο δώρο την εξέλιξη αυτή. Άρχισαν ατέρμονες συζητήσεις περί συμβιβασμού, αναμένοντας τη βοήθεια που είχαν ζητήσει από την Πελοπόννησο και τα νησιά. Πράγματι, στα μέσα Νοεμβρίου στολίσκος από 11 πλοία υπό τον Ανδρέα Μιαούλη διέσπασε τον θαλάσσιο αποκλεισμό του Μεσολογγίου. Αποβίβασε 1000 άνδρες υπό τους Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Ανδρέα Ζαΐμη και Κανέλλο Δεληγιάννη και προμήθευσε με τροφές και πολεμοφόδια τους υπερασπιστές του. Τότε, οι πολιορκούμενοι διαμήνυσαν στους Τούρκους πασάδες, ότι αν θέλουν το Μεσολόγγι να έλθουν να το πάρουν.

Η κατάσταση στο στρατόπεδο των πολιορκητών δεν ήταν καλύτερη από αυτή τον πολιορκουμένων. Τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα άρχισαν να ελαττώνονται και οι προμήθειες νέων κατέστησαν δυσχερείς. Έτσι, οι πασάδες αποφάσισαν έφοδο, αφού είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος με τις διαπραγματεύσεις. Η επίθεση προγραμματίστηκε για τη νύχτα της 24ης προς 25η Δεκεμβρίου, με την ελπίδα ότι οι μαχητές θα εγκατέλειπαν τους προμαχώνες και θα πήγαιναν στις εκκλησιές για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Όμως, το σχέδιο της επίθεσης είχε διαρρεύσει στους μαχητές του Μεσολογγίου από τον ελληνικής καταγωγής γραμματικό του Ομέρ Βρυώνη, Γιάννη Γούναρη, κι έτσι η φρουρά παρέμεινε στις θέσεις της πανέτοιμη για την επίθεση.

Κατά την έφοδο, οι Οθωμανοί υπέστησαν πανωλεθρία και οι δύο πασάδες αποφάσισαν να λύσουν την πολιορκία στις 31 Δεκεμβρίου 1822, επειδή κυκλοφορούσαν έντονες φήμες ότι έφθανε εναντίον τους ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Κατά τη διάρκεια της επιστροφής τους στην Ήπειρο, νέα δοκιμασία περίμενε τους καταπονημένους Οθωμανούς. Στην προσπάθειά τους να διαβούν τον πλημμυρισμένο Αχελώο, πολλοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους. Τα υπολείμματα των δυνάμεων του Κιουταχή και του Ομέρ Βρυώνη έφθασαν σε κακή κατάσταση στις 21 Φεβρουαρίου 1823 στο Κραβασσαρά (σημερινή Αμφιλοχία) και στη συνέχεια πέρασαν με πλοία στην Πρέβεζα.

Η καταστροφή του οθωμανικού στρατού προκάλεσε την αποτυχία της εκστρατείας των δύο πασάδων κατά της Δυτικής Ελλάδας. Η επιτυχία των Ελλήνων έγινε μεγαλύτερη, καθώς μετά την αναχώρηση των Οθωμανών από το Μεσολόγγι, ενώθηκαν με τους επαναστάτες οι οπλαρχηγοί Ανδρέας Ίσκος και Γεωργάκης Βαλτινός, που είχαν προσχωρήσει στο τουρκικό στρατόπεδο. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, με νωπά τα γεγονότα στο μυαλό του, αναφέρεται στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου και την καταστροφική διάβαση του Αχελώου από τους Τούρκους στο ποίημα του «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», που έγραψε το Μάιο του 1823 (στροφές 88-121).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/244#ixzz3pangjna3

Οι πρώτες δημοτικές εκλογές

στη Θεσσαλονίκη

469

0

Οι πρώτες εκλογές για τον δήμο της Θεσσαλονίκης έγιναν στις 25 Οκτωβρίου του 1925, δεκατρία χρόνια από την ενσωμάτωση της πόλης στον εθνικό κορμό. Πρώτος αιρετός δήμαρχος Θεσσαλονίκης ήταν ο δικηγόρος Μηνάς Πατρίκιος (1888-1960), πρόσφυγας από την Ανατολική Θράκη.

Η πρώτη δημοτική αρχή εγκαταστάθηκε μόλις το 1869 στην τότε τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη, με κύριο έργο την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων. Παράλληλα, λειτουργούσε και η Ελληνική Δημογεροντία, με πρόεδρο τον εκάστοτε μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, που επιλαμβανόταν των υποθέσεων των χριστιανών Ελλήνων υπηκόων του Σουλτάνου.

Μετά την απελευθέρωση της πόλης από το ελληνικό στρατό (26 Οκτωβρίου 1912), οι νέες αρχές διατήρησαν στον δημαρχιακό θώκο τον τουρκοεβραίο (ντονμέ) Οσμάν Σαίτ Μπέη έως τις 23 Αυγούστου του 1916, οπότε, μετά το βενιζελικό κίνημα της «Εθνικής Αμύνης», αντικαταστάθηκε από τον γιατρό Κωνσταντίνο Αγγελάκη (1874-1965). Ο Οσμάν Σαίτ Μπέης επανήλθε στη δημαρχία στις 15 Νοεμβρίου του 1920, μετά την εκλογική ήττα του Ελευθερίου Βενιζέλου και την άνοδο στην εξουσία του Λαϊκού Κόμματος υπό τον Δημήτριο Γούναρη. Παρέμεινε δήμαρχος Θεσσαλονίκης έως τη Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε παύθηκε και εγκατέλειψε την Ελλάδα με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923. Μέχρι τις δημαρχιακές εκλογές του 1924 καθήκοντα δημάρχου Θεσσαλονίκης άσκησαν κατά σειρά οι βενιζελικοί Αθανάσιος Καλλιδόπουλος και Πέτρος Συνδίκας.

Οι πρώτες εκλογές στο Δήμο Θεσσαλονίκης έγιναν στις 25 Οκτωβρίου του 1925, επί δικτατορίας Θεόδωρου Πάγκαλου. Την έκπληξη έκανε ο δικηγόρος Μηνάς Πατρίκιος, που επωφελήθηκε από την πολυδιάσπαση του βενιζελικού στρατοπέδου και αναδείχθηκε πρώτος αιρετός δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Ο Πατρίκιος υποστηρίχθηκε από το Εργατικό Κέντρο, το ΚΚΕ, το προσφυγικό στοιχείο της πόλης και μερίδα του Λαϊκού Κόμματος, που ήθελε πάση θυσία την ήττα του βασικού βενιζελικού υποψηφίου Κωνσταντίνου Αγγελάκη.

Επί 40.000 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, στις εκλογές της 25ης Οκτωβρίου 1925 ψήφισαν μόλις 17.449 άτομα σε 59 εκλογικά τμήματα. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι έλαβαν:

• Μηνάς Πατρίκιος, 5.279 ψήφους (30%).
• Κωνσταντίνος Αγγελάκης (βενιζελικός), 4.536 ψήφους (26%).
• Παναγιώτης Οικονόμου, 3.327 ψήφους (18%). Υποστηρίχθηκε από το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά.
• Πέτρος Συνδίκας (βενιζελικός), 2.640 ψήφους (12%).
• Κωνσταντίνος Ζήσης, 829 ψήφους (5%). Υποστηρίχθηκε από μερίδα του Λαϊκού Κόμματος.
• Γεώργιος Καρβωνίδης (βενιζελικός), 507 ψήφους (3%).
• Νικόλαος Γερμανός (αντιβενιζελικός, ιδρυτής της ΔΕΘ), 283 ψήφους (1,5%).

Η εκλογή του «εργατοπρόσφυγος και κομμουνίζοντος» Πατρίκιου προκάλεσε αναταραχή στον αστικό κόσμο. Η βενιζελική εφημερίδα «Μακεδονικά Νέα» κάλεσε «πολιτικούς και στρατιωτικούς να μην καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στον κίνδυνο που δημιούργησε η άλωση της δημαρχίας από κομμουνιστές». Ο δικτάτορας Πάγκαλος, με το αιτιολογικό ότι ο Πατρίκιος δεν συγκέντρωσε το απαιτούμενο 15% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, ακύρωσε τις εκλογές και προκήρυξε νέες για τις 20 Δεκεμβρίου του 1925.

Το αποτέλεσμα της επαναληπτικής εκλογής ήταν θριαμβευτικό για τον Πατρίκιο. Συγκέντρωσε 7.335 ψήφους (50,6%), έναντι 4.504 ψήφων του Κωνσταντίνου Αγγελάκη (31,1%), που κατέβηκε αυτή την φορά με την υποστήριξη του δικτάτορα Πάγκαλου. Οι άλλοι δύο υποψήφιοι, ο αντιβενιζελικός Παναγιώτης Οικονόμου και ο βενιζελικός Γεώργιος Καρβωνίδης, συγκέντρωσαν, αντίστοιχα, 1.750 ψήφους (12,1%) και 900 ψήφους (6,2%).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/773#ixzz3paoA4wBc

Γιόχαν Στράους (υιός)

1825 – 1899

50

0

Διάσημος αυστριακός συνθέτης χορευτικής μουσικής. Συνέθεσε πάνω από 500 βαλς, πόλκες και καντρίλιες, ενώ διέπρεψε και στην οπερέτα. Έμεινε στην ιστορία της μουσικής ως o «βασιλιάς του βαλς».

Ο Γιόχαν Στράους (Johann Strauss) γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1825 στη Βιέννη και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του συνθέτη Γιόχαν Στράους του πρεσβύτερου (1804-1849), του επονομαζόμενου και «πατέρα του βαλς». Επειδή ο πατέρας του επιθυμούσε γι’ αυτόν ένα επάγγελμα που δεν θα είχε σχέση με τη μουσική, ο νεαρός Γιόχαν άρχισε τη σταδιοδρομία του ως τραπεζικός υπάλληλος.

Ωστόσο, σπούδασε κρυφά βιολί με την ενθάρρυνση της μητέρας του και όταν ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια, ένοιωσε απελευθερωμένος και αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. Το 1844 δημιούργησε τη δική του μικρή ορχήστρα και πρωτόπαιξε σ’ ένα βιενέζικο εστιατόριο.

Το 1849, όταν ο πατέρας του πέθανε, ο Γιόχαν συγχώνευσε την ορχήστρα του με εκείνη τοy πατέρα του και ξεκίνησε μία περιοδεία, στην οποία περιέλαβε τη Ρωσία (1865-1866) και την Αγγλία (1869), γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία. Το 1870 παραχώρησε τη διεύθυνση τhς ορχήστρας στους δύο αδελφούς του, Γιόζεφ Στράους (1827-1870) και Έντουαρτ (1835-1916). Το 1872 διηύθυνε κοντσέρτα στη Νέα Υόρκη και τη Βοστώνη.

Από τα πολυάριθμα βαλς που έγραψε διασημότερα είναι τα: «Ο ωραίος γαλάζιος Δούναβης» («An der schönen blauen Donau», 1867), το κύριο θέμα του οποίου αναδείχθηκε σε μία από τις δημοφιλέστερες μελωδίες της μουσικής του 19ου αιώνα, «Παραμύθια από το δάσος της Βιέννης» («Geschichten aus dem Wienerwald», 1868), «Κρασί, γυναίκα και τραγούδι» («Wein, Weib und Gesang»,1869), «Βιεννέζικο αίμα» («Wiener Blut», 1871) και «Αυτοκρατορικά βαλς» (Kaiser-waltzer, 1888).

Από τις πόλκες του, πιο γνωστή είναι η «Tritsch-Tratsch-Polka» («Η Πόλκα του κουτσομπολιού» σε ελεύθερη μετάφραση) και για μας τους Έλληνες «Η Πόλκα των Ελλήνων» (Hellenen-Polka,1858), που συνέθεσε για τον πολιτικό και οικονομικό μεγαλοπαράγοντα της Βιέννης, τον ελληνικής καταγωγής βαρώνο Σίμωνα Σίνα.

Από τα σκηνικά του έργα, η «Νυχτερίδα» («Die Fledermaus», 1874) αποτελεί κλασικό δείγμα βιενέζικης οπερέτας, ενώ την ίδια επιτυχία είχε «Ο Βαρώνος Ατσίγγανος» (Der Zigeunerbaron, 1885). Ξεχωριστή θέση στο έργο του έχουν και οι οπερέτες «Καρναβάλι στην Ρώμη» (Karneval in Rom, 1873) και «Μία Νύχτα στην Βενετία» («Eine Nacht in Venedig», 1883).

Τη μουσική του, αν και κατατάσσεται στην ελαφρά, θαύμαζαν συνθέτες του διαμετρήματος του Γιοχάνες Μπραμς, του Ρίχαρντ Βάγκνερ και του Ρίχαρντ Στράους (απλή συνωνυμία).

Ο Γιόχαν Στράους παντρεύτηκε τρεις φορές, αλλά δεν απέκτησε παιδιά. Πέθανε από πνευμονία στη Βιέννη στις 3 Ιουνίου 1899.

Σχετικά

• Στη μουσική των Στράους και ιδιαίτερα του Γιόχαν Στράους υιού είναι αφιερωμένη η πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, που μεταδίδεται κάθε χρόνο από τα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα πολλών χωρών του κόσμου (και από την ΕΡΤ).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1492#ixzz3paoVAUug

Η εισβολή των Αμερικανών στη

Γρενάδα

1

0

Μία από τις τελευταίες πράξεις του Ψυχρού Πολέμου. Στις 25 Οκτωβρίου 1983, αμερικανικά στρατεύματα εισβάλλουν το μικροσκοπικό νησί της Καραϊβικής Γρενάδα και ανατρέπουν την κυβέρνηση του πραξικοπηματία στρατηγού Χάντσον Όστιν, που υποστηριζόταν από την Κούβα.

Η Γρενάδα είναι ένα μικρό νησιωτικό κράτος της Ανατολικής Καραϊβικής με έκταση 348 τετραγωνικά χιλιόμετρα (λίγο μικρότερη από την Ζάκυνθο) και πληθυσμό 103.000 κατοίκων. Γνωστό παλαιότερα ως νησί των μπαχαρικών, κέρδισε την ανεξαρτησία του από την Μεγάλη Βρετανία στις 7 Φεβρουαρίου 1974.

Πέντε χρόνια αργότερα το αριστερό κίνημα Νιου Τζούελ (New Jewel Movement), που έχαιρε λαϊκής υποστήριξης, οργάνωσε αναίμακτο πραξικόπημα και εγκαθίδρυσε επαναστατική κυβέρνηση με επικεφαλής τον χαρισματικό μαρξιστή ηγέτη Μόρις Μπίσοπ. Οι σχέσεις της Γρενάδας με τις γειτονικές λατινοαμερικάνικες χώρες γνώρισαν ένταση, καθώς το νέο καθεστώς προσανατολίστηκε προς την Κούβα και το σοβιετικό μπλοκ.

Γρήγορα όμως εκδηλώθηκαν αντιθέσεις στους κόλπους της επαναστατικής κυβέρνησης, ιδιαίτερα, όταν ο Μπίσοπ επιδίωξε στενότερες σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες.Στις 12 Οκτωβρίου 1983 εκδηλώθηκε πραξικόπημα, κουβανικής εμπνεύσεως, με αρχηγό τον στρατηγό Χάντσον Όστιν. Ο Μπίσοπ συνελήφθη και επτά ημέρες αργότερα εκτελέστηκε.

Οι Αμερικανοί, τότε, αποφάσισαν να αναλάβουν δράση συνεπικουρούμενοι από τον «Οργανισμό των Κρατών της Ανατολικής Καραϊβικής» (OECS). Ήταν μια ευκαιρία για τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν να αποδείξει την αποφασιστικότητα της χώρας του και την ισχύ των αμερικανικών όπλων μετά το στραπάτσο του Βιετνάμ (1975) και της διάσωσης των Αμερικανών ομήρων στο Ιράν (1979).

Στις 25 Οκτωβρίου 1983 - δύο ημέρες μετά την βομβιστική επίθεση στην Βηρυτό που στοίχισε την ζωή σε 243 αμερικανούς πεζοναύτες - στρατεύματα των ΗΠΑ  μαζί με μια μικρή δύναμη στρατού και αστυνομίας από τον OECS συνολικής δύναμης 8.000 ανδρών, εισέβαλαν στην Γρενάδα. Οι δυνάμεις εισβολής βρήκαν ισχυρή αντίσταση από τον στρατό της Γρενάδας (1.200 άνδρες) και τους Κουβανούς στρατιώτες και εργαζόμενους στο νησί, περί τους 700 άνδρες.

Μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, η αντίσταση εξασθένησε και οι Αμερικανοί εισβολείς επικράτησαν ολοσχερώς. Ο γενικός κυβερνήτης της Γρενάδας σερ Πολ Σκουν ανακοίνωσε ότι την διακυβέρνηση της χώρας αναλαμβάνει ένα συμβουλευτικό όργανο μέχρι την διεξαγωγή γενικών εκλογών, οι οποίες έγιναν τον επόμενο χρόνο και έφεραν στην εξουσία την κυβέρνηση του κεντροαριστερού Χέρμπερτ Μπλέιζ.

Μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου 1983, όλες οι μάχιμες δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών αποσύρθηκαν από την Γρενάδα, ενώ οι Κουβανοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Οι απώλειες για τους Αμερικανούς ήταν 19 νεκροί και 116 τραυματίες και για τους Γρεναδίνους 45 νεκροί και 345 τραυματίες. Οι Κουβανοί έχασαν 25 άνδρες, ενώ οι τραυματίες ανήλθαν σε 60.

Η εισβολή των στην Γρενάδα επιδοκιμάστηκε από την αμερικανική κοινή γνώμη, ενώ ξεσήκωσε πλήθος διαμαρτυριών σε όλο τον κόσμο και από συμμάχους των ΗΠΑ, όπως η Μεγάλη Βρετανία και ο Καναδάς. Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν κατηγορηματικά αντίθετη με την εισβολή στην πρώην αποικία του Στέμματος, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του Ρίγκαν, οποίος της υπενθύμισε την αμερικανική συμπαράσταση στον πόλεμο των Φόκλαντς,ένα χρόνο νωρίτερα. Απόπειρα να εκδοθεί καταδικαστικό ψήφισμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 28 Οκτωβρίου προσέκρουσε στο βέτο των ΗΠΑ.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/990#ixzz3papC54vV

Πάμπλο Πικάσο

1881 – 1973

2793

0

Ο Πάμπλο (Ρούιθ) Πικάσο (Pablo Picasso) γεννήθηκε στη Μάλαγα της Ισπανίας στις 25 Οκτωβρίου του 1881. Πατέρας του ήταν ο Χοσέ Ρούιθ Μπλάσκο, καθηγητής του σχεδίου, και μητέρα του η Μαρία Πικάσο. Άρχισε να ζωγραφίζει από παιδί και σε ηλικία 14 ετών μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης.

Το 1897 πήρε χρυσό βραβείο με τον πρώτο πίνακά του που παρουσίασε στην Ακαδημία. Έχοντας κιόλας κατακτήσει μια τεχνική σταθερή κι αξιόλογη, άρχισε να πλησιάζει τους πρωτοποριακούς καλλιτεχνικούς κύκλους της εποχής, που επέδρασαν βαθιά στη διαμόρφωσή του.

Το 1904 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου γνωρίστηκε με άλλους μεγάλους καλλιτέχνες, όπως ο Ματίζ και ο Χουάν Μιρό. Από το 1912 έως το 1914 τα έργα του Πικάσο γίνονταν όλο και πιο γνωστά. Στις διεθνείς εκθέσεις του Μονάχου, της Κολωνίας και του Βερολίνου, οι κυβιστικοί του πίνακες βρίσκονταν στην πρώτη σειρά, δημοσιεύονταν στα πρωτοποριακά περιοδικά και οι ανανεωτικές αντιλήψεις του γίνονταν αντικείμενο συζήτησης στα πιο προωθημένα καλλιτεχνικά κέντρα. Σύντομα, το όνομα του έγινε συνώνυμο με το καινούργιο και το τολμηρό.

Ο Πικάσο ως ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης και δραματουργός ήταν ιδιαίτερα πολύπλευρος. Η εφευρετικότητα και η ευχέρειά του για πειραματισμούς δυσχεραίνουν την κατάταξή του σε μια συγκεκριμένη καλλιτεχνική κατηγορία. Αν και οι συνεχείς μεταλλαγές του παρεξηγήθηκαν ως έλλειψη συνέπειας, ο Πικάσο θεωρείται ο πρόδρομος κι ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της ζωγραφικής του 20ου αιώνα.

Ως παρακαταθήκη άφησε περίπου 20.000 αυτοτελή έργα του, κάθε μορφής. Κορυφαία στιγμή της καλλιτεχνικής του δημιουργίας αποτελεί η «Γκουέρνικα», ένας πίνακας καταγγελίας για τα εγκλήματα κατά του λαού του στον ισπανικό εμφύλιο.

Ο Πάμπλο Πικάσο πέθανε στις 8 Απριλίου του 1973.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/14#ixzz3papYFLET

Νίκος Νικολαΐδης

1939 – 2007

651

0

Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, διαφημιστής και συγγραφέας. Ως κινηματογραφιστής δημιουργός διαμόρφωσε ένα προσωπικό ύφος, που τον κατέταξε ανάμεσα στους πρωτοπόρους του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ) και τους σημαντικούς δημιουργούς της 7ης τέχνης στη χώρα μας.

Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1939 στην Αθήνα και μεγάλωσε στα Εξάρχεια. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και σκηνογραφία στη Σχολή Βακαλό. Στο χώρο του κινηματογράφου μπήκε το 1960 ως βοηθός του σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη και δύο χρόνια αργότερα υπέγραψε την πρώτη του ταινία, τη μικρού μήκους «Lacrimae Rerum», εμπνευσμένη από ένα ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα.

Το 1975 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο «Ευρυδίκη ΒΑ 2037», που δίχασε κοινό και κριτικούς στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά ανέδειξε ένα νέο δημιουργό με φρέσκια ματιά. Η ταινία, που ανήκε στο χώρο του φανταστικού, απέσπασε δύο βραβεία (πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και σκηνογραφίας). Ο Νικολαΐδης τη θωρούσε ως την πιο στέρεη και δομημένη ταινία του.

Το 1977 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του «Ο οργισμένος Βαλκάνιος», με ήρωες δύο περιθωριακούς τύπους, τον Φάνη και την Τερέζα. Αμέσως δημιουργεί αίσθηση με την ωμότητα των σκηνών και την κυνικότητα των ηρώων του. Από τότε το βιβλί είναι ένα από τα μπεστ-σέλερ της ελληνική πεζογραφίας.

Ο Νικολαΐδης έγινε ευρύτερα γνωστός με τη δεύτερη ταινία του «Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα» (1979), με πρωταγωνιστές τους Άλκη Παναγιωτίδη, Χρήστο Βαλαβανίδη, Κωνσταντίνο Τζούμα και Όλια Λαζαρίδου. Με την ταινία του αυτή έθεσε ερωτήματα που παρέμεναν στο περιθώριο μιας πολιτικοποιημένης εποχής. Ο τίτλος της έγινε το σύνθημα μιας γενιάς που έβλεπε να ξεθωριάζουν τα οράματα του γαλλικού Μάη και να ξεπροβάλλει μπροστά της μια σκληρή εποχή, όπου δεν θα υπήρχε χώρος για ρομαντικά προστάγματα.

Ακολούθησαν ακόμη επτά ταινίες (έξι κινηματογραφικές και μία τηλεταινία) και δύο μυθιστορήματα, μέχρι τις 5 Σεπτεμβρίου 2007, που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών. Ένα χρόνο νωρίτερα, ο ίδιος είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει τον κινηματογράφο και να ασχοληθεί με τη μουσική.

Οι ήρωες του Νικολαΐδη αγαπούν το ροκ εν ρολ, είναι απολύτως αντισυμβατικοί, ζουν στο περιθώριο και στο τέλος χάνονται, όχι από επαναστατικό μένος, αλλά από επιθυμία να πεθάνουν όποτε θέλουν και με τον τρόπο που θέλουν. Στις ταινίες του προβάλλει έντονα την αγωνία του για ένα μέλλον ζοφερό, εφιαλτικό και απρόσωπο, όπου ο ιδιωτικός χώρος ελέγχεται, τα συναισθήματα συνθλίβονται και ο έρωτας δεν έχει νόημα. Ακόμη και όταν επαναδιαπραγματεύεται έννοιες όπως η φιλία και η συντροφικότητα, οι ήρωές του έχουν «απλήρωτους λογαριασμούς» με τη ζωή και επιλέγουν ως έξοδο το θάνατο.

Φανατικός σινεφίλ, ο Νίκος Νικολαΐδης έβλεπε δύο με τρεις ταινίες την ημέρα σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα στο σπίτι του στην Κηφισιά. Αγαπημένοι του σκηνοθέτες οι Τζέρι Λούις, Στάνλεϊ Κιούμπρικ, Όρσον Γουέλς, Ρόμπερτ Όλντριτς, Ρόμπερτ Σιόντμακ και Τσάρλι Τσάπλιν. Από τους σύγχρονους ξεχώριζε τον Εμίρ Κουστουρίτσα, τον Μάικλ Γουίντερμποτομ και τον Λαρς φον Τρίερ.

Είπε...

Για τις ταινίες του:

Όλες οι ταινίες μου αποτελούν κεφάλαια δύο μυθιστορημάτων, που με τα χρόνια ολοκληρώθηκαν. Το πρώτο μυθιστόρημα με τίτλο «Το σχήμα του εφιάλτη που έρχεται» ορίζεται μέσα από την τριλογία «Ευρυδίκη ΒΑ 2037», «Πρωινή Περίπολος» και «The Zero Years» και το δεύτερο με τον τίτλο «Όχι πια εδώ» καλύπτεται από τις ταινίες «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα», «Γλυκιά Συμμορία» και «Ο χαμένος τα παίρνει όλα», κύκλος που και αυτός έκλεισε και περιέχει και τα βιβλία μου «Ο Οργισμένος Βαλκάνιος» και «Γουρούνια Στον Άνεμο». Μένει ανολοκλήρωτο το κείμενο «Αυτοί που αγάπησαν ένα πτώμα», δηλαδή τα «Singapore Sling» και «Θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου», μαζί με τις δυο ανέκδοτες νουβέλες μου «Ο Ιούλιος και ο Συμεών στον Άδη». Οι ήρωες μου όμως συχνά - πυκνά περιφέρονται από το ένα στο άλλο μυθιστόρημα, πολλές φορές με πρόσωπο παραλλαγμένο. Θα έλεγα ότι στο «The Zero Years» συναντιούνται όλοι, πλην εκείνων των «Singapore...» και «Θα σε δω...».

Για τον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο (ΠΕΚ):

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, υπήρξε ένα ρεύμα που προσπαθούσε να φέρει μια ανανέωση και να αποτινάξει τον παλιό κινηματογράφο, τον οποίο εγώ τον θεωρώ σκουπίδι. Επειδή έχουν γίνει 15 καλές ταινίες με τον Χατζηχρήστο, τη Βασιλειάδου και τον Αυλωνίτη δεν σημαίνει τίποτα. Εμείς δώσαμε μια μάχη να το αποτινάξουμε αυτό το πράγμα. Και τώρα βλέπουμε τους θεωρητικούς της ναϊφ περιόδου, «τι ωραία που ήταν τότε η Αθήνα» και «τι γλυκά που ήταν τότε τα πράγματα» και «τι απαλά που ήταν τότε τα συναισθήματα». Ένα κλισέ του κερατά ήταν. Αυτοί μας κοροϊδεύανε και μας έλεγαν «η όρθια διανόηση». Και γύριζαν πέντε ταινίες το 15ήμερο. Στο ίδιο ντεκόρ, με τους ίδιους ηθοποιούς, με άλλα ρούχα.

Για την απόφασή του να εγκαταλείψει το σινεμά:

Το αποφάσισα μόλις τελείωσα το σενάριο του «The Zero Years». Το «γιατί» βρίσκεται τελικά στο ότι (και ας ακούγεται υπερφίαλο...) το σινεμά πια είναι ένα πεδίο που δεν έχει μυστικά και το θεωρώ πλέον κατακτημένο χώρο. Εν ολίγοις, άρχισα να το βαριέμαι. Ασχολούμαι ήδη με αυτό 45 χρόνια, αρκετά. Τώρα θέλω ν' ασχοληθώ με τη μουσική.

Για τη «σκοτεινή αίθουσα»:

Σταμάτησα να πηγαίνω σινεμά, όταν άρχισαν να πέφτουν στην αίθουσα πασατέμποι, κομπολόγια και κινητά.

Για το Ίντερνετ:

Είναι η λεωφόρος των σκουπιδιών και η λεωφόρος των διαμαντιών, είναι ανάλογα πώς θα το ψάξεις, και πού θα πέσεις.

Φιλμογραφία

• «Lacrimae Rerum» - Μικρού μήκους (1962)
• «Άνευ Όρων» - Μικρού μήκους (1964)
• «Ευρυδίκη Β.Α. 2037» (1975)
• «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα» (1979)
• «Γλυκιά Συμμορία» (1983)
• «Πρωινή Περίπολος» (1987)
• «Singapore Sling» (1990)
• «Το Κορίτσι με τις Βαλίτσες» - Τηλεταινία (1993)
• «Θα σε Δω στην Κόλαση, Αγάπη μου» (1999)
• «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα» (2002)
• «The Zero Years» (2006)

Βιβλία

• «Οι Τυμβωρύχοι» - Διηγήματα (1964)
• «Ο Οργισμένος Βαλκάνιος» - Μυθιστόρημα (1977)
• «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα» - Σενάριο (1980)
• «Γλυκιά Συμμορία» - Μυθιστόρημα (1984)
• «Γουρούνια στον Άνεμο» - Μυθιστόρημα (1993)
• «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα» - Σενάριο (2003)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/299#ixzz3papy7bZ2

Αμπέμπε Μπικίλα
1932 – 1973

962

0

Θρυλικός μαραθωνοδρόμος από την Αιθιοπία, με δύο σημαντικές πρωτιές στην ιστορία του αθλητισμού. Υπήρξε ο πρώτος αθλητής που κέρδισε τον Μαραθώνιο Δρόμο σε δύο συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες (1960 και 1964) και ο πρώτος μαύρος Αφρικανός, που κέρδισε χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο Αμπέμπε Μπικίλα (Abebe Bikila) γεννήθηκε στο Γιάτο της Αιθιοπίας στις 7 Αυγούστου 1932, την ημέρα που γινόταν ο Μαραθώνιος στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες. Ήταν γιος ενός φτωχού βοσκού και σε νεαρή ηλικία αποφάσισε να καταταγεί στον στρατό για να συντηρεί την πολυμελή οικογένειά του. Ξεκίνησε με τα πόδια για την πρωτεύουσα Αντίς Άμπαμπα και επιλέχθηκε για την Αυτοκρατορική Φρουρά του Χαϊλέ Σελασιέ, όπου υπηρέτησε ως στρατιώτης.

Η ζωή του άλλαξε ρότα, όταν τον ανακάλυψε ο σουηδός προπονητής της εθνική ομάδας Όνι Νισκάνεν και του πρότεινε να γίνει δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Μέχρι τα 28 χρόνια δεν είχε κάποια σημαντική διάκριση και ήταν παντελώς άγνωστος στο εξωτερικό. Ήταν η εποχή, που κανείς δεν υπολόγιζε τους μαύρους αφρικανούς αθλητές. Για καλή του τύχη θα επιλεγεί την τελευταία στιγμή για την ομάδα της Αιθιοπίας στους Ολυμπιακούς της Ρώμης, όταν ο μαραθωνοδρόμος Βάμι Μπιράτου θα στραμπουλίξει τον αστράγαλό του, παίζοντας ποδόσφαιρο.

Την ημέρα διεξαγωγής του Μαραθωνίου στην Αιώνια Πόλη, τα πράγματα δεν ξεκίνησαν καλά για τον Μπικίλα. Η «Αντίντας», που ήταν η αποκλειστική χορηγός των αθλητικών υποδημάτων, δεν είχε το κατάλληλο ζευγάρι για τον αιθίοπα αθλητή. Δύο ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα «επιστρατεύτηκε» και το τελευταίο διαθέσιμο ζευγάρι, που, όμως, τον στένευε. Έτσι αποφάσισε με τον προπονητή του Νισκάνεν να τρέξει ξυπόλητος, όπως το συνήθιζε στις προπονήσεις.

Όταν παρατάχθηκε το απόγευμα της 10ης Σεπτεμβρίου 1960 μπροστά στην Αψίδα του Κωνσταντίνου για την εκκίνηση του αγώνα, οι συναθλητές του δεν έκρυβαν την έκπληξή τους για την εμφάνιση του Μπικίλα, ενώ δεν έλειψαν τα ειρωνικά σχόλια. Αποφασιστικός ο Αιθίοπας άκουσε τις τελευταίες οδηγίες του προπονητή του, που του επεσήμανε τους κυριότερους αντιπάλους του, ένας από τους οποίους ήταν ο μαροκινός Ραντί με το νούμερο 26.

Η κούρσα ξεκίνησε και ο Μπικίλα «κατάπινε» τον ένα μετά τον άλλο τους αντιπάλους του σε αναζήτηση του αθλητή με το Νο 26. Μετά το 20ο χιλιόμετρο, αυτός και ένας αθλητής με το Νο 185 είχαν δημιουργήσει σημαντική διαφορά από τους υπόλοιπους. Ήταν ο Ραντί, που από λάθος πληροφόρηση έφερε τον αριθμό 185. Ο Μπικίλα δεν το γνώριζε και επιτάχυνε προς αναζήτηση του ανθρώπου με το Νο 26. Από κοντά και ο Μαροκινός, που τον ακολούθησε για μεγάλο διάστημα. 500 μέτρα πριν από τον τερματισμό και αφού ο Μπικίλα είχε ενημερωθεί ότι δεν υπήρχε προπορευόμενος αθλητής, «ξεκόλλησε» από τον Ραντί και τερμάτισε πρώτος με χρόνο 2:15:16 και 2 δέκατα, έχοντας μια διαφορά 26 δευτερολέπτων από τον μεγάλο του αντίπαλο.

Ο Μπικίλα επέστρεψε με το φωτοστέφανο του ήρωα στην πατρίδα του, ενώ η νίκη του χαιρετίστηκε σε όλη την Αφρική. Ο αυτοκράτορας Χαϊλέ Σελασιέ τον παρασημοφόρησε και τον προήγαγε στον βαθμό του δεκανέα. Το 1961 κέρδισε μαραθωνίους στην Ελλάδα, την Ιαπωνία και την Τσεχοσλοβακία και στη συνέχεια αποσύρθηκε για δύο χρόνια από τους στίβους. Στο διάστημα αυτό παραλίγο να χάσει τη ζωή του, όταν χωρίς τη θέλησή του πήρε μέρος σ' ένα αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα για την ανατροπή του αυτοκράτορα. Καταδικάσθηκε σε θάνατο δι' απαγχονισμού, αλλά σώθηκε με τη χάρη που του απένειμε ο Χαϊλέ Σελασιέ, λόγω των εξαιρετικών του υπηρεσιών προς την πατρίδα.

Ο Μπικίλα επανήλθε στους στίβους την προολυμπιακή χρονιά του 1963, όπου υπέστη και την πρώτη του ήττα, τερματίζοντας 5ος στον Μαραθώνιο της Βοστόνης. Τον επόμενο χρόνο προετοιμάστηκε εντατικά και μεθοδικά για να υπερασπίσει τον τίτλο του στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. 40 μέρες πριν από την έναρξη των αγώνων ένοιωσε πόνους στην κοιλιακή χώρα και οι γιατροί διέγνωσαν οξεία σκωληκοειδίτιδα. Υπεβλήθη αμέσως σε εγχείριση και κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης άρχισε να κάνει ελαφρά προπόνηση στην αυλή του νοσοκομείου, ξεγελώντας τα βράδια τους γιατρούς.

Με ελλειπή προετοιμασία το κρίσιμο διάστημα δεν είχε και πολλές ελπίδες να επαναλάβει το θαύμα της Ρώμης. Αυτή τη φορά έτρεξε κανονικά με παπούτσια, αφού η ιαπωνική Asics, που ήταν χορηγός του αθλητικού υλικού, φρόντισε να μην επαναλάβει το λάθος της Adidas. Στον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών του Τόκιο, ο Μπικίλα ακολούθησε την ίδια τακτική με τη Ρώμη. Άλλαξε τον ρυθμό του μετά το 20ο χιλιόμετρο και εξαφανίστηκε, τερματίζοντας πρώτος, με διαφορά τεσσάρων λεπτών από τον δεύτερο βρετανό Χέιτλι και χρόνο 2:12:11 και 2 δέκατα. Προς έκπληξη όλων συνέχισε να τρέχει κι έκανε άλλα 10 χιλιόμετρα για χαλάρωμα.

Ο Μπικίλα επέστρεψε για δεύτερη φορά θριαμβευτής στην πατρίδα του και ο αυτοκράτορας του έδωσε μία ακόμη προαγωγή και του έκανε δώρο ένα αυτοκίνητο, ένα λευκό«σκαραβαίο» της Volkswagen, το οποίο για τα μέτρα της πάμφτωχης Αιθιοπίας ισοδυναμούσε με Πόρσε. Ο Μπικίλα επέστρεψε στους στίβους λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968. Πήρε μέρος για τρίτη συνεχόμενη φορά σε Μαραθώνιο Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά ήταν άτυχος, καθώς στο 17ο χιλιόμετρο της διαδρομής τραυματίστηκε και αποχώρησε. Η λύπη του μετριάστηκε από το γεγονός ότι ο συμπατριώτης και φίλος του Μάμο Βόλντε έκοψε πρώτος το νήμα, τριτώνοντας το καλό για την Αιθιοπία.

Η μοίρα, όμως, έπαιξε άσχημο παιγνίδι στον μεγάλο αθλητή, ένα χρόνο αργότερα. Στην προσπάθειά του να αποφύγει μια ομάδα διαδηλωτών, που εμφανίσθηκε ξαφνικά μπροστά του, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, που έπεσε σε χαντάκι. Ανασύρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος από τον «σκαραβαίο» και έμεινε παράλυτος, παρά τις προσπάθειες των γιατρών. Στις 25 Οκτωβρίου 1973 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 41 ετών, από εγκεφαλική αιμορραγία, επιπλοκή από το αυτοκινητιστικό ατύχημα του 1969. Ο Αμπέμπε Μπικίλα ήταν παντρεμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/284#ixzz3paqORSG3

Κοντσέρτο για Πιάνο Αρ. 1 του

Τσαϊκόφσκι

Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι

73

0

Από τα δημοφιλέστερα έργα του σπουδαίου ρώσου συνθέτη Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840-1893) και από τα αριστουργήματα της πιανιστικής φιλολογίας, με το οποίο αναμετράται κάθε πιανίστας που θέλει να θεωρείται μεγάλος. Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 1 σε Σι ύφεση ελάσσονα, έργο 23.

Ο Τσαϊκόφσκι άρχισε να συνθέτει το κοντσέρτο τον Νοέμβριο του 1874 και το ολοκλήρωσε τον Φεβρουάριο του 1875. Αρχικά σκόπευε να το αφιερώσει στον φίλο του πιανίστα Νικολάι Ρουμπινστάιν (1835-1881), αλλά όταν αυτός σε μια πρώτη ακρόαση του έργου στο Ωδείο της Μόσχας (5 Ιανουαρίου 1875) το χαρακτήρισε «κοινότοπο» και «προχειροφτιαγμένο» οι σχέσεις των δύο ανδρών ψυχράνθηκαν. Ο συνθέτης ένοιωσε βαθύτατα πληγωμένος και απέσυρε την αφιέρωση, την οποία πρόσφερε στον γερμανό πιανίστα και διευθυντή ορχήστρας Χανς φον Μπίλοβ (1830-1894), ο οποίος σε ένα πρόσφατο άρθρο του είχε χαρακτηρίσει τον Τσαϊκόφσκι «ένα πολλά υποσχόμενο συνθέτη».

Ο φον Μπίλοβ κολακεύτηκε από την αφιέρωση και στην ευχαριστήρια επιστολή του προς τον συνθέτη του δήλωνε τον θαυμασμό του και τον κατέτασσε μεταξύ των πέντε καλύτερων σύγχρονων συνθετών που εκτιμούσε (Οι άλλοι τέσσερεις ήταν οι Μπραμς, Ραφ, Ραϊνμπέργκερ και Σεν Σανς). Στις 25 Οκτωβρίου του 1875 ο Μπίλοβ το παρουσίασε σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεσε στη Βοστώνη των ΗΠΑ, όπου βρισκόταν για καλλιτεχνική περιοδεία, ενθουσιάζοντας κοινό και κριτικούς.

Στις 13 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου ήταν η σειρά του ρωσικού φιλόμουσου κοινού να υποδεχθεί θερμά το κοντσέρτο του Τσαϊκόφσκι. Το πρωτοπαρουσίασε σε συναυλία στην Αγία Πετρούπολη ο ρώσος πιανίστας και μουσικοδιδάσκαλος  Γκούσταβ Κρος (1831-1885). Λίγες ημέρες αργότερα, στις 3 Δεκεμβρίου, ήταν σειρά των Μοσχοβιτών να αποθεώσουν τον συνθέτη. Το κοντσέρτο ερμήνευσε ο Νικολάι Ρουμπινστάιν, ο οποίος, εν τω μεταξύ, είχε αναθεωρήσει τη στάση του απέναντι στο έργο και από δεινός επικριτής του είχε μεταμορφωθεί σε ενθουσιώδη υποστηρικτή του. Σε αναθεωρήσεις του έργου προέβη και ο Τσαϊκόφσκι, λαμβάνοντας σοβαρά, όπως φαίνεται τις υποδείξεις του φίλου του. Η πρώτη έγινε το καλοκαίρι του 1879 και η οριστική τον Δεκέμβριο του 1888. Είναι η μορφή του έργου που ακούμε σήμερα.

Το «Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 1» του Τσαϊκόφσκι αποτελείται από τρία μέρη:

• Allegro non troppo e molto maestoso
  Το πρώτο μέρος αρχίζει με μια επιβλητική μελωδία, που εισάγουν τα κόρνα και ακολουθούν όλα τα όργανα της ορχήστρας, στα οποία πρωτοστατούν τα έγχορδα. Μετά το πιτσικάτο των βιολιών το πιάνο αναπτύσσει το κύριο θέμα με δυνατά επιβλητικά ακόρντα. Πρόκειται για μια χαρούμενη λαϊκή μελωδία, που περνάει από το πιάνο στα λοιπά όργανα. Οι βιογράφοι του αναφέρουν ότι την άκουσε από ένα τυφλό ζητιάνο σε ένα δρόμο του Κιέβου.
• Andantino semplice
  Το δεύτερο μέρος χαρακτηρίζεται από λυρική διάθεση και γεμάτα πάθος μελωδικά στοιχεία, τα οποία οδηγούν στο τρίτο θέμα του ιδίου μέρους. Σ’ αυτό και οι τρεις μελωδικοί άξονες καταλήγουν σε μία μεγαλειώδη δραματική ολοκλήρωση, όπου το πιάνο και τα χάλκινα πνευστά περιγράφουν με απαράμιλλη δεινότητα τα αντικρουόμενα συναισθήματα που καταδυνάστευαν την ψυχή του συνθέτη. Το δεύτερο μέρος βασίζεται σε δύο παράλληλα θέματα: μια ρώσικη λαϊκή ήρεμη μελωδία και σε ένα παλιό γαλλικό τραγουδάκι, που τραγουδιόταν από τα μέλη της οικογένειας Τσαϊκόφσκι. Πρόκειται για το «Il faut s'amuser, danser et rire» («Πρέπει να διασκεδάζεις, να χορεύεις και να γελάς»).
• Allegro con fuoco
  Το τρίτο μέρος αποτελείται από ένα χαρούμενο τραγούδι, το οποίο αναπτύσσει η ορχήστρα και το πιάνο. Βασίζεται στο λαϊκό ουκρανικό τραγούδι «Έλα Ιβάνκα να τραγουδήσεις την άνοιξη». Το μέρος αυτό καταλήγει σ’ ένα επιβλητικό ύμνο, σ’ ένα θριαμβευτικό μοτίβο με πολλά χορευτικά στοιχεία, στο οποίο εναλλάσσονται το πιάνο και η ορχήστρα.

Με το έργο αυτό ο Τσαϊκόφσκι άρχισε να γίνεται γνωστός, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το όνειρό του να γίνει ένας μεγάλος συνθέτης, που ο κόσμος θα μιλούσε γι’ αυτόν, είχε αρχίσει να πραγματοποιείται.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/685#ixzz3paqn4pda

Συμφωνία Αρ. 4 του Μπραμς

 

Γιοχάνες Μπραμς

21

0

Η τελευταία συμφωνία του σπουδαίου γερμανού συνθέτη Γιοχάνες Μπραμς (1833-1897). Είναι ίσως η πιο αυστηρή και γεμάτη ένταση από τις τρεις προηγούμενες συμφωνίες του, εκτός από το τρίτο μέρος, το χαριτωμένο allegro giocoso. Ο πλήρης τίτλος της είναι Συμφωνία αρ. 4 σε Μι ελάσσονα, έργο 98 (Symphony No. 4 in E minor, Op. 98).

O Μπραμς συνέθεσε το έργο στο χωριό Μίρτσουσλαγκ των Αυστριακών Άλπεων μεταξύ του Οκτωβρίου του 1884 και του Μαΐου του 1885, σχεδόν ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση της Συμφωνίας αρ. 3. Πηγή έμπνευσης για τον γερμανό συνθέτη αποτέλεσαν οι τραγωδίες του Σοφοκλή, τις οποίες διάβαζε λίγο πριν και κατά τον χρόνο της σύνθεσης της συμφωνίας.

Το έργο αποτελείται από τέσσερα μέρη:

• Allegro non troppo
• Andante moderato
• Allegro giocoso
• Allegro energico e passionato

Είναι ενορχηστρωμένο για δύο φλάουτα, δύο όμποε, δύο κλαρινέτα, δύο φαγκότα, κοντραφαγκότο, τέσσερα κόρνα, δύο τρομπέτες, τρία τρομπόνια, τύμπανα, τρίγωνο και έγχορδα. Μια τυπική εκτέλεση της συμφωνίας διαρκεί γύρω στα 40 λεπτά.

Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1885 στο Μάινιγκεν της Θουριγγίας, με τον ίδιο τον Μπραμς να διευθύνει την ορχήστρα. Το τρίτο μέρος (allegro giocoso) προκάλεσε το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού και χρειάστηκε να επαναληφθεί. Σήμερα, η «Συμφωνία αρ. 4» του Μπραμς αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα και πολυπαιζόμενα έργα του συμφωνικού ρεπερτορίου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/684#ixzz3par80paK

 

Ο  ΑΥΡΙΑΝΟΣ  ΚΑΙΡΟΣ  ΣΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ

Δευτέρα
26/10

02:00

7°C

88%

1 Μπφ NA
3 Km/h

ΚΑΘΑΡΟΣ

08:00

5°C

91%

2 Μπφ NA
9 Km/h

ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ

14:00

19°C

33%

2 Μπφ NA
9 Km/h

ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ

20:00

12°C

56%

1 Μπφ NA
3 Km/h

ΑΡΑΙΗ ΣΥΝΝΕΦΙΑ

*******

Στην  ταβέρνα του Γ.Πανάγου , στο  Καρλονακαίϊκο στα  μέσα  της  δεκαετίας του  '30 , το  κοντοσούβλι  μόλις  έχει  ψηθεί και  τα  ποτήρια υψώνονται στο  εναρκτήριο τσούγκρισμα . Από  δεξιά αναγνωρίσθηκαν , καθιστοί : Αλ. Ταμβάκης - Κατσάρας , πρώτος , Θυμ. Κατσούρης  τρίτος , Κ.Πανάγος  , τέταρτος , Θυμ. Πανάγος έκτος , Παν. Καλαπτσής έβδομος , και  Πολύζος . Όρθιοι : Τάσος Ταμβάκης , ο  ταβερνιάρης , Χρ. Καλαπτσής  , Ν. Πανάγος , και  ο  Σκαλιώτης Γεωργίου . Οι  πιτσιρικάδες είναι : Στη  γωνιά  του  παραθύρου ο Γ, Κόκκινος , και  δεξιότερα οι  γιοί του  ταβερνιάρη Δημ. και  Ηλ. Πανάγος .
Αρχείο  Π.Ν.Πανάγου

Τις  σημερινές  μας  φωτογραφίες  όπως  και χιλιάδες  άλλες , μπορείτε  να  τις  βρείτε στην “ Τράπεζα Λιδορικιώτικης  Φωτογραφίας “  photolidoriki.blogspot.com .

   Kαταθέστε  και σεις  τις  παλιές  σας  Λιδορικιώτικες  φωτογραφίες  στην  Τράπεζα , για  να  μπορούν  να  τις  δουν  όλοι  οι  χωριανοί  μας .

   ********

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ  ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

“  ΚΟΣΜΟΣ  ΠΑΕΙ  ΚΙ’ ΕΡΧΕΤΑΙ …”

Κέντρο  διερχομένων  έχει  καταντήσει  η  Κυβέρνησή  μας  φίλοι  μου , καθημερινά , κάποιος  φεύγει  ή  μάλλον τον..” φεύγουν “ άλλος  έρχεται , και  όλοι  οι  “ ερχόμενοι “ , εντελώς  τελείως..τυχαία και..συμπτωματικά , είναι  παιδιά  του  κόμματος  και  της  παρέας  φυσικά ..ΕΝΏ ΟΙ..” ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΚΑΛΟ..ΠΡΟΙΚΙΖΟΝΤΑΙ …”..!!!

   Με  το  παραμικρό , “ ξηλώνονται “ διάφορα στελέχη  της  Κρατικής  μηχανής , που  είχαν  την  ατυχία  να προσληφθούν , Π.Σ , Προ..Σύριζα , και  φυσικά  παίρνουν  μαζί  τους και  μερικές  εκατοντάδες  ευρώπουλα , έτσι  για ..ικανοποίηση , ενώ κανένας  δεν  μας  λέει , γιατί και  για  ποιο  λόγο τους  διώχνουν . Τελευταίο θύμα , αν τελικά  είναι  θύμα , είναι  η  κ. Σαββαϊδου , που  ήταν  Γ.Γ.Δ.Εσόδων , που  μέχρι  πρότινος  ήταν πολύ  καλή και ..αποτελεσματική , όχι  όμως ΣΥΡΙΖΑΙΑ , μέγα..ελάττωμα  βλέπεις ,  έλα  όμως  που  έπρεπε  να  βολευτεί και  ένας ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ , που  περίμενε στην “ Ο.Β “ , ΟΥΡΑ..ΒΟΛΈΜΑΤΟΣ , ο κ. Κουτεντάκης , αν  δεν κάνουμε  λάθος ;

  Ξέρετε  πόσα  λεφτά  “ φεύγουν “ φίλοι  μου  σε  κάθε  αλλαγή  Κυβέρνησης , σε  αποζημιώσεις αυτού  του  είδους ; Πάρα  πολλά , και  φυσικά  φεύγουν  έτσι στον  αέρα, επειδή θέλουμε  να ..” βολέψουμε “ τα  δικά  μας  παιδιά , αποτυχόντες  βουλευτές  κυρίως  αλλά  και πολλούς  άλλους  και  διάφορους , που  δεν τους  γνωρίζουν  ούτε  τα  πρωτοξάδελφά  τους ..κι’ ο  έρμος  ο  Ελληνικός  Λαός  δεν  έχει  να  φάει , και  πως  να  έχει  αφού  του  τρώνε  τη..μπουκιά ;

   Μήπως  κάποτε  αυτή  η  φάμπρικα , όπως  φυσικά  και  πολλές  άλλες  παρόμοιες , θα  πρέπει ΝΑ  ΚΟΠΟΥΝ ; ΜΗΠΩΣ  ΘΑ  ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΚΑΙ  ΣΥΝΕΠΕΙΑ  ΣΤΟΝ  ΚΡΑΤΙΚΟ  ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ; Γιατί έτσι όπως  το  πάνε  οι  λεβέντες  μας , και  κρατική  μηχανή δεν  θ  έχουμε  ποτέ , αλλά ούτε  και..λεφτά ..ΚΑΙ  ΠΟΙΟΣ  ΜΑΣ  ΛΕΕΙ  ΦΙΛΟΙ  ΜΟΥ , ΠΩΣ  Η  ΜΗΧΑΝΉ  ΑΥΤΗ ΤΩΝ  “ ΧΟΝΤΡΩΝ “ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ , ΔΕ  ΕΙΝΑΙ ..” ΣΤΗΜΕΝΗ “ ΓΙΑ  ΝΑ  ΚΟΝΟΜΑΝΕ  ΤΑ  ΔΙΚΑ  ΜΑΣ  ΠΑΙΔΙΑ ;

  ΣΚΕΦΤΗΚΑΤΕ  ΠΟΤΕ  ΑΔΕΡΦΙΑ , ΠΟΣΑ  ΑΤΟΜΑ  ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ  ΕΤΣΙ ΑΝ  ΚΑΘΕ  ΕΞΑΜΗΝΟ  ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ  ΜΕΓΑΛΟΣΤΕΛΕΧΗ ; ΚΑΙ  ΠΟΣΑ  ΛΕΦΤΑ ..” ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ “ ;

      ΓΙΑ  ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ  ΚΑΛΑ …

  Συνέχεια  φίλοι  μου  ακούμε τους ..κυρίους προοδευτικούς , να  ζητάνε διαχωρισμό Κράτους  και  Εκκλησίας , καμία  αντίρρηση , μήπως  όμως αυτό  που  προέχει  είναι Ο  ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ  ΚΟΜΜΑΤΟΣ  ΚΑΙ  ΚΡΑΤΟΥΣ ; ΩΣ  ΠΟΤΕ  Ο  ΕΘΝΙΚΟΣ  ΚΟΡΒΑΝΑΣ  ΘΑ  ΠΛΗΡΏΝΕΙ  ΤΑ  ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ..ΚΕΡΑΤΙΛΊΚΙΑ ; ΩΣ  ΠΟΤΕ  ΘΑ  ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΡΑΤΙΕΣ  “ ΑΡΓΟΜΙΣΘΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ “ ΣΤΗΝ  ΚΡΑΤΙΚΗ  ΜΗΧΑΝΉ ; ΚΙ’ ΑΚΌΜΑ ΑΣ  ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ  ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ  ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ  ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ  ..ΘΕΣΕΩΝ –ΦΙΛΕΤΩΝ , ΕΝΩ  ΥΠΆΡΧΟΥΝ  ΥΠΕΡΑΞΙΟΙ  ΝΕΟΙ  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ  ΠΟΥ  ΠΑΙΡΝΟΥΝ  ΤΟ  ΔΡΟΜΟ  ΤΗΣ  ΞΕΝΗΤΕΙΑΣ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΖΗΣΟΥΝ  ;

   ΜΗΠΩΣ  ΤΕΛΙΚΆ  ΙΣΧΥΕΙ  Η  ΣΟΦΗ  ΛΑΪΚΗ  ΡΗΣΗ ΠΟΥ  ΛΕΕΙ : “ ΕΦΥΓΑΝ ΟΙ ΔΕΞΙΟΊ  ΚΑΙ  ΗΡΘΑΝ  ΟΙ..ΑΔΈΞΙΟΙ ;;; “ ΑΝ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΑΔΕΞΙΟΙ , ΚΑΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ  ΘΑ  ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ  ΤΟ ΛΕΜΕ .’’…

   Καλό  σας  βράδυ  , να  είστε  όλοι  καλά

  Απ’ το “ Λιδωρίκι “ με  αγάπη ….Κ.Κ.-

   www.lidoriki.com