K A Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι 1966 ...

Μη με φιλάς στα μάτια μούχες πει,θυμάσαι;

κι’ ήταν ακόμα στα μισά το καλοκαίρι,

την άλλη άνοιξη , ποιός άραγε το ξέρει,

που τάχα θάμαι εγώ , κι’εσύ που θάσαι.

Πεθαίνει η αγάπη το χειμώνα,μούπες,χάνεται,

και κάποια άλλη, με την άνοιξη γεννιέται, .

κάθε παλιός καυμός περνάει,ξεχνιέται,

σαν η καρδιά σε άλλα δίχτυα πιάνεται…

Και ‘κείνο το καυτό τ΄Αυγούστου απόγευμα,

που όλα τα πύρωνε η ανάσα σου, τριγύρω,

απ’του κορμιού σου, μεθυσμένος,τ΄άγιο μύρο,

έγειρα και σε φίλησα ,στο πορφυρένιο λιόγερμα.

Ένα σου δάκρυ,τότε,καστανό,ακριβό πετραδι,

κύλισε στα βουβά, τα βουρκωμένα σου τα μάτια,

κι΄΄ολα τα νεκρωμένα,του κορμιού μου, τα κομάτια,

πήραν ζωή, με μιάς,απ΄τής ανάσας σου το χάδι...

.

Πέρασαν χρόνια,κύλισε η ζωή,μα μένει ακόμα,

μεσ’στη ψυχή, ολοζώντανο,τ’απόγευμα εκείνο,

κι’ενώ, της περασμένης μου ζωής, τα πάντα σβύνω,

η φλόγα εκείνου του φιλιού, μου καίει το στόμα……..K.-

Αθήνα 080506