ΠΙΚΡΟΣ...ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ..

Στης Θήβας , τη χρυσή.. καμπίσια.άβυσσο
που χάνει ο νους , από της γης τα πλούτη,
ένα μικρό συνάντησα , πικρό , παράδεισο
πνιγμένο , μές της λάσπης το κουρκούτι.

Λειψές παράγκες , από τσίγκια και σαπόξυλα ,
κουρέλια στα παράθυρα ,σαν ξεφτισμένα βρόχια ,
να μη μπορεί να μπεί η ελπίδα στα καρδόφυλλα ,
ντροπή ! ! ! έξω η ντροπή και μέσα η... φτώχεια.

Ξυπόλητα παιδιά , που παίζουν στα λασπόνερα ,
χλωμά γυφτάκια , με μαυροθλιμένα μάτια ,
τάχει ο λευκός θεός , τιμωρημένα , απόμερα ,
κι’η μελαψή , αθώα , καρδούλα τους , κομμάτια.

Μα σαν βραδιάσει , ασετιλίνες , λυχνοφάναρα ,
ρίχνουν τ’αχνό τους φως , πέρα ως πέρα ,
μεριάζει η πείνα , κι’αρχινούν τα λιανοτράγουδα.,
έχει ο θεός !! αύριο , ξημερώνει άλλη ..μέρα. ....... Κ.-


Λιδορίκι 23 10 95.