ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ...

 

Στ'αγνάντιο , κεφαλοχώρι η χιλιοτραγουδισμένη Πενταγιού, έχει στα πόδια της τα Λιδορικιώτικα περάσματα . Βίγλα δυσκολόφταστη - φωλιά κλεφτών παλιότερα - στον < υπέρ πάντων > αγώνα πρόσφερε , ανοιχτόχερα , σ' ανθρώπους κι'εφόδια .
Νιοί και γερόντοι , άντρες - γυναίκες , διέθεσαν τα πάντα .
Προύχοντας ο Κώστας Ψιμάρας , με θέρμη και πίστη φλογερή , δυνάμωσε την κρυφή σπίθα των χωριανών του , τους φτέρωσε το νου , συγκέντρωσε 30-40 νομάτους και φανέρωσε την Πενταγιώτικη λεβεντιά , όπου η χρειά τ'απαιτούσε .
Συμμαχητής του , ο γιός του , ο Γιάννης , μικρός τότε - είχε δη το φως το 1798 - μ'άλλους 30 συντοπίτες του , έπαιρνε μαθήματα απ' τον πατέρα του και σε πολλά τον ξεπέρναγε.
Στην πολιορκία του Λιδορικιού - που ήταν σπουδαιότατης σημασίας γιά το κίνημα στη Ρούμελη - στον Έπαχτο , το Μαυρολιθάρι , τον Αετό , την Υπάτη - δυό φορές - την Νευρούπολη , τα Βασιλικά , τη Γραβιά , παντού , παραδείγματα θάρρους οι Ψιμαραίοι ! Περηφανεύονταν λόγγοι και ρεματιές γι' αυτούς .
Στην Καλλιακούδα , ο Καπετάν - Κώστας , πούστιβε κοτρόνι στη χούφτα του , σωριάστηκε νεκρός . Μπαμπέσικα , Αρβανίτης , τον έστειλε στον τάφο .
Βούρκωσαν άστρα κι' ουρανοί , σείστηκ' η γη συθέμελα...
Ευλαβικά , οι άντρες του συνάχτηκαν γύρω απ' τον άψυχο αρχηγό τους , σαν φύγαν οι Τούρκοι .
Αναλογίζονταν την παλλικαριά του και θρηνούσαν !...
Του Γιάννου όμως , δεν τ' άρεσαν κάτι τέτοια :
Ορέ ! Μένα ήταν πατέρας μου !! Κλαίω ; Σεις τι πάθατε ; Μοιρολογίστρες γίνατε ; Οι αντρειωμένοι διψάν γιά εκδίκηση κι' όχι για μοιριολόγια !!
Πήρε και τ' ορφανεμένο ορδί του μακαρίτη και - μ' εξήντα τώρα - περπάτησε στ' αχνάρια της Ελλάδας που γεννιόταν , στο Δίστομο , τα Τριζόνια , την Οξυά .
Οσμίζονταν Πενταγιώτικο ασκέρι οι Τούρκοι κι' έτρεμαν....
Ήταν το καλύτερο μνημόσυνα γιά τον καπετάνιο.....